(၁ )
ထိုနေ့ကကဗျာတစ်ပုဒ်ကြောင့်အမေကသူ့ကိုသိရှိသွားသည်။ကဗျာကိုအတန်အသင့်ခံစား
နိုင်သောအသိုင်းအ၀ိုင်းမှသူ့ကိုတံဆိပ်ကပ်လိုက်ကြ၏ ။တံဆိပ်ကြောင့်သိသည်လား ။ကဗျာကြောင့်သိသည်လား ။သူမသိ ။အမေကတော့သိရှိသွားပြီဖြစ်
ဖြစ်သည်။သူသည် အမေ့အတွက်တစ်ခြားသူ မဟုတ်ခဲ့ပါ ။
( ၂)
သူတစ်ခုခုလုပ်တိုင်းအမေအကုန်သိလိမ့်မည်မဟုတ်။အမေသိနေနှင့်သောသူ့
အကြောင်းကိုလည်းသူမသိ။သိဖို့လည်းမလို။တစ်ခါတစ်ရံလောကကြီးကိုစိတ်
တိုသည်။အမေမျက်နှာညိုအောင်သူမလုပ်ချင်။ ဖြစ်နိုင်လျင်အမေ့အပြုံးကို
ဘောင်ခတ်ပုံသွင်းထားချင်သည်။အမေဟုသူထင်ထားသောအမေသည်သင်္ခါရအတိုက်
အခိုက်ကိုမတွန်းလှန်နိုင်။ကျောက်တိုင်ကျောက်ရုပ်များသည်ပင် နှဲ့ဖန်များလာသောအခါ နဲ့လာတတ်ကြောင်းရှေးကပြောခဲ့သောစကားများသူကြားဖူးထားခဲ့သည်။တရားအကြာကြီး
နာသောအခါနားဆူတတ်၏။ခါးပူတတ်၏။တရားသည်နာရုံနာရမည့်အရာမဟုတ်။အမေ
ဟောသောတရားများ၌သူ နားမဆူခဲ့။ခါးမပူခဲ့။မွတ္သားမိသမွ် အမေသည်တရားကိုစကားဖြင့်မဟောခဲ့ပါ။
( ၃ )
သူကခံစားချက်ကိုစာစီတတ်သည်။ကဗျာဖြစ်သည်၊မဖြစ်သည်အထိသူမစဉ်းစား။
ကဗျာသည်ကဗျာထက်တစ်မူးပိုခွင့်မရှိ။ကဗျာသည်ကဗျာထဲမှာရှိသည်။ကဗျာ၌တံဆိပ်
အမျိုးမျိုးရှိကောင်းရှိနိုင်သည်။တံဆိပ်ကိုဖယ်လိုက်သောအခါမည်သည့်အရာကျန်မည်နည်း။ တံဆိပ်သည်တံဆိပ်သာဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့်..သူသိသည်။သူသိသလိုအမေကော
သိနိုင်ပါမည်လား။စိတ်အားငယ်တတ်သောအကြောင်းများ၌ ကဗ်ာဆရာ မဖြစ်သောကြောင့်ဟူသောအကြောင်းမပါခဲ့။သေချာသည်။သူကဗျာဆရာမဖြစ်နိုင်ပါ။ အမေကရောသူ့ကိုကဗျာဆရာဟုမြင်နိုင်ပါမည်လား။ သူတွေးမိသည်။အမေကသူ့ကို
ဘယ်အခါမျှမပြောင်းလဲသောအမြင်ဖြင့်သာမြင်နေလိမ့်မည်..ဟု ။
( ၄ )
အမေထုဆစ်ခဲ့သောအချိန်ကဘယ်လိုအတွေးမျိုးရှိလိမ့်မည်နည်း။သူမသိ။အမေကောတိိတိ
ကျကျမှတ်မိနေပါသေးရဲ့လား။အမေသည်အကောင်းဆုံးပြယုဂ်တစ်ခုဖြစ်၏။အမေထုဆစ်ခဲ့
သောအရုပ်တစ်ခုကအမေ့ကိုပြန်၍ထုဆစ်နေခြင်းသည်လူသိမများသော ကမ်ဘာ့ရယ်စရာအကောင်းဆုံးပြက်လုံးတစ်ခုဖြစ်သည်။အမေသည်အထုဆစ်ခံ၊ပုံဖော်ခံ၊ရေးဖွဲ့ခံ
စသည်များထက်ကျော်လွန်၏။ထို့ကြောင့်သူသည်အမေ့ကိုအမေထက်ပို၍မခေါ်ေဝါ်တတ်ခဲ့။
အမေပြုံးပါသည်။ထိုအပြုံး၌သူလောကအလယ်မှာရုန်းကြွဖို့အားအင်တွေပါ၀င်၏။သူအမြဲတမ်း
ငတ်မွတ်တောင့်တချင်မိသည်။အမေ..အမြဲတမ်းမပြုံးတတ်ခဲ့ပါ။
( ၅ )
မှတ်မိသေးသည်။ကျန်ခဲ့သောပြက္ခဒိန်ဟောင်းများထဲမှတစ်ရက်တွင်ဖြစ်၏
။ထိုနေ့ကအမေမျက်ရည်ကျခဲ့၏။ငိုနေသည်လား ။သူမေးသောအခါအမေခေါင်းခါသည်။ သူတစ်ခုပိုသိခွင့်ရခဲ့ပြီ။မျက်ရည်သည်ငိုခြင်း၏သငေ်္ကတသက်သက်သက်မဟုတ်ပါ။သူ
လက်ခံထားလိုက်၏။မျက်စိနာသောအချိန်ကသူလည်းမျက်ရည်ကျဖူးသည်။သရုပ်ဆောင်
များလည်းမျက်ရည်ကျကြ၏။မျက်ရည်ကတစ်ခြား၊ငိုခြင်းကတစ်ခြားဖြစ်ကြောင်းသူသိအောင်
အမေကကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာရေးခြစ်မပြခဲ့။စာရွက်လွတ်ပေါ်၌စာစီမပြခဲ့ပါ၊။အမေသည်
ဘာဘွဲ့မျှမရဖူးသောသူ၏ဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။
( ၆ )
ငယ်စဉ်ကစာသင်ခန်းထဲမှာသူရန်ဖြစ်ဖူးသည်။သူ့ထက်ငယ်သောအတန်းဖော်တစ်ယောက်
နှင့်ဖြစ်၏။အတန်းဖော်၏လက်ကောက်၀တ်ကိုခဲတံချွန်ဓားနှင့်လှီးခဲ့သည်။အတန်းပိုင်ဆရာမ
၏ကြိမ်စာမိခဲ့၏။ခြေသလုံးပေါ်၌အရှိုးရာများထပ်ခဲ့သည်။ဖူးယောင်နေသောအရှိုးရာများကို
ကြည့်ကာအမေတုတ်(ဒုတ်)တစ်ချောင်းထပ်ကိုင်၏။လမ်းမလျှောက်နိုင်သောကြောင့်သူကျောင်း
တက်ပျက်ခဲ့သေးသည်။ခုထိသူရန်မဖြစ်တတ်တော့ပါ။အမေသည်ရန်ဖြစ်ခြင်းကိုမုန်းတီးစ
က်ဆုပ်ကြောင်းသူ့နှလုံးသားထဲ၌အရှိုးရာတွေအပြည့်ခပ်နှိပ်ပေးခဲ့သည်။ထိုအရှိုးရာများကို
သူဆေးမလိမ်းဖြစ်ခဲ့ပါ။
( ၇ )
ငှက်ကလေးတစ်ကောင်ဖမ်းမိသောအခါကအမေမသိအောင်လှောင်အိမ်လေးနှင့်ထည့်ထား
ခဲ့ဖူးသည်။အမေသိသွားသောအခါကက်ဆက်ထဲ၌စိုင်းထီးဆိုင်၏သဘာ၀သီချင်းကိုထည့်၍
ဖွင့်ပြသည်။လှောင်အိမ်တံခါးကိုဖွင့်ခိုင်း၏။၀ဋ်နာ၊ကံနာတွေအကြောင်းအမေစီကာပတ်ကုံး
မပြောခဲ့ပါ။ သဘာ၀သီချင်းကိုစကားပြေလိုတော့ပြန်ပြောပြခဲ့သည်။သူ့ရင်ထဲမှာသဘာ၀ ကိုသဘာ၀အတိုင်းနေစေချင်သည့်စိတ်ကိန်း၀ပ်ခဲ့၏။မည်သူ့ကိုမျှသူချုပ်နှောင်ချင်စိတ်မရှိ
တော့ပါ။အမေသည်သူ့အတွက်လွတ်လပ်ရေးစိတ်သွင်းပေးခဲ့သူသာဖြစ်သည်။အမေသည်သူ
ပုန်မဟုတ်ပါ ။
( ၈ )
အတန်းတင်စာမေးပွဲ၌သူဆုရသောအခါတွေရှိဖူးသည်။ဆုရကြောင်းအမေ့ကိုသတင်းမပို့ခဲ့။
အမေသိသွားသောအခါအနမ်းခံရသည်။အမေ့အနမ်းကိုလိုချင်သောကြောင့်သူဆုရသည့်အခါ
တိုင်းသတင်းမပေးဖြစ်တော့။အမေသည်ဘ၀ကိုရိုးသားစွာဖြတ်သန်းခဲ့သူဖြစ်သည်ဟု သူသိထားခဲ့၏။အမေပေးသောအနမ်းကဆုရသောကြောင့်ပေးသောအနမ်းမဟုတ်မှန်းသူ
သိသောအခါသူကလည်းဆုကိုအမေ့အနမ်းလောက်မမွတ်သိပ်တတ်တော့။သူရိုးရိုးသား
သားနေချင်သည်။
( ၉ )
ကျောင်းပိတ်ရက်များ၀ယ်အမေကထမင်းအိုးတည်ထားသည်ကိုကြည့်ခိုင်း၏။ဆန်အပျော့
အမာကိုယောက်မနှင့်ခပ်ကာစမ်းကြည့်ခိုင်းသည်။ထမင်းရည်ငှဲ့သောအခါဘေးမှကြည့်နေ၏ ။အရမ်းပျော့သွားသောကြောင့်ဆန်ပြုတ်အဖြစ်သောက်လိုက်ရသောတစ်ကြိမ်မှလွဲ၍သူထမင်း
ချက်တတ်သွားသည်။ထမင်းချက်ခြင်းသည်အမျိုးသမီးများ၏အလုပ်သက်သက်မဟုတ်ကြောင်း
အမေမပြောခဲ့ပါ။ထမင်းစားသောသူသည်ထမင်းချက်တတ်ဖို့လည်းလိုမည်ဖြစ်ကြောင်းအမေ
မမိန့်ကြားခဲ့ပါ။သူထမင်းချက်တတ်ခဲ့၏။အမေသူ့ကိုထမင်းချက်သင်ပေးသောအခါကထ
မင်းပေါင်းအိုးများခေတ်မစားသေးပါ။လျှပ်စစ်မီးလည်းခဏခဏမလာသေးပါ။တောရွာ
ဇနပုဒ်လေးမှာသူသင်တန်းဆင်းခဲ့သည်။
( ၁၀ )
တစ်ကြိမ်တွင်ကျောင်းစာသင်ခန်းထဲမှခဲတံတစ်ချောင်းကောက်ရခဲ့၏ ။ပိုင်ရှင်မည်သူမှန်းမသိ၍ပြန်မပေးခဲ့။လွယ်အိတ်ထဲမှာပါလာသည်။အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ
အရိုက်ခံရသည်။ခဲတံကိုအတန်းပိုင်ဆရာမထံမအပ်ခဲ့သောကြောင့်ဟုအမေပြောသည်။အမေ
သည်အကြောင်းမဲ့မရိုက်တတ်ပါ။ထိုနေ့မှစ၍ကျောင်းဆင်းအိမ်ပြန်ချိန်ရောက်တိုင်းသူ့လွယ်
အိတ်ကိုအမေစစ်ဆေးဖို့မပျက်ကွက်ခဲ့ပါ။သူ့အတွက်အမေသည်စစ်ဆေးရေးဂိတ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့
သည်။ယခုအချိန်တွင်သူ့လွယ်အိတ်ကိုအမေစစ်ဆေးမိလျှင်ဘယ်လိုခံစားရမည်နည်း။သူသိ
ချင်နေမိ၏။သူ့လွယ်အိပ်ထဲ၌စာရွက်အပိုင်းအစများနှင့်စာအုပ်အချို့၊ဘောလ်ပင်န်အချို့သာ
ရှိသည်။ရင်းနှီးသောမိတ်ဆွေအချို့ပေးသောစာအုပ်များတော့ရှိပါ၏။နာမည်တပ်ထားပြီးသား
ဖြစ်သောကြောင့်ပြန်ပေးခိုင်းတော့မည်မထင်။ထိုစာအုပ်များသည်အမေ့စစ်ဆေးရေးဂိတ်
ကိုကျော်ဖြတ်နိုင်ပါလိမ့်မည်။သူများမပေးပဲယူလာသောပစ္စည်းများကိုသာအမေကန့်
ကွက်သည် ။
( ၁၁ )
သူအမေနှင့်ငြင်းခုန်ခဲ့ဖူးသည်။ဗေဒင်အကြောင်း ။ သူကမယုံကြည်ကြောင်းပြောခဲ့၏။ အမေကပဉ္စ၀ဂ္ဂီငါးဦးထဲမှအရှင်ကောဏ္႑ညအကြောင်းပြောပြသည်။ယခုအရှင်ကောဏ္႑ည
မရှိတော့ဟုပြောသောအခါအမေကသူ့ခေါင်းကိုလက်ဆပြင်းပြင်းဖြင့်ခေါက်ခဲ့၏။သူမငိုခဲ့။
အမေပြုံးနေသည်။အမှတ်မဲ့ဆိုလျှင်ချော့မော့သည်ဟုထင်ရသောစကားကိုအေ
မပြောလာခဲ့၏ ။ ခေါင်းလေးက မာလိုက်တာ..ကျောက်ခဲကျနေတာပဲ..ဟူ၍ ။ယခုပြန်တွေးသောအခါထိုစဉ်ကတည်းကသူခေါင်းမာသည့်အကြောင်းအမေလက်ခံခဲ့ပြီးပြီမှန်းသိလိုက်ရ၏။မလုပ်ချင်သောအရာကိုမလုပ်ပဲနေ၍လုပ်ချင်မှလုပ်သောစိတ်ကိုအမေသတိထားခဲ့မိဟန်တူသည်။သူဂျစ်ကန်ကန်လုပ်တိုင်းခေါင်းခေါက်ခံရသည်။ထိုသို့အခေါက်ခံကာမာလာခဲ့သောသူ့ခေါင်းသည် ပြန်မပျော့ခဲ့။ကျောက်ခဲသည် ရွ့ှံတုံးမဟုတ်ပါ ။
( ၁၂ )
တစ်ခုရှိသေးသည်။အချိန်ကာလအတော်ကြာသည်အထိပိုက်ဆံကိုသူမသုံးတတ်ခဲ့။ကလေး
ဘ၀တုံးကအမေမုန့်ဖိုးမပေးခဲ့ပါ။အဆင်သင့်၀ယ်ထားသောမုန့်များကိုသာအမေကျေွးခဲ့၏။
တစ်ခါတစ်ရံမုန်းပျားသလက်၊မုန့်ဖက်ထုပ်စသည်ကိုလည်းလုပ်ကျေွးတတ်သည်။ပိုက်ဆံနှင့်
အထိအတွေ့နည်းသောကြောင့်ထင်သည်။ပိုက်ဆံကိုသူမြို့ မရောက်ခင်အထိမသုံး
တတ်ခဲ့။ယခုအချိန်တွင်အမေပေးလိုက်သောပိုက်ဆံများသည်စာအုပ်ဆိုင်များ၏ရေရှည်
တည်တံံ့ရေးအတွက်တစ်ထောင့်တစ်နေရာသို့ရောက်သွားကြသည်ထင်၏။သူ့ဆီ၌စာအုပ်
တွေများလာသည်။ပိုက်ဆံအိတ်ပြားလာသည်။ အသုံးနှင့်အဖြုန်းကိုခွဲခြားထား ဟုဆုံးမခဲ့သောအမေ့ကိုစာအုပ်ပုံကြီးပြကြည့်ချင်သည်။အမေမည်သို့ဆုံးဖြတ်မည်နည်း။
အသုံးလား၊အဖြုန်းလား။သူသွားနေသောလမ်းမှာစာအုပ်များသည်သာအဖော်ဖြစ်နေကြောင်း
သိလျှင်အမေခွင့်လွှတ်နိုင်လိမ့်မည်ထင်ပါသည်။ငယ်ငယ်ကအမေသည်သူ့ကိုစာဖတ်ဖို့တ
ဖွဖွပြောခဲ့ဖူး၏ ။
( ၁၃ )
ပြာသိုလ်လပြည့်နေ့တစ်ခုဆီကအမေ့အကြောင်းသူရေးဖူးသည်။ကဗျာ(ဖြစ်မည်ထင်ရသော)
တစ်ပုဒ်ရေးခဲ့၏။ထိုစာကိုအမေ့မဖတ်ဖူးသေး။ထိုစာထဲ၌အမေပြောခဲ့ဖူးသောစကားတွေပါသည်။
ဖတ်မိလျှင်အမေပြုံးပေလိမ့်မည်။သူမလိမ္မာသောကြောင့်တောင်းပန်ထားသောစာဖြစ်၏ ။ အရမ်းလိမ္မာဖို့မလိုဘူး..မိုက်တော့မမိုက်နဲ့..ဟုပြောဖူးသောအမေ့စကားကိုအမေပြန်အမှတ်
ရပါလိမ့်မည်။တကယ်လည်းသူအရမ်းမလိမ္မာခဲ့ပါ။လောက၀တ်လည်းမကျေတတ်ခဲ့ပါ။သူ
မှားကောင်းမှားနိုင်သည်။လောကကြီးသည်လည်းအမြဲမမှန်တတ်ခဲ့ကြောင်းအမေသိနေနှင့်
မည်ဟုသူထင်၏။ကမ်ဘာကြီးသည်ပင်(၂၃၁/၂)နှစ်ဆယ့်သုံးနှစ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းဒီဂရီတိမ်းစောင်းနေ
ကြောင်းသူ့သင်ရိုးညွှန်းတမ်းပထ၀ီ၀င်စာအုပ်ထဲမှာပါဖူးသည်ကိုအမေဖတ်ခဲ့ဖူးပါသည်။
( ၁၄ )
အမေ့အကြောင်းကိုသူသိပ်မသိပါ။အမေကလည်းအကုန်အစင်မပြောနိုင်ပါ။အမေသည်ပင်
သူ့အမေအကြောင်းအကုန်သိပါမည်လား။တကယ်ဆိုအမေသည်အမေသာဖြစ်သည်။အမေ့
အတွက်သီးခြားခေါင်းစဉ်ဖြင့်လည်းသူမခေါ်တတ်။အမေဟုခေါ်ရသည်ကိုခံတွင်းတွေ့သည်။
အေမ..အေမ..ဟုခေါ်ခေါ်ပြီးအမေ့အိမ်ကို၀င်ရတာအရသာရှိလွန်းသည်။အမေသည်သူ့ကို
အမြဲတမ်းအပြုံးဖြင့်ကြိုနိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်။အမေဟုအခေါ်ခံ၊အသတ်မှတ်ခံထားရသောသူ့
အမေကတော့အမြဲတည်မည်မဟုတ်။သို့သော်အမေဟုအသတ်မှတ်ခံနိုင်ခဲ့သောအမေ့ကိုသူ
မြတ်နိုးသည်။အမေသည်သတ္တိရှိသူဖြစ်သည်။သူ၏အပျိုစင်ဘ၀ကိုလည်းစွန့်လွှတ်ခဲ့၏။သေ
မင်းနှင့်စစ်ခင်း၍သူ့ကိုလောကထဲလက်တွဲခေါ်ခဲ့သည်။လူ့လောကထဲကပုံဆောင်ခဲတစ်ခု
အဖြစ်ထုဆစ်ခဲ့၏။အမေသည်ကဗျာဆန်အောင်လှနေသည်။ကဗျာဆန်ပြီးသားအမေကို
ကဗျာဖွဲ့ရလျှင်ကဗျာမမီ၊စာမမီတွေချည်းထွက်လာပေလိမ့်မည်။ပြီးပြည့်စုံသောကဗျာ၊စာ
တွေတော့ဖြစ်လိမ့်မည်မထင်။သူလည်းမဖွဲ့တတ်။အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်အမေသည်
ပင်ပြီးပြည့်စုံနေသောကဗျာတစ်ပုဒ်ဖြစ်သောကြောင့်ဟုဖြေရမည်။ထို့ထက်ပို၍လည်း
မဖြေတတ်တော့။သူ့အတွက်အမေသည်ဘ၀ကဗျာ ၊ ဘ၀မီးအိမ် ။
( ၁၅ )
အမေ့အကြောင်းကဗျာ(ဖြစ်မည်ထင်ရသော)တစ်ပုဒ်ရေးရန်သူကြိုးစားကြည့်မိသေးသည်။
ကဗျာတွေထက်အမေကကဗျာဆန်နေကြောင်းသိရသောအခါကဗျာရေးရန်စိတ်ကူးကိုသူ
လွှတ်ချလိုက်ရသည်။အမေကျေနပ်ပါလိမ့်မည်။အမေ့အတွက်သူ့မှာပြန်လည်ဖြေဆိုရန်
အဖြေရှိပါသည်။အမေသည်ပင်သူ့အတွက်ကဗျာတစ်ပုဒ်ဖြစ်နေသောအကြောင်း။
အေမဟူသောစာလုံး၊အသံလေးများကပင်ထာ၀ရပြီးပြည့်စုံသောကဗျာတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပြီ
ဆိုသောအကြောင်း။သူသိပါသည်။
အမေမျက်ရည်ကျလိမ့်မည်။အမေငိုလိမ့်မည်မထင်ပါ။သူလည်းထိုမျက်ရည်မျိုးတော့ကျချင်
ပါသေးသည်။ထိုမျက်ရည်သည်အပူမဟုတ်။ထိုမျက်ရည်သည်ဆေးပေါင်းခသောမျက်ရည်
ဟုတင်စားလျှင်ဘယ်သူစောဒကတက်မည်နည်း။အမေသည်ထို့သို့မျက်ရည်ကိုပင်ကဗျာ
ဆန်အောင်ကျတတ်သူဖြစ်သည်။အမေ့အတွက်အမေဟူသောေဝါဟာရဖြင့်သာပြည့်စုံ၏။
အေမ..အေမ..အေမ..ကမ်ဘာကျေလျှင်ကျေလိမ့်မည်။အမေသည်မကျေပါ။အမေသည်
အမေဖြစ်နေသ၍အမေ့အကြောင်းမသေပါ။အမေကဗျာသည်အချိန်တိုင်းလှပနေမည်
သာဖြစ်ပါသည်။
ရတုသစ်
