Tuesday, January 29, 2013

တံဆိပ္ကပ္ခံလိုက္ရတဲ့ အလြမ္း


လြမ္းဇာတ္က ခုမွ စတာ
တစ္ခန္းရပ္မဟုတ္ေတာ့ ခက္ေနေပါ့
မ်က္ရည္က်သြားတဲ့ ဗီလိန္တစ္ေယာက္အတြက္
ဘယ္ႏွလက္ ေသာ လက္ေတြ လာသုတ္ေပးမလဲ ။
မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္ရတာေတြမ်ားတဲ့အခါ
ႏွလုံးသားက အလုိလုိ သိမ္ငယ္လာတယ္

အရာရာ မင္း သေဘာပါ ကြယ္
ပ်က္ျပယ္ဖုိ႕ ခက္က်န္ခဲ့တဲ့ ငါ့ အလင္းစက္တစ္ခုအတြက္
ညနက္ဟာ
ထိန္၀ွက္နုိ္င္စြမ္း မရွိပါဘူး....။

လြမ္းဖူးတယ္
ငါ ခုထိ လည္း လြမ္းေနတယ္
အၾကမ္းထည္ စိတ္ဓာတ္မွာ
တံဆိပ္ကပ္ခံလိုက္ရတာဆုိေတာ့
ေပ်ာ့တယ္ မထင္နဲ႕ နာတယ္ ။


                             ရတုသစ္ —
          at မႏၱေလး လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ သြားေနသည္။.

အလြမ္းသင့္ရႈိက္သံသဲ့သဲ့နဲ႕ အနက္ေရာင္၀တ္တဲ့ည


“အလြမ္းမ်ား မလာရ”
ဆုိင္းဘုတ္တပ္ေနာက္က်သြားတဲ့ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္း
အလြမ္းရင့္ေရာင္ေတြ သမ္းလို႕
ငါတုိ႔ သိရွိခဲ့ၾကျခင္းဟာ လြမ္းဖုိ႔သက္သက္ပဲလား ။

စကားလုံးေတြတူးျမွဳပ္ထားတဲ့ေကာင္းကင္ေအာက္
ညဟာ လမင္းေပ်ာက္လုိက္ရွာေနရဲ႕
တုိးတုိက္မ်က္၀န္းႏွစ္စုံမွာ
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ ျဖာတယ္ ။

မာယာေတြကင္းခဲ့ေၾကာင္းဖြင့္ဟ ဖုိ႕
တစ္ဆုိ႕ဆိတ္ျငိမ္ လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္က
ဘယ္ေသာ့နဲ႕မွ ဖြင့္လို႕ မရခဲ့ဘူး
ငါ..လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ရူးပါရေစ (…   ) ။

တေစၧတစ္ေကာင္လုိ ပုန္းလွ်ဳိး ကြယ္လွ်ဳိး နာက်င္ေနရ
ဇာတ္သိမ္းမလွဘူးဆုိတာေတာင္ ဒီဇာတ္က အက်နာတယ္
မလွမပ ခုတ္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့ ရင္ဘတ္မွာ
ဘာ့ေၾကာင့္..အလြမ္းက က်န္ေနခဲ့တာလဲ
သဲသဲကြဲကြဲရင္ခုန္သံအလႈပ္မွာ
မနက္ျဖန္ေတြဟာ အရုပ္ႀကဳိးျပတ္ျဖစ္သြားေပါ့
ထိန္းခ်ဳပ္စုစည္းထားတဲ့ ရင္ခတ္သံခါးခါးနဲ႕
ငါ..လူဆန္ဆန္ အားရပါးရ ငိုပါရေစ  (…   ) ။

သက္ေသမျဖစ္ေပမယ့္ မ်က္ရည္မွာ အျပစ္မရွိခဲ့
ခ်စ္ႀကဳိးျငိ ႏွလုံးသားထဲျခစ္ရာေတြအျပည့္က်န္ခဲ့တာ
မင္း မသိပါေစနဲ႕
ဘ၀မွာ အသည္းက တစ္ခါပဲ ကြဲတတ္တာမ်ဳိးမို႕ပါ
ငါ..လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အသည္းကြဲပါရေစ  (…   ) ။

“လြမ္းေနပါတယ္”လုိ႔ ဘယ္သူ႕ကုိေျပာျပရမလဲ
ဒီပြဲက ၾကည့္လုိ႔မေကာင္းခဲ့မွန္း
မခမ္းနားတဲ့ ဇာတ္သိ္မ္းက မီးစိမ္းျပတယ္ ။

ထိန္းထားတဲ့ၾကားက မ်က္ရည္ဟာ စိမ့္စ္ိမ့္လာခဲ့
နဲ႕သြားတဲ့ အနာဂတ္ပန္းတိုင္ေရွ႕မွာ
အတိတ္ကိုေမ့မရတဲ့အေၾကာင္း က်မ္းက်ိန္ေနရေပါ့
ေဖာ့ေဖာ့ေလးနွိပ္ထားတာမဟုတ္တဲ့ တံဆိ္ပ္မွာ
အတိတ္ေတြပဲ ထင္က်န္ေနသလား
၀ိုးတ၀ါး ညွဳိ႕ငင္ခံလိုက္ရတဲ့ အသိစိတ္ထဲ
အသည္းကြဲကဗ်ာက လြဲလုိ႔ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မသိေတာ့ဘူး ။

အနက္ေရာင္လူးသြားတဲ့ အသည္းအတြက္
အလံတစ္၀က္လႊင့္ျပီး ဘယ္သူေတြ ျငိ္မ္သက္ေပးနုိင္မလဲ
ငါ့. ငရဲနဲ႕ ငါ  ေလာင္ကၽြမ္းပါရေစ  (…  ) ။

မင္း မမွားခဲ့သလုိ
ငါ ကိုယ္တုိင္ေ၀၀ါးခဲ့တဲ့ လမ္းက
ၾကမ္းရွရွ ျဖစ္သြားခဲ့ေပါ့
ေဖ်ာ့ေတာ့သြားတဲ့ အိပ္မက္စစ္တမ္းမွာ
အလြမ္းည ဟာ အဆိပ္တက္ရင္း ဖ်ားခဲ့
ယဲ့ယဲ့ေလးေတာင္ မၿပဳံးနုိင္တဲ့ အခါ
ငါ့ ကိုယ္ငါ မသိခ်င္ေတာ့တာ အျပစ္ျဖစ္သြားသလား
မင္း စီရင္မဲ့ တရားနဲ႕ ငါ အိပ္စက္ပါရေစ (…   )  ။

                            ရတုသစ္
             (29/01/2013 = 2: 05 Pm)

Sunday, January 27, 2013

ရက္စက္စြာၿပဳံးတတ္ေသာ


ေတးေရး = ထူးအိမ္သင္
ေတးဆုိ = အာဇာနည္

လမ္းလြဲမွာ ရင္လြဲသြားခဲ့တာပါ မိငယ္

လမ္းခြဲခဲ့တာလား
လမ္းကြဲခဲ့တာလား
လမ္းလြဲခဲ့တာပါ
နွစ္ဦးသားၿပဳိင္ေလွ်ာက္လို႔မရတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ထားခဲ့ရင္းလမ္းလြဲခဲ့တာေလ။

မေတြေ၀နဲ႕ မိငယ္
မင္းလည္း မင္းဘ၀နဲ႕မင္း
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ လမင္း ဆုိျပီး
အလြန္အမင္းပုံေျပာတတ္တဲ့ငါ့ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ
မင္း ပ်ားရည္ႏႈတ္ခမ္းေတြ
ကမ္းမကပ္သင့္ခဲ့ဘူးကြယ္ ။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ  မိငယ္
ငါလည္း ငါ့ဘ၀နဲ႕ ငါ
ဘ၀မွာ ကိုယ့္အတၱကုိသာေရွ႕တန္းတင္မိ
ၾကင္နာသူေမွးစက္ဖုိ႕ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းေတာင္
ေႏြးေထြးေအာင္မေပးနုိင္ခဲ့
ငါ့ ခၽြတ္ယြင္းခဲ့မွဳေတြေပါ့   မိငယ္  ။

ဒီလုိလူတစ္ေယာက္အတြက္
ရင္အက္ခံမေနပါနဲ႕ မိငယ္
ျငိတြယ္မေနပါနဲ႕ေတာ့ကြယ္
ဖလွယ္ခြင့္မသာတဲ့ ေလွ်ာက္လမ္းမ်ားထဲ
နားၾကားမလြဲဘူးဆုိရင္
မင္းအသည္းကုိ ခါးပစ္လုိက္ပါေတာ့ မိငယ္ရယ္ ။

အခ်င္းခ်င္းညွိထြန္းလို႕မရနုိင္မယ့္ မီးေတာက္နဲ႕
အလင္းေသာက္မယ့္အစား
လင္းအားနဲ႕တဲ့ညေတြကို ခ်ဳိၾကည့္လုိက္ပါကြယ္ ။

နွစ္ဖက္တီးမွျမည္မယ့္ လက္ခုပ္သံအားကုိ
ၾကားေယာင္ေနမယ့္အစား
ကုိယ့္ႏွလုံးသားနံရံကုိျပန္ရုိ္က္လို႕
အမိုက္သားကုိဖဲ့ထုတ္ထားလုိက္ပါေတာ့ မိငယ္ ။

တကယ္ေတာ့ ..မိငယ္ရယ္
မ်က္စိလည္ခဲ့တဲ့ ႏွလုံးသားေတြက အျပစ္ကင္းခဲ့ၾကပါတယ္
အေတြးနဲ႕ပဲ
အေဆြးနဲဲ႕ပဲ
အိပ္မက္နဲ႕ပဲ
ငါတို႕ ဇာတ္အိမ္က်ဲက်ဲက ျပတ္စဲခဲ့ေပါ့ ။

အတြဲမညီတဲ့ဘ၀လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
မင္းလမ္းမင္းေလွ်ာက္
ငါ့လမ္းငါေလွ်ာက္ရင္း
အခ်င္းခ်င္း လမ္းလြဲခဲ့ၾကတာ
လမ္းခြဲခဲ့တာလည္းမဟုတ္ရပါဘူး
လမ္းကြဲခဲ့တာလည္းမဟုတ္ရပါဘူး
ဆုပ္စူး စာရူး ပဒုိင္းသီးအိပ္မက္က လန္႕နိုးရင္း
လမ္းလြဲျခင္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႕
အပူရုုပ္ကုိ ဟန္လုပ္ျပီး ရင္လြဲသြားခဲ့ၾကတာပါ မိငယ္  ။

          ----                     ရတုသစ္
                                  (20-6-11 )

လက္ရာေဟာင္းေလးပါ ။ျပန္ေတြ႕လို႔တင္လုိက္မိတယ္ ။

Saturday, January 26, 2013

မင္းအသည္းအက္သံက ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ လာမွန္ေနတယ္...သားႀကီး


တစ္ေယာက္ထဲေနတုန္းကလည္း တစ္ဘ၀
ႏွစ္ဘ၀ ေပါင္းျပီးတစ္ဘ၀လုပ္ခ်င္ေတာ့လည္း တစ္ဘ၀
မင္းေျပာေျပာေနတဲ့ "ဘ၀"ဆုိတာႀကီးက မတည္ျငိမ္ဘူးလားကြာ ။

ေရလႊာမွာ မွတ္တမ္းေရးရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး သားႀကီး
မင္း မီးေတာက္က မင္းႏွလုံးေသြးနဲ႕ျပန္ေတာက္ေနတာ
ေလထဲမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ နန္းေတာ္က ေအာက္ေျခမခုိင္ဘူး
တိမ္းမူးေတြေ၀စိတ္ကုိ ေပါက္ခြဲပစ္လုိက္စမ္းပါ..သားႀကီးရာ ။

မင္း တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာေလးမွာ
"ညီမေလး" ဟာ နိဒါန္း  စာကုိယ္  နိဂုံး
မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ေနတာေတာင္ "ညီမေလး" ေၾကာင့္ လင္းေနတယ္ ဆုိလား
ေဆးသားပ်က္ျပီးသားဓာတ္ပုံေတြအတြက္ ဖုိတုိေရွာ့ ဟာအသုံး၀င္ခဲ့
ခြန္အားမဲ့ေနတဲ့ မင္းစိတ္ဓာတ္အတြက္" ေရွာ့ခ္" ေတြ မရွိေစခ်င္ဘူး ။

အလြန္အက်ဴးဆုိတာ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းဘူး သားႀကီး
ေဆးျမီးတုိ မျဖစ္စေလာက္နဲ႕မင္းရင္ဘတ္က အေပါက္ဟာေသြးတိတ္မလား
မ်က္စိမွိတ္ထားတာေတာင္မခ်ိမဆံ့ မင္းပုံရိပ္က ငါ့ အေတြးမွာ ခ်ိတ္တယ္ ။

တိတ္လိုက္ေတာ့...သားႀကီး
မင္း ျမည္သံစြဲရွုိက္သံအက္အက္မွာ ငါ့ရင္ဘတ္ပါ နာတယ္ကြာ ။

အိပ္လိုက္ေတာ့...သားႀကီး
မင္း  "ညီမေလး" ကဗ်ာရစ္သမ္က ငါ့အိပ္စက္ျခင္းေတြပါ ၿခဳိးၿခံေစခဲ့ ။

ႏြမ္းယဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႕ လက္က်န္ဘ၀ကုိ ေမာ္ကြန္းထုိးမလုိ႕လား
ႏွလုံးသားတစ္ကန္႕ ဦးေႏွာက္တစ္ကန္႕နဲ႕
မင္းရဲ႕ သလဲသီးမေလး က ဟားတုိုက္ေနမွာမေတြးမိဘူးလားကြာ ။

ႏွလုံးသားရဲ႕အမိန္႕ေတာ္အတုိင္း မ်က္စိမွိတ္မလိုက္နဲ႕
မင္းရဲ႕ ေမွာင္မိုုက္ညက မင္းကုိယ္တုိင္ျပန္ထြန္းညွိမွ လင္းလက္မွာ
ေမတၱာတရားဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ အစ္ိမ္းၾကည့္ေတြကုိမွစြဲမက္သလား
နားမပါတဲ့ သူ႕အသည္းဟာ မင္းအတြက္ အၿမဲစိမ္း ရာသီဥတု
ဂရုစုိက္လြန္အားႀကီးတဲ့မင္း အတြက္ ငါ ရင္ေလးတယ္..သားႀကီး  ။

ေတြးေတာစိတ္ကုိျပန္ခ်ိတ္ဆက္ပါ သားႀကီးရာ
အျပာေရာင္တစ္ခုထည္းနဲ႕မင္း ကမၻာဟာ မစိမ္းလန္းဘူး
အျဖဴေရာင္တစ္ခုထည္းနဲ႕ မင္းကမၻာဟာ မေတာက္ပဘူး ။

အထအနေကာက္လြဲသြားတဲ့ မင္းခံစားခ်က္မွာ
မင္း ဘ၀ဟာ ေလလို..တိမ္လို..မီးခုိးေငြ႕လုိ..
မင္း မလိုခ်င္တဲ့ ဘ၀မွာ မင္းကုိယ္တုိင္အိပ္ေမြ႕ခ်ေနေတာ့မလား
မင္း နားၾကားလြဲေနတဲ့ ရင္ခုန္သံဟာ မနက္ျဖန္ေတြေျခြမယ့္ လက္နက္ပုန္း
မင္း ရုန္းထြက္လုိက္ပါ ..သားႀကီး
မင္း အတုန္းအရုန္းလဲၿပဳိျပမေနနဲ႕။

ေဟ့ေကာင္..သားၾကီး..
ႀကိတ္မွိတ္ျပီး ေျဖသိမ့္ပစ္လုိက္ပါေတာ့ကြာ..။


                          ရတုသစ္

Thursday, January 24, 2013

မိငယ္ ေသြးသားထက္ သိမ့္ ၊ စိမ့္/ဆိမ့္ ပါေစ


 အလြမ္းေတြ ပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕တက္လာတဲ့ရင္ဘတ္က
အၾကင္နာငတ္တဲ့အေၾကာင္း အသံမထြက္ဘူး
တလွပ္လွပ္ခုန္ေနတဲ့စည္းခ်က္အတုိင္း
အရူးမီး၀ုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကုိ အ့ံၾသတယ္ .....။

ျမင္ျမင္သမၽွ မည္းေနေတာ့ .....
မည္းမည္းျမင္ရာ ရန္လိုက္ရွာတယ္
မိငယ္ .... နင့္လက္ခ်က္ေပါ့ ....
နဖူးမွာ က်ဥ္ဆံတပ္ေပးပါ ......။

အစပ္အဟပ္မတည့္တဲ့ ရင္ခုန္သံခ်င္း သံစဥ္ညွိဖုိ႕
ငါတုိ႕ ရင္ဘတ္ေတြဟာ ႀကဳိးေပ်ာက္ေနၾက
ဘ၀ အကြာအေ၀းကုိငါ့ေသြးနဲ႕တံတားထုိးလိုက္ပါ့မယ္ .... မိငယ္ .....။

ေက်းဇူးျပဳ ျပီး ဖိနပ္ခၽြတ္ေပးပါ
“ ေျခဗလာနဲ႕မွ နင္းခြင့္ျပဳမယ္ ”
ဂုဏ္အရွိန္အ၀ါေတြ ကြာက်ပါေစသား .....။

နယ္ျခားမ်ဥ္းမလိုတဲ့ နွလုံးသား၀တ္မွဳန္ကူးပြဲမွာ
ေမတၱာနဲ႕သစၥာသာ ထည့္ယူခဲ့ပါ မိငယ္.....
အလဲအလွယ္ဟာ ငါ့ဘ၀နဲ႕ထပ္ျပီး ညီမွ်ျခင္းထုိးတားတယ္ .....။

ရင္သဲေရာင္ အိမ္မွာေပ်ာ္ပါ ၊
ႏွလံုးသား ဟင္းစားပါ ၊
ႏွလံုးေသြး ခ်ိဳခ်ိဳ ေသာက္ပါ ၊
ငါ့ဘ၀ကို ေမွာက္ ခ်င္လဲ ေမွာက္ႏိုင္ပါတယ္မိငယ္ .....
ျပံဳးပန္းပြင့္ေတာ့ ပန္ဆင္ေပး .....။

အိပ္ေရးပ်က္ညေတြထပ္ထပ္လာတဲ့ မ်က္၀န္းက
ရည္ညႊန္းခ်က္ကုိေတြ႕မိရဲ႕လား မိငယ္.....
ၿငိတြယ္မိတဲ့ ငါ့သံေယာဇဥ္ အခ်ဳိးအစားအတုိင္း
ပန္းတံတုိင္းခင္းထားတဲ့ အရိပ္မွာ ေမွးမွိတ္လွည့္ပါကြယ္.....။

မင္းဖတ္ရမွာ မ်က္၀န္းဘာသာေဗဒ .....
“ ငါသိပ္စကားေျပာတဲ့ ေကာင္မွမဟုတ္ဘူး ”
ရင္တြင္းရူး ....
တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ေတာ့ ထူးးးးးးးး တယ္ .... မိငယ္ .....။

အကာအကြယ္မဲ့တဲ့ရင္ဘတ္ႀကီးထဲ မင္းပစ္ထားတဲ့ျမားခ်က္ေတြျပည့္ခဲ့
အတုံ႕အလွည့္ေတြ ငါမလိုလားဘူး
စူးခ်င္သေလာက္စူးစမ္း
ဒီ ခမ္းနားမႈနဲ႕ ငါ ေသ၀ံ့တယ္..မိငယ္ .....။

ငါ့၀ိဥာဥ္ဟာ မင္းအလင္းျဖာဖို႕ ပါ၀ါပဲ
မင္း နားမွာ ကပ္ေနမယ့္ ၾကယ္
ေႏြမိုးေဆာင္းသံုးလို႕ရပါတယ္ ..... မိငယ္ .... ။ ...... ။

                        ရတုသစ္ + မာန္ ခ

                    

Tuesday, January 22, 2013

အသုရကာယ္ေတးသြား


ငါတုိ႔ ေနသားတက်ျဖစ္ခ်င္တယ္
ငါတုိ႔ ထမင္းနပ္မွန္ခ်င္တယ္
ငါတို႔ အိမ္စစ္စစ္ေလးနဲ႕ ေနခ်င္တယ္
ငါတို႔ ေက်ာျပင္ေတြ အိပ္ရာနံ႔ရွဴပါရေစ
ငါတို႔ ေခါ္င္းေတြ ေခါင္းအုံးစစ္စစ္မွာတင္ထားခ်င္တယ္
ငါတုိ႔ စိတ္ခ်လက္ခ် တစ္ေရးေလာက္အိပ္ပါရေစ
ငါတုိ႔ အိပ္မက္ေတြက လန္႔လန္႔မနဳိးထပါရေစနဲ႕
ငါတုိ႔ ေမြးတုန္းကအတုိင္း အဂၤ ါေျခလက္ စုံေနခ်င္တယ္
ငါတုိ႔ အကၤ် ီ လုံခ်ည္ လုံၿခဳံေအာင္ ၀တ္ပါရေစ
ငါတုိ႔ ေနေရာင္ျခည္စစ္စစ္ လႈံခ်င္တယ္
ငါတုိ႔ ေလျပည္ညင္း ၀၀ ရွဳိက္ခ်င္တယ္
ငါတုိ႔ မ်က္စိေတြ အျမင္ျပန္တည့္ပါရေစ
ငါတုိ႔ နား၀မွာ ျပတင္းတံခါး လုပ္ေပးပါ
ငါတုို႔ မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕ခြင့္ေပးပါ
ငါတုိ႔ လမ္းေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္ပါရေစ
ငါတို႔ ေျခေထာက္က ႀကဳိးေတြ ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါ
ငါတုိ႔ အေၾကာက္တရားကုိ ႏွစ္သိမ့္ေပးပါ
ငါတုိ႔ ဦးေႏွာက္ေတြအားသြင္းပါရေစ
ငါတုိ႔ အသိစိတ္ေတြ ျပန္လႊတ္ေပးပါ
ငါတုိ႔ အဆုတ္ေတြ ေလတိုက္ပါရေစ
ငါတုိ႔ ႏွလုံးသားေတြ ေဆးခြံ႕ပါရေစ
ငါတုိ႔ စိတ္အနာေတြ ေဆးထည့္ေပးပါ
ငါတို႔ မိသားစုပန္းခ်ီမွာ ေဆးေရာင္စုံပါရေစ
ငါတုိ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးေတြ ၿပဳိမက်ပါရေစနဲ႕
ငါတုိ႔ ယမ္းနံ႕ေတြ မရွဴခ်င္ေတာ့ဘူး
ငါတုိ႔ ကြဲရွ ျပဳိလဲသံေတြ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး
ငါတို႔ လေရာင္ေအးေအးမွာ ေတးသီခ်င္းဟစ္ေၾကြးခ်င္တယ္
ငါတုိ႔ ေျမမွာ ငါတုိ႔ ပ်ဳိးႀကဲပါရေစ
ငါတုိ႔ ျပည္မွာ ငါတုိ႔ ရင္ဖြင့္ပါရေစ
ငါတုိ႔ သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္မွာ ငါတို႔ အရိပ္ခုိပါရေစ
…………….လိုခ်င္တယ္
…………….ပါရေစ
ေတာင္းဆုိမႈေတြဟာ ငါတုိ႕ ဂီတလား
ရလုိမွဳေတြဟာ ငါတုိ႕ကဗ်ာလား
ေပးဆပ္ေနရတာေတြဟာ ငါတုိ႔ သမိုင္းလား
အျမင္ အၾကား အေတြးေတြ ေဆးမတုိးေသးသေရြ႕
ငါတုိ႕ ေမြ႕ေလ်ာ္ခ်င္တဲ့ ဘ၀ဟာ…
ညည္းသံတအူအူၾကားမွာေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရ
မညီမွ်တဲ့ အမွ်အတန္းမွာ အမွ်သံေတြဟာဆိတ္ျငိမ္တယ္  ။

                 ရတုသစ္
    (22-01-2013 /12:41pm )

 ***ရဲရင့္လမင္း ေပးထားတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ညည္းတြားမိျခင္း***

ေလွာ္ရင္းနစ္တဲ့ ေလွ

ေလွေတာ့ေလွပဲ
စကၠဴေလွျဖစ္ေနတယ္
ေရကူးလို႕မရတဲ့ေလွတစ္စင္းနဲ႕
ေလွာ္ရင္းနစ္ခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့  ။

အခ်ိန္ျပမ်ဥ္းေတြၾကား တုိး၀င္ရင္း
အလင္းႏွစ္ေတြေရတြက္မိ
အခ်က္မိမိ ျပေနတဲ့တရားမွာ
အခ်က္မသိေတာ့ ဇရက္(ဆက္ရက္)ခ်ဳိး(ဂ်ဳိး)ထင္ခဲ့ ။

အစီအစဥ္တက်ေရာက္ေရာက္လာတဲ့
အျမီးအေမာက္မတည့္မႈၾကား
ေ၀၀ါးဆဲ အလည္လြန္ငွက္ဟာ အေတာင္ေညာင္းခဲ့ရ ။

ဒုကၡျမစ္ထဲ နစ္မယ္မွန္းသိရင္
ျပာလြင္ေနတဲ့ ဒီ စိတ္ေတြ ခါခ်လုိ႕
အထာမက်ေသးတဲ့ ဘ၀ကုိ
ခဏျဖစ္ျဖစ္ေဖ်ာက္ထားလိုက္ခ်င္တယ္။

              ရတုသစ္

အပယ္ခံ

ရင္ေအာင့္နာ တစ္ေပြ႕တစ္ပုိက္
ညမုိက္မွ လင္းျပခြင့္ရတဲ့ ၾကယ္ ။

သယ္လာတဲ့ အလင္းတစ္မွဳန္မွာ
ဘယ္ပန္းမွ ၀တ္မွဳံမကူးခဲ့ ။

လင္းျပခြင့္ရွိဖူးတာတစ္ခုေလးနဲ႕
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေက်ာသပ္ေပးေနရ
အလင္းက  ေ၀းရတဲ့ အထဲ
မိုးသည္း/ နွင္းသည္းေတြ ပိတ္တတ္လြန္း။

အေမွာင္မြန္းညဥ့္နက္လယ္
ဓူ၀ံၾကယ္လည္းမဟုတ္ခဲ့
ခ်ဴခ်င္သူမဲ့ေနတာ မဆန္းပါဘူး
ေလဟာနယ္ထဲမွာ  ။

                        ရတုသစ္
                  ( 14/1 /2013 )

Saturday, January 19, 2013

အတၱေထာင့္ခ်ဳိးမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္လိုျခင္း

ရက္ရာဇာလား/ျပႆဒါးလား
ေသာၾကာလား/စေနလား
မွတ္သားမႈနည္းတဲ့ဦးေႏွာက္က
မၾကာခဏ ရက္စြဲေပ်ာက္တယ္ ။

အၿမီး အေမာက္မတည့္တဲ့အာလူးခင္းေတြထဲ
တည့္တည့္ႀကီးလြဲ လြဲသြားတတ္တဲ့ နားလည္မွဳ…
ထားလိုက္ပါေတာ့
“ဘယ္သူမျပဳ..မိမိ မႈအတိုင္း”  ။

ရုိင္းစုိင္းျခင္း/သိ္မ္ေမြ႕ျခင္းဟာ
အလႊာပါးတစ္ဖက္စီမွာပဲ တည္ရွိ
အျငိအတြယ္ မကင္းေသးတဲ့သူေတြမို႕
ျငိတြယ္မိဖုိ႔က အလြယ္သားေပါ့ ။

အမွတ္တရားေပ်ာက္တတ္တဲ့ ျမင္/သိ စိတ္ထဲ
မီးခဲဟာ ျပာလြင့္လြင့္ သြားတတ္ရဲ႕
ခ်ဲ႕ရင္ခ်ဲ႕သေလာက္ ဒီ အနုသယေတြ
ငါ့ဆီ/ မင္းဆီ /သူတုို႕ဆီမွာ…။

“အရာရာဟာ ဗလာပဲ”လို႕လက္မခံနုိင္ေသးခင္
အကၽြမ္းမ၀င္ေသးတဲ့ လကၡဏာေရးသုံးပါးက
ပုန္း/ေပ်ာက္အားေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕ ။

အမွဳမဲ့/အမွတ္မဲ့ လမ္းက်ဥ္းတစ္ေလွ်ာက္
စိတၱဇမီးေတာင္ မေပါက္ကြဲပါရေစနဲ႕ ။

တုိးသဲ့သဲ့နဲ႕ ထိခ်က္ျပင္းတဲ့အလြဲေတြၾကား
(အကၽြန္႕ကုိ)
ခံနုိင္ရည္အားေပးလွည့္ပါဦး..သခင္  ။

အျမင္က်ဥ္း/အမွားက်ယ္ ငါတရားစီရင္ခန္းမွာ
မပင္ပန္းပါရေစနဲ႕ေတာ့…သခင္  ။

အကၽြန္႕စိတ္လြင္ျပင္ဟာ
ျပာ..စင္..မြန္..ညက္..
ႏူးညံ့ျခင္း ငွက္တုိ႕ေတးသံသာပါေစ ။

အကၽြန္႕စိတ္ႏွလုံးမွာ
အမုန္း..သံစဥ္ေ၀း..
အျဖဴရင့္ရင့္သံစဥ္ေထြးပါေစ…။

                ရတုသစ္
     (18/1/2013- 3:45 pm)

ကြန္နက္ရွင္ႀကဳိးတန္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ကမၻာ

အမွား/အမွန္ေ၀ခြဲရခက္ခက္ သံသယ ျမင္လႊာမ်ား
မ်ားသေလာက္အားမေျမာက္ခဲ့အနဳသယ ပုံရိပ္
ရိပ္ကနဲေျပးသြား ရိပ္ကနဲေပ်ာက္ကြယ္ရိုးတုိးရိပ္တိတ္ အမွန္
မွန္ခ်ဳိရင္လူးေဆး မတိုးတဲ့ရင္ဘတ္က ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္မာ
မာနေတြကေရနံေျမသပိတ္ေၾကြးေၾကာ္သံလို္လုိ ဘာလုိလုိ
လိုအပ္ေနတဲ့တရားမွာမလိုတမာဟာ ပ်ားရည္ေယာင္ေဆာင္ထား
ထားရွိရမယ့္ေႏြးေထြး၀တၱရားဟာ အၿမဲတမ္း ပ်က္ကြက္စာရင္း
ရင္းႏွီးျခင္းအတုေတြပလူးပလဲေတာင္ပုံယာပုံ
ပုံေအာထားလုိက္ရတာေငြ/စကၠန္႔/မိနစ္/နာရီ/အသက္
သက္/တက္ ပရုိဂရမ္မွာ ႏွလုံးသားအာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့ငတ္မြတ္
မြတ္စင္ေနရမယ့္ကုိယ္က်င့္အဘိဓမၼာဟာ ပရုပ္လုံးျဖစ္သြား
သြားပါမ်ားသေလာက္ေျခေထာက္ေတြပဲေညာင္းညာေနခဲ့ရ
ရထားဟာသံလမ္းေပၚမွာေျပးရတာ ၾကာေတာ့ ၿငီးေငြ႕
ေငြ႕ေငြ႕ေလးဖြဲမီးက တစ္ဘ၀လုံး ရွဳိ႕ၿမွဳိက္တအူအူ
အူ/အခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ လက္ရည္လက္ေသြး
ေသြးရင္းေသြးရင္း ထက္သူထက္ တုံးသူတုံး အေျဖ
ေျဖမေျပေနာင္တထပ္ပုိးလႊာေအာက္ေနာင္တေတြပဲရွိ
ရွိသည္/ျဖစ္သည္ ၀ါက်မွာပဲ မရွိ/မျဖစ္ဟာ မရွိ/မျဖစ္အတုိင္း
တုိင္းတာႏႈိင္းခ်ိန္မႈေ၀းတဲ့ဦးေႏွာက္က အမႈိက္ရုပ္ၾကြင္းပဲက်န္ရစ္
ရစ္ေခြျမစ္တစ္စင္းကျမစ္လက္တက္ေတြ ေမြးဖြားထားသင့္
သင့္/ေတာ္/ေကာင္း ရလဒ္မဲ့ အေျဖလႊာေပၚက ႀကဳိးစားမွဳ
မွဳ/မွတ္မဲ့ ေမ်ာပါျခင္းစိမ့္ထြက္ စိတ္ယုိေပါက္
ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ရင္း အာလူးစားရင္း မုိးလင္းမိုးခ်ဳပ္
ခ်ဳပ္တည္းျခင္းအနုပညာဟာဒီႀကဳိးတန္းနဲ႕ေနရာက်သလား
လား..အသေခ်ၤနဲ႕ေတြေ၀ သံသယမ်ားအားေကာင္းေမာင္းသန္
သန္မာျခင္းနည္းလာတဲ့ စိတ္ေျခေထာက္က ယုိင္နဲ႕နဲ႕ လဲလုလု
လုယက္မႈအထူးျပဳလုပ္ခ်က္မွာ ခံစားခ်က္ေတြဗုန္းေဘာလေအာေပးဆပ္လုိက္ရ
ရေလလိုေလ ကဗ်ာတေစ ၦလက္ထဲ ကဗ်ာဟာေရေမ်ာကမ္းတင္
တင္ထားသမွ်ႏွလုံးေသြး အရွိန္ကမီးခုိးေငြ႕ ေရေငြ႕ျဖစ္
ျဖစ္/ပ်က္ ညီမွ်ျခင္းမရွိခ်ိတ္ဆက္မွဳမွာ အပ်က္ဟာတစ္ဖက္ေစာင္းနင္း
နင္းထားတဲ့တစ္ဖက္ကိုပဲအားျပန္ျပဳရေတာ့တည့္မတ္ျခင္းက ေ၀းျပီးရင္းေ၀း
ေ၀း/နီးဆက္ဆံေရးက နီး/ေ၀းအလွည့္အေျပာင္းမွာ သက္ျငိမ္ဆြံ႕အ
အမွန္/မွား အနီး/ေ၀း ခ်ိန္ညွိဖုိ႕လိုေနေသးတဲ့ကမၻာ့ အထာ
ထာ၀ရ/အနိစၥရႈခင္းမွာသူငယ္နာမကင္းေသးတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေပါ့
ေပါ့ေပါ့တန္တန္အေတြးနဲ႕ေလထဲမွာတိုက္အိမ္ေဆာက္ခဲ့ျပီးျပီ
ျပီတီတီကံၾကမၼာ အလွဳပ္မွာေျခကုပ္ၿမဲေအာင္ယူထားလိုက္
လိုက္တမ္းေျပးတမ္းကစားျခင္း ႀကဳိးတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ..။

                                   ရတုသစ္

ေ၀းကြာျခင္းရလဒ္

အၿပဳံးတစ္ခ်က္
လင္းလက္မႈကင္း
ရယ္သံညင္းလည္း
အလ်င္းမရွိ
ကြယ္ေပ်ာက္ဘိသည္
လြမ္းမိသူမွာ..စိတ္ေထြျပား ။ ၊

ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေလး
ႏွလုံးေသြးတုိ႕
ဟုိေျပးဒီလႊား
စိတ္လွဳပ္ရွား၍
သည္းၾကားမွထြက္
မ်က္ရည္စက္တုိ႕
လြင့္ပ်က္ေၾကြက်
ေျမလႊာခ သည္
ေ၀းရ ျခင္း၏ ရလဒ္မ်ား ။ ။

စြန္႕ခြါခဲ့ျပီ
ခ်စ္သူဆီမွ
တုန္ရီလွဳိက္ခုန္
ရင္ခြင္တုန္ကာ
လြမ္းဟုန္ျမင့္တက္
လြမ္းခ်င္းဆက္သည္
ခ်စ္လွ်က္ေ၀းကြာ လြမ္းစိတ္မ်ား ။  ။

ခ်စ္သူေနရာ
ရင္ခြင္လႊာမွ
ေ၀းကြာ ခဲ့ရ
ကိုယ့္ ဘ၀ ဟာ
ေၾကမြပ်က္စီး
အလြမ္းမီး၏
ရင့္သီးရက္စက္
ေလာင္ကၽြမ္းခ်က္ကို
ေန႕ ရက္ အမွ်
ခံစားရသည္
လြမ္းရျခင္း၏ ဒဏ္ခ်က္မ်ား ။  ။

              ရတုသစ္
   (27/3/2005 --ေရႊဘိုျမဳိ႕ )
အလြမ္းရင့္ရင့္ ရူးသြပ္ျခင္း..ကဗ်ာမွတ္စု..မွ..။

Wednesday, January 16, 2013

လိုသေလာက္မျပည့္စုံဘူး

ငါ့ကိုယ္ငါ အေျဖျပန္ရွာဖုိ႕
ဒစ္ရွင္နရီဟာ
လိုသေလာက္ မျပည့္စုံဘူး ။

ေပ်ာ္ျမဴးရျခင္းမွာ
ႏြမ္းလ်ျခင္းဟာ အျမႊာပူးလိုျဖစ္ေနရဲ႕
ဘ၀ကိုေရလုိက္ငါးလုိက္ ေရစုန္ေမွ်ာေနသူေတြၾကား
ေရနည္းငါးတစ္ေကာင္လို ေရေမ်ာကမ္းတင္ျဖစ္သြားေပါ့ ။

"ထေလာ့..ျမန္မာ.."သီခ်င္းကို အလန္းေပးျပီး
မထုံတက္ေတး အိပ္ပစ္ေနရရင္အေကာင္းသား
ႏုိးၾကားသေလာက္ မတုိးပြားတဲ့ေခတ္ထဲ
မရုိးသားျခင္းက ျပဌာန္းက်မ္းစာျဖစ္လာေလမလား ။

စကားေနာက္တရားမပါပဲ
စကားေနာက္ အမွားေတြ ရြက္က်ပင္ေပါက္ျဖစ္ထြန္းလုိ႕ ။

ညွီစို႕စုိ႕ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္မ်ားဟာ
စကားပလႅင္ခံရုံနဲ႕ျပန္ေမႊးနုိင္ပါသလား

တရားကုိယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ဘ၀ျပႆနာမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ အေျဖျပန္ရွာဖုိ႕
ဒစ္ရွင္နရီဟာ
လိုသေလာက္မျပည့္စုံဘူး  ။

                ရတုသစ္
 Wednesday, January 16, 2013 at 11:39pm

Sunday, January 13, 2013

ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူး..ေမေမ


*ထိ/သိ/သတိမ်ား
 လြယ္မေယာင္နဲ႕အခက္သား
 ခ်ည္တိုင္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြား ။

ေဆးတစ္ျပားေသာက္ရုံနဲ႕ေပ်ာက္ရင္ေကာင္းမယ္
ေနမေကာင္းတဲ့အခါတိုင္းသတိတရ
ညီမွ်ျခင္း ရွိ/မရွိ ကၽြန္ေတာ္မသိ
တယ္လီပသီနည္းလမ္းေတြအတိုင္း
အေမ့ဆီ ညြတ္ကုိင္းမိရဲ႕ စိတ္ႏြယ္တစ္ပင္..။

ေရ၀င္ေနာက္က်ရတဲ့ အထဲ
ၾကြက္ေတြကဲလို႕ဖြဲျဖစ္သြားတဲ့ စပါးခြံေတြနဲ႕
အဆင္မေျပတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႕
အခန္႕မသင့္တဲ့ သဘာ၀ေဘးရန္နဲ႕
ကသီေနရွာမယ့္ အေမ့အိမ္ကုိ
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ႏွင္တံမလုိပဲ လႊင့္ခဲ့ေပါ့ ။

ေမာ့ေနတယ္..လက္ခလယ္မွာ
တြယ္ေနတယ္..လက္ေမာင္းမွာ
ခဲေနတယ္..ေျခေထာက္မွာ..
ေသြးဆာေနတဲ့ျခင္ေတြ ရဲရဲနီ ။

အိမ္အဖီေလးမွာအေမဖုိေပးတတ္တဲ့ မီးဖိုမ်ဳိး  မရွိ
ဆူပြက္ခ်ိန္မျပည့္တဲ့ ေရေႏြးတစ္ခြက္နဲ႕
ဘုိင္အိုဂ်က္ဆစ္တစ္ျပားပဲေမွ်ာခ်လိုက္ရ
မႏၱေလးေဆာင္းည က က်ြန္ေတာ့္ဆီ ဗုန္းဗုန္းလဲက်လို႕
ခၽြန္ျမေနတဲ့ေဆာင္းေလေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ထုိးဆြလို႕
စို႕တက္လာတဲ့မ်က္ရည္မွာ ေနာင္တမပါေၾကးေပါ့
ကိုယ့္အေတြးကုိယ္ ျပန္သိမ္းရင္း
က်ဳံးတြင္းက ႏွင္းစက္ေလးမ်ားဆီ..ေရႊ႕လိုက္တယ္  ။

** မန္းက်ံးေရျပင္တြင္း
     ႏွင္းမႈန္ျမဴတို႕ ေရေသာက္ဆင္း
     လွဘြဲ႕ ညရႈခင္း ။

မီးနီနီေတြ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ေျပးလႊားသေလာက္
(၂၆)ဘီ လမ္းဟာ အျပားလုိက္ႀကီးအေညာင္းေျဖလို႕
ႏွင္းျမဴေ၀ေ၀ၾကားမွာ
 မီးကုံးေလးေတြတလက္လက္
ၿမဳိ႕ရုိးျပကြက္ က လွေနတယ္ ။

ဟုိး..အေရွ႕မွာ ရန္ကင္းေတာင္
ၾကယ္ေယာင္ေဆာင္မီးလုံးေလးေတြနဲ႕
အိပ္ေမာက်ေနရဲ႕ ။

အေၾကာေျဖေလွ်ာ့ေနသူေတြလား
ညကုိေဆးဆိုးေနသူေတြလား
သစၥာထားေနသူေတြလား
ေမတၱာပြားေနသူေတြလား
မသိခ်င္..
က်ဳံးေရျပင္က မ်က္နွာပုိးသတ္ေနေပါ့ ။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ ရပ္ေနတဲ့အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္ဟာ
အရင့္အရင္လုိ အလွျဖာေနဆဲပါပဲ ။

အသည္းနာျပီဆုိကတည္းက ရင္ဘတ္မလုံလုိ႕လား
သြားခ်င္ရာသြားေနတဲ့ စိတ္က ခ်ည္တ္ိုင္မဲ့
အလြမ္းဖြဲ႕ရပ္၀န္းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းက အၿမဲမိုးရာသီ  ။

ပလီပလာမေျပာတတ္လို႕ဆိုၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမ ပုိခ်စ္ခဲ့
အေမခ်စ္္ခဲ့တဲ့ အမူအက်င့္က
ဘ၀မွာ အခြင့္အေရးမရတတ္ဘူး ေမေမ
ဒါေပမယ့္
အေမ့အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္မားမားရပ္ခဲ့
အနားသတ္မလွတဲ့ျဖတ္စေတြ ေတာင္လိုပုံတယ္ ။

ေငြကုိသာ ဂုဏ္ သတ္မွတ္ခ်င္သူေတြၾကား
အေမ့သားက ဂုဏ္မဲ့ ၊ျဒပ္မဲ့
ကန္႔သတ္တဲ့အျမင္ေတြခုတ္္ထြင္ပစ္ရင္း
အလင္းမရခင္ လက္ပန္းက်လုေပါ့
အားမေလွ်ာ့ခဲ့ပါဘူး ေမေမ ..။

ေလျပည္ခ်ည္းလာေနရင္
သစ္ပင္ေတြေညာင္းညာေနမလား
ကေလးကလား ေတြးမိပါရဲ႕
အႏု အႏြဲ႕ေတြ မႀကဳံတတ္လြန္းေတာ့
လက္ပြန္းတတီးရွိေနတာက အၾကမ္း/မုန္တုိင္းေတြသာ ။

မသာယာတဲ့လမ္းေတာ့ဘယ္သူေလွ်ာက္ခ်င္မလဲ..ေမေမ
ပန္းေတြေ၀ေနတဲ့လမ္းခ်ည္းလဲ မျဖစ္နုိင္ခဲ့ဘူး
ကႏၱာရထဲက ဆူးေတြးဟာ ဘ၀ကိုအမွတ္ေပးတယ္ ။

ရပ္ေနဖူးပါတယ္
အရူးတစ္ေယာက္လုိေနကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းေပါ့
အလင္းေတြလမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ
အရိပ္ဟာအလိုလိုပါသြားတတ္ရဲ႕ ။

အမွတ္တမဲ့ေတြ ျပန္ျပန္တြယ္ခ်ိတ္ရင္း
အတိတ္/ပစၥဳပၸန္ ကဇာတ္ အလိမ့္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္က ပြဲမိန္႕မက်ေသးဘူး..ေမေမ ။

***ေနျခည္ေျခခ်လာ
     ႏွင္းပြင့္မ်က္ရည္သြန္ရရွာ
     အနိစၥျမင္လႊာ ။

ဘ၀ဆုိတာ ေျမြသြားလမ္းေလးလိုျဖစ္ခဲ့
အတည့္နိယာမခ်ည္းဆို ဘယ္သူေတြ ငိုမလဲ
အလုိလို ဆာေနတဲ့ လူလုိုလို လူေတြထဲမွာ
အသည္းစကားေတြေခါင္းပါးလြန္းတယ္ ။

ျပညႊန္းကိန္းေတြ/ေပတံေတြ အတြက္
ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့အခ်စ္တုေတြ ထုိးထုိးေကၽြးၾက
ကာလမေရြ႕ေလ်ာပဲ အခ်စ္ဟာ အညစ္ျဖစ္သြားေပါ့ ။

တရားေတာ့တရားပါပဲ..ေမေမ
နုိ္းၾကားမွဳေႏွးေကြးတဲ့အသိစိတ္နဲ႕
ကၽြန္ေတာ္က နားပိတ္ျငိမ္ေနမိခဲ့တာ
မာယာလည္း တရား
သစၥာလည္း  တရား
မတရားျခင္းဆုိတာလည္း တရား
တရားျခင္းဆုိတာလည္း တရား
အမ်ားလက္မခံတာလည္း တရား
အမ်ားလက္ခံတာလည္း တရား
တရားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မခင္သေလာက္
တရားက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္မလားဘူး ။

ရူးတာကို ရူးမွန္းသိရင္ မရူးေသးဘူး တဲ့
ထူးမျခားနား ကံၾကမၼာထဲ
ေန႕/ည လြဲတဲ့အက်င့္ေတာ့ စြဲခဲ့ေပါ့
ေခ်ာ့ေမာ့သူမရွိမွန္း သိတဲ့အခါ
မ်က္ရည္ဟာ အက်ခက္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္
ဒါေပမယ့္..ေမေမရယ္..
သေ၀ထုိးေရးေနရင္း
ခေခြးျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ အခါ
ျပႆနာဟာ ေျဖရွင္းရခက္ေပါ့
ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ပြဲထြက္လာတဲ့
အနိစၥ ရွုခင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မရွင္းေသးဘူး..ေမေမ  ။

ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းတဲ့အခါ
ေမေမပါလုိက္ျပီး ေနမေကာင္းတတ္လုိ႕
စိတ္-စိတ္ခ်င္း ေမးခြန္းပို႕လိုက္တယ္..
“ ေမေမ..ေနေကာင္းလား..ေမေမ”

                    ရတုသစ္
         (11/1/ 2013 --8:25 PM )

Friday, January 11, 2013

ကမၻာႀကီးကုိမ်က္ႏွာျပန္သစ္ေပးပါ


ေႏြအတု ၊မိုးအတု
ေဆာင္းအတုနဲ႕ရာသီစာအတု
လူအတု ၊ႏွလုံးသားအတု
စိတ္အတုေတြမ်က္ႏွာဖုံးျဖစ္
စစ္တာဆုိုလုိ႕ “စစ္”ပဲတစ္စစ္စစ္က်န္ေနသလား ။

ကုိယ့္တရားကုိယ္နာရင္း
ကိုယ့္က်င္း(တြင္း)ကုိယ္ျပန္တူးေနရရွာတဲ့
ကမၻာႀကီးက  ငိုတယ္  ။

မၿဖဳိပဲ ၿပဳိခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္မ်ား
ညည္းတြားသံေတြၾကားကူးခတ္ခဲ့ရေပါ့
အမွတ္ရစရာေတြ အထပ္ထပ္မွတ္ရေတာ့
သည္းေျခက ပ်ဳိ႕အန္လာရဲ႕
နာစရာကို သာစရာနဲ႕ဖုံးရခက္တဲ့အခင္းအက်င္းထဲ
အလင္းက သြန္ပစ္ခံခဲ့ရတယ္  ။

တရားက်ဖုိ႕ေကာင္းမယ့္ တရားမမွ်တမွဳၾကား
တရားမရေသးတဲ့ ေသြး၊ေခၽြး ၊မ်က္ရည္
ပေ၀သဏီေတြ အဆင့္ဆင့္နင္းခဲ့
ခၽြတ္နင္းသံၾကားရုံနဲ႕လိပ္ျပာလြင့္ခ်င္သူေတြဆီ
လူမပီတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြသယ္မလာၾကပါနဲ႕ေတာ့ ။

အိုဘယ့္..ေလာကပါလတရားတုိ႕ေရ..
အိုဘယ့္..ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားတုိ႕ေရ..

တရွဳိ႕ထဲရွဳိ႕ခံေနရတဲ့ကမၻာႀကီးကုိ
ခ်ဳိျမိန္ေငးေမာေနၾကေလသလား  ။

မရပ္မနား ငိုေၾကြးေနတဲ့ကမၻာႀကီးကုိ
အငိုသန္ေအာင္ ထုိးဆြေနၾကေရာ့သလား ။

တရားလက္လြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ “စစ္”ရဲ႕
အေတာင္ပံသစ္ထပ္ထြက္မယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနေလသလား ။

လူသားဆန္တဲ့လူအသိုက္အ၀န္းထဲမွာ
မာသာထရီဇာေတြ ျပန္ေမြးဖြားေပးပါ
မဟတၱမဂႏၵီေတြ ျပန္ေခၚေပးပါ
ဦးသန္႕ေတြအသက္ျပန္သြင္းေပးပါ
နုိက္တင္ေဂးလ္ေတြေစလႊတ္ေပးပါ
ဟင္နရီဒူးနန္႔ေတြျပန္ရွင္သန္ေပးပါ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚတတ္တဲ့လက္ေတြဖန္တီးေပးပါ
ေအးျမတဲ့ ရင္ခြင္သစ္ေတြထုဆစ္ေပးပါ ။

ခ်ဳိးျဖဴသံသာသာညက္ညက္နဲ႕
သံလြင္ခက္ေတြလန္းဆန္းေစဖို႕
သင္တုိ႕ရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြကို ပုိ႕လႊတ္
ကမၻာႀကီး မီးလြတ္ပါရေစေတာ့
ကမၻာႀကီး ၀ဋ္ကၽြတ္ပါရေစေတာ့
အိုဘယ့္..ေလာကပါလတရားတုိ႕ေရ..
အုိဘယ့္..ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားတို႕ေရ..။

              ရတုသစ္
           ( ၉/၁/၂၀၁၃)

Wednesday, January 9, 2013

ေ၀းမွာစိုးတယ္..ပြင့္ဦးရယ္


ပန္း
စိမ္းလန္း
တစ္ပြင့္ဆန္း ။
တိတ္ဆိတ္ေမွ်ာ္မွန္း
ရင္၀ယ္တမ္းတ
ပင္ပန္းလွလည္း
ကုိယ့္အသည္းလႊာ
အၿမဲလာၾကည့္
သူသာရွိခဲ့
ရစ္ၿငိသည့္ႀကဳိး
ျမတ္တႏုိးမို႕
တိုးတိုးတိတ္တိတ္
လက္ခံစိတ္ျဖင့္
သိုသိပ္လန္းဆန္း
ပြင့္ဦး ပန္းသည္
စိမ္းလန္းၾကည္လင္..ေမႊးေစခ်င္ ။


က်စ္
အျမစ္
ရင္ကုိညွစ္ ။
ဆြဲငင္စူးနစ္
တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္
လြန္းက်စ္သည့္ႀကဳိး
သည္းကုိတုိးခဲ့
ရင္ပ်ဳိးခင္း၀ယ္
ယွက္ျဖာသြယ္၍
တစ္ႏြယ္ပင္ဆန္း
တစ္ပြင့္ပန္းမို႕
လက္လွမ္း မ၀့ံ
ရင္တုန္ တြန္႕လွ်က္
ႏွဳတ္ဆြ႕ံေနကာ
ပင့္သက္ျဖာသည္
ရင္လႊာလြန္းတင္..ခ်စ္ႀကဳိးငင္  ။


ႀကဳိး
စိုးမိုး
ရင္တြင္းတုိး ။
ေ၀းသြားမွာစိုး
တိတ္တခိုးႏွင့္
တိုးတုိးႀကိတ္ေျဖ
ေသာကေပြခဲ့
ရင္ေျမလႊာထိ
အျမစ္ၿငိသည့္
ခ်စ္မိႏြယ္ပင္
ႏြမ္းရိပ္ဆင္ေသာ္
မရႊင္မၾကည္
စိတ္ေ၀ရီလွ်က္
ေ၀့သီလြင့္က်
မ်က္ရည္ ခ သည္
ၿပဳိက်ရင္ခြင္..စိတ္လြင္ျပင္  ။

          ရတုသစ္
(9-1-2013// 2:20 PM)

Tuesday, January 8, 2013

ခါးသီးစရာ အႏုပညာ


မ်က္ရည္စိမ္ႏွလုံးသားနဲ႕
ႏုိးၾကားတဲ့၀ါသနာတစ္ခုေပြ႕ပိုက္ထားရ
ဘ၀ ၂ ပုိင္း ၁ ပုိင္း မွာ
မုန္တိုင္းရဲ႕မ်က္စိက်စရာျဖစ္ခဲ့ေပါ့
ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ျပန္ေခ်ာ့ေနရေတာ့
တရားသားက ေပ်ာ့တယ္ ေမေမ ။

အေျခြအရံအသင္းအပင္းထက္
လြတ္လပ္ျခင္းကို ခ်ိတ္ဆက္ထားခဲ့
မိတ္ေဆြမမ်ားတဲ့ကဗ်ာသမားတစ္ေယာက္ဟာ
လူသားကမၻာမွာပဲ လူသားမ်ားနဲ႕အတူ ။

အပူ အေအးမမွ်တဲ့ ေဆာင္းထဲ
ရင္ကြဲကဗ်ာေတြထုိးအန္ခ်ေနရ
ခ်ဳိၿမိန္လွလုိ႕မဟုတ္ပါဘူး..ေမေမရယ္  ။

ေလလြင့္၀ိညာဥ္တစ္ခုကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႕
ဘယ္ ခလုတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖဳတ္ရမလဲ    ။

ေၾကကြဲစရာေတြေရာက္ေရာက္လာတဲ့အခါ
က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြက အမ်ားသား
ဘယ္ အင္အားနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွ်ားရမလဲ   ။

ဘ၀+၀ါသနာ ေလးတင္ပြဲမွာ
၀ါသနာက ျမွားထြက္ခဲ့ေပါ့
ထိခ်က္က ရင္ဘတ္မွာတည့္တည့္
ကၽြန္ေတာ္ မရုန္းခဲ့မိပါဘူး   ။

တဗုန္းဗုန္းလဲေနတဲ့ ဘ၀ေျပးလမ္းမွာ
ျဖတ္လမ္းတိုကို ေျခမခ်မိ
ပန္းတိုင္ရွိရာ တစ္လိမ့္လိမ့္ေလွ်ာက္ရေတာ့
ခရီးေပါက္မႈက ေႏွးေကြး ၾကန္႕ၾကာ  ။

ကဗ်ာနဲ႕ေန
ကဗ်ာနဲ႕စား
ကဗ်ာနဲ႕သြား
ပါးလ်လာတဲ့ အိပ္စက္ျခင္းထဲ
အိပ္ယာခင္းေလးက သစ္လြင္ဆဲေပါ့  ေမေမ  ။

အဆင္မေျပတဲ့ အဆင္ေျပမႈမ်ားထဲ
ကၽြန္ေတာ္က လူမွဳေရး ခ်ုဳိ႕တဲ့တတ္တယ္
အႏွစ္မဲ့ အၿပဳံးေတြကို မုန္းတယ္
စစ္ နဲ႕ ဗုံးေတြကုိ မုန္းတယ္
လူလည္က်ခ်င္တဲ့ ခရုီနီေတြကို ရြံတယ္
ဗုိလ္က်ခ်င္တဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕ကို ထြီတယ္
လူလူခ်င္းမျမင္တတ္တဲ့ လူေတြကို ေရွာင္တယ္
လူအဘိဓမၼာမေၾကတဲ့လူေတြကို ပုန္းတယ္

ဖုံးကြယ္မွဳတစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္မွာ
အေၾကာင္းျပခ်က္ခိုင္တာ ရွိတတ္ရဲ႕
အတၱမပါတဲ့ကြယ္၀ွက္မႈမွာ
မာယာဟာျဖဴစင္တတ္ခဲ့ေပါ့  ။

ကၽြန္ေတာ့ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္မ်ားမွာ
ကိုယ့္ဘာသာ ဦးစားေပးဖုိ႕ခက္တာပါတယ္
အေရွ႕အလယ္ပုိင္းအတြက္ေတြးပူတယ္
ဆီးရီးယားအတြက္ စိုးရိမ္တယ္
တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမတစ္ခ်ုဳိ႕အတြက္ရင္ထိတ္တယ္
ျမစ္ေတြက်န္းမာဖို႕ဆုေတာင္းတယ္
ေတာေတာင္ေတြစိမ္းလန္းဖုိ႕ ၀တ္ျပဳတယ္
မိသားစုေတြစုံလင္ဖုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္တယ္
အိႏၵိယက အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ စိတ္ပူတယ္
လူ႕အခြင့္အေရးစစ္စစ္ရဖုိ႕ ေတာင့္တတယ္ ။
ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုိအပ္တယ္
ႏုိဗယ္လ္ဆုေတြထက္ျငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္တဲ့လက္ေတြကုိခ်စ္တယ္
ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္တဲ့အေတြးေတြကို ဦးညြတ္တယ္
အနုပညာမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုညီမွ်ုျခင္းထုိးလိုိက္တယ္
ကဗ်ာထဲမွာျငိမ္းခ်မ္းမွဳကိုလိုက္ရွာမိတယ္
ကဗ်ာထဲမွာ စိမ္းလန္းမွဳကို ေလ့လာမိတယ္
အႏုပညာရွင္ရဲ႕ဟုိမွာဖက္မွာ
လစ္ဟာခ်က္ေတြနဲ႕ခါးသီးစြာစီးခ်င္းထုိးခဲ့ရတာေပါ့
တန္းဖုိးထားတတ္တဲ့လူေတြရွိေသးရင္ေက်နပ္တယ္။

မ်က္ရည္/အၿပဳံး မ်ားစြာ
အႏုပညာမွာထည့္ေဖ်ာ္ထားလိုက္မိရဲ႕
မိသားစုနဲ႕အိမ္အတြက္ငဲ့ကြက္ဖုိ႕ေမ့ခဲ့တယ္ ေမေမ
နားလည္မွဳလြဲေခ်ာ္္နုိင္တဲ့ ခံစားခ်က္မွာ
၀ါသနာကုိထုပ္ပုိးလုိ႕
အစိုးမရတဲ့ဘ၀အနာဂတ္
ျဖစ္နုိင္ရင္ေသာ့ခတ္သိမ္းထားခ်င္တယ္  ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေတာင္ လူႀကဳိက္နည္းတဲ့ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရ
ကၽြန္ေတာ္က လူႀကဳိက္မမ်ားတဲ့ေကာင္ေပါ့ ေမေမ  ။

ဘ၀က ခ်ဳိပ်ား မဟုတ္ခဲ့
ႏွလုံးသားက ငံ (ငန္)တယ္ ေမေမ
အႏုပညာက….               ။

                   ရတုသစ္
                ( 8-1-2013 )

Sunday, January 6, 2013

အသည္းေျခရာ သူ႕ရုပ္လႊာ


ေႏြေျခရာ...
ႏွင္းလႊာကုိေဖာက္ ၊ ေျပးလာေရာက္၍
ျပတ္ေတာက္ေၾကြက် ၊ပင္ထက္မွလွ်င္
ႏြမ္းလ် ရြက္တုိ႕ ၊မ်က္ရည္စုိ႕ကာ
ယုိ႕ယုိ႕ေၾကြဆင္း၊ ရုိးတံၾကြင္းစဥ္
သက္ႏွင္းခ်စ္သူ ၊ ကုိယ့္ရင္ဆူေအာင္
ေႏြပူလမ္းမွာ ၊ေျပးထြက္ခြါသည္
ဆယ္ျဖာလြန္ကဲ..ႏြမ္းေၾကြသည္း ။

မိုးေျခရာ...
ေႏြလႊာကိုေဖာက္ ၊ ေျပးလာေရာက္၍
စိမ္းေတာက္ျမျမ ၊ျမင္သမွ်တို႕
ႏုရြခက္ေ၀ ၊ လန္းဆန္းေစၿပီး
စိမ္းေ၀စည္ကာ၊ ျမေရာင္ျဖာစဥ္
သက္လ်ာေမပ်ဳိ ၊ကုိယ့္ ရင္ၿပဳိေအာင္
မိုးစုိလမ္းမွာ ၊စိမ္းကားလာသည္
ရင္လႊာမွသည္း..စိမ္းလုိုက္ကြဲ  ။

ေဆာင္းေျခရာ...
မုိးလႊာကိုေဖာက္္ ၊ေျပးလာေရာက္၍
ႀကဲေပါက္ျဖန္႕ခ် ၊ ႏွင္းမွဳန္လြတို႕
မြမြ၀ပ္ဆင္း ၊ျမဴလႊာခင္းကာ
ခ်ဥ္းနင္းလႈပ္ရွား ၊ေအးဓာတ္ပြားစဥ္
သက္ထားပ်ုဳိေမ ၊ ကုိယ့္သည္းေၾကြေအာင္
ႏွင္းေျခြလမ္းမွာ ၊ ေအးစက္လာသည္
ခက္မာေပါက္ကြဲ..ၿပဳိယုိင္လဲ  ။

ေႏြ မုိး ေျခရာ ၊ ေဆာင္းေျခရာတုိ႕
ေရာက္လာသမွ် ၊ ကိုယ့္ဘ၀ကုိ
ေၾကမြပ်က္သုဥ္း ၊ စိတ္ဓာတ္ႏုံးေအာင္
ခ်စ္ဆုံးသူက ၊ ရက္စက္လွလည္း
ရႊန္းျမထိန္လင္း ၊ေငြရည္ဆင္းႏွင့္
လမင္းေျခရာ ၊ ေျပးေရာက္လာေသာ္
ရင္လႊာဆီမွ ၊ခံစားရေသာ
ေ၀ဒနာေတြ ၊လြင့္ေပ်ာက္ေျပ၍
ခ်စ္ေတြဆန္းသစ္ ၊ခ်စ္ၿမဲခ်စ္လွ်က္
ေမ့ပစ္ဖုိ႕ရာ ၊ မစြမ္းသာၿပီ
စႏၵာ ၀န္းထဲ ၊ သူ႕ပုံစြဲသည္
အသည္းေျခရာ ၊သူ႕ရုပ္လႊာ..။


                       ရတုသစ္
          (12-10-2008--9 :55 PM)

မ်က္လုံးမ်ားရဲ႕သံစဥ္

       “ပန္းစံပယ္××နန္းအလယ္မေပၚခုိက္ဟာမို႕××အလိုက္ေတာ္တန္သင့္ရုံပ

××ခံပြင္းကုိကုံးရတယ္××”
                   ေျပးႀကဳိေတာ့ေထြးညဳိ သီခ်င္းကုိသီဆိုရင္းမ်က္ႏွာ၀မွာအ၀တ္စည္း္ထား

တဲ့စဥ့္အုိးငယ္ေလးေတြကုိစည္းခ်က္မွန္မွန္တီးကာေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ေနရွာတဲ့သားငယ္ရဲ႕
မ်က္နွာကုိၾကည့္ရင္းက်ဳပ္အေတြးေတြအတုိင္းအဆမဲ့ေမ်ာလြင့္ေနတယ္။အေယာက္နွစ္
ဆယ္ေလာက္ရွိမယ့္လူအုပ္ႀကီးက၀ုိင္းအုံလုိ႕ ။က်ဳပ္တုိ႕ေရွ႕ကဖလားေလးထဲမွာေတာ့
တစ္ရာက်ပ္တန္၊နွစ္ရာက်ပ္တန္နဲ႕ငါးဆယ္က်ပ္တန္အႏြမ္းေလးေတြခုန္ဆင္းပ်ပ္၀ပ္ေန
တယ္။၀ုိင္းအုံေနတဲ့လူေတြဆီကခုန္ဆင္းလာတာေလ၊က်ဳပ္ကေတာ့က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕လုပ္အား
ခနဲ႕ရတဲ့ေငြေၾကးမို႕စိတ္သန္႕သန္႔နဲ႔ယူရဲတယ္ဗ်ာ။ခိုးဆုိးလုယက္ေနတာမွမဟုတ္ပဲေလ။
အခုဟာက…။

                     ၿပီးေတာ့က်ုဳပ္အလုပ္ကုိလည္းသမၼာအာဇီ၀ျဖစ္တယ္လုိ႕ပဲယူဆထား
တယ္။က်ဳပ္ကကုိယ္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ရာပညာရပ္ေလးနဲ႕ျပည္သူလူထုအခ်ဳိ႕ကုိခ
ဏေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္အေမာအပန္းေျပေစခ်ုင္တဲ့ဆႏၵထားတယ္။ပရိသတ္ကလည္းတုံ႕
ျပန္တဲ့အေနနဲ႕ေငြစေၾကးစေလးေတြဆုခ်ၾကတယ္။နည္းတာမ်ားတာကိုထည့္မတြက္ပါ
ဘူး။က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကုိအသိအမွတ္ျပဳတာကိုပဲေက်နပ္လွျပီေလ။ဒါေပမယ့္ဗ်ာ…
က်ဳပ္တုိ႕ကလညး္သူလုိငါလိုပဲ သမုဒၵရာ၀မး္တစ္္္ထြာနဲ႕ဆုိေတာ့…….။
                     က်ဳပ္က က်ဳပ္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ပညာေလးကုိသားငယ္
ကိုလည္းသင္ေပးထားတယ္။က်ဳပ္ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါေတြဆုိအဆင္ေျပေအာင္
ေပါ့ ။သားငယ္ကုိက်ဳပ္အတြက္ခုတုံးလုုပ္လုိက္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလ။တကယ္ဆုိ
ကုိယ့္သားသမီးကုိဘယ္မိဘက ဆင္းရဲတြင္းထဲနွစ္ရက္မလဲေလ။
                       အခုဆုိသားငယ္ကက်ုုဳပ္ရဲ႕လက္သံအတုိင္းတီးခတ္မႈပုိင္းမွာေၾကညက္ေနျပီ။
*****************************************************

                       က်ဳပ္တုိ႕သားအဖ တီးလိုက္ဆုိလိုက္နဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖေနလုိက္ၾကတာအ
ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ၾကာလာတာနဲ႕အမွ်လူေတြလည္းမ်ားမ်ားလာတယ္။လမ္းသြား
လမ္းလာေတြနဲ႕ပဲမ်ားလာတာ။တစ္ခ်ုဳိ႕ကေတာ့လွမ္းၾကည့္ရုံသက္သက္ပဲ။တစ္ခ်ုဳိ႕က်
ေတာ့အနီးကပ္လာၾကည့္ျပီးမွေခါင္းရမ္းျပန္ထြက္သြားတာလည္းရွိရဲ႕။က်ဳပ္တုိ႕ေဖ်ာ္ေျဖ
တယ္ဆုိတာကလည္းတီး၀ုိင္းႀကီးေတြလိုႀကီးက်ယ္တာမွမဟုတ္တာ၊။ဂုန္နီအိပ္ေလးခင္း
ျပီးက်င္းပေနတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ..က်ဳပ္ကေတာ့ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ဆက္လုပ္ေနမိ
တယ္။
                    ေခါင္းရမး္ျပီးထြက္သြားတဲ့လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာဘာေတြေတြးမိေနမလဲ
က်ုဳပ္မွန္းဆၾကည့္မိေသးတယ္။တူရိယာသံ၊သီခ်င္းသံေတြနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖေနေပမယ့္သံစုံ
တီး၀ုိင္းႀကီးမဟုတ္လို႕၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္းနုိင္ငံေက်ာ္အဆုိေတာ္ေတြမဟုတ္လို႔။စိတ္မ
၀င္စားပဲထြက္သြားၾကတာျဖစ္မယ္လို႕မွန္းဆမိပါရဲ႕။က်ဳပ္မွန္းဆမိိတာေျပာတာပဲေလ။
မဟုတ္ဘူးလား ။
                   တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ကို ကယ္ပါေတြလို႔ပဲထင္ျပီးနွာေခါင္းရႈံ႕ထြက္ခြါ

သြားၾကတာလဲရွိတယ္။လူအမ်ဳိးမိ်ဳး စိတ္အေထြေထြဆိုေတာ့ရႈျမင္သုံးသပ္ပုံျခင္းလည္း
ဘယ္တူပါ့မလဲ၊။သူတို႕ထင္သလုိလူစားမ်ဳိးမဟုတ္တာေတာ့က်ဳပ္တုိ႕သားအဖနဲ႕ေလာ
ကပါလနတ္ေတြသိတယ္။
                 တကယ္ဆုိသူတုိ႕ေရလုိက္လြဲေနၾကမွန္းမသိၾကဘူး။အယူအဆမွားေနမွန္း
မရိပ္မိၾကဘူး။အႏုပညာဆုိတာစင္ျမင့္ေပၚမွာသံစုံတီး၀ုိင္းႀကီးေတြနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမွအႏုပညာ
လို႕ထင္ေနၾကတယ္။ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုိ႕မွတ္ယူေနၾကတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့ဒီလုိမထင္မိဘူး။
လမ္းေဘးမွာစည္းနဲ႕၀ါးတီးျပီးေတာင္းရမ္းေနသူေတြရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကလည္းအနုပညာပဲမ
ဟုတ္ဘူးလား။၀ါးပုိး၀ါးဆစ္ပုိင္းနွစ္ခုကုိေျမေပၚမွာပုတ္ခတ္ရင္းသီခ်င္းေလးနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖ
ေနတဲ့သူတုိ႕အနုပညာကလည္းတစ္ခါတစ္ခါလည္ျပန္ေငးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ေျပာင္
ေျမာက္လြန္းတာေတြ႕ဖူးႀကဳံဖူးသူေတြသိၾကပါလိမ့္မယ္။
                     အနုပညာဆိုတာလူတုိ႔ရဲ႕နွလုံးသားကုိဖက္တြယ္ပူး၀င္ျပီးခံစားမႈေပးနုိင္
စြမ္းရွိတဲ့အရာလို႕ပဲက်ဳုပ္ထင္မိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။နွလုံးသားကုိထိမွန္ျခင္းမရွိတဲ့အ
နုပညာကုိ အနုပညာမေျမာက္ဘူး လို႕လူေတြကသတ္မွတ္တတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ဒါ
က က်ဳပ္အထင္ေျပာတာပါ။ဆရာႀကီးေတြကေတာ့အနုပညာကိုအမ်ဳးိမ်ဳိးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾက
တာက်ဳပ္မွတ္သားဖူးပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လမ္းသြားလမ္းလာလူေတြနဲ႕ျပည့္နွက္ျပီးအား
ေပးသူမ်ားလာတဲ့က်ဳပ္တုိ႕သားအဖရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကုိေလာေလာဆယ္အနုပညာေျမာက္
ေနျပီလို႕ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကုိယ္ခ်ဥ္ျပီးေတြးမိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီလိုပဲ က်ဳပ္ေတြးမိပါ
တယ္။
************************************************************

                     သားငယ္ကိုခဏနားခိုင္းျပီးက်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲဆက္ေဖ်ာ္ေျဖေနမိ
တယ္။သီခ်င္းကလည္းတစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ဆိုလို႕ေကာင္းလာတယ္။သီခ်င္းထဲမွာစ်ာန္၀င္
စားနစ္ေမ်ာေနမိေတာ့ေဘးကလူအုပ္ကုိလည္းသတိမထားမိေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ ဒန္္ဖလား
ေလးထည္းကပုိက္ဆံအႏြမ္းေလးေတြကုိယူျပီးထန္းေခါက္ဖာေလးထဲထည့္ေန
တဲ့သားငယ္ရဲ႕လွဳပ္ရွားမႈကုိေတာ့သိေနတယ္။ဆိုလိုက္တီးလိုက္နဲ႔သီခ်င္းဆယ္ပုဒ္ေက်ာ္
သြားတယ္။အားနည္းနည္းေျခာက္လာလုိ႔ေရသန႔္ဗူးထဲကေရကုိေမာ့လိုက္ရေသးတယ္။
ေရသန္႔ဗူးဆုိေပမယ့္ဗူးခြံကိုပဲေျပာတာ။ေရကေတာ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာသြားခပ္
ထားရတာေလ။အဓိကကေတာ့ေရငတ္ေျပဖုိ႕ပဲမဟုတ္လား။က်န္းမာေရးေတြဘာေတြ
ဘာေတြလည္းဂရုမစိုက္နုိင္ဘူးေလ။ရွိတဲ့ေရ ေတြ႕တဲ့ေရသုံးလိုက္ရတာပဲ။
                        ေနာက္တစ္ပုဒ္ဆက္ဆုိမလို႔ျပင္ေနတုံးမွာပဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ေရွ႕ထြက္လာျပီး “ဦးႀကီး တြံ႕ေတးသိန္းတန္ရဲ႕ နွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့ သီခ်င္းရရင္
ဆုိျပေပးပါလားဗ်ာ” ေျပာလာတယ္။အားေပးသူရွိလုိ႔႔ေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ကလည္း “နတ္ရူးဘုံ
ေျမွာက္ေျခေထာက္က”ဆုိတဲ့အစားထဲကပဲ။မေမာနုိင္မပန္းနုိင္တီးမိဆိုမိေတာ့
တာပဲေလ။ဒါကက်ဳပ္အက်င့္ပဲ။
                    “ ခ်စ္သူရွိရာ××ဒီဌာနဆီသုိ႕..မွန္းဆ တမ္းတပါေသာ္လည္း××တစ္ခါ္
တစ္ေခါက္ျဖင့္ ××မလာေရာက္၀ံ့သူပါကြယ္×××”
                    သီခ်ငး္ထဲမွာစီေမ်ာလိုက္ပါရင္းက်ဳပ္မ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္ၾကည္ေတြ
ေတာင္ေ၀့လာမိတယ္။သီခ်င္းဆုံးသြားေတာ့ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္နွာမွာေက်နပ္မႈကိုဖ်တ္
ဖ်တ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။သီခ်င္းေတာင္းတဲ့ေကာင္ေလးကႏွစ္ရာတန္အေၾကြတစ္
ရြက္ဆုခ်သြားတယ္။ေဘးကလူအုပ္ထဲကလက္ခုံသံေတြလည္းတေျဖာင္းေျဖာင္းထြက္
လာတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာက်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ေတာင္ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လို႔ု။စင္တင္တီး၀ုိင္းႀကီး
ေတြနဲ႕မေဖ်ာ္ေျဖနုိင္ေပမယ့္လက္ခုပ္တီးအားေပးမယ့္သူေတြရွိေနေသးတယ္ဆိုျပီးေပါ့။
                      ေကာင္ေလးထြက္သြားေတာ့ေနာက္လူေတြကလည္းသူတို႕ႀကဳိက္တဲ့
ျမန္မာသီခ်င္းေလးေတြေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။က်ဳပ္ရတဲ့သီခ်င္းဆုိရင္ေတာ့ဆုိျပလိုက္
တယ္။မရတဲ့သီခ်င္းဆုိရင္မရတဲ့အေၾကာငး္ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။သီခ်င္းေတာငး္သူနဲ႕သီ
ခ်င္းဆုိတဲ့က်ဳပ္တစ္သားထဲက်လို႔ ။လက္ရွိဘ၀ကုိေတာင္ေမ့သြားမိပါရဲ႕။
                   မၾကာလိုက္ပါဘူး ။မုန္တုိင္းက၀င္ေတာ့တာပဲ။ျပႆနာကစေတာ့တာာပဲ
။   “  ဦးေလးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာေဂၚလိီသီခ်င္းေလး ဟဲ ျပစမ္းပါဗ်။”
အဲဒီလိုေျပာျပီးေရာက္လာတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္က်ဳပ္ျပာယာခတ္သြားရ
တယ္။ေစာေစာကအေပ်ာ္ေတြခုန္ပ်ံထြက္သြားတယ္။တစ္ဆက္ထဲပဲေဒါသစိတ္ကငယ္
ထိပ္ကိုေရာက္ေနသလားထင္ရတယ္။ေခါင္းထဲမွာမိုက္ျပီးျပာေ၀သြားတယ္။ေကာင္ေလး
ကလြဲလို႔ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့ဘူး။ေဒါသအေမွာင္ေတြဖုံးျပီးမဲမဲျမင္ရာရုိက္ခြဲပစ္လုိက္ခ်င္မိ
တယ္။ လက္သီးကုိက်စ္က်စ္ဆုပ္ျပီးအံႀကိတ္ထားမိတယ္။
                      “ဘာကြ ၊မင္း ဒါတမင္ေစာ္ကားတာပဲကြ ၊ဒီမွာ ျမန္မာသံစဥ္ေတြပဲဆုိ
ေနတာ မင္းမသိဘူးလား။ ဒီသီခ်င္းမ်ဳိးလာဆုိခုိင္းတာငါ့ကို တမင္ ရန္စတဲ့သေဘာပဲကြ”
                       ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ေဒါသစိတ္ရဲ႕တုန္ခါမႈနဲ႕အသံကစည္း၀ါးမက်ဘူး
။ျပတ္ေတာက္ျပတ္ေတာက္ထြက္က်လာတယ္။ေကာင္ေလးကလည္းမေခ။မူးေနတာ
လည္းျဖစ္မွာေပါ့။က်ဳပ္ကိုပက္ကနဲျပန္ေျပာတယ္။
             “ ဘာဗ်..ဒီသီခ်င္းကလည္းျမန္မာသီခ်င္းပဲဗ်…အဂၤလိပ္လိုဆုိထားတာမွမ
ဟုတ္တာ..ဒီေလာက္ေခတ္စားထားတဲ့သီခ်င္းကုိမွမရပဲနဲ႕ခင္ဗ်ားႀကီးတီးလိုက္၊ဆုိလိုက္၊
သီခ်င္းေတာင္းခုိင္းလုိက္လုပ္ေနတာ မရွက္ဘူးလားဗ်..အခုသီခ်င္းေတာင္းေတာ့ေခြးအ
လွည္းနင္းမိသလုိျဖစ္ေနျပီ..မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ…”
                အဲဒီအခ်ိန္ထ္ိက်ဳပ္သည္းခံေနလိုက္ေသးတယ္။ဒီေလာက္နဲ႕ရပ္သြားမယ္
မွတ္လို႕။အဲဒီေကာင္ေလးကိုလည္းသူ႕အေပါင္းအေဖာ္ေတြကဆြဲေခၚေနၾကတယ္။ဒါေပ
မယ့္ယက္ကန္ယက္ကန္ပါသြားရင္းေျပာလိုက္တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕စကားကက်ဳုပ္ေဒါသကုိ
အထြဋ္အထိပ္ထိေရာက္ေအာင္ပိုု႔ေပးလိုက္သလုိပဲ။
                 “ ေဟ့ေကာင္ေတြ..ဖယ္စမ္းကြာ..ငါ့ကုိလာမခ်ဳပ္နဲ႕…မင္းတို႕မျမင္ဘူးလား
လက္ေတြေျခေတြေကာင္းေနလွ်က္နဲ႕ဘာမွမယ္မယ္ရရလုပ္ကုုိင္မစားဘူး..ညာ၀ါးစား
ဖို႕ပဲတတ္တယ္..သူေတာင္းစားပဲကြ..အႀကံအဖန္ေတြ…”
                     က်ဳပ္မတ္တပ္ရပ္လုိက္ျပီးေကာင္ေလးဆီသြားရင္ဆိုိင္မိတယ္။သြား
ေလရာယူတတ္တဲ့၀ါးဆစ္ပိတ္ဒုတ္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ကုိင္ထားရင္းေပါ့ေလ။အေျခ
အေနကရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႕ပုိျပီးတင္းမာသြားတယ္။ေစာေစာကေဘးမွာ၀ုိင္းေနတဲ့လူေတြ
လည္းမရွိၾကေတာ့ဘူး။၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႕ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တယ္။
                   ေကာင္ေလးကလညး္က်ဳပ္လိုလူတစ္ေယာက္ကျပန္ျပီးအာခံတယ္ဆိုျပီး

ႀကိတ္မနုိင္ခဲမရျဖစ္ေနပုံပဲ။မ်က္နွာကရဲထေနတယ္။ ျပီးေတာ့..မၾကား၀ံ့မနာသာစကား
လုံးေတြနဲ႕ဆဲေရးတုိင္းထြားျပီးက်ုဳပ္ကိုေစာ္ကားျပီးရင္းေစာ္ကားေနတယ္။က်ဳပ္ရဲ႕သည္းခံ
နုိင္မႈအတုိင္းအတာကကုန္သြားျပီ..။
                       လက္ထဲက၀ါးဆစ္ပိတ္ဒုတ္နဲ႕ရုိက္ဖုိ႕လက္ေျမွာက္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲအ

သနားခံအၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ေနတဲ့သားငယ္ေၾကာင့္က်ဳပ္ရဲ႕ေဒါသစိတ္ဟာ တစ္ထစ္ေလွ်ာ့
သြားတယ္။စိတ္လုိက္မာန္ပါလုပ္လုိ္က္မိရင္ရႈပ္ေထြးမြန္းၾကပ္တဲ့ေလာကႀကီးအလယ္မွာ
သားငယ္တစ္ေယာက္ထဲေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္က်န္ခဲ့မွာေတြးမိေတာ့ၾကမ္းေနတဲ့စိတ္ကျပန္
ေလ်ာ့သြားတယ္။မိုင္တုိင္ရွည္သက္ျပင္းေမာႀကီးကုိပဲ ေလးတြဲ႕တြဲ႕ညွစ္ခ်လိုက္ရတယ္။
                 အမွတ္တမဲ့ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ က်ဳပ္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး “ထြီ”ကနဲ
တံေထြးေထြးျပီးထြက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးကုိေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕အ
ၾကည့္မ်ဳိးကုိ က်ဳပ္ခါးသီးစူးနစ္စြာ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရဘူးတယ္။ ဘယ္မွာလဲ ဆုိတာျပန္စဥ္းစား
ေနတုန္းအခ်က္ျပလာတဲ့ ၀မ္းသမုဒၵရာေၾကာင့္ အေတြးစကုိျဖတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။ သား
ငယ္ေလးလဲ အေတာ္ဆာလွေရာ့မယ္ေလ။

***********************************************************
                  က်ဳပ္တုိ႕ထုိင္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကေရကရာမုန္႔ဆိုင္တန္း
ေတြရွိတာမို႕သားငယ္ကုိမုန္႕သြား၀ယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။သားငယ္ရဲ႕ညစ္ေထးေထးအ၀တ္
အစားနဲ႕ညွင္းသုိးသုိးရုပ္သြင္ကုိၾကည့္ျပီးမုန္႔ေရာင္းေနတဲ့ေကာင္မေလးေတြနွာေခါင္းရႈံ႕
သြားတာကုိအမွတ္တမဲ့ျမင္လိုက္ရတယ္ ။ရင္နာရေပမယ့္မ်က္နွာလႊဲျပီးမသိက်ဳိးကၽြံျပဳ
ထားလိုက္ရတယ္။မုန္းေရာင္းေပးလုိက္တာကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမလုိျဖစ္ေနတယ္ ။
                  ေရႊတြဲလြဲ၊ေငြတြဲလြဲနဲ႕အ၀တ္အစားေျပာင္ေျပာင္နဲ႔လူေတြဆုိရင္ေတာ့
“အစ္မႀကီး အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေလး၀ယ္သြားပါဦးလား”
 “ ဟို အစ္ကို.ကၽြန္မတို႕ဆုိင္မွာလာအားေပးပါဦး..လာပါ..ကၽြန္မတုိ႕ဆုိင္ကေစ်းခ်ဳိပါ
တယ္..ပစၥည္းလည္းမွန္တယ္ေလ..”
“ဟိုဖက္က ေမာင္ေလးတုိ႕..ညီမေလးတို႕..လာပါဦး ျမည္းၾကည့္ပါဦး.ႀကဳိုက္မွ၀ယ္ေလ
ရပါတယ္..လာပါ..အားေပးသြားပါဦး” စတဲ့ေလာကြတ္ပ်ဴငွါေတြနဲ႕ေဖာ္ေရြေနတဲ့ေကာင္
မေလးေတြဟာ သားငယ္ကုိက်ေတာ့ဘာျဖစ္လုိ႔နွာေခါင္းရွဳံ႕ခ်င္ၾကတာလဲ။
“ အေတာ္ခက္တဲ့လူေတြပါလား ။လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စံ  ကုိအ၀တ္အစား၊ေရႊ၊ေငြ ၊ကအဆုံး
အျဖတ္ေပးတာလား။စိတ္ဓာတ္ကအဆုံးအျဖတ္ေပးတာလားဆုိတာကြဲကြဲျပား
ျပားမသိၾကေသးသေရြ႕ေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ဟာ ဒီလိုဆက္ဆံခံေနရဦးမွာပဲ”လို႕ေတာင္ေတြးမိ
လုိက္ပါရဲ႕ ။
**********************************************************
                  မုန္႔၀ယ္ျပီးျပန္လာတဲ့သားငယ္ကုိလက္ဆြဲျပီးေစတီေတာ္ေျမာက္ဘက္က
အရိပ္ေကာင္းတဲ့မန္က်ည္ပင္ရိပ္မွာသြားထုိင္လိုက္တယ္။အဲဒီဖက္ကလူရွင္းလို႕ေတာ္
ေသးတယ္။ေစတီေတာ္ဆုိမွသတိရတယ္။က်ဳပ္တို႕ေရာက္ေနတဲ့ျမဳိ႕ကေရႊဘုိၿမဳိ႕။ဒီၿမိဳ႕
မွာေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္(၁၁)ရက္ကစၿပီးသီတင္းကၽြတ္လဆန္းေရာက္တဲ့ထိေအာင္
ျမဳိ႕ေထာင့္ေစတီပြဲေတာ္ဆုိတာနွစ္စဥ္က်င္းပတယ္။ေရႊဘုိခရုိင္တစ္ခုလုံးမွာအစည္ကား
ဆုံးပြဲလို႔ေျပာလို႕ရတယ္။ေတာရြာ ဇနပုဒ္ကလူုေတြပါလာေရာက္ဆင္ႏႊဲၾကတယ္။
              တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္းပြဲေတာ္တုိင္းလွည့္လည္ေရာင္းေလ့ရွိတဲ့ဆယ့္နွစ္ပြဲေစ်း
သည္ေတြဆီကလုိခ်င္တဲ့ပစၥညး္ေတြ၀ယ္္ဖုိ႕ဆုိျပီးတကူးတကလာၾကတယ္။တစ္ခ်ုဳိ႕က်
ေတာ့လည္းတီဗီဖန္သားျပင္မွာသာျမင္ရတဲ့နုိ္င္ငံေက်ာ္မင္းသား၊မင္းသမီးတို႕၊အဆုိေတာ္
တို႕ပါလာတတ္တာမို႕အျပင္မွာျမင္ဘူးေအာင္တမင္တကာလာၾကည့္ၾကတာလည္းရွိရဲ႕။
     ပြဲေတာ္ကႀကိတ္ႀကိတ္တိုးနဲ႕အရမ္းစည္ကားတယ္။ ေန႕ခင္းပုိငး္ထက္ညပုိင္းကပုိျပီး
စည္ကားတယ္။အေသြးအေရာင္စုံလွဳပ္ရွားေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးကျမစ္တစ္စင္းစီးဆင္းေနသ
လိုပဲ။အတန္းလုိက္ အစုအဖြဲဲ႕လိုက္စီးဆင္းေနၾကတယ္။
                      ေျပာရဦးမယ္။ ဒီၿမဳိ႕ေထာင့္ေစတိီဆုိတာႏွယ္ႏွယ္ရရမွမဟုတ္တာ။အ
ေလာင္းမင္းတရားႀကီးဦးေအာင္ေဇယ်တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ့တဲ့အထင္ကရေစတီေတာ္
ႀကီးေပါ့။(၁၁၁၉)ခုႏွစ္၊ျပာသုိလ္လဆန္း(၂)ရက္ေန႔ကစၿပီးတည္္ခဲ့တယ္လုိ႕သမုိင္းေတြ
မွာပါတယ္။(၁၁၂၀ )ျပည့္ုနွစ္၊သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္(၃)ရက္ေန႕မွာအျပီးသတ္
တည္ေဆာက္နုိင္လုိ႕(၁၀ဲ)လၾကာတယ္လုိ႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ေစတီေတာ္တည္ခ်ိ္န္
ေပါ့။ “ေမာ္ေဓာျမင္သာ ျမဳိ႕ေထာင့္ေစတီ”လို႔ဘြဲ႕ေတာ္ရွိေပမယ့္လြယ္လြယ္ပဲျမဳိ႕ေထာင့္
ေစတီလို႕ေခၚေနၾကတာ။ၾကာေတာ့နွဳတ္က်ဳးိေနၾကျပီထင္ပါရဲ႕။တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိဘုရားပြဲေတာ္
သာလာၾကတာ။ဘုရားပြဲက်င္းပတဲ့ေစတီေတာ္ရဲ႕ဘြံဲ႕ေတာ္အျပည့္အစုံကုိမသိသူေတြအ
မ်ားသား။က်ုဳပ္ကေတာ့ေရာက္ေလရာမွာအမွတ္သညာေလးနဲ႕ေနျပီးစပ္စုတတ္လြန္းတဲ့
အက်င့္ေလးရွိထားေတာ့ဒီသမုိငး္ကုိသိထားျပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဘုရားပြဲေတာ္ရက္ဆုိ
အေရာက္လာျဖစ္ေအာင္လာတယ္။က်ဳပ္တုိ႕လုိဘ၀သမားေတြအဖုိ႔ဒီပြဲမ်ဳိးကလက္လြတ္ခံ
လို႕မျဖစ္ဘူးေလ။ဒီပြဲမွာလာခဲ့ရင္း ေစာေစာပုိင္းကေကာင္ေလးနဲ႕ျပႆနာျဖစ္ရတာပဲ။
က်ဳပ္အလုပ္၊က်ဳပ္ပညာကိုေစာ္ကားတဲ့ေကာင္ေလးကုိဆုံးမခ်င္ေပမယ့္သားငယ္ေၾကာင့္
က်ဳပ္စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာ။ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့တင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႕။ခံစားရခက္တုုံးပဲ။
******************************************************
               မန္က်ညး္ပင္ရိပ္မွာထုိင္ျပီးသားငယ္၀ယ္လာတဲ့ကေရကရာမုန္႔ေလးကုိစား
ရင္းေက်ာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာဖတ္ဖူးတဲ့စာခ်ဳိးေလးကိုသတိရမိလုိ႔ၿပဳံးလိုက္မိပါေသးရဲ႕။
“ ကြပ္ပ်စ္စာေပ၀ိုင္း”ဆုိတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာပါတယ္။ဆုိေကာငး္လုိ႕အရက်က္ထားမိ
တာ။ခုေတာ့ ကေရကရာစားရင္းဆိုၾကည့္ေနမိတယ္။
                “ကေရကရာ ၊ေရႊညာကမုန္႕မ်ဳိး
                  ေပါက္ေပါက္ကယ္ခ်ဳိပါလွ
                   အုန္းယိုက တုိး ။” ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးေလးေပါ့။ သေဘာက်လုိ႕ခဏခဏရြတ္
မိတယ္။သားငယ္ကုိဆုိျပေတာ့သားငယ္ကလည္းသေဘာေတြ႕ေနေလရဲ႕။
           လူရွင္းတဲ့ မန္းက်ည္းပင္ရိပ္မွာပဲ အိပ္စက္အနားယူဖုိ႕ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။အိပ္
ခ်ိန္လည္းတန္ေနျပီေလ။ေန၀င္စအခိ်န္ေလာက္ထဲကဆုိလုိက္၊တီးလိုက္နဲ႕ေနခဲ့တာမို႕
အသံေတြျပာၿပီးလက္ေတြလည္းေညာင္းေနျပီ။ခင္းျပီးသြားတဲ့ဂုန္နီအိပ္အခင္းေပၚမွာပဲ
လွဲလိုုက္တဲ့သားငယ္ကုိဘာဘူေစာင္အႏြမ္းေလးၿခံဳေပးျပီးသားငယ္ရဲ႕နီေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေန
တဲ့ ဆီေ၀းဆံပင္ေတြကုိသပ္ေပးေနမိတယ္။သားငယ္အိပ္သြားျပီဆိုမွေစတီေတာ္ကို
ဦးသုံးႀကိမ္ခ်ျပီးရင္ထဲရွိေနတာေတြဆုေတာင္းလိုက္တယ္။နဖူးေပၚလက္တင္ရင္းစဥ္းစားခန္း
ဖြင့္ေနမိတာမို႕အိပ္ဖုိ႔ခက္ေနမိတယ္။အေတြးေတြလုံးခ်ာလည္ရင္းသက္ျပင္းေတြအထပ္ထပ္
ခ်ေနမိတယ္။အဆုိးဆုံးေတြးမိတာကေတာ့က်ဳပ္နဲ႕ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္
ေလးရဲ႕အၾကည့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေတြးပဲ။
                    ျခင္ကိုက္လို႔လူးလြန္းလိုက္တဲ့သားငယ္ရဲ႕လွဳပ္ရွားမႈကိုနားစြင့္ရင္းမိခင္
ရင္ေငြ႕နဲ႕ေ၀းကြာခဲ့ရရွာတဲ့သားငယ္ကိုသနားမိတယ္။တစ္ဆက္တည္းသားငယ္ရဲ႕မိခင္
ကိုအေတြးကလွ်ပ္တျပက္ငင္မိတယ္။မေတြးခ်င္ပဲေမ့ပစ္ထားတဲ့အေၾကာင္းအရာကုိျပန္
ေတြးျဖစ္ဖို႕အေတြးသံသရာကလည္ခ်ိန္ေရာက္လာျပီထင္ပါရဲ႕ေလ။
***********************************************************
                  သားငယ္ရဲ႕မိခင္နာမည္က မစိမ္းႏု ။သူနဲ႕က်ဳပ္အေၾကာင္းမပါခင္ကက်ဳပ္
အလုပ္ဟာနာမည္အေတာ္ရစျပဳေနျပီျဖစ္တဲ့ဆုိင္း၀ုိင္းတစ္ခုမွာေျခာက္လုံးပတ္တုိ႕၊စည္း၀ါး
တုိ႕အလွည့္က်တီးတဲ့သူေပါ့။က်ဳပ္ရဲ႕လက္သံနဲ႕လက္ဆကိုႀကဳိက္ျပီးဆုိင္းဆရာကသူ႕
ဆုိင္း၀ုိင္းမွာအၿမဲေနဖုိ႕ကမ္းလွမ္းတယ္။အဲဒီဆိုိင္း၀ိုင္းမွာပဲၿမဲေနတုံးက်ဳပ္ေနာက္မွေရာက္
လာတဲ့လူရႊင္ေတာ္ေပတုိးရဲ႕နွမမစိမ္းႏုနဲ႕က်ဳပ္္ဟာ “အုိးခ်င္းထား အုိးခ်င္းထိ”ထုံးစံ အတုိင္း
ရည္ငံခဲ့မိတယ္။မစိမ္းႏုက ဆုိင္း၀ိုင္းမွာေနာက္ပုိ္င္းအဆုိေတာ္ေလ။က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕
အေျခအေနကိုုသိတဲ့ဆုိင္းဆရာကလည္းသူ႕၀တၱရားရွိတဲ့အတုိင္းလက္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။
သူ႕၀ုိင္းမွာပဲဆက္ေနဖုိ႕ေျပာတာပဲ။က်ဳပ္ကလည္းသေဘာတူလက္ခံခဲ့တယ္။ဆုိင္းဆရာရဲ႕ေက်း
ဇူးေတြက်ဳပ္အေပၚမွာရွိေသးတယ္။ေက်းဇူးဆပ္ရင္းသူ႔၀ိုင္းမွာပဲဆက္ေနေပးခဲ့
တယ္။ အစပုိငး္မွာေတာ့ဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။ျဖစ္လည္းမျဖစ္ခဲ့ဘူး။အိပ္ေထာင္ေရးက
လည္းသာယာခဲ့တယ္လို႕ေျပာရမယ္။သားငယ္နွစ္နွစ္သားေလာက္ေရာက္မွျပႆနာရဲ႕
ျမွားဦးကတည့္တုိးႀကီးလွည့္လာတယ္။မိီးခြက္ထြန္းမရွာပဲဆုိုက္ဆုိက္ျမဳိက္ျမဳိက္ေရာက္လာတဲ့
ျပႆနာကက်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕သာယာေနတဲ့ကမၻာငယ္ေလးကုိၿဂဳိဟ္ဆုိး၀င္ ေမႊ သြားခဲ့
တယ္။အဲဒီေန႕ကိုက်ဳပ္ဘယ္လိုမွေမ့ပစ္လုိ႕မရခဲ့ဘူး။တစ္သက္လုံးမေမ့နုိင္ေတာ့မယ့္ေန႔လို႕
ေတာင္ေျပာလို႕ရမယ္ထင္တယ္။
                     ဟုိးေရွးေခတ္ကလုိ ဆုိင္း၀ိုင္းေတြကိုဂရုစိုက္မႈသိပ္မရွိေတာ့တဲ့က်ဳပ္တုိ႔
ေခတ္မွာက်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဆုိင္း၀ုိင္းေလးဟာလည္းေလာကဓံေလအလွဳပ္မွာေၾကြျပဳတ္ခဲ့တယ္။ဖရုိ
ဖရဲျဖစ္သြားတယ္။လယ္ပုိင္ယာပုိင္လည္းမရွိတဲ့က်ဳပ္တို႔လိုလူေတြအတြက္အလုပ္ရဖုိ႔အခက္
ေတြ႕ေနတယ္။ဆုိင္းတီးတာကလြဲလို႕ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ပုိဆုိးတယ္။ပန္းရံ၊လက္သမားအကူ
စတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့လည္းအဆင္မေျပဘူး။အလုပ္အဆင္မေျပေသးတာနဲ႕အမွ်အိမ္ေထာင္
ေရးပိုင္းကလည္းအက္ေၾကာငး္ေပးလာတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရ
သမွ်အလုုပ္ေလးေတြေပၚပင္လုိက္လုပ္တယ္။၀င္ေငြနဲ႕ထြက္ေငြကေတာ့မမွ်ေတာ့ဘူး။ရရစားစား
ဘ၀မွာမ၀တ၀ပဲစားရေတာ့တယ္။ပိန္လွိီလာတဲ့သားငယ္ကုိုၾကည့္ျပီးက်ဳပ္ရင္ထဲမွာမခ်ိေအာင္ခံစား
ခဲ့ရတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာစား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းမႈဒဏ္၊ႏွစ္လုံး၊သုံးလုံးဒဏ္ေတြမိလာတဲ့မစိမ္းႏုဟာ
ေျခလွမ္းမမွန္ေတာ့ဘူး။“ဘယ္သူက..လုံးပုိင္ရတယ္”ဆုိအဲဒီလူဆီေျပးျပီးသား။ဘယ္သူက.အလည္
ထုိင္ပီတယ္..ဆိုလည္းဆည္းကပ္္ဖုိ႔၀န္မေလးဘူး။က်ဳပ္အတန္တန္တားေပမယ့္မရေတာ့ဘူး။ေလာဘ
စိတ္ကတံခြန္ထူေနျပီ။ဆင္းရဲတြင္းကုိစိတ္ပ်က္မႈအားေကာင္းေနျပီ။၀တ္ခ်င္စားခ်င္၊လွခ်င္ပခ်င္စိတ္
ကမကုန္ေသးသူဆိုေတာ့ပိုဆိုးတယ္ထင္ပါရဲ႕။အလုပ္မည္မည္ရရမရွိေသးတဲ့က်ဳပ္ကုိအာခံလာတယ္
။ေစာင္းခ်ိတ္စကားေတြနဲ႕နားပူေအာင္လုပ္လာခဲ့တယ္။သည္းခံစိတ္ေမြးျပီးက်ဳပ္ေနခဲ့တယ္။သားငယ္
ရဲ႕ေရွ႕ေရးမွာမိခင္လိုေနေသးတယ္မဟုတ္လား။လင္မယားရန္ျဖစ္လုိ႕ကြဲၾကရင္လည္းၾကားထဲကသား
ငယ္ေလးပဲေျမဇာပင္လိုျဖစ္သြားမွာက်ဳပ္မလုိလားဘူး။က်ဳပ္ရ႕ဲသည္းခံစိတ္ကုိအတတ္ႏုိင္ဆုံးေမြးျမဴ
ထားရတယ္။
             တစ္ေန႔။အဲဒီတစ္ေန႔ကက်ဳပ္တုိ႔ဘ၀ေလးကုိၿဂဳိဟ္ဆိုးကအျပတ္ေမႊသြားတဲ့ေန႕ပါပဲ။    ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္နွစ္ေစာင္နဲ႔အတူေရာက္လာတဲ့မစိမ္းႏုကုိတစ္ခါမွမျမင္ဘူးတဲ့လူစိမ္းတစ္
ေယာက္ကုိၾကည့္မိပုံမ်ဳိးနဲ႕က်ဳပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထုိးေပးဖုိ႕ေျပာလာ
ေတာ့မွအသိ၀င္ျပီးေတာင္းပန္မိတယ္။သားငယ္ေလးကိုအေၾကာင္းျပျပီးေတာင္းပန္ေပ
မယ့္လည္းမရေတာ့ဘူး။ဘယ္လိုအေၾကာင္းတရားေတြကသားနဲ႕လင္ကုိပစ္ပယ္ခ်င္တဲ့အထိဆြဲေဆာင္
သြားတယ္ဆုိတာက်ဳပ္စဥ္းစားလို႕မရခဲ့ဘူး။ေလာကဓံရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကိုမခံစားနုိင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
က်ဳပ္သက္ျပင္းပဲအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနမိေတာ့တယ္။ဘယ္လိုသေဘာမ်ဳိးနဲ႕ေျဖာင္းျဖရမွန္းလည္းမသိေတာ့ဘူး
။ေနာက္ဆုံးက်ဳပ္ကိုဘာမွအသုံးမက်တဲ့သူတစ္ေယာက္လုိစြပ္စြဲလာတယ္။အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
တာ၀န္ကိုမေက်ပြန္မွေတာ့မေပါင္းနုိင္တဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာလာတယ္။က်ဳပ္ရဲ႕မာနကိုထိပါးလာေတာ့
က်ဳပ္အသိစိတ္ကလက္မခံေပမယ့္စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္တယ္။ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဇြတ္နွစ္ျပီးေရး
ေပးလုိက္ရေတာ့တာပဲေလ။သားငယ္ကုိေတာ့မေပးလိုက္နုိင္ဘူးလို႔အျပီးျပတ္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္သူနဲ႕ပါသြားရင္လည္းသားငယ္ရဲ႕ေရွ႕ေရးကမေတြးရက္စရာမဟုတ္လား။
               က်ဳပ္ကိုကြာရွင္းျပီဆုိမွေတာ့သူ႕မွာကပ္စရာ၊မွီစရာရွိေနလို႔ျဖစ္မွာပဲလို႔ထင္မိ
တယ္။တရားမ၀င္တဲ့နည္းလမ္းနဲ႕ႀကီးပြားေနတဲ့ေကာင္တစ္ေယာက္နဲ႕ျငိေနတယ္ဆုိတာသဲ့သဲ့ေတာ့
ၾကားမိထားတယ္။က်ဳပ္မယုံမိခဲ့ဘူး။အခုအဲဒီသတင္းဟာခိုင္မာသြားျပီထင္မိတယ္။က်ဳပ္အတြက္ေတာ့
ေရွ႕ဆက္ဘ၀ခရီးဟာတစ္ဆစ္ခ်ဳိးမကေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရျပီေလ။က်ဳပ္သားငယ္အတြက္ရွင္သန္ေနရဦးမယ္။
သားငယ္ကုိလူပီပီသသျဖစ္ေစခ်င္ေသးတယ္။ဒါေပမယ့္….။
******************************************************
                      ကံဇာတ္ဆရာက က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဇာတ္၀င္ခန္းကုိတမင္အက်ည္းတန္ထားတယ္ထင္ပါရဲ႕။အခုထိ လူေမြးလူေရာင္မေျပာင္ေသးဘူး။အေမွာင္မျပယ္ေသးဘူး။မိုးမလင္းေသးဘူး။က်ဳပ္တတ္နုိ္င္သေလာက္
ေတာ့ႀကဳိးစားေနမိတယ္။သမၼာအာဇီ၀က်တယ္ဆုိေပမယ့္အခုက်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာလူတကာအျမင္
မၾကည္နုိင္ဘူး။အလုပ္တစ္မ်ဳိးေျပာင္းဖုိ႕လည္းမလြယ္ေသးဘူး။ဘယ္လိုအခြင့္အလမ္းနဲ႕က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဘ၀
ပြင့္လန္းရပါ့မလဲေမွ်ာ္လင့္ရင္းဆုေတာင္းေနမိတာအႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္နုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
              မစိမ္းႏုနဲ႕လမ္းခြဲျပီးတဲ့ေနာက္သားငယ္ကိုလက္ဆြဲျပီးနယ္တကာစုံေလွ်ာက္
ရင္းဘ၀ကိုျဖစ္သလိုျဖတ္သန္းေနမိတယ္။အလုပ္ရွားတဲ့ေခတ္မွာလုပ္တတ္တဲ့အလုပ္ပဲ
လုပ္ကိုင္ရင္းခရီးႏွင္ေနမိတယ္။သားငယ္ေတာင္(၅)ျပည့္ျပီးသြားျပီေလ။သားငယ္ကို
ေက်ာင္းအပ္ျပီးပညာသင္ေစခ်င္ေပမယ့္လက္ရွိအလုပ္ကရတဲ့လုပ္အားခကေက်ာင္းအပ္နုိင္တဲ့ထိ
မျပည့္စုံေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။သားငယ္ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့အိပ္ေမာက်ေနလိုက္တာ အျပစ္ကင္းစင္ေနတယ္။က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကေလႏွင္ရြက္ေျခာက္လုိျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀မုိ႕စိတ္ထဲမွာသားငယ္အတြက္
တာ၀န္မေက်ေသးသလုိအၿမဲတမ္းခံစားေနရတယ္။မခ်င့္မရဲလည္းျဖစ္ေနမိတယ္။မတည္ျငိမ္နုိင္ေသးတဲ့ဘ၀
ကိုဘယ္လိုရပ္တန္႔ရမလဲေတြးရတာၾကာေတာ့ကုိုယ့္ကုိယ္ကိုသိမ္ငယ္လာမိသလိုပဲ။မတည္ျငိမ္နုိင္ေသးတာ
ကလည္းမစိမ္းႏုကိုေမ့ရာေမ့ေၾကာင္းႀကဳိးစားရင္းခရီးႏွင္ေနမိလုိ႕ပါပဲ။ဒါဟာက်ဳပ္ရဲ႕အတၱႀကီးမႈတစ္ခုလိုျဖစ္
ေနျပီလားမသိ။က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာကိုကုစားဖုိ႔သားငယ္ကိုဆြဲေခၚထားသလုိျဖစ္ေနျပီလားမသိ။မစိမ္းႏုကုိေမ့
ပစ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိမွသတိရေနမိလို႕ခက္ျပီေလ။
              သတိရမႈနဲ႕တစ္ဆက္္တည္းေမ့မရနုိင္ဆုံးကေတာ့လမ္းခြဲခါနီးမွာက်ဳပ္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့့္သြားတဲ့
မစိမ္းႏုရဲ႕မ်က္လုံးမ်ား…။ဟုတ္ပါရဲ႕..အခုမွသတိရတယ္။က်ဳပ္နဲ႕စကားမ်ားခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕အၾကည့္
မ်ဳိးဘယ္မွာျမင္ဘူးပါလိမ့္လို႕စဥ္းစားေနမိတာ။လက္စသတ္ေတာ့မစိမ္းႏုရဲ႕အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႕သြားတူးေနတာ
ကုိး။ဒီလိုဆုိမျဖစ္ဘူး။ေရွ႕ဆက္ျပီးဒီလိုမ်က္လုံးအၾကည့္ေတြကုိမခံခ်င္ေတာ့ဘူး။သားငယ္ကုိႏႈိးၿပီးခရီးဆက္
ဖုိ႕ျပင္လုိက္မိတယ္။အိပ္ေရးပ်က္သြားရွာမယ့္သားငယ္ကိုေတာ့သနားမိပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအၾကည့္
ေတြနဲ႕ေ၀းရာေရာက္မွအိပ္ေရး၀ေအာင္ျပန္အိပ္ခုိင္းဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ေငြနည္းနည္းေလးပုိရ
တာမို႔ဘုရားပြဲျပီးတဲ့အထိေနခ်င္ေသးေပမယ့္ အဲဒီစိတ္ကူးကိုျပန္ရုတ္သိမ္းပစ္လုိက္တယ္။
             လူဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပါေစ။စိတ္ဆင္းရဲမခံခ်င္ေတာ့ဘူး။အဆိပ္သင့္ခဲ့ဖူးတဲ့နွ
လုံးသားကုိထပ္ျပီးအဆိပ္သင့္မခံနုိ္င္ေတာ့ဘူး။ဒီမ်က္လုံးမ်ဳိးေတြနဲ႕ေ၀းရာကိုက်ဳပ္သြားမွ
ျဖစ္ေတာ့မယ္။ထပ္မဆုံခ်င္ ၊မႀကဳံခ်င္ေတာ့ဘူး။ခရီးဆက္ကာနီးမွာေစတီေတာ္ကိုဦးခုိက္
ျပီးရင္ဘတ္ထဲကဆႏၵအတိုင္းဆုေတာင္းလုိက္မိတယ္။
       “ကြာရွင္းတဲ့ေန႕ကမစိမ္းႏုရဲ႕ၾကည့္ပုံမ်ဳိးနဲ႔ရန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ၾကည့္ပုံမ်ဳိးေတြကအျမန္
ဆုံးကင္းေ၀းရပါလို၏..ျမတ္စြာဘုုရား..”
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီမ်က္လုံးအၾကည့္ေတြဟာ….။

**********************************************
         ျဖစ္ခ်င္တာရယ္၊ျဖစ္ေနတာရယ္၊ျဖစ္သင့္တာရယ္ တစ္ထပ္တည္းမက်နုိင္ေသး
တဲ့ဘ၀ခရီးၾကမ္းကိုႏွင္ေနရင္း မစိမ္းႏုတုိ႕ရဲ႕အၾကည့္မ်ဳိးလိုမ်က္လုံးသံစဥ္ေတြနဲ႕ေ၀းတဲ့
ေနရာကိုက်ဳပ္ရွာေဖြမွျဖစ္ေတာ့မယ္။အဲဒီသံစဥ္ဟာနားနဲ႕မၾကားေပမယ့္ရင္ဘတ္ထဲက
ၾကားနုိင္တယ္။ရင္ဘတ္ကိုဒုကၡေပးနုိင္တယ္။ဘ၀ႀကီးတစ္ခုုလုံးကုိေတာင္ဖ်က္ဆီးပစ္နုိင္မယ္ထင္တယ္
။ေ၀းရာကိုတျဖည္းျဖည္းေျပးရေတာ့မွာပဲ။ဒါေပမယ့္..ၾကာေလ..က်ဳပ္တုိ႕ကမၻာငယ္ေလးကက်ဥ္းေလ
၊ေနခ်င္စရာရွားေလျဖစ္လာခဲ့တယ္။
           ဒီမ်က္လုံးမ်ားရဲ႕သံစဥ္ကိုဘယ္အခ်ိန္ကာလထိနားစြင့္ေနရဦးမလဲဆုိတာေတြး
မိရင္း သက္ျပင္းေတြသာ အဆက္မျပတ္ေၾကြက်လာတယ္။

                              ရတုသစ္

Friday, January 4, 2013

အိမ္ သုံး အိမ္

(အေမ့အိမ္)

ႏူးညံ့ျခင္းဧည့္ခန္း
ေမတၱာေတာ္ပန္းပြင့္ေတြေျခြ
ဘ၀အေမာေျပ ။


(အေဖ့အိမ္ )

တက္ၾကြျခင္းသင္တန္း
ဇြဲစိတ္သန္ စြမ္းအားေပးေ၀
ဘ၀ေတာက္ပေစ  ။


(သား/သမီးအိမ္)

မသိျခင္းဆိပ္ကမ္း
အပူ၊အႏြမ္း လႊင့္ ေလေပြ
ဘ၀ ေမာ ၊ႏြမ္း ၊ေၾက ။


                   ရတုသစ္
                (3/1/2013 )

(အျမင္ ကြဲလြဲခ်က္ရွိေကာင္းရွိနုိင္ပါသည္ ။ )

ေမာင့္မွာ လြမ္းေရးခက္ေသာေၾကာင့္


ခ်စ္သူထံသုိ႕၊စာလႊာပုိ႕ရန္
ေရးဖို႕ကဗ်ာ ၊မတတ္သာခဲ့
ေတြးကာျမင္ေယာင္ ၊နတ္သွ်င္ေနာင္သာ
သည္ေမာင္နားတြင္၊ရွိခဲ့လွ်င္ေသာ္...

ခ်စ္ၾကင္သူတြက္၊လကၤာခက္နွင့္
တြဲယွက္စုံညီ ၊ စာလႊာစီ၍
ဖြဲသီေပးရန္ ၊ေမာင္ေတာင္းပန္ခ်င္  ။

ကာရန္အလွ ၊ ႏု အရြႏွင့္
ယုယပုိင္စြာ၊ ခ်စ္ကဗ်ာကို
ဖြဲ႕ကာေပးရန္ ၊ေမာင္ေတာင္းပန္ခ်င္ ။

သက္ႏွံအတြက္၊ ခံစားခ်က္ကို
ေရးလွ်က္စီကာ၊ ဖြဲ႕တီတာနွင့္
မွာစာ တမ္းခ်င္း ၊ေရးဆက္သြင္းဖို႕
ရုိင္းပင္းကူရန္၊ ေမာင္ေတာင္းပန္ခ်င္ ။

ႀကံႀကံစည္စည္ ၊စိတ္ကူးရည္လည္း
လြမ္းတည္ရစ္ေစ ၊ ညေလေျပနွင့္
ေတေလစိ္တ္သာ ၊ေရာက္ေရာက္လာသည္
ေမာင့္မွာ လြမ္းေရးခက္ေသာေၾကာင့္ ။

                           ရတုသစ္
                      (13-6-2007 )
(ကဗ်ာေဟာင္းေလးျဖစ္ပါသည္။ ျပန္ေတြ႕၍ ျပန္တင္လိုက္သည္။ )

အမွတ္တရစကား ပန္းပြင့္ေျခြသံေလးမ်ား

Free Backlinks