တံဆိပ္ကပ္ခံလိုက္ရတဲ့ အလြမ္း

မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္၏ေပးစာ/ျပန္စာက႑ေလးတစ္ခုမွအစျပဳခဲ့ေသာခင္မင္မႈအတုိင္း
အတာကႏွစ္ဦးသား၏ရင္ဘတ္ေတြကိုပူေႏြးေအာင္ေႏႊးေပးခဲ့သလိုပင္။“ခ်ဳိလဲ့ေ၀”ဟူေသာ
နာမည္ေလးျဖင့္မိတ္ဆက္စာေရးလာေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ႏွလုံးသားခ်င္းတိတ္
တဆိတ္္ဆြဲငင္ခ်ိတ္ဆက္မိလိမ့္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္ထင္မထားခဲ့မိ။
သမားရုိးက်ခင္မင္ရုံအဆင့္ထက္မပိုႏုိင္ဟုသာထင္ခဲ့မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကပဲမလုံ
၍လားမသိ။ “ခ်ဳိလဲ့ေ၀”ဟူေသာမမေ၀သည္ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အာရုံထဲမွာက်က်နနေနရာယူလာ
သည္။ အခ်စ္ဟူသည္ကုိမခံစားဖူူးေသးေသာကဗ်ာရူးတစ္ေယာက္၏စ်ာန္ေလွ်ာခန္းက မခမ္း
နားခဲ့ပါ။သို႕ေသာ္..အျပန္အလွန္ေပးပုိ႕ျဖစ္ေသာစာလႊာမ်ားထဲမွာတစ္ေယာက္ဘ၀ကိုတစ္ေယာက္
ကလွမ္းျမင္လာရသည္။ဒုကၡ ၊သုခေတြကိုမွ်ေ၀ခံစားတတ္လာသည္။ကၽြန္ေတာ္၏၀ါသ
နာျဖစ္သည့္ကဗ်ာေရးသားျခင္းကုိလည္း မမေ၀က နားလည္ေပးခဲ့သည္။အားေပးေနခဲ့သည္။
အေ၀းမွပုိ႕ခ်ေနခဲ့ေသာမမေ၀၏ သင္တန္းမွာကၽြန္ေတာ္သင္ခန္းစာအခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူလိမၼာလာခဲ့သ
လိုပင္။ စီးကရက္၊ ့္ေကာ္ဖီမစ္အတြဲေလးႏွင့္ကဗ်ာအတုိအထြာေလးေတြေရးတတ္ေသာကၽြန္ေတာ္
စီးကရက္ျဖတ္ဖုိ႕ထိျဖစ္လာသည္။ေကာ္ဖီမစ္ေရွာင္ဖုုိ႕အထိျဖစ္လာခဲ့သည္။စီးကရက္ေလးခဲရင္း
ကဗ်ာေရးမွပုိအဆင္ေျပသလုိထင္ေနေသာကၽြန္ေတာ္စီးကရက္မေသာက္ပဲကဗ်ာေရးတတ္လာ
သည္။ေရးလိုက္္မိေသာကဗ်ာေလးေတြကလည္းကဗ်ာဆန္လာသည္ဟုထင္သည္။
                               အခ်စ္ဆုိသည့္တရားကအရာရာကိုဖန္တီးေပးတတ္သည္ဟုအဆိုအမိန္႔ရွိခဲ့
လွ်င္ကၽြန္ေတာ္လက္ခံမိမည္သာ။အခ်စ္ေၾကာင့္နူးည့ံသြားခဲ့ေသာႏွလုံးသားေတြလည္းအမ်ားႀကီးရွိခဲ့
လိမ့္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။ဖြင့္မေျပာပဲသိေနခဲ့ေသာႏွလုံးသားအလုိကိုကၽြန္ေတာ္ဘယ္
လိုျဖည့္ရမည္မသိေသး။အေတြးႏွင့္ညဥ့္နက္လာခဲ့ေသာအခါကဗ်ာေလးေတြပုိေရးျဖစ္လာသည္။
အေတြးႏွင့္ပုံေဖာ္တည္ေဆာက္ၾကည့္ေနမိေသာအနာဂတ္္ပန္းခင္းေလးကပန္းေရာင္စုံပြင့္ေနသည္။
ရနံ႕စုံပ်ံထုံေနသည္။ရင္ခုန္လႈိက္ေမာမႈျဖင့္ေရးျဖစ္ေသာကဗ်ာေလးေတြမွာအခ်စ္ဒႆနေလး
ေတြအလိုလိုပါ၀င္သြားမွန္းကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္သတိမထားမိလိုက္။

              “အရမ္းပုိ..အရမ္းခၽြဲလြန္းတယ္..” ဟူေသာမမေ၀၏မွတ္ခ်က္ေလးတစ္ခုကကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိ
ကလိေနခဲ့သည္။ဘယ္သူမွမသိေလာက္ဟုထင္ကာတစ္ေယာက္ထည္းၿပဳံးေနမိေသာကၽြန္ေတာ့္ကိုသူ
ငယ္ခ်ငး္ေတြၿငဳိျငင္ကုန္ၾကျပီထင္သည္။မတတ္နို္င္ ။ အသည္းလႊာမွာအခ်စ္တင္၍ေရးျခစ္လုိက္ေသာ
အခါကဗ်ာကႏုလာသည္ ။ျပာလဲ့လဲ့အေရာင္ေတြျဖာထြက္လာသည္။ခ်စ္စိတ္တစ္ခုထည္းျဖင့္ကမၻာ
တည္၍မျဖစ္နုိင္မွန္းေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္အထိေလ။ ကံၾကမၼာကိုယုံစားလြန္းခဲ့ေသာကၽြန္ေတာ့္
အျပစ္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထည္းလည္စင္းခံေပးဆပ္ရဲပါတ.ယ္..မမေ၀..။

**************

              မမေ၀ႏွင့္ခင္မင္မႈအတုိင္းအတာကၾကာေလၾကာေလခုိင္ၿမဲေလျဖစ္လာသည္။စာေတြထဲမွာ
သာရင္းႏွီးေနသည္မုိ႕အျပင္မွာလည္းဆုံေတြ႕ခ်င္သည္။ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းေသာအခါမမေ၀ မေပးခဲ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲဘယ္လိုုမွမေအာက္ေမ့မိ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကဖုန္းမရွိေသး။ လုိအပ္လွ်င္လမ္း
ေဘးဖုန္းဆိုင္ေလးဆီေျပးေနရဆဲအေျခအေန။စာထဲမွာပဲေတြ႕ခြင့္ေတာင္းလုိက္သည္။”ျပင္ဦးလြင္ကိုအ
လည္သြားလွ်င္၀င္ေတြ႕ျဖစ္မည္”ဟူေသာျပန္စာေလးရသည့္အခ်ိန္ကစျပီးကၽြန္ေတာ့္ေပ်ာ္ေနမိသည္။
မမေ၀ျဖဴသည္၊မည္းသည္ ၊ကၽြန္ေတာ္မသိ။စာေတြထဲမွာသုံးႏႈန္းထားေသာစကားေလးေတြ၊အားေပးမႈ
ေလးေတြကကၽြန္ေတာ့္ကုိရိတ္သိမ္းထားျပီးျဖစ္ေနသည္။

                              ”မမေ၀စိတ္ဓာတ္ေလးကိုစာေတြထဲမွာေတြ႕ရသည္”ဟုေျပာဖူးသည့္အခါမမေ၀
 ေျဖရွင္းခ်က္မေပးခဲ့။ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မမေ၀ႏွင့္ေတြ႕ရဖုိ႕သည္သာလိုရင္းအခ်က္ျဖစ္သည္။
လူခ်င္းေတြ႕သည့္အခါေမးလိုရာေမးလို႕ရနု္ိင္သည္ဟုေတြးထားလိုက္မိသည္။ေတြ႕ရမည့္အခ်ိန္ေလး
ကိုေမွ်ာ္ေမာရင္းစိတ္ကအလိုလိုတက္ၾကြေနခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးထားခဲ့မိေသာအိပ္
မက္ကမၻာေလးကမၾကာမီျပီးျပည့္စုံေတာ့မည္ဟုထင္ခဲ့မိသည္။အေတြးႏွင့္ေပ်ာ္ေနမိေသာအခါၾကည့္ေလ
ရာရာလွပရႊန္းေ၀ေနသည္ဟုဆုိရမလုိပင္။မလြမ္းတတ္ေသးေသာကၽြန္ေတာ့္အတြက္အလြမ္းသင္ခန္း
စာႀကီးကုိေမ့ေမ့ေမာေမာသင္ယူေနရစ္ခဲ့ရလိမ့္မည္ဟု မထင္မိခဲ့ရုိးအမွန္ပါ..မမေ၀..။

*********************
               ႏွင္းသုန္သုန္ေ၀့ေနေသာမနက္ခင္းတစ္ခုမွာေတြ႕ၾကဖုိ႕အစီအစဥ္ရွိေသာ္
လည္းထုိအစီအစဥ္ထဲမွာအလြမ္းဆုိတာမပါခဲ့။ရင္ဖြင့္ခြင့္မရေလာက္ေအာင္ဆြံ႕အက်န္ေနခဲ့ရ
လိမ့္မည္ဟုလည္းမထင္ခဲ့မိ။ဇာတ္နာေအာင္လုပ္ယူသြားေသာဇာတ္လမ္းတစ္ခုေတာင္
ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ကမၻာပ်က္က်န္ခဲ့မည္မဟုတ္ဟုထင္မိသည္။ရက္စက္လြန္းခဲ့သည္ဟုလည္းမမေ၀
ကုိကၽြန္ေတာ္မစြပ္စြဲရက္ခဲ့ပါ။မမေ၀မွာလည္းအပူအပင္ရွိနုိင္သည္ပဲေလ။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုအတြက္
မမေ၀ကုိဆြဲငင္ထားသလုိမ်ဳိးကၽြန္ေတာ္အျဖစ္မခံ။လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ေစဖုိ႕ဆုေတာင္းေပးေန
ရုံမွတစ္ပါးကၽြန္ေတာ္ဘာမွမတတ္နုိ္င္ေတာ့။တစ္ဖက္သတ္ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္း၏ေ၀ဒနာကိုကၽြန္ေတာ္
ကုိယ္ေတြ႕သိလိုက္ရျပီ။

                 “ေလာကႀကီးအေၾကာင္းေရးတာေလး.ဘာေလးနဲ႕..အလကားအခ်ိန္ၿဖဳန္းစိတ္ကူးယဥ္
ေနတဲ့သူေတြနဲ႕ငါ့့သမီးနဲ႕ပတ္သက္စရာမလုိဘူး..ေနာက္လည္းေတြ႕ဖုိ႔မႀကဳိးစားနဲ႕..ငါ့သမီးကိုငါနုိင္
ေအာင္ထိန္းမယ္..ကဲ…သမီး သူ႕ကိုေပးမယ့္စာ..ေပးထားခဲ့လုိက္”
            “ဘာေတြလဲ..ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ..မမေ၀..စာေတြထဲမွာေျပာခဲ့တာေတြကအပ်င္းေျပသက္
သက္ေတြပဲလားဗ်ာ…ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေသဆုံးသြားေအာင္ရက္စက္တာလား..ေျပာပါ..မမေ၀..မမေ၀ကုိယ္
တုိင္ေျပာသြားတဲ့ စကားလုံးေလးေတြနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ေနတတ္ေအာင္ေနခဲ့ပါမယ္..တစ္ခုခုေတာ့ေျပာ
ထားခဲ့ပါ..”
             မမေ၀့အေဖ၏ေဒါသမ်က္၀န္းမ်ား ကကၽြန္ေတာ့္ကိုမထိတ္လန္႕ေစခဲ့။ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္ေန
သည္ကမမေ၀ေပးထားခဲ့မည့္စာထဲက လက္သင့္မခံနုိင္ေသာအမွန္တရားမ်ား။

             “ကဲ..သြားမယ္..သမီး..ဒီလိုကေလကေခ်ေကာင္နဲ႕အဖက္လုပ္ျပီးစကားေျပာေနစရာမလိုဘူး”

              မ်က္ရည္လည္ေနေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္လိုက္ေသာမမေ၀အၾကည့္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္ဖယ္လုိက္သည္။ကၽြန္ေတာ့္ထပ္အညွဳိ႕မခံခ်င္ေတာ့ပါ။ ဘ၀ေျပးလမ္းကမတူေသာအခါ
ရင္နာစရာေတြကအစုလိုက္အၿပဳံလုိက္ေရာက္လာတတ္သည္။ခါးသီးေသာ၊ပူျပင္းေသာအလြမ္း၏အရသာ
ကိုမလိုခ်င္ပဲကၽြန္ေတာ္အပုိင္ရလုိက္သည္။ဆြဲငင္သူနဲ႕လိုက္ပါသူတရားခံဘယ္သူဆုိတာမသိနုိင္
ေသးေသာအခ်စ္ခုံရုံးမွာကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲအတုန္းအရုန္းၿပဳိလဲက်န္ခဲ့သည္။အသံတိတ္ရႈိက္သံသဲ့
သဲ့ျဖင့္ေပးသြားခဲ့ေသာမမေ၀၏စာအိပ္ေလးကုိကၽြန္ေတာ္ယူထားလုိက္သည္။ႏွစ္ဖက္မတီးလိုက္ရပဲကုိယ့္ရင္
ဘတ္ကိုျပန္ရုိက္၍ကၽြန္ေတာ့္လက္ခုပ္သံျမည္သြားခဲ့သည္ဆုိပါလွ်င္…..။
*************


                    ဘယ္ႏွေခါက္ေျမာက္မွန္းမသိေအာင္ဖတ္ေနမိေသာစာရြက္ေလးကႏြမ္းလ်ညွဳိးေလ်ာ္
ေနျပီျဖစ္၏ ။မ်က္ရည္လူးထားသည္မို႔မွင္ရည္က်ဲသြားေသာစာလုံးေလးမ်ားကမပီ၀ိုးတ၀ါး ။ကၽြန္ေတာ့္
ရင္လြင္ျပင္မွာအစိမ္းလိုက္ထြင္းထားခဲ့သည္မို႔ စာရြက္ေပၚမွစာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းကုိအသိစိတ္
ထဲမွပယ္ဖ်က္နုိင္စြမ္းမရွိခဲ့ ။နားမလည္နုိင္ျခင္းမ်ားျဖင့္အတိတ္ကိုျခေသၤ့လည္ျပန္ေငးမိလိုက္ခ်ိန္မွာစြတ္
စြတ္စိုစိုမ်က္ရည္မိုးၿပဳိရျပန္သည္။ ျဖစ္နုိင္လွ်င္ “အလြမ္း”ဆုိေသာေ၀ါဟာရကိုပယ္ဖ်က္ပစ္လုိက္ခ်င္မိ
သည္။သမုဒယ ဟူေသာေႏွာင္ႀကဳိးကုိအပုိင္းပုိင္းျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္ခ်င္မိသည္။ အသိနယ္ေ၀းေန
ေသးသူမုိ႕မ်က္၇ည္တို႕ကမကုန္နုိင္ေသး။ မခမ္းနုိင္ေသး ။ လြမ္းေရးရွိလာေတာ့ အလြမ္းေၾကာင့္ႏြမ္းလ်
လွဳိက္ေမာရသည္။
                      ဘယ္သူမွားခဲ့သည္၊ မွန္ခဲ့သည္၊ဆုံးျဖတ္ခ်က္မေပးနုိင္ခဲ့ေသာဒိုင္ပြဲရပ္ႏွလုံးသားကြင္း
ျပင္မွာကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္သည္လည္း ေျပာင္တလင္းခါသြားခဲ့သည္ဟုဆိုိရေလမည္လား။ မဟုတ္ခဲ့ပါ။
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ျဖင့္တသိမ့္သိမ့္တုန္ရီကာေရးေနမိေသာအလြမ္းကဗ်ာ၊အလြမ္းစာစုေတြျဖစ္တည္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
 *****************************

                   သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕၏လွ်ဳိ႕၀ွက္ေလွာင္ၿပဳံးမ်ားၾကားမွာကၽြန္ေတာ့္ကမၻာကက်ဥ္းလာခဲ့၏။
“မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႕ ဒီေလာက္ျဖစ္စရာမလုိပါဘူးကြာ” ဟုေျပာလာေသာသူငယ္ခ်င္းေတြကုိ
ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္ဖယ္ေနလိုက္သည္။သူတို႕နွင့္စကားလုံးခ်င္းစစ္မတိုက္ခ်င္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိမျမင္နုိင္
ေသးေသာသူေတြမို႔သူတို႕စကားအေပၚကၽြန္ေတာ္အေလးအနက္မထားမိခဲ့ ။ တရိရိတိုက္စားလာေသာ
အလြမ္းဒဏ္ကုိႀကိတ္မွိတ္သည္းခံရင္းဘ၀ကိုျဖစ္သလိုျဖတ္သန္းေနမိသည္။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးထား
ခဲ့မိသမွ်မရႈမလွခံစားရေခ်ျပီလား မသိ။ ကတိသစၥာေတြမထားခဲ့ပဲ ႏွလုံးသား၏သစၥာကိုုသာအမွန္တ
ရားထင္ခဲ့ေသာကၽြန္ေတာ္..လက္က်န္ဘ၀တစ္ပုိင္းကုိဘယ္လုိျဖတ္သန္းရမွန္းမသိျဖစ္ေနမိသည္။
                  လမ္းျပၾကယ္ေပ်ာက္သြားေသာခရီးသြားတစ္ေယာက္၏ဘ၀က အထီးက်န္လြန္းလွမွန္း
ကိုယ္ေတြ႕မို႕လက္သင့္ခံလိုက္ရသည္။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေသသြားေသာ မနက္ျဖန္မ်ား၏အဖြင့္ကုိမအိပ္ပဲ
ေစာင့္ၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ ပရုပ္လုံးနံ႕မျပယ္ေသးေသာအိပ္ယာခင္းေလးကိုေငးရီၾကည့္မိရင္းေခါင္းကုိ
တြင္တြင္ခါယမ္းလုိက္မိေသာအခါမ်က္ရည္စက္အခ်ဳိ႕ကဗီဇာမဲ့ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္..လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငိုပါရေစေတာ့..မမေ၀..။

***********************************


               “ေမာင္ေလးေရ…မမေ၀ ကုိ ေမ့နုိင္ေအာင္ေမ့လိုက္ပါ”

               ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွမေပးခဲ့ပဲအစိမ္းလိုက္ေမ့ခုိင္းသြားေသာမမေ၀ကုိကၽြန္ေတာ္နာၾကည္းခ်င္

ပါသည္။သုိ႕ေသာ္..ကၽြန္ေတာ္မနာၾကည္းရက္ခဲ့ပါ။မမေ၀သင္ၾကားပုိ႕ခ်ခဲ့ေသာလိမၼာစိတ္ကေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ထိန္းထားနုိင္မည္ထင္ပါသည္။အထီးက်န္ေနခဲ့ေသာဘ၀အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခု
မွာစိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေလးျဖင့္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေစခဲ့ေသာမမေ၀ ကိုကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္ေနခ်င္ပါသည္။
အဆင့္အတန္းအလႊာေအာက္မွာခ်နင္းခံလုိက္ရေသာ၀ါသနာအတြက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေပးဆပ္နုိင္
လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ကြဲအက္သြားေသာအသည္းအတြက္အစားထုိးစရာမက်န္ေသာအခါကဗ်ာေလးေတြ
ကအစားထုိးေနရာယူလာသည္။ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေလးမ်ားကိုပရိသတ္လက္ခံေအာင္အရင္ႀကဳိးစားရမည္။
ကဗ်ာဆရာေတြကိုအထင္ေသးသလုိေျပာသြားခဲ့ေသာမမေ၀ အေဖကုိသူ႕စကားအတြက္ထိုက္သင့္
ေသာအသိမွန္ေလးတစ္ခုျပထားခဲ့ဖုိ႕ကၽြန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

                    အခ်စ္ဆုိတာကိုမခံစားရခင္အနက္ေရာင္အလြမ္းအပိုင္းအစမ်ားနွင့္ည ျဖစ္သြားေသာ
အနာဂတ္ကိုကၽြန္ေတာ္ျပန္လင္းနုိင္ေအာင္ထြန္းညွိဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလိုက္သည္။အလြမ္းဆိပ္ကိုေျဖ
နုိင္ဖုိ႕ေလာေလာဆယ္ေဆးမရွိေသးပါ။ေဆြးျမည့္က်န္ရစ္ခဲ့ရသူမို႕အလြမ္းကဗ်ာေလးေတြေတာ့ေရးျဖစ္ခဲ့
ပါသည္။ခ်စ္သူ႕ဘ၀မစခင္အလြမ္းပ်ဳိးခံလိုုက္ရေသာရင္ဘတ္ကအခ်စ္ကဗ်ာေတြမေရးတတ္ေတာ့ေအာင္
ဆြံ႕အသက္ျငိမ္သြားခဲ့သည္လားမသိပါ။ေရးလုိက္တုိင္းအလြမ္းေတြခ်ည္းျဖစ္ေနသည္မုိ႕ကဗ်ာအသိုင္း
အ၀ိုင္းမွသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏႕“လြမ္းဋီကာ”ဟုေမးေငါ့ေနာက္ေျပာင္ျခင္းကုိေတာ့ခံလိုက္ရသည္။


                                ။ႏွလုံးသားမွစိမ့္ယုိလာေသာအေတြးအတုိင္းေရးလုိက္ေသာကဗ်ာမ်ားမွာ
အလြမ္းသင့္ရႈိက္သံေတြပါ၀င္နႈန္းမ်ားေနပါလ္ိမ့္မည္။သတိရျခင္းနွင့္လြမ္းျခင္းကုိမတူဘူးဟုသူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္ကေျပာခဲ့ဘူးသည္။ဟုတ္ေကာင္းဟုတ္မည္။ကၽြန္ေတာ္မေျဖရွင္းတတ္။ကၽြန္ေတာ္ကသ
တိရျခင္းႏွင့္လြမ္းဆြတ္ျခင္းေရာေထြးေနေသာလူသားတစ္ဦးျဖစ္ေနျပီ။အမွတ္သည္းေျခမရွိေသာႏွလုံး
သားကအလြမ္းသံၾကားလွ်င္စိမ့္စိမ့္စူးစူးေၾကြခ်င္သည္။အနက္ေရာင္လူးေပကာအလြမ္းမ်ားစြန္း
ထင္းက်န္ခဲ့ေသာအစိတ္အပုိင္းအခ်ဳိ႕ကိုမူလအတိုင္းျပန္မရေတာ့မည့္အတူတူအလြမ္းသင့္ဧည့္ခန္း
႕ေလးအျဖစ္ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္လွစ္ထားလုိက္ပါေတာ့မည္။ကဗ်ာေရးသူတစ္ေယာက္၏ပြင့္လင္းေသာစိတ္
ဓာတ္အတိုင္းလြမ္းစရာရွိလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲလြမ္းပါမည္။ခ်စ္တုန္းကလည္းရဲရဲခ်စ္ခဲ့သည္။အခ်စ္ကအ
လြမ္းေျပာင္းသြားေသာကံၾကမၼာအတြက္ေစာဒကမတက္လိုေတာ့။မနက္ျဖန္မ်ားစြာရွိေနေသးသည္မို႔
ႀကဳိးစားခြင့္ရွိေနပါေသးသည္။ဘ၀ကစိတ္ကူးႏွင့္လက္ေတြ႕မက်တတ္တာမ်ားပါသည္။သို႕ေသာ္……။


 တံဆိပ္ကပ္ခံလိုက္ရတဲ့ အလြမ္း

လြမ္းဇာတ္က ခုမွ စတာ
တစ္ခန္းရပ္မဟုတ္ေတာ့ ခက္ေနေပါ့
မ်က္ရည္က်သြားတဲ့ ဗီလိန္တစ္ေယာက္အတြက္
ဘယ္ႏွလက္ ေသာ လက္ေတြ လာသုတ္ေပးမလဲ ။
မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္ရတာေတြမ်ားတဲ့အခါ
ႏွလုံးသားက အလုိလုိ သိမ္ငယ္လာတယ္

အရာရာ မင္း သေဘာပါ ကြယ္
ပ်က္ျပယ္ဖုိ႕ ခက္က်န္ခဲ့တဲ့ ငါ့ အလင္းစက္တစ္ခုအတြက္
ညနက္ဟာ
ထိန္၀ွက္နုိ္င္စြမ္း မရွိပါဘူး....။

လြမ္းဖူးတယ္
ငါ ခုထိ လည္း လြမ္းေနတယ္
အၾကမ္းထည္ စိတ္ဓာတ္မွာ
တံဆိပ္ကပ္ခံလိုက္ရတာဆုိေတာ့
ေပ်ာ့တယ္ မထင္နဲ႕ နာတယ္ ။


ကဗ်ာတစ္ခုနဲ႕ဘ၀တစ္ခုေဆာက္လုိ႕မရမွန္းကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ပါသည္။ကဗ်ာကေပးေသာနူးညံ့မႈမ်ားျဖင့္
အနာဂတ္သည္လွပလာနုိင္ပါမည္လား။ေရွ႕ျဖစ္ေဟာနိမိတ္ဖတ္သူမ်ားမဟုတ္၍ႀကဳိတင္မသိနုိင္ပါ။ေသ
ခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ရွိပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္သည္အေကာင္းအတုိင္းျပန္မျဖစ္လာနုိင္ေတာ့ပါ။အလြမ္း
မကင္းနုိင္ေသးသူမို႕အလြမ္းညွုဳိ႕ေစာင္းသံမွာရႈိက္သံသဲ့သဲ့ျဖာရင္းမိုးမလင္းေသာညေတြလည္းရွိနိုင္ပါေသး
သည္။အနုပညာစိမ္ထားေသာအသည္းကုိအနာျဖစ္ေအာင္လုပ္သြားခဲ့ေသာသူတစ္ေယာက္ကို
ကၽြန္ေတာ္မေမ့နုိ္င္ေသးပါ။မေမ့နုိ္င္ျခင္းသည္သတိရျခင္းျဖစ္ေလမည္လား။

                       သတိရျခင္းသည္လြမ္းျခင္းတစ္မ်ဳိးလား။ကၽြန္ေတာ္မေ၀ခြဲတတ္ပါ။သတိရျခင္းႏွင့္
လြမ္းျခင္းတူ၊မတူကုိကၽြန္ေတာ္မဆန္းစစ္ေတာ့။အလြမ္းျမစ္တစ္စင္းကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာစီးၿမဲအ
တုိင္းစီးဆင္းေနခဲ့ပါသည္။အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဖြင့္လုိက္ေသာသီခ်င္းကရင္ကိုတည့္တည့္
လာတုိးသည္။ကဗ်ာႏွင့္ဘ၀ကုိခြဲျခားသင္ယူဖုိ႕လုိအပ္ေနခ်ိန္မွာအဆိုေတာ္လင္းနစ္၏ရင္ဘတ္ထဲက
အိပ္မက္ေဟာင္းအယ္လ္ဘမ္ကုိျပန္နားေထာင္မိေနသည္။ကဗ်ာဆရာဆုိေသာသီခ်င္းအေရာက္တြင္
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္မုိးကအလိုလုိေၾကြဆင္းလာသည္။ရင္ဘတ္ထဲကအိပ္မက္အသစ္ကလတ္လတ္ဆတ္
ဆတ္ခုန္ထြက္သြားခဲ့သည္။

                 “ေန႔တုိင္းေတြး…ညတိုင္းေရး…စာရြက္အပုိင္းအစမ်ားနဲ႕ေဆာက္တဲ့ငါ့အခန္းထဲ…
နတ္သမီးအိပ္မက္မ်ဳိးကုိ..ဘယ္လုိဖန္ဆင္းရမယ္…ငါေတာ့မသိ..နင္ေတြးၾကည့္..အေျဖဟာ
အေကာင္းဆုံးမဲ့တဲ့ရလဒ္ေတြပဲရွိ..ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခြင့္နဲ႕ငါ..ရွင္သန္ေနခဲ့ရတာ…ဒီလိုဘ၀မွာ
.ငါေတြးၾကည့္တာ..သူ ရင္ဆုိင္ရဲပါ့မလား”

                  သီခ်င္းသံကကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွမထြက္ေတာ့။သီခ်င္းသံႏွင့္ေရာေထြးေနေသာ
အေတြးထဲမွာမမေ၀မ်က္နွာကိုျမင္ေယာင္လာသည္။ေရြေရာင္အနာဂတ္မပ်ဳိးနုိင္ေသးေသာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ခ်စ္တတ္ေသာရင္ဘတ္ႀကီးကိုေသာ့ခတ္ထားရေတာ့မည္ထင္သည္။အသည္းက
အေကာင္းအတိုင္းရွိမေနေတာ့ပါ။တစ္ခါကြဲျပီးသားအသည္းမို႕ႏြမ္းလ်ေကာင္းႏြမ္းလ်ေနပါလိမ့္မည္။


                                                                        ရတုသစ္
                                                               ( 30/01/2013==5း 30Pm)