အသုံးေတာ္ခံ

အလြမ္းေတြနဲ႕ေမွးစက္တာပဲေကာင္းမယ္......
ငါ့ကိုယ္ငါ.....လူမွဟုတ္ရဲ႕လားေတြးးးးးးးးးးးရင္းေတြးးးး

တေရးနဳိးမွာကုိေတာင္ စုိးေၾကာက္တတ္ေအာင္...
နင္ေပးသြားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြက..........
ငါ့ရင္မွာ...........
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကီးကုိ..ရွိေသးတာေပါ့..

“မဟုတ္တာေတြ...ဟုတ္ေအာင္ေျပာတတ္လြန္းတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးကိုျပင္စမ္း”
ငါကပဲရူးနမ္းလြန္းတာလား....

သဘာ၀ကိုငါသိတယ္..နင့္ကိုငါ...နင့္ကိုငါ....

ခ်စ္ခဲ့တာက အလြမ္းနဲ႔မကာမိ..
နင့္အဆိပ္မိသြားတဲ့....ငါ့ နားေတြက ဗင့္ဆင့္ဗန္ဂုိးကို အားက်လုိက္ေပါ့...

မိုင္း/ဘုန္း...ေတြလား...ငါကလဲေပါက္ထြက္ခ်င္ေနတုန္း...

အတုံးအရုန္းနဲ႔ျပဳိလဲေနတဲ့..
စိတ္ဓာတ္ေတြက...ေဆာက္တည္ရာမဲ့.........
နင့္ ရဲ႕..အရွက္မဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းပါးေတြေၾကာင့္..ငါ...
ျပိလဲက်  မတတ္ပါပဲ......

ရိုက္ခ်ိဳးတာထက္....သတ္လိုက္တာပိုမိုက္မယ္....
ငါ့ရင္ကိုငါ......သနားေပးလိုက္ရမလား.....

နင့္ ႏွဳတ္ခမ္းပါးေၾကာင့္..
အသက္ငင္ေနတဲ့...ရင္ဘတ္က..
ငါ့ကုိျပန္ျပီး.. ဆႏၵျပလာတယ္..

အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပဲ..ေသဆုံးေအာင္...
နင္မုိ႕ ရက္စက္ရက္တယ္ဟာ...

လူတကာကိုႏိုင္ဖို႕..ငါ့အခ်စ္ေတြနင္ခုတံုးတစ္ခုလိုသံုး.....
“ႏွေမ်ာလိုက္တာ”.....

တန္ဖိုးတစ္ခုကို....“ထီြ” ကနဲေထြးထုတ္.....

အရုပ္ၾကဳိးျပတ္ပုံလဲေနေပမယ့္...
ငါ့ ရင္ကုိ ငါျပန္ထူရင္း............

မနက္ျဖန္မုိးလင္းရင္...နင္ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္..
ငါ့ရဲ႕..ကဗ်ာေတြနဲ႔ကာထားတဲ့..ရင္ဘတ္ၾကီးကုိ..။

ဒါေပမယ့္......
အခုေလာေလာဆယ္..ငါ့ုကုိယ္ငါ..လူမွဟုတ္ရဲ႕လား ေတြး..ရင္းနဲ႔...
အလြမ္းေတြနဲ႔ ေမွးစက္လုိက္ဦးမယ္...။


                               ရတုသစ္+ မာန္ခ