ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူး..ေမေမ

*ထိ/သိ/သတိမ်ား
 လြယ္မေယာင္နဲ႕အခက္သား
 ခ်ည္တိုင္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြား ။

ေဆးတစ္ျပားေသာက္ရုံနဲ႕ေပ်ာက္ရင္ေကာင္းမယ္
ေနမေကာင္းတဲ့အခါတိုင္းသတိတရ
ညီမွ်ျခင္း ရွိ/မရွိ ကၽြန္ေတာ္မသိ
တယ္လီပသီနည္းလမ္းေတြအတိုင္း
အေမ့ဆီ ညြတ္ကုိင္းမိရဲ႕ စိတ္ႏြယ္တစ္ပင္..။

ေရ၀င္ေနာက္က်ရတဲ့ အထဲ
ၾကြက္ေတြကဲလို႕ဖြဲျဖစ္သြားတဲ့ စပါးခြံေတြနဲ႕
အဆင္မေျပတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႕
အခန္႕မသင့္တဲ့ သဘာ၀ေဘးရန္နဲ႕
ကသီေနရွာမယ့္ အေမ့အိမ္ကုိ
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ႏွင္တံမလုိပဲ လႊင့္ခဲ့ေပါ့ ။

ေမာ့ေနတယ္..လက္ခလယ္မွာ
တြယ္ေနတယ္..လက္ေမာင္းမွာ
ခဲေနတယ္..ေျခေထာက္မွာ..
ေသြးဆာေနတဲ့ျခင္ေတြ ရဲရဲနီ ။

အိမ္အဖီေလးမွာအေမဖုိေပးတတ္တဲ့ မီးဖိုမ်ဳိး  မရွိ
ဆူပြက္ခ်ိန္မျပည့္တဲ့ ေရေႏြးတစ္ခြက္နဲ႕
ဘုိင္အိုဂ်က္ဆစ္တစ္ျပားပဲေမွ်ာခ်လိုက္ရ
မႏၱေလးေဆာင္းည က က်ြန္ေတာ့္ဆီ ဗုန္းဗုန္းလဲက်လို႕
ခၽြန္ျမေနတဲ့ေဆာင္းေလေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ထုိးဆြလို႕
စို႕တက္လာတဲ့မ်က္ရည္မွာ ေနာင္တမပါေၾကးေပါ့
ကိုယ့္အေတြးကုိယ္ ျပန္သိမ္းရင္း
က်ဳံးတြင္းက ႏွင္းစက္ေလးမ်ားဆီ..ေရႊ႕လိုက္တယ္  ။

** မန္းက်ံးေရျပင္တြင္း
     ႏွင္းမႈန္ျမဴတို႕ ေရေသာက္ဆင္း
     လွဘြဲ႕ ညရႈခင္း ။

မီးနီနီေတြ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ေျပးလႊားသေလာက္
(၂၆)ဘီ လမ္းဟာ အျပားလုိက္ႀကီးအေညာင္းေျဖလို႕
ႏွင္းျမဴေ၀ေ၀ၾကားမွာ
 မီးကုံးေလးေတြတလက္လက္
ၿမဳိ႕ရုိးျပကြက္ က လွေနတယ္ ။

ဟုိး..အေရွ႕မွာ ရန္ကင္းေတာင္
ၾကယ္ေယာင္ေဆာင္မီးလုံးေလးေတြနဲ႕
အိပ္ေမာက်ေနရဲ႕ ။

အေၾကာေျဖေလွ်ာ့ေနသူေတြလား
ညကုိေဆးဆိုးေနသူေတြလား
သစၥာထားေနသူေတြလား
ေမတၱာပြားေနသူေတြလား
မသိခ်င္..
က်ဳံးေရျပင္က မ်က္နွာပုိးသတ္ေနေပါ့ ။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ ရပ္ေနတဲ့အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္ဟာ
အရင့္အရင္လုိ အလွျဖာေနဆဲပါပဲ ။

အသည္းနာျပီဆုိကတည္းက ရင္ဘတ္မလုံလုိ႕လား
သြားခ်င္ရာသြားေနတဲ့ စိတ္က ခ်ည္တ္ိုင္မဲ့
အလြမ္းဖြဲ႕ရပ္၀န္းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းက အၿမဲမိုးရာသီ  ။

ပလီပလာမေျပာတတ္လို႕ဆိုၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမ ပုိခ်စ္ခဲ့
အေမခ်စ္္ခဲ့တဲ့ အမူအက်င့္က
ဘ၀မွာ အခြင့္အေရးမရတတ္ဘူး ေမေမ
ဒါေပမယ့္
အေမ့အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္မားမားရပ္ခဲ့
အနားသတ္မလွတဲ့ျဖတ္စေတြ ေတာင္လိုပုံတယ္ ။

ေငြကုိသာ ဂုဏ္ သတ္မွတ္ခ်င္သူေတြၾကား
အေမ့သားက ဂုဏ္မဲ့ ၊ျဒပ္မဲ့
ကန္႔သတ္တဲ့အျမင္ေတြခုတ္္ထြင္ပစ္ရင္း
အလင္းမရခင္ လက္ပန္းက်လုေပါ့
အားမေလွ်ာ့ခဲ့ပါဘူး ေမေမ ..။

ေလျပည္ခ်ည္းလာေနရင္
သစ္ပင္ေတြေညာင္းညာေနမလား
ကေလးကလား ေတြးမိပါရဲ႕
အႏု အႏြဲ႕ေတြ မႀကဳံတတ္လြန္းေတာ့
လက္ပြန္းတတီးရွိေနတာက အၾကမ္း/မုန္တုိင္းေတြသာ ။

မသာယာတဲ့လမ္းေတာ့ဘယ္သူေလွ်ာက္ခ်င္မလဲ..ေမေမ
ပန္းေတြေ၀ေနတဲ့လမ္းခ်ည္းလဲ မျဖစ္နုိင္ခဲ့ဘူး
ကႏၱာရထဲက ဆူးေတြးဟာ ဘ၀ကိုအမွတ္ေပးတယ္ ။

ရပ္ေနဖူးပါတယ္
အရူးတစ္ေယာက္လုိေနကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းေပါ့
အလင္းေတြလမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ
အရိပ္ဟာအလိုလိုပါသြားတတ္ရဲ႕ ။

အမွတ္တမဲ့ေတြ ျပန္ျပန္တြယ္ခ်ိတ္ရင္း
အတိတ္/ပစၥဳပၸန္ ကဇာတ္ အလိမ့္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္က ပြဲမိန္႕မက်ေသးဘူး..ေမေမ ။

***ေနျခည္ေျခခ်လာ
     ႏွင္းပြင့္မ်က္ရည္သြန္ရရွာ
     အနိစၥျမင္လႊာ ။

ဘ၀ဆုိတာ ေျမြသြားလမ္းေလးလိုျဖစ္ခဲ့
အတည့္နိယာမခ်ည္းဆို ဘယ္သူေတြ ငိုမလဲ
အလုိလို ဆာေနတဲ့ လူလုိုလို လူေတြထဲမွာ
အသည္းစကားေတြေခါင္းပါးလြန္းတယ္ ။

ျပညႊန္းကိန္းေတြ/ေပတံေတြ အတြက္
ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့အခ်စ္တုေတြ ထုိးထုိးေကၽြးၾက
ကာလမေရြ႕ေလ်ာပဲ အခ်စ္ဟာ အညစ္ျဖစ္သြားေပါ့ ။

တရားေတာ့တရားပါပဲ..ေမေမ
နုိ္းၾကားမွဳေႏွးေကြးတဲ့အသိစိတ္နဲ႕
ကၽြန္ေတာ္က နားပိတ္ျငိမ္ေနမိခဲ့တာ
မာယာလည္း တရား
သစၥာလည္း  တရား
မတရားျခင္းဆုိတာလည္း တရား
တရားျခင္းဆုိတာလည္း တရား
အမ်ားလက္မခံတာလည္း တရား
အမ်ားလက္ခံတာလည္း တရား
တရားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မခင္သေလာက္
တရားက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္မလားဘူး ။

ရူးတာကို ရူးမွန္းသိရင္ မရူးေသးဘူး တဲ့
ထူးမျခားနား ကံၾကမၼာထဲ
ေန႕/ည လြဲတဲ့အက်င့္ေတာ့ စြဲခဲ့ေပါ့
ေခ်ာ့ေမာ့သူမရွိမွန္း သိတဲ့အခါ
မ်က္ရည္ဟာ အက်ခက္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္
ဒါေပမယ့္..ေမေမရယ္..
သေ၀ထုိးေရးေနရင္း
ခေခြးျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ အခါ
ျပႆနာဟာ ေျဖရွင္းရခက္ေပါ့
ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ပြဲထြက္လာတဲ့
အနိစၥ ရွုခင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မရွင္းေသးဘူး..ေမေမ  ။

ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းတဲ့အခါ
ေမေမပါလုိက္ျပီး ေနမေကာင္းတတ္လုိ႕
စိတ္-စိတ္ခ်င္း ေမးခြန္းပို႕လိုက္တယ္..
“ ေမေမ..ေနေကာင္းလား..ေမေမ”

                    ရတုသစ္
         (11/1/ 2013 --8:25 PM )