Friday, May 31, 2013

"လြမ္းလိမ့္လူးလူး လိွဳင္းလိုလြင့္လြင့္"


ညလယ္တိမ္ယံ ၊လပန္းပန္လွ်က္
၀တ္ဆံနုေထြး၊ ပန္းတုိင္းေမႊးစဥ္
 
ခ်ဳိေတးနုယဥ္ ၊ ေတးသီ ဆင္၍
ခ်စ္ၾကင္ႏွမ ၊ မ်က္ႏွာလွအား
ရႊန္းပသာၾကည္ ၊ ၾကည့္ခြင့္ရည္သည္
ခ်စ္တည္သက္ေသ..ခ်စ္မုိးေစြ.
.။

ခ်စ္မိုးေစြေသာ္၊ ေလျပည္ေလညင္း
တသင္းသင္းနွင္႕၊ တင္႕လင္းလဲ႕ျဖာ
သူ႕မ်က္လႊာလည္း၊တာရာေသာက္ရွ
ဴး
ျပိဳင္တိုင္းရူးလိမ္႕။


မူးမူးေမ့ေမ့ ၊ ခ်စ္စိတ္ေတြ႕လည္း
ျပတ္ေရြ႕ေမတၱာ ၊ မခိုင္မာ၍
ရင္လႊာကုိျဖတ္ ၊ သူစိမ္းဆတ္ေသာ္
လြမ္းဓာတ္ကိုယ္လုံး ၊ သိမ့္သိမ့္မႈန္းသည္
ထစ္ခ်ဳန္း မိုးႏွယ္..မ်က္ရည္လြယ္ခဲ့ ။


လကြယ္ညေမွာင္ ၊ ၾကယ္ေရာင္ဆိတ္သုဥ္း
ရင္နွလံုးလည္း၊ ျပတ္ရံႈးကြဲေၾက
ရင္ေျမကမၻာ၊ ေဖြရွာပါလည္း
ဘယ္မွာမေတြ႕၊ တမင္ေမ႕ထင္႕။


ေမ့ေမ့ေမာေမာ၊ေသာေသာရုတ္ရုတ
္၊
လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ၊ လြမ္းဇာတ္ရွည္ဆ
ေျဖလည္းမရ၊ေၾကကြဲစေတြ၊
စိန္ေရႊလိုလက္၊မနက္ေန႔ည
ေမ့မရဘူး။


ရင္၀လႈိက္ဆူ ၊ ခ်စ္သည္းအူျပတ္
ေႏြပူဆယ္ဆင္း ၊ ျပဳိင္ထြန္းလင္းသုိ႕
ရင္တြင္း ေျခာက္ေသြ႕ ၊ စမ္းမေတြ႕သည္
ခ်စ္၍ရူးခဲ့ရပါျပီ။


ရူးရူးသြမ္းသြမ္း ၊ ၾကိတ္ႏြမ္းရိႈက္ေမာ
ေတြ႕ေသာကညာ၊ ေမမ်ားေလလား
ထင္၀ိုး၀ါးနွင္႕၊ ေသြးသားေ၀ရီ
မတည္စိတ္ဓာတ္၊ ျပိဳကာပ်က္ထင္႕။


လြမ္းရက္လြင့္လူး ၊ စိတ္ႏြမ္းဖူးခဲ့
စိတ္ရူးေလရူး၊ညဦးလြန္ေစ
ရာသီေထြျပား၊မိုးလင္းသြားလည
္း
ၾကယ္ေျခရာေကာက္၊တစ္ေယာက္ထီး
တည္း
ေလွ်ာက္ရဦးမည္၊နာရီလရက္၊
တစ္သက္မက၊ဖ်က္မရဘူး၊
ရူးတယ္ဆိုလည္းဆိုပါေတာ့ ။


သူ႕ကုိတမ္းတ ၊ ေန႕နဲ႕ညလည္း
ဒုကၡထပ္ထပ္ ၊ ေက်ာျခင္းကပ္ခဲ့
ပြင့္ဖတ္နုေၾကြ ၊ ခ်စ္စိတ္ေဖြလည္း
စိမ္းေနသူက ၊ မီးနီျပသည္
ငိုရျခင္းသာ..ေမာင့္ကမၻာ ။


ေမွာင္လႊာသုဥ္းဆိတ္ ၊ ကမၻာရိပ္၀ယ္
တိတ္တိတ္သာလြမ္း၊ ကိုယ္႕မွာႏြမ္းလည္း
ျမတ္ပန္းေတာ္၀င္၊ ျဖဴစင္ပ၀င္း
ေမႊးသတင္းနွင္႕၊ ဂုဏ္သင္းပါေစ
ဆႏၵေျခြျပဳ၊ မ်က္ရည္စုျဖင္႕
သမုဒယ ၊ ဒီၾကိဳးစကို
ဒီမွ်သာတြင္ ၊ရပ္တန္႕ခ်င္ျပီ
သခင္အမ်က္ေတာ္ ေျပပါေတာ႕။


မ်က္ေျဖေတာင္းဆု၊ျပဳျပဳသမွ်
ဘဝအပူ၊ခဏယူသိမ္း
ဘယ္သူၿငိမ္းပါ့ ၊စိမ္းခဲ့ႏွလံုး
ဆံုးခဲ့ေမတၲာ ၊မာခဲ့အခ်စ္
ဒီတစ္ေခတ္ထဲ ၊နစ္က်န္ႏြမ္းယဲ့
က်န္ေနခဲ့မည္...
လြမ္းတဲ့ကမၻာတည္ပါေစ
ပန္းဖြဲ႕ကဗ်ာသီကာေျခြ။


ေမာင္နုိင္လင္း(ေကာလင္း)လြမ္းေနာင္ရတုသစ္
 (01/06/2013 )
( အြန္လိုင္းလင္းေရာင္ျခည္ဂရုခ်က္ေဘာက္မွာသုံးေယာက္ေပါင္း
ျပီး ရင္ခ်င္းတိုုက္ဆုိင္မိတဲ့ ရုိးရာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ..။ ခံစားနုိင္ၾကပါေစ ။ )

Thursday, May 30, 2013

ေရႊေခတ္ဆုိတာ ညီမေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ

ညီမေလးေရ..
အပ်က္အပ်က္နဲ႕မ်က္စိရွက္ဖြယ္ ေခတ္ဆိုးထဲ
မ်က္စိမွိတ္ျပီး ဇြတ္မတိုးနဲ႕
အဘိုး အဘြားေတြ ထားခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ
ဂရုစိုက္မယ့္သူ ရွိေနသင့္တယ္ ။

အျမင့္ကို လွမ္းႏုိင္ေအာင္ႀကဳိးစားပါ
စိတ္ထားလွေနေအာင္ ေမြးျမဴပါ
ျမွဴဆြယ္တိုက္ခိုက္လာမယ့္ ေခတ္ရုိက္ခ်က္ေတြထဲ
မလဲျပဳိေအာင္ထိန္းမတ္ထားနုိင္ရင္အေကာင္းဆုံးပဲ
သရုပ္ပ်က္ ၀ဲဂယက္ၾကား
လြမ္းမမွားေအာင္ေလွ်ာက္တတ္ဖို႔
စိတ္ဓာတ္နံရံမွာ "ျမန္မာ " ဆုိတာ ဆြဲခ်ိတ္ထားေပါ့
သူမ်ားေတြ ေ၀၀ါးတိုင္း
လိုက္လိုက္ ျပီး မေထြျပားေစနဲ႔
ရုိးသားပါ
ႏိုးၾကားပါ
ႀကဳိးစားပါ
ေရႊျမန္မာတို႔ရဲ႕ အမ်ဳိး၊ဘာသာ၊သာသနာအတြက္
ဘယ္ေတာ့မွ ဖ်က္ရာမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။


ညီမေလးေရ...
မင္းရဲ႕ ဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းဟာ
မင္းဘ၀ရဲ႕ ဦးတည္ရာ လမ္းေၾကာင္းပဲ
မင္းရဲ႕သမိုင္းေကာင္းဖုိ႔
မင္းကုိယ္တိုင္ ေမာင္းႏွင္မွ ရမယ္
"ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက
ဘယ္ေတာ့မွ မေဟာင္းဘူး"
ဆုိတာေတာ့
ႏွလုံးသားထဲစြဲေနေအာင္မွတ္ထားပါ ။


ရုိးရာေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္
"မ်ဳိး ျမန္မာ "လည္း ေမွာက္မယ္
ျမန္မာ့သစၥာေဖာက္ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ေစနဲ႕
ေရႊေခတ္ဆုိတာ..
ညီမေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္..။



ရတုသစ္

(ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ကဗ်ာ က သိပ္ေတာ့မႏူးညံ့ဘူး ..ညီမေလးေရ..
ဒီကဗ်ာကုိ ဖတ္ရုံတင္မဖတ္ပါနဲ႕ ေသခ်ာေတြးျပီးဖတ္ပါကြာ... )

စဥ္းစားမိတဲ့ပုစၦာတစ္ခု

ကုိေနာက္တုိႈးစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနတယ္။သူ႕ဘ၀မွာဒီတစ္
ခါေလာက္ဘယ္တုန္းကမွစဥ္းစားခန္းမဖြင့္ဖူးဘူး။

ဒီေန႔မွႀကဳံလာတဲ့အျဖစ္ေလးကိုျပန္ေတြးရငး္စဥး္စားခန္းဖြင့္ေနမိရဲ႕။"ေလာကေရးရာမ်ားတယ္လဲ ရွုပ္ေထြးလြန္းပါလား"လို႕
လည္းအႀကိမ္ႀကိမ္ပင့္သက္ျဖာမိရတဲ့အထိ ။လူ႕အခြင့္အေရးဆုိတာဘာလဲ ။ဘာကိုလူ႕အခြင့္အေရးေခၚတာလဲ ။လူ႕အခြင့္
အေရးကုိလူတိုင္းရနုိင္ပါသလား ။ရနုိင္ရင္ေရာဘာျဖစ္မလဲ။လူတုိင္းမွာလူ႕အခြင့္အေရးရွီတယ္ဆုိမွေတာ့လွည္းေနေလွေအာင္း
ျမင္းေဇာင္းပါမက်န္အူ၀ဲကေနေသခါနီးလူႀကီးထိလူ႕အခြင့္အေရးရနုိင္တယ္ ရသင့္တယ္မဟုတ္လား။ဒါဆုိလူလို႕သတ္မွတ္
ထားတဲ့လူေတြဟာလူမွဳပတ္၀န္းက်င္ကသတ္မွတ္ထားတဲ့လူေတြလုပ္ေဆာင္ရမယ့္တာ၀န္ေတြကိုထမ္းေဆာင္ရမွာပဲမ
ဟုတ္ပါလား။လူနဲ႕ထုိက္တန္တဲ့ေပးဆပ္သင့္တာေတြကုိေပးဆပ္ရမွာပဲမဟုတ္ပါလား။အခုသူႀကဳံေတြ႕ေနခဲ့ရတာဒီလိုမ
ဟုတ္။ဒါ့ေၾကာင့္သူ႕အေတြးေတြရွဳပ္ေနတာ။ မနက္ထဲကငူငုိင္ျပီးစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနမိတာ။အေျဖကုိေတာ့သူမေတြ႕ေသး
။ေဆးေပါ့လိပ္မီးခုိးေငြ႕ေၾကာင့္အိမ္ထဲမွာေအာင္းေနတဲ့ျခင္ေတြ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္။တလူလူလြင့္ေနတဲ့
မီးခုိးေငြ႕ေတြနဲ႕အတူသူ႕စိတ္အစဥ္လည္းတလူလူလြင့္ေနတယ္...။
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                          ကုိေနာက္တုိးဆိုတာ ႀကဳံရာက်ပန္းအလုပ္သမား ။သူတို႕နယ္ျမဳိ႕ေလးမွာေတာ့ကုိေနာက္တိုးကုိမသိသူ
မရွိသေလာက္ပဲ။ကုိေနာက္တိုးကအစအေနာက္သန္သလိုသေဘာလည္းေကာင္းတယ္။တစ္ခါတစ္ခါခပ္ေထြေထြျဖစ္လာ
ခ်ိ္န္ေတြဆိုပုိၿပီးသေဘာေကာငး္တတ္တယ္။သီခ်င္းေလးတစ္ေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလမ္းမွာေတြ႕တဲ့ကေလးေတြ
ကုိမုန္႕ဖိုးလုိက္ေပးတတ္ေသးတာသူ႕အက်င့္။ဒါ့ေၾကာင့္သူ႕ဆုိရပ္ကြက္ထဲကကေလးေတြကအသည္းစြဲ။ကုိေနာက္တိုးက
လညး္ကေလးဆုိက်ားက်ား မမ အကုန္ခ်စ္ျပီးသား ။

                           တစ္ကုိယ္ရည္သမားမို႕အပုိကုန္က်စရာမရွိ။ပုိေငြလည္းမရွိ။ရွိသမွ်ကလညး္အဲလိုေသာက္လိုက္စား
လိုက္ ေပးလုိက္ ကမ္းလိုက္နဲ႕တက္တက္စင္ေျပာင္ေနတာပဲ။ျပီးေတာ့ကုိေနာက္တိုးမွာေကာင္းတဲ့ဗီဇေလးတစ္ခုရွိေသး
တယ္။အဲဒါကစာဖတ္တဲ့အက်င့္ဗီဇ ။သူဖတ္မွတ္ထားတဲ့ဗဟုသုတေလးေတြကုိရပ္ကြက္စကား၀ုိငး္မွာျပန္ေဖာက္သည္ခ်
တတ္တယ္။သူသိထားသမွ်အေတြးအျမင္ေလးေတြကုိလည္းဖြင့္ဟဖုိ႕၀န္မေလး ။ သူ႕အထာကုိသိျပီးသားဆုိေတာ့ရပ္
ကြက္စကား၀ုိင္းက၀ုိင္းေတာ္သားေတြကလည္းေခါင္းညိတ္ရလြန္းလို႕လူူစင္စစ္ကပုတ္သင္ညဳိျဖစ္ရေတာ့မလုိပါပဲ။
အဲဒီေလာက္ထိကုိေနာက္တိုးကရပ္ကြက္နဲ႕ပလဲနံပ သိပ္သင့္တာ။ သူမို႕စကားေျပာျပီဆုိရင္" ကုိတုိးက.. ကုိတိုးက"
လို႕အစခ်ီေျပာတတ္တာကုိပဲ ရပ္ကြက္ကလူေတြအတြက္ ဟဒယေဆးတစ္ခြက္။
                             ကေလးေတြကေတာ့" ဦးတိုးႀကီး "လို႕ေခၚၾကတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့သူကလညး္ခင္ေမာင္တိုးပရိသတ္။
သူ႕ကို ဦးတုိးႀကီးလို႕မ်ားေခၚလိုက္ရင္ရွိသမွ်သြားအကုန္ေပၚေအာင္ၿပဳံးျပၿပီးအဲဒီကေလးကုိေျပးေပြ႕လုိက္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒိကေလးအတြက္အဲဒီေန႕မုန္႕ဖုိးဖူလုံျပီ ။
                             ျပီးေတာ့ကိုေနာက္တိုး ပ်င္းလာတဲ့အခါ ဂစ္တာတီးေလ့ရွိတယ္။ အကၽြမ္းက်င္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။
ေအမုိငး္နား  ဘီမုိငး္နား သိရုံေလာက္ပဲ။ဒါေပမယ့္သူ ဂစ္တာတီးရင္ကီးမိတာမမိတာမသိ။သီခ်င္းထဲမွာေတာ့မုဒ္အျပည့္
သြင္းလို႕။မ်က္လုံးမွတ္ျပီးတီးလုိက္ဆုိလိုက္လုပ္ေနတာမ်ားမသိတဲ့သူဆုိတကယ့္ပညာရွင္အဆင့္လို႔ထင္မွတ္မွားမိရ
ေလာက္ေအာင္ပဲ။
                             မၾကာေသးမီက ခင္ေမာင္တုိးကြယ္လြန္တဲ့သတင္းလည္းၾကားၿပီးေရာ ကုိေနာက္တုိးမ်က္ႏွာမွာအ
မူအရာေတြေျပာင္းလာတယ္။တစ္စုံတစ္ခုကုိဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ့ဟန္နဲ႕သူ႕မ်က္ႏွာဟာမွဳိင္ပ်လုိ႔ ။အဲဒီေနာက္ပုိငး္
ရပ္ကြက္စကား၀ုိင္းကုိသူေျခဥိးမလွည့္ျဖစ္ေတာ့တာမ်ားလာတယ္။အိမ္မွာလည္းဂစ္တာတစ္လက္နဲ႕အလုပ္ရွဳပ္ေန
တတ္တယ္။လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြခ်ေရာင္းတဲ့မွဳန္မြဲမြဲသီခ်င္းစာအုပ္ေလးေတြလိုက္၀ယ္စုေနတာေတြ႕ရတယ္  ။
အထူးသျဖင့္ခင္ေမာင္တိုး ရဲ႕သီခ်င္းစာအုပ္ေတြ...။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                 ကုိေနာက္တိုးမူေျပာင္းသြားတာသတိထားမိသူေတြကသူ႕ကုိလာေမးၾကေတာ့ "ကုိတိုးႀကီး
မရွိေတာ့ဘူးေလ..ကုိိတုိးႀကီးရဲ႕အစား ကုိတုိးေလးေနရာ၀င္ယူမလို႕ ႀကဳိးစားေနတယ္" လို႕ျပန္ေျပာလႊတ္တယ္။  ။
လာေမးတဲ့သူေတြပဲတစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီးျပန္သြားၾကေလရဲ႕။ကုိေနာက္တိုးကေတာ့ခပ္တည္
တည္ပါပဲ။။
                                ညပုိငး္ေတြဆုိကိုေနာက္တိုးအိမ္ဘက္ကဂစ္တာသံမညီမညာနဲ႕သီခ်င္းသံမပီကလာကုိရပ္
ကြက္ကအခမဲ့နားဆင္ခြင့္ရသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။လူေတြအိပ္ခ်ိန္မွာဆူညံလို႕ဆုိျပီးရပ္ကြက္
လူႀကီးရဲ႕အဆူအေငါက္ကုိခံလိုက္ရတယ္။
                             " ေဟ့ေကာင္ .မင္း လူ႕အခြင့္အေရးနာမလည္ဘူးလား...ဒါ အိပ္ခ်ိန္ကြ..မင္းကဆူညံေနေတာ့
ဘယ္ေကာင္းေကာင္းအိပ္ၾကရေတာ့မလဲ..".စတဲ့ရပ္ကြက္လူႀကီးရဲ႕တရားကုိမ်က္နွာမသာမယာနဲ႕နားေထာင္ၿပီးးးး
အာမဘေႏၱ လုပ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။
                               အ ဲဒီညက" ေျဖာင္း..ခြမ္း "ဆိုတဲ့အသံထြက္လာျပီးေနာက္ပုိင္းကုိေနာက္တိုးအိမ္ကအသံတိတ္
ဆိတ္သြားတယ္။ "ငါ့ကုိပိတ္ပင္တာေရာ...လူ႕အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္တာမဟုတ္ဘူးလား...လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
တက္လမ္းကုိဖ်က္ဆီးပစ္တာဟာ လူ႕အခြင့္အေရး နားမလည္တာပဲ"..လို႕ သူေတြးမိလာတယ္..။
                             ေနာက္ပို္င္းရက္ေတြမွာလူ႕အခြင့္အေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြသူလိုက္၀ယ္ေနတာကို
ရပ္ကြက္ကသတိျပဳမိလာၾကတယ္။ ကိုတိုး ဘာလဲ..ဘယ္လဲ စတဲ့ ပေဟဠိေတြဟာသူတို႕မ်က္နွာမွာအထင္းသား
ေပၚလို႕....။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                               ႀကဳ့ံရာက်ပန္းအလုပ္သမားဆုိေတာ့ကား စပါယ္ယာလဲလုပ္တယ္။တစ္ခါတစ္ရံေပါ့။အုံနာ
ကသူ႕သူငယ္ခ်င္း။ ေက်ာင္းေနဖက္။တစ္ျခားစပါယ္ယာေတြအလုပ္ကခြင့္ေတာင္းတဲ့ရက္ဆုိကုိေနာက္တိုးစပါယ္
ယာျဖစ္ျပီ။အဲဒါီစပါယ္ယာျဖစ္တဲ့တစ္ရက္တစ္ေလမွာပဲကိုေနာက္တုိးစိတ္အႀကီးအက်ယ္ပ်က္ရတာေတြႀကဳံရ
တယ္။
                             "ဘယ္တတ္နူိင္မလဲ ..လူေပါင္းမ်ားစြာ..စီးေနတဲ့ကားကုိစပါယ္ယာသြားလုုပ္မိတဲ့ ကုိယ့္အ
ျဖစ္ကုိပဲမေက်မနပ္ျဖစ္ရုံရွိတာပဲ".အဲဒီလုိေတြးမိတာနဲ႕တျပဳိင္နက္ လူ႕အခြင့္အေရးဆုိတာႀကီးကကပ္ပါးေကာင္
တစ္ေကာင္လိုဦးေနွာက္မွာတြယ္ကပ္လာတယ္။အေတြးေတြကိုစုိးမိုးလာတယ္။ေဆးေပါ့လိပ္ေတြတစ္လိပ္ျပီးတစ္
လိပ္ေသာက္ျဖစ္ေအာင္တိုက္တြန္းလာတယ္။အေျဖမွန္ကေတာ့မရေသး။ လိုက္ေလ ေ၀းေလ..။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                          ျဖစ္ခ်င္ေတာ့စပါယ္ယာတစ္ေယာက္ခြင့္ရက္ယူတဲ့အေၾကာင္းသူငယ္ခ်ငး္ကလာေျပာတယ္။
လုိင္းကားအမွတ္တံဆိပ္ပါတဲ့အကၤ် ီေလး၀တ္ျပီးလို္က္သြားရုံပဲ။ သူလိုက္တဲ့ကားက ဒုိင္နာ ။အတြင္းပုိငး္မွာ
ဘယ္ခရီးကုိဘယ္ေလာက္က်သင့္တယ္ဆုိတာေရးထားတဲ့သံျပားတပ္ထားတယ္။လိုင္းကားရွားပါးေသးတဲ့နယ္
ၿမဳိ႕ေလးဆုိေတာ့ခရီးသည္ေတြကအလုအယက္။ စိတ္ပ်က္ဖုိ႕ေကာင္းတာကေစ်းသည္ေတြ။ငပိေတာင္း မွ်စ္
ေတာင္းေတြနဲ႕သူတို႕တက္လာရင္သြားျပီ ။ကားတစ္စိီးလုံးေလသန္႕ငတ္ျပီ။
                         ေစ်းသည္ေတြကုိေတာ့တန္္္္ဆာခယူရတယ္။မယူလို႕မရ။သူတို႕ေတာင္းေတြျခင္းေတြကလူ
နွစ္ေယာက္စာေလာက္ေနရာယူတယ္။အဲဒိီအခါဆုိကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႕ခံရၿပီသာမွတ္။
                        "အရင္စပါယ္ယာတုန္းကဘယ္ေလာက္ပါ..အခုမွကားခက တက္ရသလား.".ဘာ ညာနဲ႕ေျပာ
သံေတြကိုဥေပကၡာျပဳထားရတယ္။မဟုတ္ရင္ေခါင္းတက္နင္းမယ့္ဟာေတြ။မလြယ္ဘူး ။တစ္ခါတစ္ေလက်
ေတာ့လည္း  ဒီခရီးက သြားေနက် အခုမွဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ ေျပာျပီး ကားခအျပည့္မေပးပဲေပကပ္လုိက္လာ
သူေတြလည္း ဒုနဲ႕ေဒး ။ဒါေတြမႀကဳံခ်င္မၾကားခ်င္လို႔သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာၾကည့္တယ္ ။
                      "  မင္းက တစ္ခါတစ္ရံပဲလိုက္ရတာ..ဒီေလာက္ျဖစ္လို႕ကြာ...ေန႕တိုင္းလုိက္ေနရတဲ့ေကာင္
ေတြဘယ္လုိုလုပ္မလဲ...ေတြ႕ေနက်ျမင္ေနက်ေတြပဲ...မ်က္နွာေျပာင္တုိက္လိုက္ရတာပဲ...စိတ္ထဲထားမေန
နဲ႕ကြ..အဲ ဒါေပမယ့္ အခုတစ္ေခါက္အျပည္မေပးဘူးဆိုမွတ္ထားလိုက္..ေနာက္တစ္ခါလိုက္လို႕သူ႕အတြက္
အမ္းရမယ္ဆုိမအမ္းေတာ့ဘူး...ညစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး..ဒိလိုပဲလုပ္ရတာပဲ...သူတို႕လည္းသူတို႕အလုပ္
သူတို႕လုပ္တယ္..တို႕လည္းတို႕အလုပ္တို႕လုပ္ရုံပဲ...စပါယ္ယာဆုိမွေတာ့ကားခေတာင္းရမယ့္တာ၀န္ရွိတယ္
မေတာင္းပဲအလကားလုိက္ခိုင္းလို႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ...ဒါစီးပြားေရးလုပ္ေနတာ...တစ္ေယာက္ဆုိတစ္ေယာက္
သိသာတယ္ဟ...လူႀကီး ၃၀၀ ဆို ကေလး ၁၀၀ ပဲ ။ေတာင္းသာေတာငး္...အားမနာနဲ႕..ကေလးလညး္လူ
ပဲကြ..ဟုတ္လား..သူလဲလူႀကီးေတြလုိစားတယ္ေသာက္တယ္...ရင္ခြင္ပုိက္ကေလးဆုိထားလုိက္ေပါ့...
ငါးနွစ္ ငါးနွစ္အထက္ဆုိေတာင္းသာေတာငး္...ဒါမွသူတို႕လည္းလူရာ၀င္တယ္ဆုိတာသိမွာ...လူ႕အခြင့္အ
ေရးမွာသူတို႕ရသင့္သလိုလူေတြေပးရမယ့္အဖိုးအခကုိလညး္ေပးရမွာပဲ..ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့လူ႕အသိုင္း
အ၀ိုင္းမွာလူလုိလာေနလို႕..လူမို႕လို႕...မွတ္ထားေဟ့ေကာင္...သယ္ရင္း...မင္းကကေလးဆုိအခ်စ္ပုိလြန္း
လို႕ေျပာေနတာ...".။
                       သုူငယ္ခ်င္းေျပာေတာ့လည္းဟုတ္သလိုလို။"ဟုတ္တယ္။ကေလးလည္းလူပဲ။ငါးနွစ္ ငါးနွစ္အ
ထက္ဆုိေတာင္းရမယ္"လို႕ သူမွတ္ထားလိုက္တယ္..။
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                              ျဖစ္ခ်င္ေတာ့တစ္ေန႕ကားကေစာထြက္တယ္။တစ္ျခားလိုင္းကကားေတြနဲ႕အျပဳီင္ခရီး
သည္လုရတာမလြယ္ဘူး။တစ္ခါတစ္ေလႀကိတ္ရန္ပြဲေတြနႊဲရတတ္ေသးတယ္။ကားသမားနဲ႕စပါယ္ယာအလုပ္
ကလြယ္ကုိမလြယ္တာ။
                              ခရီးရဲ႕သုံးခ်ဳးိတစ္ခ်ဳးိေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕သူ႔အေမျဖစ္ဟန္
တူသူအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္တက္လာတယ္။သတ္မွတ္ထားတဲ့ကားခက ၃၀၀ ။ ၃၀၀ပဲေပးတယ္။ကေလး
အတြက္မပါ။ကေလးက ခုနစ္နွစ္ေလာက္ရွိေနျပီ။ "၄၀၀ ဗ်"လုိ႕ေျပာေတာ့မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ဒက္ကနဲ
ေရာက္လာတယ္။သူတြန္႕သြားတယ္။ဒါေပမယ့္အားတင္းျပီးေတာင္းလုိက္တယ္။
                            "အစ္မႀကီး ၁၀၀ လိုေသးတယ္ခင္ဗ်"
                           " ဘာ  "   တစ္ခြန္းနဲ႕တင္သူေနာက္ျပန္လဲက်ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားမိရဲ႕။ခက္ေနပါျပီ။ဘယ္လုိ
လုပ္ရမလဲ။အေတြးထဲသူငယ္ခ်င္းရဲ႕စကားသံကုိျပန္ၾကားမိမွျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။
                           " ကေလးအတြက္၁၀၀ လိုေသးတယ္ဗ်"
                         "   ဟင္..နင္တုိ႕ကဘယ္လိုလဲ..ေတာ္ေတာ္ေငြလိုေနၾကတယ္ေပါ့..ဟုတ္လား..ဒီမွာကေလး
ပဲရွိေသးတယ္ဟဲ့...မေပးနုိင္ဘူး..မေပးဘူးဆုိမေပးဘူးပဲ..ေၾကာင္နာထမင္းေတာင္းသလိုလာေတာင္းမေနနဲ႕"
သြားျပီ..။လူေကာင္းစင္စစ္ကသူေတာင္းစားေလာက္ျဖစ္သြားျပီ။ကားေပၚပါလာတဲ့တစ္ျခားခရီးသည္ေတြက
ၿပဳံးစိစိ။သက္ျပင္းကုိတရစပ္မွဳတ္ထုတ္ရင္းပါးစပ္ပိတ္လိုက္ခဲ့ရတယ္။ေတာ္ေသးတယ္။ကားဆရာကခရီးသည္
ေတြဆင္းရမယ့္ေနရာကုိေအာ္ေျပာသြးလို႕....။
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                            ေနာက္သုံးလေလာက္အၾကာမွာဟုိနားစုစု ဒိီနားစုစုနဲ႕ေျပာေနသံၾကားလို႕သူနားစြင့္မိတယ္ ။
သူတို႕ျမဳိ႕နဲ႕ေလးမိုင္ေလာက္အကြာမွာမီးေဘးသင့္တဲ့အေၾကာငး္သိရတယ္။ေလးမုိင္ေလာက္အကြာဆုိေတာ့သူ
ငယ္ခ်ငး္ကားနဲ႕လိုက္ျပီးသတင္းသြားေမးဖို႕ဆုးံျဖတ္လုိက္တယ္။စပါယ္ယာအေနနဲ႕ေတာ့မဟုတ္။ခရီးသည္အေန
နဲ႕လိုက္ျဖစ္တယ္။မီးေဘးသင့္တဲ့ေနရာေရာက္လုိ႕သတင္းစုံစမ္းလိုက္ေတာ့ဆီပုိက္ယုိေနတဲ့ဆုိ္င္္ကယ္ေအာက္မွာ
ေဆးလိပ္တိုပစ္လုိက္မိတာက စေလာင္တာဆုိပဲ။ေတာ္ေတာ္ေလးပါသြားတာေတြ႕ရတယ္။မီးေလာင္ျပင္ကမဲညစ္
ေသြ႕ေျခာက္လို႕။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနရွာတဲ့လူေတြကုိအားေပးစကားေျပာရုံမွတစ္ပါး သူလည္းဘာမွမတတ္နို္င္။
ေလွ်ာက္ၾကည္ရင္းတစ္ေနရာမွာလူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တုိးေနတာေတြ႕ရတယ္။ကုန္ကားႀကီးေတြရပ္ထားတာလဲ
ျမင္မိရရဲ႕။အနီးအနားသြားၾကည့္မွလူမွဳကူညီေရးအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကကူညီေရးလုပ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။
သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚရင္းမ်က္စိကစားလုိက္ေတာ့သူ စပါယ္ယာလုပ္ခဲ့တုန္းကကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႕ခဲ့တဲ့
အမ်ဳိးသမီးကုိသြားေတြ႕တယ္။သူ႕ကိုျမင္ေတာ ့တစ္ဖက္ကုိမ်က္နွာလွည့္သြားတယ္။သူ႕ေရွ႕မွာခုနစ္နွစ္သားလူ
ငယ္ေလးကရပ္လို႕။ကူညီေရးကလာေပးတဲ့ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ အစားအေသာက္ေတြကုိတန္းစီစံနစ္နဲ႕ယူေန
တာမွန္းသိလုိက္ရတယ္။
                                ကေလး လူႀကီးအတန္းခြဲထားတာလည္းေတြ႕ရတယ္။ငါးနွစ္နဲ႕ငါးနွစ္ေအာက္ကတစ္တန္း။
ငါးနွစ္အထက္ကေနေျခာက္ဆယ္ထိ တစ္တန္း။ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေတြကတစ္တန္း။သူ႕အတန္းနဲ႕သူရ
သင့္တဲ့အကူအညီအခြင့္အေရးေတြယူလို႕။ ကုိေနာက္တိုးစဥ္းစားခန္းဖြင့္မိရျပန္တယ္။
                                ကားခေတာင္းတုန္းကေတာ့ကေလးဆုိျပီးမေပးပဲေနတယ္။အခုေတာ့....သူ႕အခြင့္အေရး
ကုိရေအာင္ယူေနလိုက္တာ။ရသင့္တဲ့အခြင့္အေရးကုိေတာ့ရေအာင္ယူျပီးေပးသင့္တဲ့အဖုိးအခကုိမေပးတာကုိ
ေတာ့ဘယ္လုိသတ္မွတ္မလဲ။လူ႕အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္ရာမေရာက္ဘူးလား။
                                လုိခ်င္ရင္ေတာ့ေပးရမွာပဲ။တစ္စုံတစ္ခုကုိလိုခ်င္ရင္တစ္စုံတစ္ခုေတာ့ေပးရမယ္ေလ..။
ဘာမွမေပးရင္ဘာမွမရနုိင္ဘူး..။
                                ဒီလုိေအာက္ေျခသိမ္းေတြကအစလူ႕အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္ေနရင္........။ဒါကိုေရာလူ႕
အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္တာလို႕သတ္မွတ္လို႕ ရ/မရ ။ကိုေနာက္တုိးအေတြးေတြပ်ံ႕လြင့္ေနမိတယ္။
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                               အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကစျပီးလူ႕အခြင့္အေရးအေၾကာင္းကုိေနာက္တိုးစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနခဲ့
မိတယ္။သူ႕ဘ၀မွာဒီတစ္ခါေလာက္ဘယ္တုနး္ကမွစဥ္းစားခန္းမဖြင့္ဖူးဘူး။ဒီေန႕မွႀကဳံလာတဲ့အျဖစ္ကေလးကုိ
ျပန္ေတြးရင္းစဥး္စားေနမိရဲ႕။အေျဖကုိေတာ့သူမေတြ႕ေသး။ေဆးေပါ့လိပ္မီးခိုးေငြ႕ေတြေၾကာင့္အိမ္ထဲမွာေအာင္း
ေနတဲ့ျခင္ေတြ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္။ တလူလူလြင့္ေနတဲ့မီးခုိးေငြ႕ေတြနဲ႕အတူသူ႕စိတ္အစဥ္လဲ
တလူလူလြင့္ေနဆဲပါပဲ...။

                                                                 ရတုသစ္
                                                    (          30/11/2012            )

ကၽြန္ေတာ့္ခ်ဥ္ျခင္းမ်ား ( ၁ )

ျမဳိ႕ျပဆူးခင္းလမ္းမွာ
ဂဏန္းေတြလိုက္ညွပ္တာခံေနရ
အသက္ရွဴမ၀ပါဘူးဆုိကာမွ
ပင္လယ္ေလကလည္း အေ၀းႀကီးမွာ..။

မာယာေတြေစ်းေကာင္းေနမွေတာ့

အတၱေပၚက
အခ်ဳိဓာတ္ေတြမျပယ္ေသးဘူး ။

ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ေမွးစင္းေနခဲ့ရတာၾကာေတာ့
အားေလ်ာ့လာတဲ့မ်က္လုံးေတြထဲ
အျမင္အာရုံေတြပဲေသးသိမ္ေ၀၀ါးလာခ
ဲ့
ေနာက္တစ္ခါ မ်က္မွန္လုပ္ျပီးရင္
လူစစ္စစ္ေတြပဲ ျမင္ခ်င္တယ္ ...။


ရတုသစ္
300522013

"အလြမ္းတည္ရာအရပ္ကုိမ်က္ႏွာမူပါ.. "

စာအေၾကာင္းလား
ကဗ်ာအေၾကာင္းလား
တံေတြးတဖြားဖြားထြက္က်တဲ့အထိ
အာေဘာင္အာရင္းမိေအာင္ေျပာခဲ့တဲ့
ပုံရိပ္မ်ား
သဂၤဇာေခ်ာင္းနားကေက်ာင္းေတာ္မွာ
က်န္ခဲ့တယ္ ။

ဖူးပြင့္ကေဖးက ေမးတယ္
"ဘယ္မွာလဲ..
ခင္ဗ်ားနဲ႕အတူ က်ဆိမ့္ေသာက္တဲ့သူ " တဲ့
က်ဳပ္မေျဖခဲ့ဘူး
ပုံမွန္ေသာက္ေနက် "က်ဆိမ့္"ကိုမေသာက္ဘဲ
စာပြဲထုိးေလးလာခ်တဲ့"ပုံမွန္" တစ္ခြက္ေသာက္ခဲ့မိ
သတိရစိတ္က အဲဒီလို ေယာင္မွားတတ္တယ္ ကုိခ်စ္ ။

က်ဳပ္တုိ႔သြားေနက် "မဇၥ်ိမ " ကလည္း
ေရႊမိေလးကုိ မေတြ႕ရေတာ့တာက လြဲလုိ႕
လတ္ဆတ္ဆဲ ပန္းခ်ီအိမ္ေလးေပါ့
ေဆြးေႏြးၾက ၊ ျငင္းခုန္ၾက၊ ရြတ္ဆုိၾကနဲ႕
ကဗ်ာေတြ အေခ်အတင္ ေမြးဖြားခဲ့ရာ
အဂၤါေထာင့္က ခုံတန္းေလးမွာ
တစ္ေနရာစာ လစ္ဟာသြားခဲ့ျပီ
လြမ္းတတ္တဲ့ရင္ဘတ္ႀကီးေတြကုိမွ
ဆြံ႕အေအာင္ေက်ာခိုင္းခဲ့ေလျခင္း
ဗ်ာ...။

ပိေယဟိေတြနဲ႕ ၀ိပၸေယာေဂါ ရတာလဲ
တကယ့္ကုိ ဒုေကၡာမွ ဒုေကၡာ အစစ္ပဲ ကုိခ်စ္ေရ...
အလြမ္းနဲ႕ထုဆစ္ရတာမုိ႔ စိုထုိင္းထုိင္းေတာ့ျဖစ္မယ္ ။

"ႏွင္းဆီငါးပြင့္နဲ႕က်စ္တဲ့ႀကဳိ
း " တစ္ေခ်ာင္းထဲမွာ
ခင္ဗ်ားမပါရင္ ႀကဳိးဘယ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ
ညလုံးေပါက္ ရူးသြပ္ေနက်
(၄၁ )လမ္းက ဖုိ္က္ဘာကင္း နက္ကေဖး ဆုိင္ထဲ
စာလုံးေပါင္းမလြဲေတာ့တဲ့ ကီးဘုတ္ခလုတ္ေတြ
ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ငုပ္တုတ္ေမ့က်န္ခဲ့
အခု...ရန္ကုန္မွာ..စာလုံးေပါင္း
မွားတုန္းပဲလား
ထားရာေန ေစရာသြား ဘ၀ေတြမို႔
လြမ္းရွ စိတ္မရွိခဲ့ရင္ အေကာင္းဆုံးေပါ့
ျပည္ဖုံးကားခ်မထားတဲ့ေက်ာင္းေတာ
္ႀကီးက
အလြမ္းေတြတူးေဖာ္ေနဆဲဆုိတာ သတိရပါ ။

ရန္ကုန္မွာ "လမ္း " ေတြမ်ားတယ္ဆုိ
"မီးစိမ္း " ကုိျမင္မွ " လမ္း" ကူးဗ်ာ
ဒီတစ္ခုေတာ့..တခုတ္တရ မွာမယ္

သဂၤဇာေခ်ာင္းရယ္
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရယ္
ဖူးပြင့္ကေဖးရယ္
မဇၥ်ိမ ပန္းခ်ီအိမ္ရယ္
တနဂၤေႏြ ကဗ်ာေျမသားရယ္
အားလုံး...အားလုံးပဲ
ခင္ဗ်ားကုိ သတိရ လြမ္းရွေနတဲ့အေၾကာင္း
က်ဳပ္ စာလုံးေပါင္း မျပတတ္ေတာ့ဘူး။

တစ္ခါတေလျဖစ္ျဖစ္
အတိတ္ကို ျပန္စီစစ္မိတဲ့အခါ
မႏၱေလးရွိရာ အရပ္တည့္တည့္
ခင္ဗ်ား မ်က္နွာမူလွည့္ၾကည့္ပါ
အားလုံးဟာ...အလြမ္းလူးေနတဲ့ တလြင့္လြင့္ အ၀ါ ။ ။


ရတုသစ္
30052013
ညေန 3နာရီ 08 မိနစ္

**("ႏွင္းဆီငါးပြင့္နဲ႕က်စ္တဲ့ႀကဳိး )..ေမာင္ခန္႔ေျမ(ထီလာ)၏ ေခါင္းစဥ္..။

Tuesday, May 28, 2013

"စည္းလုံးညီညာေအာင္ေၾကာင္းျဖာ"ဟာမူလတန္းဖတ္စာေလာက္မဟုတ္ေတာ့တာေသခ်ာတယ္

"စည္းလုံးညီညာေအာင္ေၾကာင္းျဖာ" ဟာမူလတန္းဖတ္စာေလာက္မဟုတ္ေတာ့တာေသခ်ာတယ္


ကိုယ္တိုင္ေ၀၀ါးေနတဲ့သိမႈကို မွ...တစ္ပါး အျခားတုိ႕ဆီေ၀စားမွ်စား ေ၀ေ၀ ၀ါး၀ါး
သြားေကာင္း/မေကာင္းသိခ်င္ရင္ေျခဗလာေလွ်ာက္ပါ၊ ျဖည္းျဖည္းညင္းညင္းဆင္မယာဥ္သာ

ဗလာေတြေရးခ် (- ာ /- ါ )ျပဳတ္ေနသမွ်သုညေတြပဲ၀လုံးျဖစ္လိုက္ ဇီးရုိးျဖစ္လိုက္ျပကြက္
ဘ၀ဂ္နဲ႔အ၀ီစိၾကားကလူအခ်င္းခ်င္းမိတ္ေပါက္ျခင္းကင္းရွင္းၾကပါေစ ၊ေပါင္ဒါမလို
သူသူကိုယ္ကုိယ္တူနွစ္ကုိယ္စီမံကိန္းၾကားခြန္စံေလာ၀္နဲ႕နန္းဦးျပင္တို႔လို၀ါးရင္းတုတ္ ခ်မခံနဲ႕
လူစိတ္မဲ့တဲ့လူကိုသတ္ပုံျပင္ရန္သင့္/မသင့္ ဇီ၀ေဗဒပုစၦာနံပါတ္(၃)မွာ သုံးၾကည့္ရန္
မူမမွန္စိတ္ကုိမိတၱဴဆြဲျပီးပရင့္ထုတ္မွေတာ့ပုံပီပီ ျပင္ျပင္ထြက္ဖုိ႔ အဆင္မသင့္
အဆိပ္သင့္ေနတဲ့စိတ္ေတြေျဖဖုိ႔ေမးျပီးသားေမးခြန္းေဟာင္းကိုသာေမးခိုင္ကာကြယ္ေဆးထုိးပါ
ရုိးသားမႈကအရုိးတစ္ျခားအသားတစ္ျခားနဲ႕မရုိးမသားစည္သြပ္ဗူးမွာအဆာသြပ္ပိတ္ေလွာင္ခံခဲ့ရ
ဓမၼအသံထြက္မမွန္တဲ့ျပ႒ာန္းမႈဟာဒန္မ/ဒဏ္မ/ဒမ/ဓမ(ဓားမ)စသည္အဓိပၸါယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးထြက္သြားျပီလား
တရားရွာခ်င္တယ္ဆုိ(၁၀၀)ကုိ၀စၥႏွစ္လုံးေပါက္တတ္ရုံနဲ႕မရဘူး၊တရားဟာတရားအတိုင္း...
ဒုန္းစုိင္းေျပးတုိင္းေရွ႕ေရာက္မယ္မထင္နဲ႕ေရွ႕ကုိေသခ်ာၾကည့္ဒုန္ုး!! ခလုတ္ ဆူးေျငာင့္ သတိ
သတၱိရွိရွိသတိထားမွသတိဟာတိတိက်က်မိမိရရ သတိ-အ
ပၸမာဒ-အမတ ျဖစ္မယ္
အျမစ္ရွိသမွ်ထဲ၀ဋ္ျမစ္ျပတ္တာတစ္ခုပဲေကာင္းတယ္၊က်န္တဲ့အျမစ္ေတြျပတ္ရင္ေသရုံသာ
" တစ္ခါလာ မဲျပာပုဆုိး"ျဖစ္ေလ၊က်ည္ေတာက္ကၽြတ္သြားတဲ့ေခြးျမီးအတိုင္းေကာက္ေလ၊အက်င့္ပ်က္
တလက္လက္အနာဂတ္ျဖစ္ဖို႔ဆုိတစ္ေယာက္တစ္လက္၀ုိင္းမညွိပဲမေတာက္ပဘူး၊လက္ရွိလက္မဲ့
မတ္/ရပ္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြကၽြံ/ကၽြန္က်မသြားေအာင္ေျခလွမ္းျပင္ၾကစုိ႔၊ ဘယ္..ညာ
ေခတ္ႀကီးဟာေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနမယ့္ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ခစ္ခစ္လို႔အသံထြက္ရယ္မွာပဲ
ႏူနာကုိ၀ဲထပ္မစြဲဖို႔ႀကဳိတင္ကာကြယ္ျခင္းသည္သာအေကာင္းဆုံး သတ္မွတ္ခ်က္
ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြစြာရုန္းကန္ခ်ီတက္ၾကပါစုိ႔လား၊လဲရာသူခိုးမေထာင္းခင္ အသင့္ျပင္..။   ။


ရတုသစ္
28052013
3: 38 PM

လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚမွခရီးသြားေဖာ္တစ္ဦးအားေမးမိေမးရာ

(ေမး)
အဘိုးနဲ႕အဘြားမဖတ္တတ္တဲ့ကဗ်ာရယ္
အေဖနဲ႔အေမနားမလည္တဲ့ ကဗ်ာရယ္
ဦးႀကီးနဲ႕ေဒၚႀကီးမႀကဳိက္တတ္တဲ့ကဗ်ာရယ္
ဦးေလးနဲ႕ေဒၚေလး ခံတြင္းမေတြ႕တဲ့ကဗ်ာရယ္
အစ္ကုိနဲ႕အစ္မ မရြတ္တတ္တဲ့ကဗ်ာရယ္
ညီေလးနဲ႕ညီမေလး ဉာဏ္မမီွတဲ့ ကဗ်ာရယ္
တူေလးနဲ႕တူမေလး ေခါင္းခါတဲ့ကဗ်ာရယ္
သားနဲ႕သမီး စိတ္ဖိစီးတဲ့ကဗ်ာရယ္
ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာ့အတြက္
ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ေရးေနပါသလဲ ။ 
 

(ေျဖ )

ကဗ်ာဟာ ေသဆုံးသြားျပီဆိုလို႔
ကဗ်ာေနာက္မွာအေပါက္ကေလးႏွစ္ေပါက္
ေဒါင္လိုက္ ( း ) ေဖာက္ၾကည့္မိတာပါ ။
 
(ေမး )

ဟူးး.....
 

(ေျဖ )

ဟုတ္ကဲ့..။ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာ( း )ဆရာပါခင္ဗ်ာ ။ ။
 

ရတုသစ္
၂၈၀၅၂၀၁၃
ညေန ၃နာရီ

Sunday, May 26, 2013

"ပ်က္ယြင္းအိပ္မက္ "

ကဗ်ာ့၀ိညာဥ္ ၊ စိတ္လြင္ျပင္၀ယ္
ၾကည္ရႊင္ခ်ဳိသာ ၊ ျငိတြယ္လာစဥ္
ညလႊာ၀တ္ရုံ ၊ အေမွာင္ကုန္၍
သိမ့္တုန္ႏုိးထ ၊ မရႊင္ျပသည္
ရင္မွလွဳိက္လွဳိက္ ခုန္သတည္း..။


ရတုသစ္
27-05-2013
12 : 58 AM

ဘ၀မူၾကမ္း

ဘ၀အေၾကာင္းေတြးရတာ
ဘယ္လိုမွ အသက္ရွဴမ၀ခဲ့ဘူး
သံသယေတြပဲ ေမွာ္ေအာင္ေနမွေတာ့
ေပ်ာ္စရာရွာေလ ျငီးေငြ႕မိေလပဲ
တစ္ကုိယ္ေရ ညေတြသာအထပ္ထပ္မို႕
ျဖတ္လက္စ ႀကဳိးေတြလည္း တင္းေနတုန္း
သက္ျပင္းေတြခ်ည္း ခလုတ္ျဖဳတ္ေနရတာ မုန္းတယ္ ။
ဆုံးရႈံးမႈမ်ဳိးစုံထဲ
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ဆုံးရႈံးရမွာအေၾကာက္ဆုံးေပါ့ 
"တုံးတုိက္တုိက္..က်ားကုိက္ကုိက္ " မာန္သြင္းလုိ႕
မေသခ်ာျခင္းမ်ားထဲ ရဲရဲတုိး၀င္မိ
သႏၱိသုခ ဇယားကြက္ထဲမွာ
လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ေနရာမေတြ႕ေသးဘူး ။
ရူးရူးမိုက္မိုက္ ကန္းေနရတာနဲ႔ပဲ
သံသရာမွာအေရခြံအထပ္ထပ္လဲခဲ့ရ
ဘ၀က
ခုထိ..Proof (ပရုဖ္)ျပန္ဖတ္ေနရဆဲ စာမ်က္ႏွာ...။   ။


ရတုသစ္
၂၆၀၅၂၀၁၃
ည၈နာရီ ၅၅ မိနစ္

Saturday, May 25, 2013

အေမ့ရြာ

အေမ့ရြာသည္
သာယာျငိမ့္ေျငာင္း ၊ေက်းငွက္ေပါင္း၏
ခ်ဳိေလာင္းသံသာ ၊ေတးထံတ်ာႏွင့္
သဘာ၀ဖြဲ႕ ၊ ပီျပင္ခဲ့၏ ။

အေမ့ရြာ၏
မ်က္ႏွာမူရာ ၊ေရွ႕ဆီမွာလည္း
ရပ္ရြာအတြက္ ၊က်ဳိးျပဳလွ်က္သာ
တစ္ဖက္ဆည္ကန္ ၊ တည္ရွိျပန္၏ ။

အေမ့ရြာကုိ
၀ဲယာ ၀န္းက်င္ ၊ထေနာင္းပင္နွင့္
စိမ္းရႊင္ထန္းေတာ ၊ယာတစ္ေၾကာက
မေနာေခြ႕ဖြယ္ ၊ ၀န္းကာ ကြယ္ ၏ ။

အေမ့ရြာသုိ႕
၀င္ရာ အထူး ၊ ရြာထိပ္ဦး၀ယ္
ၾကယ္နဴးဖြယ္ေကာင္း ၊ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ
ႏွစ္ေထာင္းအားရ ၊ ေတြ႕ျမင္ရ၏ ။

အေမ့ရြာ၏
ေနရာ ဗဟုိ ၊ ကုန္းမုိမုိ၀ယ္
ၾကည္ညဳိ တည္ထား ၊ ျမတ္ဘုရားမွာ
ညြတ္တြားမ၀ ၊ သပၸါယ္လွ၏ ။

အေမ့ရြာ၀ယ္
ဘာသာကုိခ်စ္ ၊မ်ဳိးက်စ္လစ္လွ်က္
ေသြးစစ္ေနာင္ညီ ၊ ဘာမထီေသာ
ဇာနည္သားေပါင္း ၊ အင္အားေကာင္း၏ ။

အေမ့ရြာ၌
ပ်ဴငွါယဥ္ေက်း ၊ စိတ္ထားေဖြး၍
ေအးေဆးတည္ၾကည္ ၊ ျမန္မာပီေသာ
မဒီကညာ ၊မ်ားလွပါ၏ ။

ေမ့ရြာေျခေန ၊ တည္တံ့ေစဖို႕
ရြာေနလူထု ၊  ဉာဏ္တင္ရႈေလာ့
ဂရုမထား ၊ ျမင္ေ၀၀ါးလွ်င္
ႏွစ္မ်ားမၾကာ ၊ခ်ိန္အခါ၌
သဘာ၀ေပ်ာက္ ၊  ေသာက ေရာက္လိမ့္
ဦးေႏွာက္ကုိသုံး ၊ ေပါင္းစည္းလုံး၍
စုရုံးညီညာ ၊ ၀ိုင္း၀န္းကာ မွ
ေမ့ရြာ အလွ ၊ မေပ်ာက္ရွမည္
အပၸမာဒ တရား ရွိေစေသာ၀္
ရပ္ရြာအလွအား မခ်ိေစေသာ၀္ ။        ။


ရတုသစ္
25052013
ည ၈နာရီ ၅၀မိနစ္

Friday, May 24, 2013

မိုး

တိတ္တဆိတ္ျဖဳတ္ခ်လုိက္တဲ႔ႀကဳိးေပါ့
အျငဳိးတႀကီးဆြဲငင္ ထားပုံမ်ား
ကုိယ့္အသည္းေတာင္ အားနာတယ္ ။
 

မာယာမပါတဲ႔ စာတန္းထုိးနဲ႔
ဒီ ဇာတ္လမ္းက
ခုထိ ---မုိးမတိတ္ေတာ့ဘူး ။


ရတုသစ္

Sunday, May 19, 2013

ကြ်ံက်ေနတဲ့ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲ.......

 ကြ်ံက်ေနတဲ့ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲကြ်န္ေတာ္/ကြ်န္မတို႕လည္းတစ္ကြ်ံတည္းကြ်န္

အေဟာင္းႀကီးေတြပါ၊ေလဘယ္လ္ေတြေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ထားတဲ့အပုပ္အေဆြးေတြ
ထုသားေပသားက်ေနမွေတာ့ဒီဓာတ္ျပားကဘယ္လိုမွရုပ္လုံးၾကြလာမွာမဟုတ္ဘူး
မူးျပီးေရာဆုိလည္းေသြးတုိးစမ္းၾကည့္ဦး၊အဆီအဆိမ့္ေရွာင္၊အငန္မတည့္ပါ
ထုိင္စရာမရွိရင္ေလ်ာင္း/ရပ္/သြားသုံးပါးပဲေပါ့၊ အားနည္းေနတဲ့ကုလားထုိင္ႀကီးကုိအၾကာႀကီးမဖိရ
ကၠရိယာပုထ္မမွ်ရင္ေရာဂါရတတ္တာဓမၼတာပဲ၊အသည္းမေကာင္းရင္မသဲနဲ႕၊မကဲနဲ႕၊မခြ်ဲနဲ႕
အလဲအလွယ္တစ္ခုျဖစ္ဖုိ႕အေရးပလပ္ေပါက္ေတြငွားငွားတပ္ရတာ စိတ္ေရွာ့ခ္မရုိက္ဘူးလား
အလိုက္အထုိက္ေနတတ္မွအေျခလွမယ့္ေခတ္ထဲအျပစ္ဖုိ႔စရာက်င္းေတြေရလွ်ံေနျပီ
ေက်ာကပ္ထားသူခ်င္းပစ္ဖုိ႔ေခ်ာင္းေနတ့ဲခဲေတြကနံရံတစ္ခ်ပ္ျခားရင္ဗုံးျဖစ္သြားၾက
အတုံးလိုက္အတစ္လိုက္မ်ဳိမယ့္ခံတြင္းေတြကအရုိးေရာအသားေရာ ဆြဲတယ္ ဆံ့တယ္
ႀကံ႕ႀကံ႕ခံမရရင္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရမလား၊ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ေနက်မႏ ၱာန္ေတြဒဏ္မေၾကေတာ့ဘူး
စာရိတၱေတြဘီကီနီ၀တ္မွေတာ့အ၀င္နံအထြက္နံနဲ႔ဒညင္းသီးလုိလူေတြလည္းမ်ားလာမွာပဲ
ကိုယ့္တရားကုိယ္ခါးပူခံရင္းအရိုးေတြပြေယာင္းခ်ည့္နဲ႕ရမယ့္အျဖစ္သာတည့္တည့္တိုးရ
ရုန္းၾကြခ်င္စိတ္မဲ့ေအာင္ေလွာင္ထားတဲ့ႏြံေတြထဲလူစိတ္ေတြနစ္ျပီးရင္းနစ္
အႏွစ္အသားမပါျခင္းကုိေမ့ထားရတာဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္မွတ္လဲကိုယ့္ဆရာ
ကုိယ့္အထာနဲ႕ကိုယ္ အလုိလုိက္ရင္း ဒီမုိးက ဘယ္လုိမွျပတင္းဖြင့္မေပးေသးဘူး
အမိုက္ဆိုတာႀကီးႀကီးေသးေသး အလင္း၀င္ဖုိ႕ေႏွးေကြးေစတာေတာ့အမွန္ပဲ
အႀကံအဖန္ထုထားသူေတြရဲ႕လက္ထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိေစ်းျဖတ္လိုက္ရမယ္ဆုိ ဘယ္ႏွယ့္လဲ
မသဲကြဲဘူး၊မစြဲၿမဲဘူး၊ လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္က ေရမႏွဴးမခ်င္း ေျခာက္ေသြ႕ေနဦးမလား
ေခတ္ႀကီးရဲ႕အေပါက္အၾကားထဲကြ်ံက်သြားတဲ့လူအစစ္ေတြဘယ္ေလာက္မ်ားျပီမသိရေသး
ေငးေနတာထက္ေတြးေနတာေကာင္းတယ္လိို႔လာလာမေျပာနဲ႕ကုိယ့္ဆရာ
ေတြးေနတာေတြက ေငးေနရတဲ့အေၾကာင္းေတြျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားမွမသိပဲ
ဒီစကားဒီမွာပဲမရပ္ရင္ေရွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းမွာႏြံေတြကလြဲလို႕ဘာမွမရွိဘူးမွတ္ထား
အလကားရတုိင္းေတြးေနရတာအခ်ိန္ကုန္တယ္၊စိတ္ပန္းတယ္၊လူႏြမ္းတယ္
မွတ္တမ္းေခြျပန္ျပန္ရစ္ၾကည့္တိုင္းၿပဳံးစရာမရွိတဲ့ေခတ္ေၾကာင္ႀကီးထဲ
ေျပာင္သြားတာ၊ဘယ္လိုမွျပန္၀ယ္လို႔မရတဲ့အသက္နဲ႕ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေတြ...။


ရတုသစ္
20052013


Saturday, May 18, 2013

မရဏာႏုႆတိ Message

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၀ပ္ေရွာ့ပုိ႕ေနတာေတာင္
စိတ္ကဘယ္လုိမွ မထူေထာင္ေသးဘူး
အေမွာင္မွာေလွ်ာက္တုိင္းေျခရာ ထင္လြန္းလို႔
ေျခေဗြရာေတြကုိ ဓားနဲ႕မႊန္းပစ္ရမလား
ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္း လုပ္ရမယ့္ဇာတ္မွာ
ကုိယ္တုိ႕ဟာ..
မ်က္ရည္အေတာမသတ္ေအာင္ ငိုခဲ့ရ ။

ကေမာက္ကမေတြကုိပဲ ဘ၀ လုိ႕ဆုိေလမလား
မေရမရာေတြကပဲ ဘ၀ျဖစ္ေနမလား
တရစ္ခ်င္းညွစ္လာတဲ့ေခတ္လက္ေခ်ာင္းေတြၾကား
အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းလည္းမေကာင္းေတာ့ဘူး ။

တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္
ဘယ္ေန႔ထြက္မွန္းမသိတဲ့၀ိညာဥ္အတြက္
ႀကဳိတင္လက္မွတ္တစ္ေစာင္မွာထားမွျဖစ္မယ္ ။

""မၾကာမီ..အသက္ေတြ တုိလာေတာ့မည္ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္
မိတ္ေဆြတို႕၏ ခရီးစဥ္မ်ား ၾကန္႔ၾကာမႈမရွိေစရန္
သတိႀကီးစြာထား၍ လက္မွတ္အစစ္မ်ား၀ယ္ယူထားသင့္ပါေၾကာင္း""...။

ရတုသစ္
18052013

Friday, May 17, 2013

အိပ္မက္အိမ္

စိတ္စပရိန္ကုိႏွိပ္ထားရေတာ့
ဘ၀က
ႏွိပ္ခ်မႈေအာက္က်ဳိးႏြံေသ၀ပ္ခဲ့
အလြတ္တန္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ၾကဳိးမို႕
ေျခမက်ဳိးေအာင္ဂရုစိုက္ေနရ
အက်မနာေအာင္နိမ့္နိမ့္ေလးပဲေလွ်ာက္ရမလား ။

ႀကဳိးစားသမွ်အရာထင္က်န္ရစ္ဖုိ႔
ရင္ဘတ္ကုိခပ္နက္နက္လွီးဖဲ့ထားရေပါ့
ဆန္းျပားတဲ့ေလာကဓံသတ္ကြင္းအလယ္
ငါ ၀ယ္မရခဲ့တာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား...။

အသြားမေတာ္သူလမ္းမွားျပဖုိ႔
ေလာကႀကီးက ဗီလိန္ဆန္လြန္းတယ္
ေရမြန္းသူ ခဲဆြဲခ်ဖို႕
ေလာကၾကီးက အာဏာပါးကြက္သားဆန္လြန္းတယ္ ။

တြန္းတြန္းထုိးထိုး တုိး  တက္ရတဲ့အခါ
ျခစ္ရာ ပြန္းရာေတာ့ ရွိမွာပဲ
သဲလည္းစင္ ေျခာက္ပစ္ကင္းရွာမယ္ဆုိ
ငါ့ ကုိခ်န္ထား ရစ္ခဲ့ပါ
အျပစ္အနာအဆာၾကားႀကီးျပင္းရေတာ့
အလင္းမွာခ်ည္း ငါမရွိနုိင္ဘူး
တူးစုိက္ထားတဲ့ မွတ္တုိင္တိမ္တိမ္မွာ
အိပ္မက္ဟာ တိမ္ထဲမွာပဲ အိမ္တစ္လုံးျဖစ္သြား
ခမ္းနားျခင္းမ်ားက
ဟုိး..ေရွး ရာဇ၀င္ေတြထဲမွာ...။

ရတုသစ္
(15032013 / ေန႔ 9း 45နာရီ )

"ေဆးေပးမီးယူမရွိတဲ့ကမ္းေျခမွာကုိယ္တို႕ဟာ....

  "ေဆးေပးမီးယူမရွိတဲ့ကမ္းေျခမွာကုိယ္တို႕ဟာမျငိမ္းမခ်မ္းတရားနဲ႕ႏွစ္ပါးသြားေနတယ္"
တစ္စစီလြင့္ထြက္သြားတဲ့အေသြးအသားကို ယဇ္ပူေဇာ္ၿပီး
နာၾကည္းစရာေတြကုိေခါင္းေလာင္းထုိးလွဴပစ္နုိင္ရင္
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ
ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ျဖန္႔ခင္းမိတဲ့ စိတ္ကေလးေတာင္ မၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့
သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ့ကံတရားဟာ
ခုထိ..အားရပါးရ ကစားကြက္ခင္းေနတုန္း.။
ဘယ္ခ်ိန္လင္းပြင့္မွာလဲအေတြးနဲ႔
ေကာင္းကင္ကို ဆဲြဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါ
ေျမမႈန္ေတြသာ တ၀ဲ၀ဲလြင့္က်လာခဲ့ေပါ့
စိတၱဇညေတြဟာ..ဇာတ္အိိမ္ခိုင္လြန္းတယ္ ။
ကိုယ့္သေကၤတနဲ႔ကိုယ္ အဓိပၸာယ္႐ိွမျပႏိုင္တဲ့အဆုံး
ႏွလုံးသားကုိ ထစ္ခ်ဳန္းခြင့္ေပးလိုက္တာေကာင္းမယ္
တ၀ုန္း၀ုန္း ျပဳိခ်င္တုိင္း ျပဳိေစေတာ့..
ဇာတာခြင္ထဲညိွထားတဲ့ အစီခံတိုေလး
ထိုးေခ်မခံရရင္ပဲ
ဘ၀ဟာ ေနသာၿပီေလ
ေျဖစရာမရိွမွေတာ့ ရက္ရာဇာေတြထည့္မေျဖေတာ့ဘူး
ျပႆဒါးေတြပဲ ငါ့အတြက္ ထုေခ်လႊာ ။
ကမၻာဟာ ကမၻာကို ကမၻာႀကီးထိုးေကၽြးၿပီး ယၾတာေခ်တယ္
ေဟာဒီအည့ံေတြေပ်ာက္ဖို႔
ေ၀ဒနာထက္ပိုစြမ္းမယ့္ယၾတာ႐ိွရင္ ေျပာပါ
နဂါးလွည့္မေကာင္းတဲ့အရပ္မ်က္နွာနဲ႕
ဆတ္ဆတ္ခါ က်န္ခဲ့မယ့္သန္းေခါင္ယံေတြထဲ
ေနာက္ခံရာဇ၀င္ကုိ သမိုင္းေရးက်န္ခဲ့ရုံ …
ျခံဳထားတဲ့သိုးေရကိုလွန္ခ်လိုက္မွ
ေနာက္ေက်ာက ဓါးကိုျမင္ရမယ္ဆိုရင္လည္း
၀ံပုေလြအျဖစ္နဲ႔ပဲ ရဲရဲႀကီးနိဂုံးခ်ဳပ္ျပလိုက္မယ္
အပူတစ္၀က္နဲ႔ေတာ့ ဆက္မ႐ိုးသားခ်င္ေတာ့ဘူး
ဟန္ေဆာင္မႈဆိုင္ရာတိုက္ကြက္ထဲ
ငါ့လိပ္ျပာေတြမ၀ဲတတ္တာ ဘာအေရးလဲ
အေတြးကုိဇက္ေသာ့လာလာ မခတ္ပါနဲ႕
ရပ္ထားတဲ့့အတိုင္း ငါ့ စိတ္ေတြေက်ာက္ခ်ထားခ်င္တယ္။
မက်က္တက်က္အနာစိမ္းေတြ အရင္းခံျပီး
မလင္းတစ္လွည့္ မႈန္တစ္လွည့္ျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀
ဘယ္သူ႕ကုိမွ..ဇာတ္သိမ္းအေၾကာင္းမေျပာေတာ့ဘူး
ငါ့ အနာဟာ
ငါ့ အဘိဓမၼာလို႕ ရဲရဲေတာက္ႀကဳံး၀ါးမယ္
ဒီေသာင္ ဒီကမ္းမွာပဲေစးထန္းထန္းေန႔ရက္ေတြ
ေလညင္းခံထြက္ပါေစေတာ့ ။ ။


သစၥာမင္းအိမ္ ရတုသစ္
16052013

စိတ္ရူးပ်ံလႊတ္တင္မိတဲ့ေန႔စြဲမ်ား

ဒုကၡေျခခ်င္းလိမ္ျဖစ္တည္မႈမ်ားၾကား
ေလွ်ာထုိးခံထားရတဲ့လမ္းသြယ္ေတြမ်ားတယ္
ရွာေဖြေတြ႕ရွိဖို႕မလြယ္မွန္းသိလ်က္နဲ႕
ကိုယ္က...မီးခြက္ထြန္းျပီးအေမွာင္ရွာမိသူ
မ်က္လုံးမွာ၀င္စုိက္တဲ့ဗလာစာရြက္ထဲ
ၾကက္ေျခခတ္ေတြေရးဆြဲရင္းေပ်ာ္ေနရ
ညီမွ်ျခင္းခ်လို႕ရခဲ့ရင္
ဒုကၡဆုိတာလည္း ခ်ဳိျမိန္လြန္းတဲ့ပန္းသီးတစ္လုံးျဖစ္တယ္။
ဘီးတပ္တြန္းတာေတာင္မေရြ႕မွေတာ့
အေလ့က်ေပါက္ေပါက္လာတဲ့ စိတ္ရူးကုိ
ထိပ္ဖူးတပ္ျပီးလႊတ္တင္လိုက္မယ္
လူလူခ်င္း..
မ်က္နွာငယ္ျပေနရတဲ့ရပ္၀န္းမ်ားရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းဆီ..။


ရတုသစ္

Wednesday, May 15, 2013

အလင္း၀င္ဖုိ႕ေၾကာက္ေနတဲ့ ည

ခ်ဳိက်တစ္ခြက္ထဲ
ညဟာကန္႕လန္႕ႀကီးေပ်ာ္က်ေနခဲ့တယ္
အခုထိ အထမေျမာက္ေသးတဲ့မနက္ျဖန္ေတြနဲ႕
သက္ျပင္းေတြသာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေရာင္းပစ္ေနရ
ကုိင္ထားတဲ့ဇြန္းနဲ႕ခြက္ကုိ ေကာက္ေမႊလိုက္ေတာ့
ဘာမွန္းမသိတဲ့အဓိပၸါယ္ေတြက ၀ဲကေတာ့လို
ေက်ာသပ္ရင္သပ္ေခ်ာ့ျမွဴလိုက္
ေက်ာသားရင္သားခြဲျခားလုိက္နဲ႕
အရွိအတုိင္းဆုိတာထက္နက္ေနတဲ့ ညေလ ။

အက္ဆစ္ထက္ျပင္းထန္မယ့္တိုက္စားမႈတစ္မ်ဳးိက
အရုိးထဲစိမ့္ေနေအာင္ ၀င္ေမႊခဲ့ေပါ့
တရစ္၀ဲ၀ဲအာသာကုိ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႕သဲ့ယူၾကည့္ဖုိ႕
ဘယ္ႏႈတ္ခမ္းပါးေပၚတက္ ကၠေျႏၵပ်က္ရမလဲ
လက္ဆယ္ေခ်ာင္းနဲ႕ပက္ထုတ္ပစ္တာေတာင္
ဒီကာလာေတြ အေရာင္မျပယ္ေသးဘူး။

ၾကယ္ေကာက္သူရဲ႕လမ္းမွာ
လမင္းဟာ ဆူးျဖစ္ေနသလိုမ်ဳိး
ခုိးရႈိက္တဲ့ရနံ႕ေတာင္ေထာင္ဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့
မ်က္စိလည္သြားတဲ့အနမ္းတစ္ခ်က္မွ
ညဟာ…
မနက္ျဖန္ထဲ ၀င္စားဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္တြန္႕ေၾကခဲ့
ဆယ္ခါျပန္ေသလုိ႕ရမယ့္ေဖာ္ျမဴလာေတြသာ
စီးကရက္ရႈိက္ဖြာတုိင္းအေထြးလုိက္ျပဳတ္က်လာတယ္ ။

သစၥာမင္းအိမ္ ရတုသစ္

 
မွတ္ခ်က္။ ။ေလာကၾကီးဆီမွ၀ါ
က်ႏွစ္ေၾကာင္း ငွားရမ္းသုံးစြဲထားသည္ ။

Tuesday, May 14, 2013

ညလူရဲ႕အေ၀းလြမ္း အိပ္မက္

စြယ္ေတာ္ဘုရားရင္ျပင္ေရွ႕
ငုပ္တုတ္ေမ့ေနတဲ့အရူးတစ္ေယာက္
စြယ္ေတာ္ပြင့္ေၾကြေလးေတြေကာက္ခ်င္ေနမိေပါ့။

ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အလင္းရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ
ဖ်န္းလက္စမိုးစက္ေလးေတြေတာင္
အေတာင္ပံခ်ဳိးခံထားရတဲ့ငွက္ေတြလုိ
ျမစ္ငယ္ရဲ႕ေျမသားထက္ ပ်ပ္၀ပ္ေၾကြဆင္းရ ။

ေသာက္ေနက် က်ဆိမ့္တစ္ခြက္ရဲ႕ ရသ
ခါးသက္သက္…ရွ တတနဲ႕
ဒီညအတြက္..အိပ္မက္ေပးျပီ ။

ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္ျခင္းအေမွာင္ထဲ
ၾကယ္ေၾကြေတြ…
ေယာင္ေယာင္မွားမွားေကာက္ခ်င္ေနမိသူ
မဟူရာကြင္းျပင္ၾကီးကုိေမာ့ၾကည့္ရင္း
" အလြမ္းမ်ား" သီခ်င္းေလး တုိးတုိုးညည္းဆုိ
စိန္ပန္းပြင့္ေတြေတာင္ ငိုလို႕
အလုိလုိျပဳိက်ခ်င္တဲ့ေကာင္တစ္ေယာက္
ႏွလုံးသားေမွာက္ခုံလန္ေနတယ္…မမေ၀…။

ရတုသစ္

(စြယ္ေတာ္ဘုရားရင္ျပင္.. )

Monday, May 13, 2013

ၿဂဳိဟ္ပဲ့တစ္ခု၏အလင္းျပန္ခ်ိန္

  “ေဒါင္..ေဒါင္..ေဒါင္”

                       ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထုိးသြားေပျပီ။သူုတို႕တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္
လိုက္မိၾက၏။အၿပဳံးကိုယ္စီျဖင့္လက္၀ါးခ်င္းရုိက္လိုက္ၾကသည္။စုိးေမာင္ကသူ၀ွက္ယူလာခဲ့ေသာဖဲထုပ္ကို
ကုလားဖန္ထုိးေနသည္။သူတို႕အဖြဲ႕ေရာက္ေနေသာဂုိေဒါင္ေဟာင္းႀကီးကအတန္အသင့္လုံၿခဳံမႈရွိသည္
။ေက်ာင္းသားေတြေက်ာင္းပုန္းၾကေသာေနရာတစ္ခုဆုိလည္းမမွား။သူလည္းအစကေက်ာင္းမပုန္းတတ္။
စုိးေမာင္ကခဏခဏေခၚေနေသာေၾကာင့္အားနာ၍လိုက္ခဲ့မိရင္းေက်ာင္းပုန္းျဖစ္သြားခဲ့ျခင္းပင္။ခုဆိုသူ
ေက်ာင္းပုန္းတာသုံးရက္ပင္ရွိသြားျပီျဖစ္၏။ေက်ာင္းပုန္းရုံသက္သက္မဟုတ္။ဖဲပါရုိက္တတ္လာခဲ့သည္။
ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ေတာ့မ်က္ႏွာပုိးသတ္၍အိမ္ျပန္ခဲ့စၿမဲပင္။အရင္ႏွစ္ရက္ကဘာမွ်မျဖစ္။အေျခအေန
ကေအးေဆးျငိမ္သက္ေန၏။


                        ဒီေန႕အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါေနာက္ေက်ာမလုံသလိုခံစားရသည္။ေက်ာရုိးတစ္ေလွ်ာက္
စိမ့္စိမ့္သြားသည္ဟုပင္္ထင္ေနမိ၏။ေနမေကာင္းျဖစ္ေနျပီလားဟုနဖူးကုိစမ္းၾကည့္မိသည္။ဘာမွ်မျဖစ္။နဖူး
ကေခၽြးေလးတစုိ႕စုိ႕ပင္ျဖစ္ေနေသးသည္။ခပ္တည္တည္ျဖင့္အားတင္းရင္းအိမ္တြင္းသုိ႕လွမ္း၀င္လိုက္သည္။
လြယ္အိတ္ကုိခ်ိတ္မွာသြားခ်ိတ္ေသာအခါအေဖ၏စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာအၾကည့္ဒဏ္ကုိခံလုိက္ရသည္။
သူေသြးပ်က္မတတ္ထိတ္လန္႕သြားသည္။ခါတိုင္းနဴးနဴးညံ့ညံ့ရွိေသာအေဖ့မ်က္၀န္းမ်ားကဒီေန႕ေၾကာက္
စရာေကာင္းေနသည္။ေသခ်ာၾကည့္လွ်င္မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနသည့္အလား။သူေၾကာက္ရြ႕ံလာေသာေၾကာင့္
အေဖ့အၾကည့္ဆီမွမ်က္နွာလႊဲလိုက္ရင္းလြယ္အိတ္ကိုုသြားခ်ိတ္လိုက္၏။လြယ္အိတ္ကုိခ်ိုတ္ျပီး၍ေနာက္ျပန္
လွည့္ရန္ျပင္လိုက္ေသာအခါဘယ္အခ်ိန္ကအနားေရာက္လာသည္မသိေသာအေဖ၏လက္သီးခ်က္မ်ားက
မ်က္နွာေပၚတည့္တည့္။သူမေရွာင္တိမ္းလုိက္နုိင္ခဲ့။ပူူကနဲျဖစ္သြားေသာမ်က္ႏွာကုိလက္ျဖင့္အုပ္၍ထြက္ေျပး
ရန္ျပင္လုိက္ေသာအခါအသင့္ယူေဆာင္ထားဟန္တူေသာႀကိမ္လုံးျဖင့္အေဖကလွမ္းရုိက္သည္။သူမေျပးနုိင္
ေတာ့။ထုိေနရာမွာပင္ေခြလဲက်သြားသည္။

                          ရုိုက္ႏွက္သံၾကားသြားဟန္တူေသာအေမကမီးဖုိေခ်ာင္ဘက္မွအေျပးအလႊားေရာက္လာခဲ့
သည္။ေသြးစုိ႕ေနေသာသူ႕မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ကာအေမငုိသည္။အေဖ့ကိုတိတ္တခုိးလွမ္းၾကည့္ေသာအခါတစ္
ဖက္လႊဲ၍မ်က္ရည္သုတ္လုိက္သည္ကိုဖ်တ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရ၏။

                       “အမေလး..ကုိညြန္႕ရယ္..ရွင္ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တာလဲ..ၾကည့္ပါဦး ေသြးေတြသံေတြေတာင္
ထြက္ကုန္ျပီ..အရပ္ကၾကားလို႕မွေကာင္းၾကေသးရဲလား..ဟီးဟီး” ေျပာရင္းဆုိရင္းအေမငိုေတာ့သူပါေရာ၍႐ႈိက္
မိ၏ ။
                     “မငုိနဲ႕..ေအးမိ..ဒီေကာင့္လုိလူမိုက္တစ္ေယာက္အတြက္နင္မငုိနဲ႕ကြ..သိလား..ဒီေကာင္လူ
မိုုက္..အလကားေကာင္..ပညာတတ္ေအာင္ေက်ာင္းထားေပးထားတာေက်ာင္းပုန္းျပီးဖဲရုိက္ေနတယ္..အဲဒီအခ်ိန္
ထဲက၀င္ရုိက္ပစ္ခဲ့မလို႕..ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္သြားမွာစုိးလို႕..အိမ္ကျပန္ေစာင့္ေနတာ..ဒီေကာင္ဒီလိုလုပ္ေနတာ
ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိမွန္းမသိဘူး..ငါလည္းဒီေန႕မွဂုိေဒါင္ေဟာင္းႀကီးကက်န္ေနတဲ့သစ္သားတုိေတြသယ္ခိုင္းလို႕သြား
သယ္ရင္းသူတုိ႕အဖြဲ႕ကုိေတြ႕တာ”
                  သူဘုရားတမိသြားသည္။အေဖ့ကိုလည္းရဲရဲမၾကည့္၀ံ့ေတာ့။သူ႕အျပစ္ႏွင့္သူမို႕ဘာမွ်မေျပာသာ
ေတာ့။ေခါင္းကုိတြင္တြင္ငုံ႕ရင္းမ်က္ရည္က်ေနရုံပဲတတ္နုိင္ေတာ့သည္။စိတ္ထဲမွာလည္းဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုက
ခုိင္မာစြာ၀င္ေရာက္လာသည္။သူေက်ာင္းေနခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။အိမ္မွာလည္းဆက္မေနခ်င္ေတာ့။
                        *************************

                      အေဖ၊အေမႏွင့္ညီမေလးတို႕အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာအသင့္ျပင္ဆင္ထားေသာလြယ္အိတ္ကိုအ
သာလြယ္ျပီးထြက္လာခဲ့သည္။ေလာေလာဆယ္မႏၱေလးကအေဖ့သူငယ္ခ်င္းဦးလတ္ဆီသြားမည္ဟုဆုံးျဖတ္
ထားလုိက္၏။က်န္တာေနာက္မွစီစဥ္မည္။အေမ့ေခါင္းအုံးေအာက္မွမသိေအာင္ယူထားေသာေငြ(၅၇၀၀)ျဖင့္သူ
ခရီးဆက္ရေတာ့မည္။ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးထဲမွမိသားစုအိမ္ေလးကိုေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ၾကည့္ျပီးသူထြက္
လာခဲ့လိုက္သည္။ဘူတာရုံသုိ႕ေရာက္ေသာအခါရထားကဘီးလိမ့္စပင္ျပဳေနျပီ။အေျပးအလႊားတြယ္တက္ရင္းေန႔
ပုိင္းကျဖတ္လာခဲ့ေသာလက္မွတ္ကေလးကိုစမ္းၾကည့္မိေသး၏။လက္မွတ္ကေလးကိုစမ္းမိမွစိတ္ခ်လက္ခ်ရွိ
သြားရသည္။ရုိးရုိးတန္းကျဖတ္ထားသည္မို႕ထုိင္ခုံမရေတာ့။ကိစၥမရွိ။တံခါးေပါက္နားမွာမတ္တပ္ရပ္ရင္းလုိက္ခဲ့
သည္။ညေလျပည္ညင္းသုတ္သုတ္ျဖဴးေနေသာေၾကာင့္သူ႕ဆံစေလးမ်ားပင္လြင့္ခါေနေသး၏။ေကာင္းကင္
ကုိေမာ့ၾကည့္မိေသာအခါလေရာင္ကမႈန္ပ်ပ်သာ။ၾကယ္ေလးမ်ား၏၀င္းလက္ျပဳိးျပက္မႈေၾကာင့္ေကာင္းကင္ႀကီး
ကအလွသိပ္မပ်က္ေသး။ဘ၀ေရွ႕ေရးကုိႀကဳိေတြးရင္းရင္ေလးေနမိသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ဘ၀မွာပထမဆုံး
အေတြ႕အႀကဳံမို႕ဒီခရီးကုိထြက္လာမိတာမွားသြားျပီလားဟုအႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးေနမိေသးသည္။

                    မခ်စ္လုိ႕ကၽြဲရုိက္၊ႏြားရုိက္အရုိုက္ခံထားရျပီးသည့္ေနာက္အိမ္မွာေနလို႕လည္းသူအတြက္အ
ဆင္ေျပမည္မဟုတ္ေတာ့ဟုသူေတြးမိသည္။ထိုေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ကုိျပန္ေတြးမိတုိင္းအေဖ့ကုိနာၾကည္းေၾကာက္
ရြ႕ံေနတုန္းပင္။အေဖသာဒီလိုမဆက္ဆံခဲ့လွ်င္သူအိမ္မွာဆက္ေန၍ေက်ာင္းတက္ေနဦးမည္ျဖစ္၏။အခုမိသားစုကုိ
စြန္႕ခဲ့ျပီ။သုိက္ေ၀းငွက္တစ္ေကာင္လုိဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ပ်ံသန္းရမည္မသိေသး။ေလးေနေသာရင္ျဖင့္ရထားတစ္
စင္း၏သယ္ ေဆာင္ရာေနာက္သုိ႕သူလိုက္ပါခဲ့ျပီျဖစ္၏။သူ႕ဘ၀ရထားကေတာ့ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ဆုိက္ကပ္ရပ္
နားရမည္မသိေသး။သူဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ေမွးစင္းလာေသာမ်က္လုံးမ်ားကုိအသင့္ယူလာခဲ့ေသာေရသန္႕
ဗူးေလးဖြင့္၍မ်က္ႏွာသစ္ပစ္လိုက္ရသည္။

                    “စစ္ကုိင္း ေရာက္ျပီ”ဟုေျပာဆုိေနၾကေသာခရီးသည္အခ်ဳိ႕၏စကားသံေၾကာင့္သာစစ္ကုိင္း
သုိ႕ေရာက္ေနျပီမွန္းသိလုိက္ရ၏။မၾကာမီမႏၱေလးသုိ႕ေရာက္ေတာ့မည္ထင္သည္။မႏၱေလးႏွင့္စစ္ကိုင္းနီးသည္
ဟုသူမ်ားေတြေျပာထားေသာစကားကုိသူျပန္ၾကားေယာင္ေနမိေသးသည္။ဘယ္သူမွ်မသိနုိင္ေသာသက္ျပင္းကုိ
အသာအယာခုိး႐ႈိက္လိုက္ရသည္။ဘ၀ေျခလွမ္းသစ္တစ္ခုစဖုိ႕အားအေတာ္စုိက္ရမည္ဟုသူသေဘာေပါက္သလုိ
လုိျဖစ္လာခဲ့သည္။စမိျပီျဖစ္ေသာေျခလွမ္းမုိ႕သူဆက္ေလွ်ာက္ရေပဦးမည္။
                        *******************************************

                  မႏၱေလးဘူတာႀကီးသုိ႕ေရာက္လာခဲ့ျပီ။အလုအယက္ခရီးသည္ရွာေနၾကေသာဆုိင္ကယ္တကၠစီ
သမားမ်ား၊ဆုိကၠားသမားမ်ားကုိျမင္ေသာအခါသူအေဖ့ကုိသတိရမိလုိက္ေသးသည္။အေဖကဆုိကၠားနင္းသည္။
သူ႕ေခၽြးနည္းစာျဖင့္မိသားစုကုိအလုပ္အေကၽြးျပဳေနသူျဖစ္၏။အေမကတစ္ဖက္တစ္လမ္းမွေစ်းေရာင္းသည္။
ထုို၀င္ေငြေလးမ်ားျဖင့္မိသားစုလည္ပတ္ေနခဲ့ရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ထုိမိသားစုအ၀န္းအ၀ိုင္းေလးကိုသူစြန္႕ခဲ့သည္။
မိသားစုတစ္ခုကၾကယ္စုံေသာေကာင္းကင္ျဖစ္မည္ဆုိလွ်င္သူကပဲ့ထြက္လာေသာၿဂဳိဟ္ပဲ့ေလးတစ္ခုသာျဖစ္
မည္ထင္သည္။

              အခုသူမႏၱေလးေျမကုိေျခခ်မိျပီ။အေဖ၊အေမႏွင့္ညီမေလးတို႕ကခင္ဦးၿမဳိ႕၏ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလး
မွာက်န္ေနရစ္ခဲ့ေပျပီ။ေလာေလာဆယ္အေဖ့သူငယ္ခ်င္းဦးလတ္ကုိေတြ႕ေအာင္ရွာရမည္။လြယ္အိတ္တစ္လုံးျဖင့္
ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနေသာသူ႕ကိုဆုိင္ကယ္တကၠစီသမားတစ္ဦးကလာေမးသည္။

              “ညီေလး..မင္းဘယ္သြားမလုိ႕လဲ..အစ္ကုိလိုက္ပုိ႕ေပးမယ္ေလ..ေစ်းကေတာ့ညွိေပးလုိ႕ရပါတယ္”
သူ ၀မ္းသာသြားသည္။အိတ္ကပ္ထဲမွလိပ္စာတစ္ခုကိုထုတ္ျပလိုက္၏။
                “ေၾသာ္..ဒီေနရာလား..ရတယ္ညီေလး ႏွစ္ေထာင္ပဲေပး..အစ္ကုိလုိက္ပုိ႕မယ္..မနက္ေစာေစာေစ်းဦးေပါက္
ဆုိေတာ့အစ္ကုိေလွ်ာ့ယူလုိက္တာပါ”
                သူဘာမွ်မေျပာတတ္၊ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွလိုက္ခဲ့လိုက္သည္။ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕ပဲေမာင္းလုိက္ရသည္။
ဦးလတ္တုိ႕အိမ္ေရွ႕ေရာက္သြား၏။တကၠစီသမားကုိႏွစ္ေထာင္ေပးလိုက္သည္။ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပီးတကၠစီ
သမားျပန္ထြက္သြားသည္။တံခါး၀မွေန၍ဦးလတ္ကုိေအာ္ေခၚလုိက္ရ၏။အိပ္မႈန္စုန္မႊားျဖင့္ထြက္လာေသာဦးလတ္က သူ႕ကုိျမင္ေတာ့အံ့ၾသသြားသည္။

                  “ေဟ့ေကာင္..မ်ုဳိးေဇာ္..မင္းမႏၱေလးကုိဘာလာလုပ္တာလဲ..မင္းအေဖတုိ႕ေရာ မပါဘူးလား”
ဟုတစ္ဆက္တည္းေမးလာ၏။ေက်ာင္းပုန္းသည္မွစ၍အိမ္မွထြက္လာမိသည္အထိဇာတ္ေၾကာင္းအက်ဥ္းကုိ
သူျပန္ေျပာျပလိုက္ရသည္။
                   “မင္းအေတာ္မိုက္တဲ့ေကာင္ပဲကြာ..ဘ၀ကုိဘာမွနားမလည္ပဲထြက္လာေတာ့မိဘဘယ္ေလာက္
စိတ္ပူရမယ္ဆိုတာမင္းမသိဘူးလားကြ..မင္းအေဖမင္းကုိရုိက္တယ္ဆုိတာကလည္းခ်စ္လုိ႕ရုိက္တာကြ..ခ်စ္လြန္
လြန္းလုိ႕..မင္းမေသမခ်င္းမွတ္ထား..ဘယ္မိဘမွကုိယ့္သားသမီးကုိမုန္းတီးစိတ္နဲ႕မရုိက္ဘူး..မင္းကုိမင္းအေဖ
ကအမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားတာ..ငါနဲ႕ေတြ႕တုိင္းလည္းမင္းအေၾကာင္းမၾကာခဏေျပာျဖစ္တယ္…သူကမင္းကုိ
အျမင့္ႀကီးမွန္းထားတာကြ..ခုေတာ့မင္းကမင္းအေဖလက္နဲ႕ေရးတာကိုေျခနဲ႕ဖ်က္ပစ္လုိက္သလုိျဖစ္ေနျပီ..ဟူး..
ငါေတာ့ၾကားထဲကေခါင္းမီးေတာက္ရမယ့္ကိန္းပဲေဟ့”ဟုညည္းတြားေျပာဆုိလွ်က္သူ႕ကုိအိမ္ထဲ၀င္ခုိင္းသည္။

                      မႏၱေလးမွာကုိယ္ပုိင္အိမ္၀င္းေလးရွိေသာေၾကာင့္ဦးလတ္တို႕မိသားစုက မခ်မ္းသာေပမယ့္ေခ်ာင္လည္သလုိေတာ့ရွိဟန္တူသည္ဟုသူေတြးေနမိ၏။အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့မနက္စာထမင္း
၀ုိင္းမွာသူ႕ကုိတစ္ခါတည္းထမင္းစားခုိင္းသည္။ထမင္းစားျပီးမွမိသားစုႏွင့္မိတ္ဆက္ေပး၏။ဦးလတ္၏သမီးႏွစ္
ေယာက္ကသူ႕ကုိလူထူးဆန္းသဖြယ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ဦးလတ္ဇနီးကေတာ့သူ႕ကိုကရုဏာသက္သည္လား။
သူ႕မိသားစုကုိသနားေနသည္လားမသိ။မ်က္ရည္ရိပ္ရိပ္စုိ႕ေနမွန္းသူသတိျပဳမိ၏။သူမ်ားအိ္မ္ေပၚမွာသူ႕အပူေတြ
သြားကူးစက္ေစျပီလား ေတြးမိေသာအခါဖ်တ္ကနဲစိတ္ကမိသားစုအိမ္ေလးကုိသတိရသြားသည္။

                   “ကဲ..အခုမင္းကမႏၱေလးေရာက္လာျပီဆုိေတာ့ ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္ဖုိ႕စိတ္ကူးထားလဲ..ဒီေခတ္
ႀကီးထဲမွာပညာအဆင့္အတန္းမရွိလို႕ကေတာ့အလုပ္ရဖုိ႕သိပ္မလြယ္ဘူးကြ..ဘြဲ႕ရျပီးသူေတြေတာင္အလုပ္
ရွားေနတာ..မင္းကြာ..ေက်ာင္းေတာ့ျပီးေအာင္တက္သင့္တာေပါ့..ခုေတာ့ေက်ာင္းစာတစ္၀က္တစ္ပ်က္နဲ႕
အိမ္ေျပးျဖစ္ျပီ..မိဘဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနမယ္ဆိုတာမင္းမေတြးမိဘူးလား..ေအးေပါ့ေလ..မင္းကုိယ္တုိင္
မိဘေနရာေရာက္မွသိလိမ့္မယ္..ခုေတာ့ဒီေလာက္ပဲငါေျပာခ်င္တယ္မ်ဳိးေဇာ္..မင္းပန္းလာရင္အနားယူဦး.
.မင္းအတြက္ငါ စဥ္းစာ းရဦးမယ္..ဟူး..”
                     သက္ျပင္းရွည္ႀကီးမႈတ္ထုတ္၍ဦးလတ္အျပင္ထြက္သြားသည္။သူ႕အတြက္ေနရာေပး
ထားေသာအိမ္အေနာက္ဖီေလးထဲ၀င္လွဲရင္းစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနမိ၏။ေရာက္လာမိမွေတာ့သူေနာက္ျပန္မလွည့္
ခ်င္ေတာ့။မႏၱေလးမွာပဲရရာအလုပ္လုပ္ေတာ့မည္ဟုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလုိက္၏။ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ
အခါအေဖ့ကုိအိပ္မက္မက္ေသးသည္။
                       ***********************************

                    ဦးလတ္အလုုုုုုုုုုုုုပ္ရွာေပးသျဖင့္ဘူတာႀကီး၌ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္ကုိသူရလိုက္သည္။မတတ္
နိုင္ေတာ့။ရရာအလုပ္ကုိလုပ္ဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျပီးၿပီမုိ႕လုပ္ရေပေတာ့မည္။ကုန္တင္ကုန္ခ်ပါးေသာအခ်ိန္
မ်ား၌ဘူတာႀကီး၀န္းက်င္မွဆုိင္ကယ္တကၠစီသမားမ်ားထံကပ္၍ဆုိင္ကယ္စီးသင္ရသည္။ေဆးလိပ္၊ကြမ္းယာ
ကေလးေပး၍ေပါင္းသင္းတတ္ေသာသူ႕ကိုဆိုင္ကယ္တကၠစီသမားမ်ားကခင္မင္ၾက၏။တကၠစီသမားမ်ားထဲမွ
ကိုဦးကသူ႕ကုိညီငယ္တစ္ေယာက္လုိသေဘာထား၍ဆုိင္ကယ္စီးသင္ေပးသည္။လမ္းေတြလည္းေျပာျပေပး၏
။ႏွစ္လေက်ာ္ၾကာသြားေသာအခါဆိုင္ကယ္ျဖင့္ခရီးမ်ားကုိလိုရာခရီးအေရာက္လိုက္ပုိ႕နုိင္ခဲ့၏။ရသမွ်လုပ္အား
ခေလးကိုဦးလတ္ဆီမွာအပ္ထားေသာေၾကာင့္ဦးလတ္ကသေဘာက်ေနသည္။အပုိ၀င္ေငြရေနေသာဆုိင္ကယ္
တကၠစီခမ်ားကုိေတာ့သူမအပ္ခဲ့။ထုိအပုိရေသာေငြမ်ားျဖင့္သူေသာက္စားတတ္လာသည္။အလုပ္ကိုအေၾကာင္းျပ
လွ်က္ညနက္မွအိမ္ျပန္တတ္သည္။လုပ္အားခလည္းအပ္ထားေသာေၾကာင့္သူအက်င့္ပ်က္ေနမႈကိုဦးလတ္တို႕
သတိမျပဳခဲ့မိၾက။

                             တျဖည္းျဖည္းအခ်ိန္တန္လွ်င္ေသာက္ရမွေက်နပ္ေသာအဆင့္သုိ႕ပင္ေရာက္လာခဲ့၏။
ဆုိင္ကယ္တကၠစီသမားေလာက၏ပါးနပ္မႈကုိသူကတတ္ကၽြမ္းထားသည္မို႕သူ႕အတြက္ေန႕စဥ္၀င္ေငြအနည္း
ငယ္ေတာ့ရေနသည္။သူမႏၱေလးေရာက္စကအျဖစ္ကုိျပန္ေတြးရင္းရယ္ခ်င္သလိုလုိေတာင္ျဖစ္ေနမိ၏။အကြာ
အေ၀းသိပ္မရွိေသာခရီးတိုေလးကုိလွည့္ပတ္ေမာင္း၍ ေငြႏွစ္ေထာင္ေတာင္းသြားေသာတကၠစီသမားအားသူ
စိတ္မဆုိးျဖစ္ေတာ့။ထုိနည္းကုိုသူကုိယ္တုိင္သုံးေနရျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။လည္သူစား၀ါဒေအာက္မွာသူ႕
ပင္ကိုယ္စိတ္ကေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားသည္။ဘူတာႀကီးတစ္၀ုိက္တြင္သူ႕နာမည္ေက်ာ္လာ၏။ဖဲျပန္
ရုိက္တတ္လာသည္။

                   အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပ၍ဖ်ံၾကတတ္ေသာေၾကာင့္သူ႕နာမည္ကုိဖ်ံႀကီးဟုေခၚသူေတြပင္မ်ားျပား
လာသည္။သူဂရုမစိုက္ပဲေနခဲ့သည္။တစ္ခါတစ္ရံဦးလတ္ဆီမွလည္းအေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္လက္ျဖန္႕
ေတာင္းတတ္လာ၏။အပ္္ထားေသာေငြထက္ေတာင္းေသာေငြကမ်ားလာေသာအခါဦးလတ္သည္းမခံနုိင္ေတာ့။
သူ႕အေၾကာင္းကုိတစ္ဖက္လွည့္ျဖင့္စုံစမ္းလာေတာ့၏။သိပ္မၾကာမီဦးလတ္သိသြားေတာ့သည္။သူ႕လုပ္ရပ္မ်ား
ကုိမႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ဦးလတ္ကသူ႕အိမ္မွာလက္မခံေတာ့။သူလမ္းေဘးေရာက္သြား၏။ဆုိင္ကယ္တကၠစီ
အဖြဲ႕မွအေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္းသူ႕ကုိအေရးမလုပ္ၾကေတာ့။ႀကံရာမရျဖစ္လာေသာအခါဘူတာအနီးတစ္
၀ုိက္လစ္လွ်င္လစ္သလုိခုိး၀ွက္တတ္လာခဲ့၏။ရပ္ကြက္မွ၀ုိင္းဖမ္းေသာေၾကာင့္အခ်ဳပ္ခန္းသုိ႕ေရာက္သြားရသည္။
                               ***********************

                   ခ်ဳပ္ရက္ေစ့၍ျပန္လြတ္လာေသာအခါဦးလတ္ဆီသြားေတြ႕ဖုိ႕သူဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ျပီးမွအေဖ
၊အေမႏွင့္ညီမေလးတုိ႕ရွိရာမိသားစုေလးသုိ႕ျပန္ေတာ့မည္။အခ်ဳပ္ခံေနရစဥ္ရက္မ်ားအတြင္းသူ႕အေၾကာင္းကုိ
သူကုိယ္တုိင္ျပန္စဥ္းစားမိသည္။အေဖျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ေသာသားတစ္ေယာက္အျဖစ္သူမရပ္တည္နုိင္ခဲ့ေသာ
ေၾကာင့္၀မ္းနည္းမိလာ၏။ပညာမစုံေသးခင္ဘ၀ကစားပြဲကုိ၀င္ကစားမိေသာေၾကာင့္အမွားႀကီးမွားခဲ့ရျခင္းကုိ
လည္းျပန္ျမင္လာမိသည္။သူအလြန္မိုက္ခဲ့သည္။အေဖ့ကိုေတာင္းပန္၍မိသားစုသုိက္သုိက္၀န္း၀န္းျပန္ေနခ်င္
လာသည္။မိဘဆုိသည္မွာေတာင္းဆုိးပလုံးဆုိးသာစြန္႕ပစ္ရုိးထုံးစံရွိသည္။သားဆုိးသမီးဆုိးစြန္႕ပစ္ရုိးထုံးစံ
မရွိဟုသူမွတ္သားဖူးခဲ့၏။ထုိအဆုိအတုိင္းမွန္လွ်င္သူ႕ကုိအေဖႏွင့္အေမက ျပန္လက္ခံၾကေပလိမ့္မည္။ဆုိး
မုိက္ခဲ့ေသာဘ၀တစ္ပုိင္းကုိသင္ပုန္းေခ်ၿပီးလက္က်န္ဘ၀မွာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ေနထုိင္ေတာ့မည္ဟု
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခိုင္ခုိ္င္မာမာခ်လိုက္၏။

                  ဦးလတ္ႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါစိမ္းစိမ္းစူးစူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာအၾကည့္ေၾကာင့္သူစိတ္မလုံသ
လိုျဖစ္သြားသည္။ဦးလတ္၏မ်က္လုံးမ်ားကရဲရဲနီေန၏။သူဦးလတ္အနားအသာတုိးသြားလိုက္သည္။
               “ဦးလတ္..ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္မွား..သြား…”
                စကားပင္ဆုံးေအာင္မေျပာလုိက္ရ။ဦးလတ္၏လက္သီးခ်က္မ်ားကသူ႕မ်က္နွာေပၚအတားအဆီး
မရွိက်ေရာက္လာသည္။သူအံ့ၾသမွင္သက္ေနမိ၏။ၿပီးမွအံတင္းတင္းႀကိတ္ထားရဟန္ျဖင့္ဦးလတ္တက္တစ္
ခ်က္ေခါက္သည္။နဖူးေၾကာႀကီးမ်ားေထာင္ထေနသည့္ၾကားမွသူ႕ဆီစာရြက္ေခါက္ေလးပစ္ေပး၏။

               “ဖတ္ၾကည့္..ေဟ့ေကာင္..လူမိုက္..မင္းထက္မုိက္တဲ့သူရွိဦးမလားကြာ..မင္းအေမေရးေပးလုိက္တဲ့
စာကုိေသခ်ာဖတ္ၿပီးမွမင္းဘာဆက္လုပ္မယ္ဆုိတာဆုံးျဖတ္ေတာ့….မင္းကြာ..ေတာက္..”
                 ေစ်းဖုိးမွတ္ေနက်စာရြက္ေဟာင္းေလးျဖင့္အေမေရးေပးလုိက္ေသာစာမ်ားကသူ႕ကမၻာကုိၿပဳိလဲ
ပ်က္စီးသြားေစၿပီျဖစ္သည္။သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာမိသားစုေကာင္းကင္ႀကီးမွာလမင္းႀကီးကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။
မည္သည့္အလင္းျဖင့္သူအလင္းျပန္ရမည္နည္း။မိုက္မွားမိေသာအျပစ္တစ္ခုကသူ႕ကိုတစ္သက္စာအမွတ္တ
ရေတြေပးသြားခဲ့ျပီျဖစ္၏။ယူႀကဳံးမရျဖစ္ရုံအျပင္ဘာမွ်မတတ္နုိင္ေတာ့။အျပစ္ကုိသိ၍ေတာင္းပန္ရန္လာခဲ့ေသာ
သားမိုက္၏အျမင္မွန္စကားတစ္ခြန္းေလာက္ေတာင္နားေထာင္ခြင့္မရရွာေတာ့ေသာအေဖ့ကုိသူ႕စိတ္ထဲမွာအ
ႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေနမိသည္။ဦးလတ္ကုိကန္ေတာ့၍ဇာတိျမဳိ႕ကုိျပန္ခဲ့သည္။လစ္ဟာေနသာရင္ထဲမွာ
ဘာမွ်မရွိေတာ့သလုိပင္ ။

                     သူအခ်ဳပ္က်ေနခ်ိန္အတြင္းဦးလတ္၏သတင္းေပးပုိ႕မႈျဖင့္အေဖသိသြားခဲ့သည္။သူ႕ကုိ
အခ်ဳပ္ခန္းမွျပန္ထုတ္နုိင္ရန္အေဖအလုပ္ႀကဳိးစားခဲ့၏။ေန႕ေရာညပါအလုပ္လုပ္ရေသာေၾကာင့္အားအင္ကုန္
ခန္းလာခဲ့သည္။ဆုိကၠားကုိပင္ၿငိမ္ေအာင္မထိန္းနုိင္ေတာ့။လမ္းေကြ႕တစ္ခုမွာအုတ္သယ္လာေသာကားျဖင့္
၀င္တုိက္မိခဲ့သည္။ဦးလတ္ဆီအေမေပးထားေသာစာရြက္ထဲမွစာေၾကာင္းမ်ား၏အျဖစ္အပ်က္ျပညႊန္ခ်က္ကုိ
သူဆက္မေတြးရဲေတာ့။အေဖ့ကုိမည္သုိ႕ေတာင္းပန္စကားဆုိရေတာ့မည္နည္း။

                   အိမ္သုိ႕ျပန္ေရာက္ေသာအခါဆုိ႕နင့္ေၾကကြဲေနေသာအသံျဖင့္အေမကဆီးႀကဳိသည္။သူ႕ရင္
ဘတ္ကုိလည္းတ၀ုန္း၀ုန္းထုရုိက္ေနေတာ့၏။
                 “ကုိညြန္႕ေရ..ျမင္လွည့္ပါဦး..ဒီမွာရွင့္သားလူလိမၼာႀကီးျပန္ေရာက္ေနျပီေလ..ရွင္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့
တဲ့ရွင့္သား ပညာတတ္ႀကီးျပန္ေရာက္ေနျပီေလ..ဆုံးမစကားေလးလာေျပာပါဦးလား ကုိညြန္႕ရယ္…”
                 အေမ့မ်က္ရည္ေတြျမင္ရေတာ့သူလည္းမ်က္ရည္က်ရသည္။ညီမေလး၏ငို႐ႈိက္သံကုိလည္း
ၾကားေနရ၏။သူမဆင္မျခင္မုိက္မွားမိခဲ့ေသာအမွားတစ္ခုကမိသားစုအတြင္းမွာမ်က္ရည္ပူေတြလိမ့္ဆင္းေစ
ခဲ့သည္။ေျဖမေျပနုိင္ေသာအလြမ္းေတြၿပဳိက်ေစခဲ့သည္။သူအမွားႀကီးမွားသြားခဲ့ျပီ။အစားထုိးမရနုိင္ေသာ
ဆုလာဘ္ႀကီးတစ္ခုကိုလက္လြတ္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရသည္။ကံၾကမၼာကသာျပင္ဆင္ခြင့္ေပးမည္ဆုိလွ်င္သူအမွားေတြ
ကိုခ်က္ခ်င္းပင္ျပန္ျပင္လုိက္ခ်င္သည္။သုိ႕ေသာ္..ကံၾကမၼာသည္သူႏွင့္သူ႕မိသားစုအားရက္စက္စြာမ်က္
လွည့္ျပသြားခဲ့သည္ဟုသူထင္ေနမိသည္။
                    ************************************

                  အေဖ့အိပ္ရာေဘးမွာေထာင္ထားေသာအေဖ့ဓာတ္ပုံအေဟာင္းေလးကုိသူရဲရဲမၾကည့္၀ံ့ခဲ့။
အမွားျပဳမိထားေသာစိတ္ကအေဖ့ေရွ႕မွာအလုိလိုသိမ္ငယ္ေနသည္္ထင္၏။အေဖ့မွတ္စုျဖစ္မည္ထင္ရေသာ
ဒုိင္ယာရီစာအုပ္အေဟာင္းေလးကသူ႕စိတ္ကုိညွိဳငင္ေနသည္။သူဖတ္ခ်င္စိတ္ကုိထိန္းမရေတာ့။ဖြင့္ဖတ္
လိုက္မိသည္။ရုတ္တရက္ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံးအေမွာင္က်သြားသလုိပင္။
                  ငါးတန္းေအာင္ရုံမွ်ျဖင့္ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသည္ဆုိေသာအေဖ့လက္ေရးေစြေစာင္းေစာင္းေလး
မ်ားၾကားမွေမတၱာတရားေတြအေျဖာင့္သားေပၚလြင္ေနသည္။မိသားစုႏွင့္ပတ္သက္ေသာအေျခအေနေလး
မ်ားကုိတစ္ပုိင္းတစ္စေရးျခစ္ထားသည္မ်ားလည္းေတြ႕ရ၏။ေန႕တုိင္းေရးေသာဒုိင္ယာရီမဟုတ္ေသာ္လည္း
သူကုိထုိးမိရုိက္မိေသာေန႕မွခံစားခ်က္ကုိအေဖ့ကေၾကေၾကကြဲကြဲဖြင့္ဆုိထားသည္။
               “အဲဒီေန႕က..ငါလက္လြန္သြားတယ္..သားကုိပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္လြန္းတဲ့စိတ္ကလြန္
ကဲေနတာမွားသြားျပီလား..ငါ့ေစတနာကိုငါ့သားကအသိအမွတ္မျပဳခဲ့ဘူး..ငါတုိ႕လုိပညာမဲ့လို႕လူတကာ
ခိုင္းေစခံေနရတဲ့ဘ၀မ်ဳိးငါ့သားသမီးေတြကုိမေရာက္ေစခ်င္ခဲ့ဘူး..ကရုဏာေဒါေသာနဲ႕ရုိက္လုိက္မိတဲ့
ငါ့ကုိငါ့သားကအအျပစ္ျမင္သြားျပီထင္တယ္…အဲဒီေန႕ညက ငါတစ္ေယာက္ထဲ ငိုေနမိတာ..”
               ေနာက္စာမ်က္နွာမ်ားကုိဆက္ဖတ္ဖို႕သူလိပ္ျပာမလုံေတာ့။အေဖ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးုကို
သူရုိုက္ခ်ဳိးပစ္ခဲ့မိျပီ။အေဖ့ကုိသနားမိသြားသလုိအေဖျဖစ္ေစခ်င္ေသာပညာတတ္တစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္ဖို႕
သူဘ၀သစ္ျပန္စရင္းႀကဳိးစားရမည္။ထုိသုိ႕မဟုတ္လွ်င္တမလြန္မွေန၍အေဖစိတ္ခ်မ္းသာလိမ့္မည္မဟုတ္။
သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္ကလုပ္မေပးနုိင္ခဲ့ေသာအေဖ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိသူမျဖစ္မေနအေကာင္အထည္ေဖာ္
ရေပမည္။သူပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လွ်င္အေဖ၀မ္းသာပါလိမ့္မည္။
                 ေနာက္ဆုံးေရးသြားျခင္းျဖစ္မည္ဟုထင္ရသာစာမ်က္ႏွာမွာအေဖ့ကသူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ
အတိအလင္းေျပာျပထားသည္။အေဖသည္ဦးလတ္မွတစ္ဆင့္သူအခ်ဳပ္က်ေနသည့္အေၾကာင္းကုိလည္း
သိသြားဟန္တူသည္။သူ႕ကုိအခ်ဳပ္မွျပန္ထုတ္ေပးဖုိ႕အေဖအလုပ္ေတြႀကဳိးစားခဲ့ေပလိမ့္မည္။သူ႕ကုိယ္
သူခြင့္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ခံစားလုိက္ရသည္။အေတာင္မဆုံပဲအပ်ံက်င့္ခဲ့ေသာသူ႕ဘ၀ငယ္
ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္အေတာင္က်ဳိးခဲ့ရသည္။လိမၼာဖို႕ျပန္လာခဲ့ေသာသူ႕ကုိအေဖျမင္မသြားခဲ့ရေတာ့။သူက
လည္းအေဖ့ကုိသက္ရွိထင္ရွားမေတာင္းပန္လုိက္ရ။အေဖျဖစ္ေစခ်င္ေသာပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္
ေအာင္လုပ္ေပးဖုိ႕သူႀကဳိးစားရေပမည္။
                  အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္အေဖ့ဒုိင္ယာရီစာအုပ္အေဟာင္းေလးကသူ႕ကိုဆုံးမေနသည္ဟု
ခံယူထားလိုက္သည္။“ငါ့သားႀကီးကုိပညာတတ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ျမင္ခ်င္လုိက္တာ”ဟူေသာေနာက္ဆုံး
စာေၾကာင္းေလးကသူ႕အတြက္အၿမဲအေဖအနားမွာရွိေနေသးသေယာင္တြန္းအားေပးေနခဲ့သည္။
                   ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လွ်င္မၿပီးေသးေသာပညာေရးအတြက္သူၿပီးဆုံးေအာင္ျပန္လုပ္ရေပ
မည္။အေမ့ကုိတစ္ဖက္တစ္လမ္းမွကူညီရင္းအေဖ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္ေစခ်င္ေနမိသည္။
တကယ္ေတာင္းဆုိခြင့္ရွိ၍ဆုတစ္ခုကုိေတာင္းရမည္ဆုိပါလွ်င္သူပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေန
မည့္အခ်ိန္ထိအေဖ့ကုိျပန္ရွင္သန္ေစခ်င္မိသည္။ 


                                             ရတုသစ္

Sunday, May 12, 2013

သကၠရာဇ္ေတြခုတ္ေမာင္းလာတဲ့စြပ္ေၾကာင္းရာၾကီးထဲ...

သကၠရာဇ္ေတြခုတ္ေမာင္းလာတဲ့စြပ္ေၾကာင္းရာၾကီးထဲ
သမိုင္းကျငင္းခ်က္ထုတ္ရန္သမၼန္စာပုိ႕လိုက္တယ္

အပ္နဲ႕အပ္ခ်င္းထိျပီးဗုိင္းရပ္စ္ေတြသီးပြင့္လာေနတဲ့ျဒပ္ေပါင္းဖုိ/မ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာေပၚ
လူဟာ ျဗဟၼာကတစ္ဆင့္ ဆင္းသက္လာတာလား
လူဟာ အာဒံနဲ႕ဧ၀က တစ္ဆင့္ ဆင္းသက္လာတာလား
လူဟာ ေမ်ာက္ကတစ္ဆင့္ ဆင္းသက္လာတာလား
မေျဖဘူး ။အဲဒီေမးခြန္းေတြေျဖဖို႕အခ်ိန္မရွိဘူး၊အခ်ိန္ကုိ ေသခ်ာခ်င့္ခ်ိန္
စိုက္၀င္ေနတဲ့က်ည္ဆံကိုအရင္ထြင္ ၊ပစ္လုိက္တဲ့ေသနတ္ကိုလုိက္လုေနလုိ႕ေသြးမတိတ္ဘူး
လူသားဘုရားေတြဟာလည္းေမြးစကအ၀တ္ဗလာ/ကုိယ္တစ္ခု/ဦးေႏွာက္ႏွစ္ကန္႕စီသာ
စကၠန္႕ေျခာက္ဆယ္ျပည့္မွတစ္မိနစ္ေရတြက္ရုံနဲ႕အခ်ိန္က ကိုယ့္ကုိ ျပန္ခ်ိန္ျပီ သတိ
နာရီေတြဆီက ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့က်ည္ေတာင့္ေတြထဲမွာ ငရဲ/နိဗၺာန္ ဘာကိုေတြ႕
က်ဳပ္တုိ႕ေမ့ေနေလ နာရီေတြကခုန္ေလပဲ၊ တဂ်က္ဂ်က္ ၊တဒက္ဒက္ ၊တခ်က္ခ်က္ပစ္ခတ္
ေခါင္းထဲထည့္ေပးထားတဲ့မီးခြက္ကေန႕ေန႕ညညထြန္းညွုိဖို႕အလင္းဓာတ္အားပဲ ကုိယ့္လူ
နက္တူးေနမယ့္ညညစ္ညစ္ၾကီးထဲႏြံေတြ ေရႏွစ္သတ္ဖုိ႕ ခတ္ထားတဲ့ေသာ့ေတြျဖဳတ္လိုက္
မွိတ္ထားပါ၊ ပိတ္ထားပါ၊ မီးေတြအိပ္ေမာက်ခ်ိန္ဟာအျငိမ္သက္ဆုံးျဖာထြက္မႈအေရာင္
ငရဲဟာ နိဗၺာန္ထက္စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ေသြးသား ရႈိက္ဖုိ ၾကီးငယ္ အသြယ္သြယ္
ေခတ္စံနစ္ရဲ႕ပန္ကာထဲ လူေတြကိုယ္တုိင္က ကြဳိင္ထုပ္ၾကီးေတြလုိ တ၀ီ၀ီ တဟီဟီ
အမွ်င္ေတြထဲမွာသံေယာဇဥ္ကုိရွာေတြ႕လိုက္တဲ့မ်က္လုံးထဲ သပြတ္အူ၀င္ေခြေနတယ္
ေသခဲ့တယ္၊ေသေနတယ္ ၊ေသဦးမယ္ ၊သံေ၀ဂရြတ္ေနရင္းေတာင္အေသဟာရွင္တယ္ထင္ရင္းေသခဲ့ရ
ဘယ္လုိေျဖလို႕မွမေအာင္ေသးတဲ့စာေမးပြဲပုစၦာမွာနိဗၺာန္ဆိုတာၾကီးက ဟားတိုက္ရယ္ေမာ
ကေသာကေမ်ာကိုင္ထားဆဲေမာဟစပြန္ဆာၾကီးပဲဒေရာေသာပါးလွပ္လွပ္ၾကည့္ေနမိ
သတိေတြနားလည္မႈလြ ဲသြားမွဘ၀က ခါးတဲ့အေၾကာင္းေမာင္းခတ္ေၾကျငာမိၾက
သကၠရာဇ္ေတြအပူတျပင္းခုတ္ေမာင္းလာတဲ့စြပ္ေၾကာင္းရာအေဟာင္းအႏြမ္းၾကီးထဲ
သမုိင္းစက္၀န္းၾကီးကလိင္သုံးပါးတုိ႕ဆီ ျငင္းခ်က္ထုတ္ရန္ သမၼန္စာပုိ႕လုိက္တယ္..။    ။


ရတုသစ္

Saturday, May 11, 2013

ကဗ်ာေတြ ရပ္တန္႕ေငးေမာရတဲ့ အေမ

ေကာင္းကင္ထက္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ၾကယ္ေလးေတြ အသုိက္အၿမဳံအတိုင္း စီးဆင္းလို႕
ဇရာမ်က္ကြင္းေတြညဳိေနတာေတာင္

အေမက သားတုိ႕အေမွာင္ျခမ္းမွာလင္းေနတု
န္း ။

မထစ္ခ်ဳန္းပဲ ရြာေနက်မုိးဟာ
အေမ ပါ့
သားေခ်ာ့ေတးသံေတြထဲမွာ

အေမ့မတၱာတရားကုိေတြ႕တယ္ ။

လဲက်လုလု ဘ၀ခရီလမ္းမွာ
အေမ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးဟာ ထာ၀ရ စိမ့္စမ္းေရ
သားတုိ႕ေတြေ၀ေနတဲ့ ငရဲခန္းထဲထိ
အေမ့အၾကည့္ေတြဟာ ျပဳိးျပက္လင္းေတာက္ဆဲ။


အေမရးဆြဲခဲ့တဲ့ ခဲျခစ္ေကာက္ေၾကာင္းဟာ
သားတုိ႕အနာဂတ္ရဲ႕ေျမပုံတစ္ခ်ပ္
ဘယ္သူဖတ္ဖတ္..မဖတ္ဖတ္
အေမဆိုတဲ့အသံထြက္တာနဲ႕
ကဗ်ာေတြအကုန္ ရပ္တန္႕သြားတယ္..အေမ


အေမဟာ ကဗ်ာရဲ႕ အထက္မွာရွိတယ္
အေမ့ဆီမွာ ကဗ်ာရွိတယ္
အေမကုိယ္တုိင္ကဗ်ာျဖစ္ေနမွေတာ့
အေမ့အတြက္သီးသန္႕ျခယ္သစရာကဗ်ာ..
ခုထိ..
သား ရွာမေတြ႕ ေသး ဘူး..အေမ..။


ရတုသစ္

Sunday, May 5, 2013

တည့္တည့္ေျပာခ်င္ေနတာေလးေတြ ( ခ )

တည့္တည့္ေျပာၾကည့္ျခင္း ( ၄ )
********************
နာမည္လား
နံမည္လား
စာလုံးအၾကီးၾကီးေရးထားလိုက္ရုံန
ဲ႕ၾကီးမယ္ဆိုရင္ေတာင္
အဲဒီစာလုံးၾကီးေရးဖုိ႕
ေနရာတစ္ခုေတာ့လုိမယ္ ။
နာမည္ၾကီးျပီဆုိေလ့လာလုိက္
နာမည္အလိုက္အနာခံခဲ့ရတာေတြရွိတယ
္ ။
တစ္ပြဲတုိးေဆးထုိးခံလိုက္ရုံနဲ႕
ၾကီးလာတဲ့အမည္မ်ဳိးက
သိပ္မဟန္ဘူး..သိပ္မခံဘူး
ပုပ္ပြတယ္..နံေစာ္တယ္
အဲဒါ..
နာမည္မဟုတ္ဘူး..နံမည္... ။ ။




 တည့္တည့္ေျပာၾကည့္ျခင္း ( ၅ )
********************
တ၀ုတ္၀ုတ္နဲ႕ ထုိးထုိးျပီးေဟာင္ေနတာ
ေခြးပဲေဟာင္တာမဟုတ္ဘူး
ေဟာင္တယ္..ေဟာင္တယ္
လူေတြလည္းေဟာင္တယ္
စိတ္ေတြလည္းေဟာင္တယ္
စာရိတၱေတြလည္းေဟာင္တယ္
အသံမျမည္ဘူး
ဒါေပမယ့္ အနံ႔ေတာ့ရတယ္
ထုိးထုိးျပီးေဟာင္ေနတဲ့ အနံ႕ေတြ ။




 တည့္တည့္ေျပာၾကည့္ျခင္း ( ၆ )
********************
တေသြးထဲ ေသြးခံထားရတဲ့ေသြးေတြ
ဓားေတြလုိ ထက္ရွ မလာေတာ့ဘူးလား
ေက်ာက္ေသြးသမားလက္ထဲကေက်ာက္တုံး
ေတာင္
ေသြးတတ္ရင္...
ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္အေရာင္ထြက္ေသ
းတယ္ ။

အုိ ၊ေအ ၊ဘီ ၊ေအဘီ ၊ေအပလပ္စ္၊ေအမိုင္းနပ္စ္ဆုိတာေသ
ြးလား
ေသြးဆုိတာ အဂၤလိပ္လုိအသံထြက္ေတြလား
အားနည္းလာတဲ့ႏွလုံးသားေတြထဲ
ေရေတြပဲ ဒလေဟာ စိမ့္၀င္ၾက
ေလေတြပဲ တရစပ္ တုိက္ခတ္ၾက ။

အတၱကေတာ့
အပ္အပ္ မအပ္အပ္ အရုိးၾကည့္မေရွာင္ဘူး
သံမဏိသြား ေတြလို ။

စားစရာျမင္တိုင္းက်ဲသြားတဲ့ေသြးထဲမွာ
အနီေရာင္ေတြမွိန္ေဖ်ာ့သြားၾကေပါ
ေသြး..ေနရစ္ခဲ့ ရာဇ၀င္ထဲမွာ
ေသြး..ေနရစ္ခဲ့ ဒ႑ာရီထဲမွာ
ေသြး..ေနရစ္ခဲ့ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္အခ်ဳိ႕မွာ
ဒီေသြးက ဘယ္လိုေသြးလို႕မွ
ထက္ရွလာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ ။


ရတုသစ္

တည့္တည့္ေျပာခ်င္ေနတာေလးေတြ ( က )

တည့္တည့္ေျပာၾကည့့္ျခင္း ( ၁ )
********************
ဂရုစိုက္တယ္ဆုိတာ
သစ္ပင္စိုက္သလို
ေရေလာင္းေပါင္းသင္ဖုိ႕မလိုဘူးမဟ
ုတ္လား ။
ဂရု က စိုက္စုိုက္ မစုိက္စိုက္
ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာကေတာ့
အခ်ိန္တန္ရင္ အေညွာက္ေပါက္တာပဲ ။


 

တည့္တည့္ေျပာၾကည့္ျခင္း ( ၂ )
*********************
ေခါင္းေပၚမွာဆံပင္ရွိတာမရွိတာထက
ေခါင္းထဲမွာဦးေႏွာက္ရွိဖို႕ေတာ
့လိုမယ္
ေခါင္းအခြံၾကီးထဲဖြဲေတြခ်ည္းထည္
့ထားရင္ ပူမွာပဲ
အဲဒီဖြဲက မီးေလာင္ရင္အေတာ္နဲ႕ျငိမ္းတာမဟု
တ္ဘူး
တေငြ႕ေငြ႕ တအူအူ ျဖစ္လာဦးမွာ
ေခါင္းေတြအေလးခ်ိန္စီးဖို႕ဦးေႏ
ွာက္ကုိအားျဖည့္ဖို႕လိုျပီ ။


 

တည့္တည့္ေျပာၾကည့္ျခင္း ( ၃ )
********************
စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ေခ်ာင္းဆုိးသလိုအသံမထြက္ဘူး
စိတ္ဆိုး/
မဆုိးသိဖို႕အသံနားေထာင္ရုံနဲ႕လုံေလာက္ပါ့မလား
အေပြးျမင္အပင္သိလုိ႕ဆုိၾကေပမယ့္
အေတြးမစင္ေတာ့လည္း အျမင္ခ်ိ ေတာ့တာပဲ
သင္ရုိးမကုန္ေသးတဲ့ စိတ္နဲ႕
စိတ္ကုိဆုိး ဆိုးၾကည့္ရေတာ့
အေရာင္ေတြပဲ အစြန္းထြက္က်န္ရစ္တယ္...။





 
ရတုသစ္

Saturday, May 4, 2013

ရင္အံ၀ွက္ကုိဖြင့္လုိက္တဲ့ေသာ့ခ်က္ေတြ ( B )

အလြမ္းအပုိင္းအစမ်ား ( ဋ )
******************
စိတၱဇအိမ္မက္မ်ား
ရုတ္တရက္
သူ..ခါခ်ထားခဲ့တဲ့ျမဳိ႕ပ်က္ၾကီးထဲ
နုိးတစ္၀က္ညတုိင္းျမင္မက္လုိ႕ ။

ညနက္ၾကီး..ေရ..
အေမွာင္ေတြထစ္ခ်ဳန္းေပးစမ္းကြယ္
ရုန္းၾကြလာတဲ့ ခါးသက္မႈအာရုံမ်ား
လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္သည္အထိေပါ့ ။

တရိရိ ၀ါးမ်ဳိခံေနရတဲ့ စိမ္းေတာက္ျခင္းေတြ
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေက်ေအးနုိင္မလဲ
ရင္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းသာ
သူ.နားလည္လာရင္ ေကာင္းမယ္..။

လမ္းေဟာင္းေလးဆီ
ေမွ်ာ္ရည္တမ္းတစိတ္ ျဖစ္တဲ့အခါ
လိပ္ျပာတမ္းခ်င္းေဟာင္းတစ္ပုိဒ္
သူ..ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ဆုိျဖစ္ပါေစ..
"ေအးျမပါေစ..အခ်ိန္တိုင္းပါပဲ " ။

ဖြင့္ထားဆဲ ရင္ခြင္မွာ
သူတစ္ေယာက္သာ ခိုနားခဲ့ဖူးမွန္း
ငါ့ အခန္းဆက္ ဒုိင္ယာရီက
သက္ေသျပဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ..။

အလြမ္းအပိုင္းအစမ်ား ( ဌ )
******************
လက္တံမွားေနတဲ့ နာရီေဟာင္းတစ္လုံးလုိ
အခ်ိန္ကုိ သုံးမရေတာ့ဘူး
အတိတ္ကပန္းစည္းေလးထဲမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာ ေနရစ္ခဲ့ ။

ေစးပ်စ္ေနတဲ့ အလြမ္းေတြ
မ်က္ရည္နဲ႕ေရာျပီးေမႊေနရေပါ့
ေသာကေတြ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ေသာက္ရင္း
ရင္ျမစ္က်ဥ္းေလးဟာ
ေ၀ဒနာေတြ ျပည့္လွ်ံဖိတ္က်လို႕ ။

မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္ခဲ့တာလား
အနဳသယ ၀တ္ရုံၾကားမွာ
သူ႕ အၿပဳံးေလးမ်ားသာ ခ်ိတ္တြယ္္ထားရဲ႕ ။

စကားနဲ႕မလုံေလာက္ေတာ့တဲ့အခါ..
ဒီမွာ...
ေသခ်ာျမင္ေအာင္ၾကည့္
ထိကရုံးအိပ္မက္မွာ
မ်က္တြင္းေဟာက္တစ္စုံနဲ႕လူသား
ႏွလုံးသားကုိထုတ္ေပးဖုိ႕ရင္ဘတ္ဖြင့္ထားတယ္ ။


အလြမ္းအပိုင္းအစမ်ား ( ဍ )
*******************
သူ႕ အၾကည့္ေ၀ေ၀ေလးမွာ
ေမွာ္ဆန္ေနတဲ့ စာသားေတြပါတယ္
က်ဳိးေၾကျပီးသား ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး
သူ႕ အၿပဳံးေဟာင္းေတြနဲ႕ရက္လုပ္ထားရ ။

အဆမတန္သိုသိပ္ထားတဲ့တမ္းမက္ျခင္းထဲ
လြမ္းဆြတ္မႈေတြ တ၀ဲ၀ဲလြင့္ခဲ့

အဆင္သင့္ျပင္ဆင္မထားမိသူ
ရင္ေ၀း ခ်ဴတံဖ်ားမွာ
မ်က္ရည္ပြင့္မ်ား အခိုင္လုိက္ပါသြားတယ္ ။

သူက ခ်န္ပစ္ထားခဲ့ေပမယ့္
လူပဲက်န္ရစ္ခဲ့
ပြင့္သစ္စ သည္းဦးပန္းရယ္
လန္းဆန္းစ ခ်စ္မိျခင္းေတြရယ္
ရွာေဖြေတြ႕ရွိကာစ ကမၻာဦး ဂီတ ရယ္
အစားထုိး မရတဲ့ ႏွလုံးသားရယ္
ပစ္ခြါသြားတဲ့ သူ႕အရိပ္ေတြေနာက္
တေကာက္ေကာက္ပ်ံထြက္သြားၾကေပါ့ ။

ညွဳိ႕ခ်က္မိထားတဲ့ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္လုိ
ဘယ္ေသာအခါမွ..
ရင္ပြင့္ေၾကြေတာတန္းကခြါနုိင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ ။

အလြမ္းအပိုင္းအစမ်ား ( ဎ )
******************
ညနက္လာရင္
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့မၾကည့္ရဲဘူး
လြင့္၀ဲေၾကြၾကလာမယ့္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ
အစိ္မ္းေျခြခံရတာ မျမင္ရက္လို႕ ။

တဖက္သတ္
ကုိယ္တိုင္ မြန္းၾကပ္ေအာင္လုပ္ေနမိခဲ့
ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ ကမၻာသစ္ကုိမွ
အကုန္ပုံျပီး ပစ္၀င္ခဲ့တဲ့ သူေပါ့ ။

နစ္ခ်င္နစ္
ကၽြံခ်င္ကၽြံ
ဒီ ႏြံျပာလဲ့လဲ့ထဲမွာ
ရင္ကြဲေတးဆက္ဆုိေနမယ္
သူ..မဆယ္ယူ မခ်င္း ။ ။

အလြမ္းအပုိင္းအစမ်ား ( ဏ )
*******************
ခ်စ္မိသူက အရႈံးဆုိလည္း
ၿပဳံးၿပီးေက်နပ္ေနခဲ့မိ
သူ႕ရဲ႕ ဥေပကၡာ မ်က္၀န္းကေတာ့
ခုထိ..အစိမ္းေရာင္ေတြမြန္းေနတုန္း ။

"ခ်စ္ထုံးေတြ ျဖည္ပါေတာ့"
မေရရာျခင္း /မတည္ၿမဲျခင္းမ်ားအေၾကာင္း
သူ..မသိလို႕လား ..ေမးခ်င္ရဲ႕ ။

အေ၀းကျမင္ရုံေပ်ာ္ခဲ့ရသူမို႕
မေခၚခ်င္လို႕ထားခဲ့လည္းအျပစ္မျမင္ဘူး ။

သူ..
ၾကင္နာသူ အစစ္ေတြ႕ပါေစ
ေမတၱာစစ္စစ္နဲ႕ ဆုေျခြေနမိတယ္
ကံၾကမၼာႀကီးေရ...
သူ႕ဆီက ဆုိးက်ဳိးရွိသမွ်
ငါ့ အေပၚ ပစ္ခ်ေပးခဲ့ပါ ။ ။

အလြမ္းအပို္င္းအစမ်ား ( တ )
******************
တစ္ကုိယ္ေရ ေၾကကြဲျခင္းမ်ား
စာသားေတြနဲ႕မလုံေလာက္ေတာ့ဘူး
အတိတ္က ဆူးတစ္ေခ်ာင္းအတြက္
အိပ္မက္ေတြ ေသြးစက္စက္က်ဆဲ ။

မက်င္လည္ပဲ ကစားပြဲ၀င္ႏႊဲမိသလို
ဒိုင္လူၾကီးကိုလည္း ေၾကာက္ရြ႕ံရ
ပရိသတ္ကိုလည္းမ၀ံ့မရဲျဖစ္ရေပါ့
မရႈမလွရႈံးနိမ့္သြားတာေတာင္
သူ႕ကစားကြက္ေတြကုိ
တမ္းမက္ ဦးညြတ္ေနမိဆဲ
အသည္းမွာ မွတ္ဉာဏ္မရွိေတာ့ဘူး
သူ..ခူးဖုိ႕ ပန္းတစ္ပြင့္ပြင့္ထားရုံမွ်သာ.... ။ ။

အလြမ္းအပိုင္းအစမ်ား (ထ )
******************
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ မလိမ္ညာပါနဲ႕
ငါ့ ကုိ ညာခ်င္ညာပါ
ႏွလုံးသားကုိ သခ်ၤာတြက္တြက္ေနရလို႕
အေျဖမွန္မ ထြက္တတ္ဘူး ။

ရလဒ္ရွိျပီးသားအမွန္တရားမို႕
ကံတရားရဲ႕ စီရင္ခ်က္ကုိ
လက္ခံခ်ဳိျမိန္ထားခဲ့ရ
ညီမွ်ျခင္းေနာက္ကြယ္က အေျဖအတြက္
ဆင္ေျခေပးဖို႕ အားမွ မရွိေတာ့တာ ။

ခဏေလးပါပဲ
ယာယီအျဖစ္ သူ စခန္းခ်ခဲ့ရာ
ငါ့ ရင္ဘတ္တစ္ေၾကာလုံးတလြင့္လြင့္ ၀ါတယ္ ။

ဘာကုိမွနားမလည္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ဆည္းဆာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ
ေလျပည္ေဆာ့တုိင္း လြမ္းတယ္
လေရာင္ေတြ ရြာခ်တိုင္း
သူ႕ဆံႏြယ္မွာ အုပ္ဆုိင္းတတ္တဲ့
ပြင့္ဖတ္ ျဖဴျဖဴေလးေတြလည္း လြမ္းတယ္ ။

ေန႕ေန႕ ညည အလြမ္းက
ရင္ဘတ္နဲ႕ေတာင္မမွ်ေတာ့တဲ့အခါ...
ကံၾကမၼာကို ေတာင္းပန္လိုက္မိရဲ႕
"ခပ္ျမန္ျမန္ အမိန္႕ခ်မွတ္ေပးပါေတာ့... " ။ ။

အလြမ္းအပိုင္းအစမ်ား ( ဒ )
*****************
အလြမ္းနဲ႕ထုိုးဖြင့္လိုက္တဲ့အခန္းမွာ
ခန္းဆီစေလး ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ခါခဲ့
ငုံအာေနဆဲ ေႏြရုိးတံဆီ
ကံဆုိးျခင္းေတြ အဆုပ္လုိက္ပြင့္တယ္ ။

ေမ်ာလြင့္ရာတိမ္တိုက္မ်ားၾကား
အားငယ္မႈေတြ ကြယ္၀ွက္ထားရ
ရြာခ်လာေလမလား စိုးစိတ္နဲ႕
တိုးတိတ္ ေၾကာက္ရြ႕ံဆဲေပါ့
ရင္ဘတ္အကြဲၾကီးမွာ
ဆုေတာင္းအလြဲေတြသည္းသည္းမဲမဲ ပ်ဳိ႕အန္လို႕ ။

မျငင္းဆန္နုိင္ခဲ့ၾကဘူး
တို႕ ခူးမိတဲ့ သစ္သီးထဲ
ခ်ဳိျမမႈနည္းလြန္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္းတရားကုိ
သူ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးက
အလုိလုိ ျပဳတ္က်ခဲ့ဖူးတဲ့စကားေတြထဲ
ဓားသြားထက္ထက္ေတြမပါဘူး
ဒီေလာက္္ထိ
ရူးရူးသြပ္သြပ္ယုံၾကည္မိသူေလ ။

နင္းေခ်ထားခဲ့ပါ
ခူးေျခြပစ္ခဲ့ပါ
က်န္ရစ္သူရဲ႕ ဆႏၵအမွန္အတိုင္းဆို
သူ..နစ္နာေစလိုစိတ္မရွိခဲ့
လိပ္စာမွားျပီးေရာက္လာတဲ့ ဖူးစာအလိုက်
ဘ၀က..
လြမ္းနာက်ေနတဲ့အခ်စ္ငတ္မွင္စာတစ္ေကာင္လုိျဖစ္တုန္းပဲ ။ ။

အလြမ္းအပိုင္းအစမ်ား ( ဓ )
*******************
ေလးဖက္ေလးတန္နံရံထဲ
သူ႕ပုံရိပ္ေတြပဲရစ္၀ဲေနတယ္
အစိမ္းလိုက္ခြဲခံထားရျခင္းမွာ
အသည္းက
နာမည္တစ္ခုကိုမွတ္သားေနမိဆဲေပါ့ ။

လြဲမွားမႈအျပစ္ဒဏ္ခ်က္တုိင္း
ပင္ေလေသရင္ဘတ္ၾကီးကလႈိင္းထန္တတ္ခဲ့
ျငင္းဆန္ေနက်၀ါက်တၿမဳံနဲ႕
မလုံတဲ့ရင္ဘတ္ကဖြင့္မၾကည့္လည္း ျမင္နုိ္င္တယ္ ။

အလဲအလွယ္မလိုတဲ့နားလည္မႈမွာေတာင္
သမုဒယေတြေမွာင္ခိုေစ်းျဖစ္ခဲ့ရ
သူေပးသြားတဲ့ ပြင့္တူ ရြက္တူေ၀ဒနာမ်ား
ငါ့ ရင္ဘတ္မွာ
အကန္႕လိုက္ေပါက္ဖြားက်န္ရစ္ေသးရဲ႕ ။
တျဖည္းျဖည္း
သူက ေအးခဲသြားတဲ့ ေရခဲတစ္တုံး ျဖစ္တယ္ ။

ေ၀းကြာႏႈန္းဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား
အမုန္းတရားဆုိတဲ့ေ၀ါ ဟာရ
ငါ့ အဘိဓာန္မွာလာ လာမရွာနဲ႕
ေမတၱာေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ စာမ်က္နွာ စ- ဆုံး
သူ႕ နာမည္ေလး တစ္လုံးပဲ
ငါ့..အဘိဓာန္...။       ။

ရတုသစ္

Thursday, May 2, 2013

မွန္ကြဲစမ်ား


မွန္ ( ၁ )

ဇာစ္ဇာစ္ျမစ္ျမစ္ေတြဟာ
ဇစ္ပိတ္ထားတဲ့
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ပုိက္ဆံအိတ္ၾကီးမ်ားရဲ႕
ေအာက္ေျခမွာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားဆဲ
ဇာတ္လမ္း/ ဇာတ္ပ်က္ ။     ။

မွန္ ( ၂ )

အခ်ဳိ႕အစီအစဥ္ေတြဟာ
အဆီေတြရဲ႕ အဆင္မွာက်ျပီးသား
ပစ္ဖဲခ်ပ္မ်ား ။             ။

မွန္ ( ၃ )

ဆင္းရဲျခင္းကုိသာညည္းညဴျပီး
ဒုကၡကုိေတာ့ ေပါင္းျပန္ ျပန္တင္ထားဆဲ
ဒီ၀ဲဟာ...
အလုိလုိ ေမာ္တာ တပ္ထားျပီးသား
ဆုံလည္... ။          ။

မွန္ ( ၄ )

ေညွာ္နံ႕ျပင္းျပင္းေတြၾကား
ရင္းသြားတဲ့ အနာေတြဟာ တုတ္ကိုေရွာင္ေနရ
အနာေပၚက်မယ့္ တုတ္ေတြ ကိုယ္တုိင္
အျပဳိင္အဆုိင္ ၿမံဳေနတဲ့ အၿမဳံမ်ားသာ.. ။       ။

မွန္ ( ၅ )

လူပါးေတြေပၚ
သနပ္ခါး/မိတ္ကပ္/ေပါင္ဒါေတြေဖြးေဖြးလႈပ္
ရုတ္ရုတ္သဲသဲ အလွတရားမ်ားၾကား
ကုိးကားစရာ စြယ္စုံက်မ္းေတြ
သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ကုိင္ထားတဲ့ အ၀ိဇၨာေတြ
ဖိတ္စာတလူလူက
ဖိတ္တတ္သူေတြဆီ ဆာဆာေလာင္ေလာင္ေရာက္လာတဲ့အခါ
ေမတၱာက မုိင္းနပ္စ္ ျပထားတယ္
လူပါးကုိထိမယ့္ ပုလင္းကြဲမ်ား
တ၀ါး၀ါး တဟားဟား ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာၾက
ေသာကဟာ...
ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲျဗဴးတီးစလြန္း ျပန္၀င္/ထြက္လို႕
ညနက္နက္ၾကီးမွာလည္း
ေနထြက္ရင္ေန႕ျဖစ္တယ္ဆိုပဲ
အလြဲအတုိင္း လႊဲၿပီးေရာက္လာမယ့္အလြဲေတြ
ထဲထဲ ၀င္၀င္ ကူးခပ္ၾက
လက္ပန္းသာ က်ခ်င္က်မယ္
စိတ္ပန္းကေတာ့ မည္းနက္ေနေအာင္ ပြင့္ေ၀တုန္း
ေပ်ာ္တၿပဳံးၿပဳံး ေမာ္မဆုံးၾကေသးခင္...။          ။


ရတုသစ္
02052013
ေန႔ 9း 30 နာရီ

အမွတ္တရစကား ပန္းပြင့္ေျခြသံေလးမ်ား

Free Backlinks