(တစ္)
(မ်က္ရည္စက္မ်ား၏ရာဇ၀င္)
မေရးျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးကုိအမွတ္တမဲ့ျပန္ဖြင့္ဖတ္မိသည္။
ထုိေန႕ကေႏြလည္ေန၏အပူဒဏ္ကအရွိန္ျပင္းေၾကာင္းသတိျပဳမိ၏။ခပ္ဟဟဖြင့္ထားသည့္တုိင္တုိက္
ခတ္ေနသည့္ေလနုေအးကသူ႕ရင္ဘတ္ဆီသုိ႕နားခုိျခင္းမျပဳခဲ့။သူနာက်င္စြာၿပဳံးလုိက္မိသည္။ဟုတ္
သည္။အၿပဳံးဟုထင္ရေသာအၿပဳံးတစ္ခ်က္ကုိသူၿပဳံးမိလ္ိုက္သည္။နွစ္ျခဳိက္လြန္း၍ၿပဳံးမိေသာအၿပဳံးေတာ့မဟုတ္ခဲ့။
သက္မဲ့ျဖစ္ေသာေလနဳေအးကေတာင္သူ႕ရင္ဘတ္ဆီမတုိးေ၀ွ႕မနားခုိခ်င္သလုိျဖစ္ေနသည္ဟုေတြးမိေသာေၾကာင့္ပင္
။ေအးျမျခင္းသီအုိရီႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္သူ႕ရင္ဘတ္သည္အၿမဲတမ္းစည္းျခားခံေနရေလ့ရွိသည္။သူ၏ေအးျမျခင္းႏွင့္ပတ္
သက္ဆက္ႏြယ္ခဲ့ဖူးေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္လည္း…..။
ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကုိပိတ္ပစ္လုိက္ရ၏။သူ၏ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေနမႈကုိေတာင္သမန္အင္းႀကီး
ကမသိ။မယ္ဇယ္ပင္တန္းမ်ားကမဆုိင္သလုိမ်က္နွာေပးမ်ားနွင့္သာ။ဦးပိန္တံတားႀကိီးသည္ပင္သူ႕ကုိ
ဥေပကၡာျပဳထားခဲ့ေလျပီ။
ေနပူရွိန္က်သြားျပီမုိ႕လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္းေလညင္းခံလာၾကေသာခ်စ္သူစုံတြဲမ်ားျဖင့္
ဦးပိန္တံတားၾကီးႏွင့္ေတာင္သမန္အင္းေစာင္း၏စည္ကားမႈကလႈပ္ရွားသက္၀င္ေနေပျပီ။ေတာင္သမန္
၏ေန၀င္ခ်ိန္ရႈခင္းကုိအမိအရမွတ္တမ္းတင္ေနၾကေသာကမၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ားကုိလည္းေတြ႕ေနရ၏
။ေတာင္သမန္အင္းေစာင္း၏ညေနခင္းတစ္ခုမွာသူတစ္ေယာက္တည္းအသည္းကြဲက်န္ရစ္ခဲ့ရမည္မွန္း
အစကႀကဳိသိခဲ့လွ်င္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမည္နည္း။ၾကဳိတင္ကာကြယ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ဖုိ႕အခ်ိန္ရခဲ့လိမ့္မည္
ထင္သည္။လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့သူတစ္ေယာက္တည္း...။
ဦးပိန္တံတား၏တစ္ခုေသာကၽြန္းတုိင္ကုိုမွီရင္းေငးေမာေနမိ၏။ကၽြန္းတုိင္ေဘးမွာကပ္ရုိက္
ထားေသာ(၂၂၆)အမွတ္အသားေလးကလည္းသူ႕ကုိေလွာင္ေျပာင္ေနသည္။ထုိ (၂၂၆ )အမွတ္အ
အသားေအာက္မွေကာ္ရက္ရွင္ပင္န္ျဖင့္ေရးထုိးထားေသာကမၼည္းစာေၾကာင္းေလးကလည္းသူ႕ကုိမခုိး
မခန္႕ၾကည့္ေန၏။ေလျပည္တစ္ခ်က္သုတ္သြားေသာအခိုက္အတန္႕မွာက်လာေသာမ်က္ရည္စက္မ်ား
ကုိေလျပည္ကေတာင္သမန္အင္းေရႏွင့္အတူေရာေႏွာဖုိ႕သယ္ေဆာင္သြားသည္။သူျပန္ဆယ္ဖုိ႕ႀကဳိး
စားရမည္။မ်က္ရည္စက္မ်ား၏ရာဇ၀င္ကုိေရနစ္ေစဖုိ႕သူ႕မွာဆႏၵမရွိခဲ့။ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးအားအက်ၤီ
ခၽြတ္၍ေသခ်ာပတ္ထားလုိက္သည္။ပုဆုိးကုိခါးေတာင္းေျမွာင္ေအာင္က်ဳိက္၍က်ီစယ္ေျပးလႊားေနေသာေရ
လႈိင္းကေလးမ်ားရွိရာဆီဒိုင္ဗင္ထုိးခ်လုိက္သည္။
၀ုန္း !!!!!
( ႏွစ္ )
(ဒုိင္ယာရီတေစၦ )
၀ုန္း!!!!!
တစ္စုံတစ္ခုျပဳတ္က်သံလုိလုိၾကားလိုက္ရ၏။အေတြးအမွ်င္တန္းျပတ္ေတာက္သြားသည္
မုိ႔ထုိအသံကုိစိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္က်ိန္ဆဲပစ္လုိက္မိသည္။အသံၾကားရာဆီသုိ႔သြားၾကည့္မိ၏။ေလျပင္းတုိက္
ခတ္ေသာေၾကာင့္ျပတင္းေပါက္တံခါးပိတ္သြားျခင္းပင္။ခ်ိတ္ထားေသာျပတင္းေပါက္ခ်ိတ္မ်ားကေလျပင္း
ဒဏ္ကုိတင္းမခံနုိင္ေတာ့။ပြင့္ေနေသးေသာျပတင္းေပါက္မ်ားကုိလိုက္ပိတ္လိုက္ျပီးေနာက္တစ္ခန္းလုံးေမွာင္
သြား၏။ေလျပင္းတုိက္ခတ္ခ်ိန္မွာလွ်ပ္စစ္မီးလည္းျပတ္ေတာက္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလုိက္ရ၏။
အေမွာင္ထဲမွာစမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္ရင္းစာၾကည့္စားပြဲဆီသုိ႔စိတ္မွန္းျဖင့္သြားလုိက္သည္။
စားပြဲေပၚမွအားသြင္းထားေသာစာၾကည့္မီးေလးကုိဖြင့္လုိက္ေသာအခါသားေရဖုံးဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးက
သူမကုိလွမ္းၾကည့္ေနသလုိမ်ဳိးစိတ္ထဲမွာခံစားရ၏။တေစၦတစ္ေကာင္လုိေျခာက္လွန္႕ေနေသာဒိုင္ယာရီ
စာအုပ္ေလးကုိလႊင့္ပစ္ဖုိ႔စိတ္ကူလိုက္မိသည္။သုိ႔ေသာ္…ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ၾကားမွတစ္စြန္းတစ္စထြက္
ေပၚေနေသာခရမ္းေရာင္စာရြက္ပုိင္းေလးကသူမစိတ္ကုိညွဳိ႕ယူဖမ္းစားသြားျပန္သည္။ထုိစာရြက္ေလး
ထဲမွာသူ႕ရင္ခုန္သံေလးမ်ားျမွဳပ္ႏွံထည့္သြင္းထားေၾကာင္းသူမသိသည္။ျပန္မဖတ္ေတာ့ဟုစိတ္ကုိတင္း
ထားသည့္ၾကားမွပင္မျမင္နုိင္ေသာစြမ္းအားတစ္ခုကျပန္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႕တုိက္တြန္းေနသလိုလို။
သူမကုိယ့္ကိုယ္ကုိမညာခ်င္ေတာ့။ကုိယ့္ကိုယ္ကုိညာရျခင္းေလာက္ပင္ပန္းတာမရွိဟု
သူမထင္သည္။ခရမ္းေရာင္စာရြက္ေလးကုိဆြဲထုတ္လုိက္မိသည္။ေသေသသပ္သပ္ေရးထားေသာ
သူ႕ခံစားခ်က္ေလးမ်ားကအနီးနားမွာလာကပ္ျပီးေျပာျပေနသည္ဟုထင္ရေလာက္ေအာင္ထိရွလြန္းလွ၏။
"" တကယ္မျဖစ္နုိင္ေတာ့လို႕
လမ္းခြဲရျပီဆုိရင္
အရင္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ရသူက
ငါ..မျဖစ္ပါရေစနဲ႕။
ဒါေပမယ့္….
မ်က္ရည္ေတာ့ ငါအရင္က်ပါရေစ""
သူမကိုယ္တိုင္ေန႔တုိင္းမ်က္ရည္က်ေနရသည္ကုိသူ သိခြင့္မရွိေတာ့။အခ်စ္သည္
ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားမရသည့္အခါေကြ႕ေကာက္ျပီးသြားတတ္သည္ဆုိေသာဒႆနေတြကုိလည္းသူမမယုံခ်င္ေတာ့။
သာယာေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့ဖူးေသာသူႏွင့္သူမတုိ႔၏အတိတ္ဇာတ္လမ္းေလးကႏွစ္ဦးသား၏ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးေတြ
ထဲမွာပဲက်န္ရစ္ေတာ့သည္။ခ်စ္သက္ေသအျဖစ္မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ဖူးေသာေနရာေဟာင္းေလးမ်ားကုိသူႏွင့္
အတူရပ္ေ၀းတစ္ေနရာမွာခ်န္ထားခဲ့ရျပီ။သူ႕ကုိေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္လြမ္းဆြတ္ေနမိသည့္သူမအျဖစ္ကို
သူသိခြင့္မရွိနဳိင္ေတာ့။
ေတာင္သမန္အင္းႀကီးႏွင့္ဦးပိ္န္တံတားႀကီးကိုလည္းလြမ္းသည္။သူႏွင့္အတူထုိင္ေနက်
ျဖစ္ေသာမယ္ဇယ္ပင္ႀကီးေအာက္ကခုံတန္းေလးကုိလည္းလြမ္းမိျပန္သည္။တိုင္အမွတ္(၂၂၆)ကုိလည္း
လြမ္းဆြတ္ေနမိသည္။"ခုခ်ိန္ဆို..သူဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ..ရင္ခြင္သစ္ေတြ႕ေနျပီလား"ဟုမေတြးရဲရဲနွင့္ေတြး
ၾကည့္ေနမိသည္။မ်က္နွာသာမေပးခဲ့ေသာကံဇာတ္ဆရာအလိုက်အလြမ္းအေဆြးခန္းမွာကျပဖုိ႕သေဘာတူခဲ့
ရသည့္တုိင္သူ႔ကုိတစ္ေန႔မွမေမ့ခဲ့။ေန႔တုိင္းညတိုင္းလြမ္းသည္။ပါးခ်ဳိင့္ေလးခြက္သြားေအာင္ၿပဳံးတတ္ေသာ
သူ႕အၿပဳံးႏုေလးေတြကိုျပန္ျမင္ခ်င္မိသည္။ေျပေျပေအးေအးေလးေျပာတတ္ေသာသူ႕စကားသံေလးေတြ
ကိုျပန္ၾကားခ်င္မိသည္။သူရြတ္ျပတတ္သည့္ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းနုိင္၏ကဗ်ာေလးေတြကိုျပန္ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။
သူမ၏လြမ္းဆြတ္မႈမွတ္တမ္းကသူအသိအမွတ္မျပဳသေရြ႕ခမ္းနားနုိင္မည္မဟုတ္။သူ
မတစ္ေယာက္တည္းစိတ္တေစၦေျခာက္ခံေနခဲ့ရေသာေန႔စြဲမ်ားစြာကုိသူနားလည္လိမ့္မည္မထင္။ေလာကသဘာ၀
၏ထုေထာင္းရုိ္က္ႏွက္မႈမွာသူႏွင့္အတူတူသူမႏွလုံးသားေလးျပဳတ္က်က်န္ေနခဲ့ေၾကာင္းသူသိေစခ်င္မိသည္ေတာ့
အမွန္ပင္။"အခ်ိန္သည္သမားေတာ္"ဟုဘယ္လုိပင္ေျပာေျပာသူမလက္မခံနုိင္ခဲ့။အခ်ိန္ရွိသမွ်တိုက္စားခံေနရေသာ
အလြမ္း၏ရသကကုစားရခက္လြန္းသည္။ဆူးဆိုလွ်င္ပင္ႏႈတ္ပစ္ရန္လြယ္ေကာင္းလြယ္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း
မ်က္စိျဖင့္မျမင္နုိင္ေသာအလြမ္းဆူး၏စူးနစ္မႈကတူးႏႈတ္ပစ္ရန္ခက္ခဲလြန္းသည္။ႏွလုံးသားမွာစူးသည့္ဆူးမို႔
နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းစူးနစ္တတ္မွန္းခံစားဖူးသူေတြမွနားလည္နုိင္ေပလိမ့္မည္။သူ႕အေၾကာင္းေတြေတြးရင္း
အိပ္ပ်က္ညေတြမ်ားလာခဲ့သည္။က်န္းမာေရးလည္းမေကာင္းခ်င္ေတာ့။ဆရာ၀န္ေျပာသည့္အတုိင္းဆုိႏွလုံးေရာ
ဂါပင္ျဖစ္စျပဳလာျပီ။အိပ္ေဆးေသာက္၍အိ္ပ္ေနရေသာဘ၀ႀကီးကိုစိတ္ပ်က္မိ၏။အအိပ္မမွန္ေသာေၾကာင့္
အစားအေသာက္ကလည္းပုံမမွန္။ေလျပင္းက်၍မီးပ်က္ေသာညမွာသူ႔ကုုိပုိျပီးလြမ္းေမာမိသည္။ပုိျပီးေတာင့္တ
မိ၏။သူသာအနားမွာရွိေနလွ်င္ျငီးေငြ႕မိမွာမဟုတ္။သူ႕ကဗ်ာခ်ဳိခ်ဳိေလးမ်ားျဖင့္ႏွစ္သိမ့္ေနမည္မွာမလြဲ။
ခုေတာ့..သူကအေ၀းမွာ..။သူမဆက္ျပီးမခံစားနုိင္ေတာ့။ေသာက္ေနက်အိပ္ေဆးကုိလုိအပ္သည္ထက္
ပုိေသာက္ဖုိ႔ႏွလုံးသားကအမိန္႔ေပးသည္။ဦးေနွာက္ကလက္မခံခဲ့။
(မ်က္ရည္စက္မ်ား၏ရာဇ၀င္)
မေရးျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးကုိအမွတ္တမဲ့ျပန္ဖြင့္ဖတ္မိသည္။
ထုိေန႕ကေႏြလည္ေန၏အပူဒဏ္ကအရွိန္ျပင္းေၾကာင္းသတိျပဳမိ၏။ခပ္ဟဟဖြင့္ထားသည့္တုိင္တုိက္
ခတ္ေနသည့္ေလနုေအးကသူ႕ရင္ဘတ္ဆီသုိ႕နားခုိျခင္းမျပဳခဲ့။သူနာက်င္စြာၿပဳံးလုိက္မိသည္။ဟုတ္
သည္။အၿပဳံးဟုထင္ရေသာအၿပဳံးတစ္ခ်က္ကုိသူၿပဳံးမိလ္ိုက္သည္။နွစ္ျခဳိက္လြန္း၍ၿပဳံးမိေသာအၿပဳံးေတာ့မဟုတ္ခဲ့။
သက္မဲ့ျဖစ္ေသာေလနဳေအးကေတာင္သူ႕ရင္ဘတ္ဆီမတုိးေ၀ွ႕မနားခုိခ်င္သလုိျဖစ္ေနသည္ဟုေတြးမိေသာေၾကာင့္ပင္
။ေအးျမျခင္းသီအုိရီႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္သူ႕ရင္ဘတ္သည္အၿမဲတမ္းစည္းျခားခံေနရေလ့ရွိသည္။သူ၏ေအးျမျခင္းႏွင့္ပတ္
သက္ဆက္ႏြယ္ခဲ့ဖူးေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္လည္း…..။
ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကုိပိတ္ပစ္လုိက္ရ၏။သူ၏ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေနမႈကုိေတာင္သမန္အင္းႀကီး
ကမသိ။မယ္ဇယ္ပင္တန္းမ်ားကမဆုိင္သလုိမ်က္နွာေပးမ်ားနွင့္သာ။ဦးပိန္တံတားႀကိီးသည္ပင္သူ႕ကုိ
ဥေပကၡာျပဳထားခဲ့ေလျပီ။
ေနပူရွိန္က်သြားျပီမုိ႕လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္းေလညင္းခံလာၾကေသာခ်စ္သူစုံတြဲမ်ားျဖင့္
ဦးပိန္တံတားၾကီးႏွင့္ေတာင္သမန္အင္းေစာင္း၏စည္ကားမႈကလႈပ္ရွားသက္၀င္ေနေပျပီ။ေတာင္သမန္
၏ေန၀င္ခ်ိန္ရႈခင္းကုိအမိအရမွတ္တမ္းတင္ေနၾကေသာကမၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ားကုိလည္းေတြ႕ေနရ၏
။ေတာင္သမန္အင္းေစာင္း၏ညေနခင္းတစ္ခုမွာသူတစ္ေယာက္တည္းအသည္းကြဲက်န္ရစ္ခဲ့ရမည္မွန္း
အစကႀကဳိသိခဲ့လွ်င္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမည္နည္း။ၾကဳိတင္ကာကြယ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ဖုိ႕အခ်ိန္ရခဲ့လိမ့္မည္
ထင္သည္။လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့သူတစ္ေယာက္တည္း...။
ဦးပိန္တံတား၏တစ္ခုေသာကၽြန္းတုိင္ကုိုမွီရင္းေငးေမာေနမိ၏။ကၽြန္းတုိင္ေဘးမွာကပ္ရုိက္
ထားေသာ(၂၂၆)အမွတ္အသားေလးကလည္းသူ႕ကုိေလွာင္ေျပာင္ေနသည္။ထုိ (၂၂၆ )အမွတ္အ
အသားေအာက္မွေကာ္ရက္ရွင္ပင္န္ျဖင့္ေရးထုိးထားေသာကမၼည္းစာေၾကာင္းေလးကလည္းသူ႕ကုိမခုိး
မခန္႕ၾကည့္ေန၏။ေလျပည္တစ္ခ်က္သုတ္သြားေသာအခိုက္အတန္႕မွာက်လာေသာမ်က္ရည္စက္မ်ား
ကုိေလျပည္ကေတာင္သမန္အင္းေရႏွင့္အတူေရာေႏွာဖုိ႕သယ္ေဆာင္သြားသည္။သူျပန္ဆယ္ဖုိ႕ႀကဳိး
စားရမည္။မ်က္ရည္စက္မ်ား၏ရာဇ၀င္ကုိေရနစ္ေစဖုိ႕သူ႕မွာဆႏၵမရွိခဲ့။ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးအားအက်ၤီ
ခၽြတ္၍ေသခ်ာပတ္ထားလုိက္သည္။ပုဆုိးကုိခါးေတာင္းေျမွာင္ေအာင္က်ဳိက္၍က်ီစယ္ေျပးလႊားေနေသာေရ
လႈိင္းကေလးမ်ားရွိရာဆီဒိုင္ဗင္ထုိးခ်လုိက္သည္။
၀ုန္း !!!!!
( ႏွစ္ )
(ဒုိင္ယာရီတေစၦ )
၀ုန္း!!!!!
တစ္စုံတစ္ခုျပဳတ္က်သံလုိလုိၾကားလိုက္ရ၏။အေတြးအမွ်င္တန္းျပတ္ေတာက္သြားသည္
မုိ႔ထုိအသံကုိစိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္က်ိန္ဆဲပစ္လုိက္မိသည္။အသံၾကားရာဆီသုိ႔သြားၾကည့္မိ၏။ေလျပင္းတုိက္
ခတ္ေသာေၾကာင့္ျပတင္းေပါက္တံခါးပိတ္သြားျခင္းပင္။ခ်ိတ္ထားေသာျပတင္းေပါက္ခ်ိတ္မ်ားကေလျပင္း
ဒဏ္ကုိတင္းမခံနုိင္ေတာ့။ပြင့္ေနေသးေသာျပတင္းေပါက္မ်ားကုိလိုက္ပိတ္လိုက္ျပီးေနာက္တစ္ခန္းလုံးေမွာင္
သြား၏။ေလျပင္းတုိက္ခတ္ခ်ိန္မွာလွ်ပ္စစ္မီးလည္းျပတ္ေတာက္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလုိက္ရ၏။
အေမွာင္ထဲမွာစမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္ရင္းစာၾကည့္စားပြဲဆီသုိ႔စိတ္မွန္းျဖင့္သြားလုိက္သည္။
စားပြဲေပၚမွအားသြင္းထားေသာစာၾကည့္မီးေလးကုိဖြင့္လုိက္ေသာအခါသားေရဖုံးဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးက
သူမကုိလွမ္းၾကည့္ေနသလုိမ်ဳိးစိတ္ထဲမွာခံစားရ၏။တေစၦတစ္ေကာင္လုိေျခာက္လွန္႕ေနေသာဒိုင္ယာရီ
စာအုပ္ေလးကုိလႊင့္ပစ္ဖုိ႔စိတ္ကူလိုက္မိသည္။သုိ႔ေသာ္…ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ၾကားမွတစ္စြန္းတစ္စထြက္
ေပၚေနေသာခရမ္းေရာင္စာရြက္ပုိင္းေလးကသူမစိတ္ကုိညွဳိ႕ယူဖမ္းစားသြားျပန္သည္။ထုိစာရြက္ေလး
ထဲမွာသူ႕ရင္ခုန္သံေလးမ်ားျမွဳပ္ႏွံထည့္သြင္းထားေၾကာင္းသူမသိသည္။ျပန္မဖတ္ေတာ့ဟုစိတ္ကုိတင္း
ထားသည့္ၾကားမွပင္မျမင္နုိင္ေသာစြမ္းအားတစ္ခုကျပန္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႕တုိက္တြန္းေနသလိုလို။
သူမကုိယ့္ကိုယ္ကုိမညာခ်င္ေတာ့။ကုိယ့္ကိုယ္ကုိညာရျခင္းေလာက္ပင္ပန္းတာမရွိဟု
သူမထင္သည္။ခရမ္းေရာင္စာရြက္ေလးကုိဆြဲထုတ္လုိက္မိသည္။ေသေသသပ္သပ္ေရးထားေသာ
သူ႕ခံစားခ်က္ေလးမ်ားကအနီးနားမွာလာကပ္ျပီးေျပာျပေနသည္ဟုထင္ရေလာက္ေအာင္ထိရွလြန္းလွ၏။
"" တကယ္မျဖစ္နုိင္ေတာ့လို႕
လမ္းခြဲရျပီဆုိရင္
အရင္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ရသူက
ငါ..မျဖစ္ပါရေစနဲ႕။
ဒါေပမယ့္….
မ်က္ရည္ေတာ့ ငါအရင္က်ပါရေစ""
သူမကိုယ္တိုင္ေန႔တုိင္းမ်က္ရည္က်ေနရသည္ကုိသူ သိခြင့္မရွိေတာ့။အခ်စ္သည္
ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားမရသည့္အခါေကြ႕ေကာက္ျပီးသြားတတ္သည္ဆုိေသာဒႆနေတြကုိလည္းသူမမယုံခ်င္ေတာ့။
သာယာေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့ဖူးေသာသူႏွင့္သူမတုိ႔၏အတိတ္ဇာတ္လမ္းေလးကႏွစ္ဦးသား၏ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးေတြ
ထဲမွာပဲက်န္ရစ္ေတာ့သည္။ခ်စ္သက္ေသအျဖစ္မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ဖူးေသာေနရာေဟာင္းေလးမ်ားကုိသူႏွင့္
အတူရပ္ေ၀းတစ္ေနရာမွာခ်န္ထားခဲ့ရျပီ။သူ႕ကုိေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္လြမ္းဆြတ္ေနမိသည့္သူမအျဖစ္ကို
သူသိခြင့္မရွိနဳိင္ေတာ့။
ေတာင္သမန္အင္းႀကီးႏွင့္ဦးပိ္န္တံတားႀကီးကိုလည္းလြမ္းသည္။သူႏွင့္အတူထုိင္ေနက်
ျဖစ္ေသာမယ္ဇယ္ပင္ႀကီးေအာက္ကခုံတန္းေလးကုိလည္းလြမ္းမိျပန္သည္။တိုင္အမွတ္(၂၂၆)ကုိလည္း
လြမ္းဆြတ္ေနမိသည္။"ခုခ်ိန္ဆို..သူဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ..ရင္ခြင္သစ္ေတြ႕ေနျပီလား"ဟုမေတြးရဲရဲနွင့္ေတြး
ၾကည့္ေနမိသည္။မ်က္နွာသာမေပးခဲ့ေသာကံဇာတ္ဆရာအလိုက်အလြမ္းအေဆြးခန္းမွာကျပဖုိ႕သေဘာတူခဲ့
ရသည့္တုိင္သူ႔ကုိတစ္ေန႔မွမေမ့ခဲ့။ေန႔တုိင္းညတိုင္းလြမ္းသည္။ပါးခ်ဳိင့္ေလးခြက္သြားေအာင္ၿပဳံးတတ္ေသာ
သူ႕အၿပဳံးႏုေလးေတြကိုျပန္ျမင္ခ်င္မိသည္။ေျပေျပေအးေအးေလးေျပာတတ္ေသာသူ႕စကားသံေလးေတြ
ကိုျပန္ၾကားခ်င္မိသည္။သူရြတ္ျပတတ္သည့္ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းနုိင္၏ကဗ်ာေလးေတြကိုျပန္ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။
သူမ၏လြမ္းဆြတ္မႈမွတ္တမ္းကသူအသိအမွတ္မျပဳသေရြ႕ခမ္းနားနုိင္မည္မဟုတ္။သူ
မတစ္ေယာက္တည္းစိတ္တေစၦေျခာက္ခံေနခဲ့ရေသာေန႔စြဲမ်ားစြာကုိသူနားလည္လိမ့္မည္မထင္။ေလာကသဘာ၀
၏ထုေထာင္းရုိ္က္ႏွက္မႈမွာသူႏွင့္အတူတူသူမႏွလုံးသားေလးျပဳတ္က်က်န္ေနခဲ့ေၾကာင္းသူသိေစခ်င္မိသည္ေတာ့
အမွန္ပင္။"အခ်ိန္သည္သမားေတာ္"ဟုဘယ္လုိပင္ေျပာေျပာသူမလက္မခံနုိင္ခဲ့။အခ်ိန္ရွိသမွ်တိုက္စားခံေနရေသာ
အလြမ္း၏ရသကကုစားရခက္လြန္းသည္။ဆူးဆိုလွ်င္ပင္ႏႈတ္ပစ္ရန္လြယ္ေကာင္းလြယ္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း
မ်က္စိျဖင့္မျမင္နုိင္ေသာအလြမ္းဆူး၏စူးနစ္မႈကတူးႏႈတ္ပစ္ရန္ခက္ခဲလြန္းသည္။ႏွလုံးသားမွာစူးသည့္ဆူးမို႔
နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းစူးနစ္တတ္မွန္းခံစားဖူးသူေတြမွနားလည္နုိင္ေပလိမ့္မည္။သူ႕အေၾကာင္းေတြေတြးရင္း
အိပ္ပ်က္ညေတြမ်ားလာခဲ့သည္။က်န္းမာေရးလည္းမေကာင္းခ်င္ေတာ့။ဆရာ၀န္ေျပာသည့္အတုိင္းဆုိႏွလုံးေရာ
ဂါပင္ျဖစ္စျပဳလာျပီ။အိပ္ေဆးေသာက္၍အိ္ပ္ေနရေသာဘ၀ႀကီးကိုစိတ္ပ်က္မိ၏။အအိပ္မမွန္ေသာေၾကာင့္
အစားအေသာက္ကလည္းပုံမမွန္။ေလျပင္းက်၍မီးပ်က္ေသာညမွာသူ႔ကုုိပုိျပီးလြမ္းေမာမိသည္။ပုိျပီးေတာင့္တ
မိ၏။သူသာအနားမွာရွိေနလွ်င္ျငီးေငြ႕မိမွာမဟုတ္။သူ႕ကဗ်ာခ်ဳိခ်ဳိေလးမ်ားျဖင့္ႏွစ္သိမ့္ေနမည္မွာမလြဲ။
ခုေတာ့..သူကအေ၀းမွာ..။သူမဆက္ျပီးမခံစားနုိင္ေတာ့။ေသာက္ေနက်အိပ္ေဆးကုိလုိအပ္သည္ထက္
ပုိေသာက္ဖုိ႔ႏွလုံးသားကအမိန္႔ေပးသည္။ဦးေနွာက္ကလက္မခံခဲ့။
မင္းနႏၵာနွင့္ရွင္ေမြ႕ႏြန္း၊ေမာင္ေဖငယ္ႏွင့္ဒုိင္းခင္ခင္၊ရုိမီယုိႏွင့္ဂ်ဴးလိယက္တုိ႕အေၾကာင္းသူေျပာျပ
တုန္းကတကယ္မျဖစ္နုိင္ဟုေစာဒကတက္ခဲ့ဖူး၏။ကုိယ္တိုင္ခံစားရေသာအခါမွအခ်စ္အလြမ္းတုိ႔၏တုိက္စားမႈမွာ
ျပင္းထန္ေၾကာင္းအသိအမွတ္ျပဳမိသည္။ေတြးေလနာက်င္ေလျဖစ္လာရသည့္ေ၀ဒနာကုိသည္းမခံခ်င္ေတာ့။
ဦးေႏွာက္ကိုေခါက္သိမ္းၿပီးႏွလုံးသားအမိန္႔ကုိနာခံလိုက္သည္။လုိအပ္သည္ထက္ပို၍အိပ္ေဆးေသာက္ပစ္
လိုက္၏။သိပ္မၾကာလိုက္။အေမွာင္သည္သူမ၏သိမႈနယ္ပယ္အကုန္လုံးလႊမ္းၿခဳံ၀ါးမ်ဳိသြားခဲ့သည္။
( သုံး )
"ႏွလုံးအထူးကုဆရာ၀န္"ဟူေသာဆိုင္းဘုတ္ကုိတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ျပီးေဒါက္တာေအာင္မ်ဳိးၿပဳံး
လိုက္သည္။ေဆးစစ္ခ်က္စာရြက္ႏွစ္ရြက္ကုိဖိုင္တြဲေလးျဖင့္ညွပ္၍သူ႕လူနာႏွစ္ေယာက္၏ေနာက္ဆုံးရအေျခအေန
ကုိစုံစမ္းရန္အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့၏။အခ်စ္ေၾကာင့္မျဖစ္သင့္ပဲျဖစ္သြားရေသာလူနာႏွစ္ေယာက္၏ဘ၀ကို
သနားေနမိသည္။အခ်စ္သည္ေကာင္းက်ဳိးေပးေသာအရာမဟုတ္ပါလားဟုလည္းသူေတြးေနမိ၏။နာရီကုိ
တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္းေကာ္ရစ္ဒါမွာခဏရပ္ေနမိသည္။လူနာေဆာင္သုိ႔မ၀င္ခင္နာ့စ္မေလးတစ္ေယာက္
အားေခၚ၍အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
" လူနာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးရအေျခအေနကိုဆရာ့ဆီအျမန္ဆုံးသတင္းျပန္ပို႕ပါ"
အရုိအေသေပးၿပီးထြက္သြားေသာနာ့စ္မေလး၏မ်က္ႏွာမွခံစားခ်က္ကိုေဒါက္တာေအာင္မ်ဳိးမျမင္လိုက္မိ။
ထုိ႔အတူသူ႕ေနာက္ကြယ္မွေစာင့္ၾကည့္ေနေသာမိခင္၏မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းကုိလည္းမျမင္ခဲ့။သူ႕စိတ္ထဲမွာလူနာႏွစ္ေယာက္
ကုိအေကာင္းဆုံးကုသေပးနုိင္ဖုိ႔သာစြဲမွတ္ထားသည္။လူနာကုိအေကာင္းဆုံးကုသေပးနုိင္ေရးထက္အေရးႀကီးတာ
မရွိဟုလည္းသူခံယူထားသည္။ျပန္ေရာက္လာေသာနာ့စ္မေလးကသူ႕ကုိလူနာႏွစ္ေယာက္၏အေျခအေနလာေျပာသည္။
" လူနာႏွစ္ေယာက္လုံးေဆးတုိက္ထားလို႔အိပ္ေနၾကတယ္ဆရာ.."
ထုိအခါမွသက္ျပင္းဖြဖြကုိခ်ရင္းအခန္းတြင္းသုိ႔ျပန္၀င္ခဲ့လိုက္သည္။ေဆးစစ္ခ်က္ဖုိင္တြဲေလးကိုေဘးမွာ
ခ်၍နာ့စ္မေလးယူလာေပးေသာႏြားႏုိ႕ကုိေသာက္ျပီးအနားယူေနလိုက္သည္။ႏွလုံးေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ႏွစ္ေယာက္
အတြက္တတ္စြမ္းသမွ်ကုသေပးမည္ဟုလည္းစိတ္ကုိဒုန္းဒုန္းခ်ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္၏။သိပ္မၾကာလိုက္။
အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ခုတင္ေပၚတက္လွဲေနလိုက္သည္။မ်က္လုံးမ်ားေမွးစင္းကာဘယ္အခ်ိန္
အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိလိုက္ေတာ့။
( ေလး )
တုန္းကတကယ္မျဖစ္နုိင္ဟုေစာဒကတက္ခဲ့ဖူး၏။ကုိယ္တိုင္ခံစားရေသာအခါမွအခ်စ္အလြမ္းတုိ႔၏တုိက္စားမႈမွာ
ျပင္းထန္ေၾကာင္းအသိအမွတ္ျပဳမိသည္။ေတြးေလနာက်င္ေလျဖစ္လာရသည့္ေ၀ဒနာကုိသည္းမခံခ်င္ေတာ့။
ဦးေႏွာက္ကိုေခါက္သိမ္းၿပီးႏွလုံးသားအမိန္႔ကုိနာခံလိုက္သည္။လုိအပ္သည္ထက္ပို၍အိပ္ေဆးေသာက္ပစ္
လိုက္၏။သိပ္မၾကာလိုက္။အေမွာင္သည္သူမ၏သိမႈနယ္ပယ္အကုန္လုံးလႊမ္းၿခဳံ၀ါးမ်ဳိသြားခဲ့သည္။
( သုံး )
"ႏွလုံးအထူးကုဆရာ၀န္"ဟူေသာဆိုင္းဘုတ္ကုိတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ျပီးေဒါက္တာေအာင္မ်ဳိးၿပဳံး
လိုက္သည္။ေဆးစစ္ခ်က္စာရြက္ႏွစ္ရြက္ကုိဖိုင္တြဲေလးျဖင့္ညွပ္၍သူ႕လူနာႏွစ္ေယာက္၏ေနာက္ဆုံးရအေျခအေန
ကုိစုံစမ္းရန္အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့၏။အခ်စ္ေၾကာင့္မျဖစ္သင့္ပဲျဖစ္သြားရေသာလူနာႏွစ္ေယာက္၏ဘ၀ကို
သနားေနမိသည္။အခ်စ္သည္ေကာင္းက်ဳိးေပးေသာအရာမဟုတ္ပါလားဟုလည္းသူေတြးေနမိ၏။နာရီကုိ
တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္းေကာ္ရစ္ဒါမွာခဏရပ္ေနမိသည္။လူနာေဆာင္သုိ႔မ၀င္ခင္နာ့စ္မေလးတစ္ေယာက္
အားေခၚ၍အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
" လူနာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးရအေျခအေနကိုဆရာ့ဆီအျမန္ဆုံးသတင္းျပန္ပို႕ပါ"
အရုိအေသေပးၿပီးထြက္သြားေသာနာ့စ္မေလး၏မ်က္ႏွာမွခံစားခ်က္ကိုေဒါက္တာေအာင္မ်ဳိးမျမင္လိုက္မိ။
ထုိ႔အတူသူ႕ေနာက္ကြယ္မွေစာင့္ၾကည့္ေနေသာမိခင္၏မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းကုိလည္းမျမင္ခဲ့။သူ႕စိတ္ထဲမွာလူနာႏွစ္ေယာက္
ကုိအေကာင္းဆုံးကုသေပးနုိင္ဖုိ႔သာစြဲမွတ္ထားသည္။လူနာကုိအေကာင္းဆုံးကုသေပးနုိင္ေရးထက္အေရးႀကီးတာ
မရွိဟုလည္းသူခံယူထားသည္။ျပန္ေရာက္လာေသာနာ့စ္မေလးကသူ႕ကုိလူနာႏွစ္ေယာက္၏အေျခအေနလာေျပာသည္။
" လူနာႏွစ္ေယာက္လုံးေဆးတုိက္ထားလို႔အိပ္ေနၾကတယ္ဆရာ.."
ထုိအခါမွသက္ျပင္းဖြဖြကုိခ်ရင္းအခန္းတြင္းသုိ႔ျပန္၀င္ခဲ့လိုက္သည္။ေဆးစစ္ခ်က္ဖုိင္တြဲေလးကိုေဘးမွာ
ခ်၍နာ့စ္မေလးယူလာေပးေသာႏြားႏုိ႕ကုိေသာက္ျပီးအနားယူေနလိုက္သည္။ႏွလုံးေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ႏွစ္ေယာက္
အတြက္တတ္စြမ္းသမွ်ကုသေပးမည္ဟုလည္းစိတ္ကုိဒုန္းဒုန္းခ်ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္၏။သိပ္မၾကာလိုက္။
အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ခုတင္ေပၚတက္လွဲေနလိုက္သည္။မ်က္လုံးမ်ားေမွးစင္းကာဘယ္အခ်ိန္
အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိလိုက္ေတာ့။
( ေလး )
"ေဒါက္တာ..သားေလးရဲ႕အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ..ေမးခ်င္လို႔ပါရွင္"
ဆုိ႔နင့္အက္ကြဲေနေသာအသံျဖင့္ေမးလာေသာလူနာရွင္အန္တီကုိေဒါက္တာႏြယ္ေလးသနားေနမိသည္။
မိမိလူနာ၏မိခင္ျဖစ္ေနသည္မို႔လူနာ၏အေျခအေနကိုေသခ်ာရွင္းျပလုိက္မိ၏။ပ်က္ယြင္းသြားေသာ
မ်က္ႏွာကုိျပန္ျပင္၍ထြက္ခြါသြားေသာထုိအန္တီ၏ေနာက္ေက်ာက္ုိအမွတ္မဲ့စြာၾကည့္မိရင္းသက္ျပင္း
ဖြဖြသာေျခြနုိင္ေတာ့သည္။စိတ္ေ၀ဒနာရွင္သားတစ္ေယာက္၏မိခင္ဘ၀ကုိစာနာေနမိသည္။မိုးေတြညဳိ
တိုင္းေတာင္သမန္အင္းေစာင္းကုိသြား၍တိုင္အမွတ္(၂၂၆)ေဘးမွာထုိင္ေဆြးေနတတ္ေသာစိတ္ေ၀ဒနာရွင္
တစ္ေယာက္ကုိေဆးကုသေပးရလိမ့္မည္ဟုဘယ္လုိမွမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိ။ထုိ႔ထက္ပုိ၍စိတၱဇေဆးရုံႀကီး၏အခန္း
တစ္ခု၀ယ္ကုိယ္တိုင္ေရးခံစားခ်က္စာမူေလးႏွစ္ေစာင္ကုိေဆးစစ္ခ်က္အမွတ္ျဖင့္ဖုိင္တြဲေလးႏွင့္ညွပ္
ကာႏွလုံးအထူးကုဆရာ၀န္ဟုကုိယ့္ကုိယ္ကုိထင္ေနမိေသာေဒါက္တာေအာင္မ်ဳိးလိုလူနာတစ္ေယာက္
ကုိစတင္ကုသေပးရလိမ့္မည္ဟုမထင္ခဲ့မိရုိးအမွန္ပင္။အရာရာသည္အိပ္မက္မဟုတ္ခဲ့။တကယ့္လက္ေတြ႕
ဘ၀သည္တစ္ခါတစ္ရံအိပ္မက္ထက္ဆန္းၾကယ္သည္မ်ားလည္းရွိေသးသည့္အေၾကာင္းကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံ
မွေဒါက္တာႏြယ္ေလးသိခဲ့ရျပီျဖစ္သည္။
( ငါး )
အရာရာသည္ကံစီမံရာအတုိင္းသာျဖစ္တတ္၏ဟုမွတ္သားဖူး၏။ကံၾကမၼာကုိကစားမိ၍
မျဖစ္သင့္သည္မ်ားျဖစ္သြားရွာေသာလူအခ်ဳိ႕အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။မိမိကုသေပးေနရေသာ
လူနာ၏ဖုိင္တြဲထဲမွေနရာေလးတစ္ခုကုိလည္းသြားၾကည့္ခ်င္ေနမိသည္။ဦးပိန္တံတားႀကီး၏ကၽြန္းတိုင္
အမွတ္(၂၂၆)ပင္ျဖစ္၏။သြားၾကည့္မိ၍ထုိတိုင္အမွတ္(၂၂၆)ေပၚမွာေရးထားေသာစာတန္းေလးကုိျမင္
မိလွ်င္ေဒါက္တာႏြယ္ေလးတစ္ေယာက္မည္သုိ႔ဆုံးျဖတ္မိမည္မသိ။အိပ္ေဆးအေသာက္လြန္၍ကြယ္
လြန္သြားရွာေသာအစ္မျဖစ္သူ၏ခ်စ္သူမွာသူမကိုယ္တို္င္ေဆးကုသေပးေနရေသာေဒါက္တာေအာင္မ်ဳိး
ဟုကိုယ့္ကုိယ္ကုိထင္မွတ္ေနရွာသည့္စိတၱဇေ၀ဒနာရွင္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွန္း
ေဒါက္တာႏြယ္ေလးသိခဲ့မည္ဆုိပါလွ်င္….။
ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။အတိတ္လမ္းမွာက်န္ခဲ့ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ မူရင္းကဗ်ာပုိင္ရွင္မွာ
မည္သူျဖစ္ေၾကာင္းကာယကံရွင္ႏွစ္ေယာက္မွလြဲ၍မည္သူမွ်မသိနုိင္ေသာအခ်က္တစ္ခုပင္။
အတိတ္သည္အရိပ္တစ္ခုျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ထုိအရိပ္သည္ေအးျမေသာအရိပ္တစ္ခုသာျဖစ္ေစခ်င္
သည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အတူက်န္ခဲ့ေသာအတိတ္ကေတာ့ ျပန္လည္ေအးျမဖုိ႕ျဖစ္နုိင္ပါဦးမည္လား။
ဇာတ္သိမ္းမလွေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အတူရင္နာစရာအတိတ္ေဟာင္းကက်န္ရစ္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
။ရတုသစ္
ဆုိ႔နင့္အက္ကြဲေနေသာအသံျဖင့္ေမးလာေသာလူနာရွင္အန္တီကုိေဒါက္တာႏြယ္ေလးသနားေနမိသည္။
မိမိလူနာ၏မိခင္ျဖစ္ေနသည္မို႔လူနာ၏အေျခအေနကိုေသခ်ာရွင္းျပလုိက္မိ၏။ပ်က္ယြင္းသြားေသာ
မ်က္ႏွာကုိျပန္ျပင္၍ထြက္ခြါသြားေသာထုိအန္တီ၏ေနာက္ေက်ာက္ုိအမွတ္မဲ့စြာၾကည့္မိရင္းသက္ျပင္း
ဖြဖြသာေျခြနုိင္ေတာ့သည္။စိတ္ေ၀ဒနာရွင္သားတစ္ေယာက္၏မိခင္ဘ၀ကုိစာနာေနမိသည္။မိုးေတြညဳိ
တိုင္းေတာင္သမန္အင္းေစာင္းကုိသြား၍တိုင္အမွတ္(၂၂၆)ေဘးမွာထုိင္ေဆြးေနတတ္ေသာစိတ္ေ၀ဒနာရွင္
တစ္ေယာက္ကုိေဆးကုသေပးရလိမ့္မည္ဟုဘယ္လုိမွမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိ။ထုိ႔ထက္ပုိ၍စိတၱဇေဆးရုံႀကီး၏အခန္း
တစ္ခု၀ယ္ကုိယ္တိုင္ေရးခံစားခ်က္စာမူေလးႏွစ္ေစာင္ကုိေဆးစစ္ခ်က္အမွတ္ျဖင့္ဖုိင္တြဲေလးႏွင့္ညွပ္
ကာႏွလုံးအထူးကုဆရာ၀န္ဟုကုိယ့္ကုိယ္ကုိထင္ေနမိေသာေဒါက္တာေအာင္မ်ဳိးလိုလူနာတစ္ေယာက္
ကုိစတင္ကုသေပးရလိမ့္မည္ဟုမထင္ခဲ့မိရုိးအမွန္ပင္။အရာရာသည္အိပ္မက္မဟုတ္ခဲ့။တကယ့္လက္ေတြ႕
ဘ၀သည္တစ္ခါတစ္ရံအိပ္မက္ထက္ဆန္းၾကယ္သည္မ်ားလည္းရွိေသးသည့္အေၾကာင္းကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံ
မွေဒါက္တာႏြယ္ေလးသိခဲ့ရျပီျဖစ္သည္။
( ငါး )
အရာရာသည္ကံစီမံရာအတုိင္းသာျဖစ္တတ္၏ဟုမွတ္သားဖူး၏။ကံၾကမၼာကုိကစားမိ၍
မျဖစ္သင့္သည္မ်ားျဖစ္သြားရွာေသာလူအခ်ဳိ႕အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။မိမိကုသေပးေနရေသာ
လူနာ၏ဖုိင္တြဲထဲမွေနရာေလးတစ္ခုကုိလည္းသြားၾကည့္ခ်င္ေနမိသည္။ဦးပိန္တံတားႀကီး၏ကၽြန္းတိုင္
အမွတ္(၂၂၆)ပင္ျဖစ္၏။သြားၾကည့္မိ၍ထုိတိုင္အမွတ္(၂၂၆)ေပၚမွာေရးထားေသာစာတန္းေလးကုိျမင္
မိလွ်င္ေဒါက္တာႏြယ္ေလးတစ္ေယာက္မည္သုိ႔ဆုံးျဖတ္မိမည္မသိ။အိပ္ေဆးအေသာက္လြန္၍ကြယ္
လြန္သြားရွာေသာအစ္မျဖစ္သူ၏ခ်စ္သူမွာသူမကိုယ္တို္င္ေဆးကုသေပးေနရေသာေဒါက္တာေအာင္မ်ဳိး
ဟုကိုယ့္ကုိယ္ကုိထင္မွတ္ေနရွာသည့္စိတၱဇေ၀ဒနာရွင္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွန္း
ေဒါက္တာႏြယ္ေလးသိခဲ့မည္ဆုိပါလွ်င္….။
ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။အတိတ္လမ္းမွာက်န္ခဲ့ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ မူရင္းကဗ်ာပုိင္ရွင္မွာ
မည္သူျဖစ္ေၾကာင္းကာယကံရွင္ႏွစ္ေယာက္မွလြဲ၍မည္သူမွ်မသိနုိင္ေသာအခ်က္တစ္ခုပင္။
အတိတ္သည္အရိပ္တစ္ခုျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ထုိအရိပ္သည္ေအးျမေသာအရိပ္တစ္ခုသာျဖစ္ေစခ်င္
သည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အတူက်န္ခဲ့ေသာအတိတ္ကေတာ့ ျပန္လည္ေအးျမဖုိ႕ျဖစ္နုိင္ပါဦးမည္လား။
ဇာတ္သိမ္းမလွေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အတူရင္နာစရာအတိတ္ေဟာင္းကက်န္ရစ္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
။ရတုသစ္
No comments:
Post a Comment