စဥ္းစားမိတဲ့ပုစၦာတစ္ခု

ကုိေနာက္တုိႈးစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနတယ္။သူ႕ဘ၀မွာဒီတစ္

ခါေလာက္ဘယ္တုန္းကမွစဥ္းစားခန္းမဖြင့္ဖူးဘူး။

ဒီေန႔မွႀကဳံလာတဲ့အျဖစ္ေလးကိုျပန္ေတြးရငး္စဥး္စားခန္းဖြင့္ေနမိရဲ႕။"ေလာကေရးရာမ်ားတယ္လဲ ရွုပ္ေထြးလြန္းပါလား"လို႕
လည္းအႀကိမ္ႀကိမ္ပင့္သက္ျဖာမိရတဲ့အထိ ။လူ႕အခြင့္အေရးဆုိတာဘာလဲ ။ဘာကိုလူ႕အခြင့္အေရးေခၚတာလဲ ။လူ႕အခြင့္
အေရးကုိလူတိုင္းရနုိင္ပါသလား ။ရနုိင္ရင္ေရာဘာျဖစ္မလဲ။လူတုိင္းမွာလူ႕အခြင့္အေရးရွီတယ္ဆုိမွေတာ့လွည္းေနေလွေအာင္း
ျမင္းေဇာင္းပါမက်န္အူ၀ဲကေနေသခါနီးလူႀကီးထိလူ႕အခြင့္အေရးရနုိင္တယ္ ရသင့္တယ္မဟုတ္လား။ဒါဆုိလူလို႕သတ္မွတ္
ထားတဲ့လူေတြဟာလူမွဳပတ္၀န္းက်င္ကသတ္မွတ္ထားတဲ့လူေတြလုပ္ေဆာင္ရမယ့္တာ၀န္ေတြကိုထမ္းေဆာင္ရမွာပဲမ
ဟုတ္ပါလား။လူနဲ႕ထုိက္တန္တဲ့ေပးဆပ္သင့္တာေတြကုိေပးဆပ္ရမွာပဲမဟုတ္ပါလား။အခုသူႀကဳံေတြ႕ေနခဲ့ရတာဒီလိုမ
ဟုတ္။ဒါ့ေၾကာင့္သူ႕အေတြးေတြရွဳပ္ေနတာ။ မနက္ထဲကငူငုိင္ျပီးစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနမိတာ။အေျဖကုိေတာ့သူမေတြ႕ေသး
။ေဆးေပါ့လိပ္မီးခုိးေငြ႕ေၾကာင့္အိမ္ထဲမွာေအာင္းေနတဲ့ျခင္ေတြ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္။တလူလူလြင့္ေနတဲ့
မီးခုိးေငြ႕ေတြနဲ႕အတူသူ႕စိတ္အစဥ္လည္းတလူလူလြင့္ေနတယ္...။
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                          ကုိေနာက္တုိးဆိုတာ ႀကဳံရာက်ပန္းအလုပ္သမား ။သူတို႕နယ္ျမဳိ႕ေလးမွာေတာ့ကုိေနာက္တိုးကုိမသိသူ
မရွိသေလာက္ပဲ။ကုိေနာက္တိုးကအစအေနာက္သန္သလိုသေဘာလည္းေကာင္းတယ္။တစ္ခါတစ္ခါခပ္ေထြေထြျဖစ္လာ
ခ်ိ္န္ေတြဆိုပုိၿပီးသေဘာေကာငး္တတ္တယ္။သီခ်င္းေလးတစ္ေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလမ္းမွာေတြ႕တဲ့ကေလးေတြ
ကုိမုန္႕ဖိုးလုိက္ေပးတတ္ေသးတာသူ႕အက်င့္။ဒါ့ေၾကာင့္သူ႕ဆုိရပ္ကြက္ထဲကကေလးေတြကအသည္းစြဲ။ကုိေနာက္တိုးက
လညး္ကေလးဆုိက်ားက်ား မမ အကုန္ခ်စ္ျပီးသား ။

                           တစ္ကုိယ္ရည္သမားမို႕အပုိကုန္က်စရာမရွိ။ပုိေငြလည္းမရွိ။ရွိသမွ်ကလညး္အဲလိုေသာက္လိုက္စား
လိုက္ ေပးလုိက္ ကမ္းလိုက္နဲ႕တက္တက္စင္ေျပာင္ေနတာပဲ။ျပီးေတာ့ကုိေနာက္တိုးမွာေကာင္းတဲ့ဗီဇေလးတစ္ခုရွိေသး
တယ္။အဲဒါကစာဖတ္တဲ့အက်င့္ဗီဇ ။သူဖတ္မွတ္ထားတဲ့ဗဟုသုတေလးေတြကုိရပ္ကြက္စကား၀ုိငး္မွာျပန္ေဖာက္သည္ခ်
တတ္တယ္။သူသိထားသမွ်အေတြးအျမင္ေလးေတြကုိလည္းဖြင့္ဟဖုိ႕၀န္မေလး ။ သူ႕အထာကုိသိျပီးသားဆုိေတာ့ရပ္
ကြက္စကား၀ုိင္းက၀ုိင္းေတာ္သားေတြကလည္းေခါင္းညိတ္ရလြန္းလို႕လူူစင္စစ္ကပုတ္သင္ညဳိျဖစ္ရေတာ့မလုိပါပဲ။
အဲဒီေလာက္ထိကုိေနာက္တိုးကရပ္ကြက္နဲ႕ပလဲနံပ သိပ္သင့္တာ။ သူမို႕စကားေျပာျပီဆုိရင္" ကုိတုိးက.. ကုိတိုးက"
လို႕အစခ်ီေျပာတတ္တာကုိပဲ ရပ္ကြက္ကလူေတြအတြက္ ဟဒယေဆးတစ္ခြက္။
                             ကေလးေတြကေတာ့" ဦးတိုးႀကီး "လို႕ေခၚၾကတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့သူကလညး္ခင္ေမာင္တိုးပရိသတ္။
သူ႕ကို ဦးတုိးႀကီးလို႕မ်ားေခၚလိုက္ရင္ရွိသမွ်သြားအကုန္ေပၚေအာင္ၿပဳံးျပၿပီးအဲဒီကေလးကုိေျပးေပြ႕လုိက္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒိကေလးအတြက္အဲဒီေန႕မုန္႕ဖုိးဖူလုံျပီ ။
                             ျပီးေတာ့ကိုေနာက္တိုး ပ်င္းလာတဲ့အခါ ဂစ္တာတီးေလ့ရွိတယ္။ အကၽြမ္းက်င္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။
ေအမုိငး္နား  ဘီမုိငး္နား သိရုံေလာက္ပဲ။ဒါေပမယ့္သူ ဂစ္တာတီးရင္ကီးမိတာမမိတာမသိ။သီခ်င္းထဲမွာေတာ့မုဒ္အျပည့္
သြင္းလို႕။မ်က္လုံးမွတ္ျပီးတီးလုိက္ဆုိလိုက္လုပ္ေနတာမ်ားမသိတဲ့သူဆုိတကယ့္ပညာရွင္အဆင့္လို႔ထင္မွတ္မွားမိရ
ေလာက္ေအာင္ပဲ။
                             မၾကာေသးမီက ခင္ေမာင္တုိးကြယ္လြန္တဲ့သတင္းလည္းၾကားၿပီးေရာ ကုိေနာက္တုိးမ်က္ႏွာမွာအ
မူအရာေတြေျပာင္းလာတယ္။တစ္စုံတစ္ခုကုိဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ့ဟန္နဲ႕သူ႕မ်က္ႏွာဟာမွဳိင္ပ်လုိ႔ ။အဲဒီေနာက္ပုိငး္
ရပ္ကြက္စကား၀ုိင္းကုိသူေျခဥိးမလွည့္ျဖစ္ေတာ့တာမ်ားလာတယ္။အိမ္မွာလည္းဂစ္တာတစ္လက္နဲ႕အလုပ္ရွဳပ္ေန
တတ္တယ္။လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြခ်ေရာင္းတဲ့မွဳန္မြဲမြဲသီခ်င္းစာအုပ္ေလးေတြလိုက္၀ယ္စုေနတာေတြ႕ရတယ္  ။
အထူးသျဖင့္ခင္ေမာင္တိုး ရဲ႕သီခ်င္းစာအုပ္ေတြ...။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                 ကုိေနာက္တိုးမူေျပာင္းသြားတာသတိထားမိသူေတြကသူ႕ကုိလာေမးၾကေတာ့ "ကုိတိုးႀကီး
မရွိေတာ့ဘူးေလ..ကုိိတုိးႀကီးရဲ႕အစား ကုိတုိးေလးေနရာ၀င္ယူမလို႕ ႀကဳိးစားေနတယ္" လို႕ျပန္ေျပာလႊတ္တယ္။  ။
လာေမးတဲ့သူေတြပဲတစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီးျပန္သြားၾကေလရဲ႕။ကုိေနာက္တိုးကေတာ့ခပ္တည္
တည္ပါပဲ။။
                                ညပုိငး္ေတြဆုိကိုေနာက္တိုးအိမ္ဘက္ကဂစ္တာသံမညီမညာနဲ႕သီခ်င္းသံမပီကလာကုိရပ္
ကြက္ကအခမဲ့နားဆင္ခြင့္ရသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။လူေတြအိပ္ခ်ိန္မွာဆူညံလို႕ဆုိျပီးရပ္ကြက္
လူႀကီးရဲ႕အဆူအေငါက္ကုိခံလိုက္ရတယ္။
                             " ေဟ့ေကာင္ .မင္း လူ႕အခြင့္အေရးနာမလည္ဘူးလား...ဒါ အိပ္ခ်ိန္ကြ..မင္းကဆူညံေနေတာ့
ဘယ္ေကာင္းေကာင္းအိပ္ၾကရေတာ့မလဲ..".စတဲ့ရပ္ကြက္လူႀကီးရဲ႕တရားကုိမ်က္နွာမသာမယာနဲ႕နားေထာင္ၿပီးးးး
အာမဘေႏၱ လုပ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။
                               အ ဲဒီညက" ေျဖာင္း..ခြမ္း "ဆိုတဲ့အသံထြက္လာျပီးေနာက္ပုိင္းကုိေနာက္တိုးအိမ္ကအသံတိတ္
ဆိတ္သြားတယ္။ "ငါ့ကုိပိတ္ပင္တာေရာ...လူ႕အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္တာမဟုတ္ဘူးလား...လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
တက္လမ္းကုိဖ်က္ဆီးပစ္တာဟာ လူ႕အခြင့္အေရး နားမလည္တာပဲ"..လို႕ သူေတြးမိလာတယ္..။
                             ေနာက္ပို္င္းရက္ေတြမွာလူ႕အခြင့္အေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြသူလိုက္၀ယ္ေနတာကို
ရပ္ကြက္ကသတိျပဳမိလာၾကတယ္။ ကိုတိုး ဘာလဲ..ဘယ္လဲ စတဲ့ ပေဟဠိေတြဟာသူတို႕မ်က္နွာမွာအထင္းသား
ေပၚလို႕....။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                               ႀကဳ့ံရာက်ပန္းအလုပ္သမားဆုိေတာ့ကား စပါယ္ယာလဲလုပ္တယ္။တစ္ခါတစ္ရံေပါ့။အုံနာ
ကသူ႕သူငယ္ခ်င္း။ ေက်ာင္းေနဖက္။တစ္ျခားစပါယ္ယာေတြအလုပ္ကခြင့္ေတာင္းတဲ့ရက္ဆုိကုိေနာက္တိုးစပါယ္
ယာျဖစ္ျပီ။အဲဒါီစပါယ္ယာျဖစ္တဲ့တစ္ရက္တစ္ေလမွာပဲကိုေနာက္တုိးစိတ္အႀကီးအက်ယ္ပ်က္ရတာေတြႀကဳံရ
တယ္။
                             "ဘယ္တတ္နူိင္မလဲ ..လူေပါင္းမ်ားစြာ..စီးေနတဲ့ကားကုိစပါယ္ယာသြားလုုပ္မိတဲ့ ကုိယ့္အ
ျဖစ္ကုိပဲမေက်မနပ္ျဖစ္ရုံရွိတာပဲ".အဲဒီလုိေတြးမိတာနဲ႕တျပဳိင္နက္ လူ႕အခြင့္အေရးဆုိတာႀကီးကကပ္ပါးေကာင္
တစ္ေကာင္လိုဦးေနွာက္မွာတြယ္ကပ္လာတယ္။အေတြးေတြကိုစုိးမိုးလာတယ္။ေဆးေပါ့လိပ္ေတြတစ္လိပ္ျပီးတစ္
လိပ္ေသာက္ျဖစ္ေအာင္တိုက္တြန္းလာတယ္။အေျဖမွန္ကေတာ့မရေသး။ လိုက္ေလ ေ၀းေလ..။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                          ျဖစ္ခ်င္ေတာ့စပါယ္ယာတစ္ေယာက္ခြင့္ရက္ယူတဲ့အေၾကာင္းသူငယ္ခ်ငး္ကလာေျပာတယ္။
လုိင္းကားအမွတ္တံဆိပ္ပါတဲ့အကၤ် ီေလး၀တ္ျပီးလို္က္သြားရုံပဲ။ သူလိုက္တဲ့ကားက ဒုိင္နာ ။အတြင္းပုိငး္မွာ
ဘယ္ခရီးကုိဘယ္ေလာက္က်သင့္တယ္ဆုိတာေရးထားတဲ့သံျပားတပ္ထားတယ္။လိုင္းကားရွားပါးေသးတဲ့နယ္
ၿမဳိ႕ေလးဆုိေတာ့ခရီးသည္ေတြကအလုအယက္။ စိတ္ပ်က္ဖုိ႕ေကာင္းတာကေစ်းသည္ေတြ။ငပိေတာင္း မွ်စ္
ေတာင္းေတြနဲ႕သူတို႕တက္လာရင္သြားျပီ ။ကားတစ္စိီးလုံးေလသန္႕ငတ္ျပီ။
                         ေစ်းသည္ေတြကုိေတာ့တန္္္္ဆာခယူရတယ္။မယူလို႕မရ။သူတို႕ေတာင္းေတြျခင္းေတြကလူ
နွစ္ေယာက္စာေလာက္ေနရာယူတယ္။အဲဒိီအခါဆုိကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႕ခံရၿပီသာမွတ္။
                        "အရင္စပါယ္ယာတုန္းကဘယ္ေလာက္ပါ..အခုမွကားခက တက္ရသလား.".ဘာ ညာနဲ႕ေျပာ
သံေတြကိုဥေပကၡာျပဳထားရတယ္။မဟုတ္ရင္ေခါင္းတက္နင္းမယ့္ဟာေတြ။မလြယ္ဘူး ။တစ္ခါတစ္ေလက်
ေတာ့လည္း  ဒီခရီးက သြားေနက် အခုမွဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ ေျပာျပီး ကားခအျပည့္မေပးပဲေပကပ္လုိက္လာ
သူေတြလည္း ဒုနဲ႕ေဒး ။ဒါေတြမႀကဳံခ်င္မၾကားခ်င္လို႔သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာၾကည့္တယ္ ။
                      "  မင္းက တစ္ခါတစ္ရံပဲလိုက္ရတာ..ဒီေလာက္ျဖစ္လို႕ကြာ...ေန႕တိုင္းလုိက္ေနရတဲ့ေကာင္
ေတြဘယ္လုိုလုပ္မလဲ...ေတြ႕ေနက်ျမင္ေနက်ေတြပဲ...မ်က္နွာေျပာင္တုိက္လိုက္ရတာပဲ...စိတ္ထဲထားမေန
နဲ႕ကြ..အဲ ဒါေပမယ့္ အခုတစ္ေခါက္အျပည္မေပးဘူးဆိုမွတ္ထားလိုက္..ေနာက္တစ္ခါလိုက္လို႕သူ႕အတြက္
အမ္းရမယ္ဆုိမအမ္းေတာ့ဘူး...ညစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး..ဒိလိုပဲလုပ္ရတာပဲ...သူတို႕လည္းသူတို႕အလုပ္
သူတို႕လုပ္တယ္..တို႕လည္းတို႕အလုပ္တို႕လုပ္ရုံပဲ...စပါယ္ယာဆုိမွေတာ့ကားခေတာင္းရမယ့္တာ၀န္ရွိတယ္
မေတာင္းပဲအလကားလုိက္ခိုင္းလို႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ...ဒါစီးပြားေရးလုပ္ေနတာ...တစ္ေယာက္ဆုိတစ္ေယာက္
သိသာတယ္ဟ...လူႀကီး ၃၀၀ ဆို ကေလး ၁၀၀ ပဲ ။ေတာင္းသာေတာငး္...အားမနာနဲ႕..ကေလးလညး္လူ
ပဲကြ..ဟုတ္လား..သူလဲလူႀကီးေတြလုိစားတယ္ေသာက္တယ္...ရင္ခြင္ပုိက္ကေလးဆုိထားလုိက္ေပါ့...
ငါးနွစ္ ငါးနွစ္အထက္ဆုိေတာင္းသာေတာငး္...ဒါမွသူတို႕လည္းလူရာ၀င္တယ္ဆုိတာသိမွာ...လူ႕အခြင့္အ
ေရးမွာသူတို႕ရသင့္သလိုလူေတြေပးရမယ့္အဖိုးအခကုိလညး္ေပးရမွာပဲ..ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့လူ႕အသိုင္း
အ၀ိုင္းမွာလူလုိလာေနလို႕..လူမို႕လို႕...မွတ္ထားေဟ့ေကာင္...သယ္ရင္း...မင္းကကေလးဆုိအခ်စ္ပုိလြန္း
လို႕ေျပာေနတာ...".။
                       သုူငယ္ခ်င္းေျပာေတာ့လည္းဟုတ္သလိုလို။"ဟုတ္တယ္။ကေလးလည္းလူပဲ။ငါးနွစ္ ငါးနွစ္အ
ထက္ဆုိေတာင္းရမယ္"လို႕ သူမွတ္ထားလိုက္တယ္..။
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                              ျဖစ္ခ်င္ေတာ့တစ္ေန႕ကားကေစာထြက္တယ္။တစ္ျခားလိုင္းကကားေတြနဲ႕အျပဳီင္ခရီး
သည္လုရတာမလြယ္ဘူး။တစ္ခါတစ္ေလႀကိတ္ရန္ပြဲေတြနႊဲရတတ္ေသးတယ္။ကားသမားနဲ႕စပါယ္ယာအလုပ္
ကလြယ္ကုိမလြယ္တာ။
                              ခရီးရဲ႕သုံးခ်ဳးိတစ္ခ်ဳးိေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕သူ႔အေမျဖစ္ဟန္
တူသူအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္တက္လာတယ္။သတ္မွတ္ထားတဲ့ကားခက ၃၀၀ ။ ၃၀၀ပဲေပးတယ္။ကေလး
အတြက္မပါ။ကေလးက ခုနစ္နွစ္ေလာက္ရွိေနျပီ။ "၄၀၀ ဗ်"လုိ႕ေျပာေတာ့မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ဒက္ကနဲ
ေရာက္လာတယ္။သူတြန္႕သြားတယ္။ဒါေပမယ့္အားတင္းျပီးေတာင္းလုိက္တယ္။
                            "အစ္မႀကီး ၁၀၀ လိုေသးတယ္ခင္ဗ်"
                           " ဘာ  "   တစ္ခြန္းနဲ႕တင္သူေနာက္ျပန္လဲက်ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားမိရဲ႕။ခက္ေနပါျပီ။ဘယ္လုိ
လုပ္ရမလဲ။အေတြးထဲသူငယ္ခ်င္းရဲ႕စကားသံကုိျပန္ၾကားမိမွျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။
                           " ကေလးအတြက္၁၀၀ လိုေသးတယ္ဗ်"
                         "   ဟင္..နင္တုိ႕ကဘယ္လိုလဲ..ေတာ္ေတာ္ေငြလိုေနၾကတယ္ေပါ့..ဟုတ္လား..ဒီမွာကေလး
ပဲရွိေသးတယ္ဟဲ့...မေပးနုိင္ဘူး..မေပးဘူးဆုိမေပးဘူးပဲ..ေၾကာင္နာထမင္းေတာင္းသလိုလာေတာင္းမေနနဲ႕"
သြားျပီ..။လူေကာင္းစင္စစ္ကသူေတာင္းစားေလာက္ျဖစ္သြားျပီ။ကားေပၚပါလာတဲ့တစ္ျခားခရီးသည္ေတြက
ၿပဳံးစိစိ။သက္ျပင္းကုိတရစပ္မွဳတ္ထုတ္ရင္းပါးစပ္ပိတ္လိုက္ခဲ့ရတယ္။ေတာ္ေသးတယ္။ကားဆရာကခရီးသည္
ေတြဆင္းရမယ့္ေနရာကုိေအာ္ေျပာသြးလို႕....။
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                            ေနာက္သုံးလေလာက္အၾကာမွာဟုိနားစုစု ဒိီနားစုစုနဲ႕ေျပာေနသံၾကားလို႕သူနားစြင့္မိတယ္ ။
သူတို႕ျမဳိ႕နဲ႕ေလးမိုင္ေလာက္အကြာမွာမီးေဘးသင့္တဲ့အေၾကာငး္သိရတယ္။ေလးမုိင္ေလာက္အကြာဆုိေတာ့သူ
ငယ္ခ်ငး္ကားနဲ႕လိုက္ျပီးသတင္းသြားေမးဖို႕ဆုးံျဖတ္လုိက္တယ္။စပါယ္ယာအေနနဲ႕ေတာ့မဟုတ္။ခရီးသည္အေန
နဲ႕လိုက္ျဖစ္တယ္။မီးေဘးသင့္တဲ့ေနရာေရာက္လုိ႕သတင္းစုံစမ္းလိုက္ေတာ့ဆီပုိက္ယုိေနတဲ့ဆုိ္င္္ကယ္ေအာက္မွာ
ေဆးလိပ္တိုပစ္လုိက္မိတာက စေလာင္တာဆုိပဲ။ေတာ္ေတာ္ေလးပါသြားတာေတြ႕ရတယ္။မီးေလာင္ျပင္ကမဲညစ္
ေသြ႕ေျခာက္လို႕။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနရွာတဲ့လူေတြကုိအားေပးစကားေျပာရုံမွတစ္ပါး သူလည္းဘာမွမတတ္နို္င္။
ေလွ်ာက္ၾကည္ရင္းတစ္ေနရာမွာလူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တုိးေနတာေတြ႕ရတယ္။ကုန္ကားႀကီးေတြရပ္ထားတာလဲ
ျမင္မိရရဲ႕။အနီးအနားသြားၾကည့္မွလူမွဳကူညီေရးအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကကူညီေရးလုပ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။
သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚရင္းမ်က္စိကစားလုိက္ေတာ့သူ စပါယ္ယာလုပ္ခဲ့တုန္းကကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႕ခဲ့တဲ့
အမ်ဳိးသမီးကုိသြားေတြ႕တယ္။သူ႕ကိုျမင္ေတာ ့တစ္ဖက္ကုိမ်က္နွာလွည့္သြားတယ္။သူ႕ေရွ႕မွာခုနစ္နွစ္သားလူ
ငယ္ေလးကရပ္လို႕။ကူညီေရးကလာေပးတဲ့ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ အစားအေသာက္ေတြကုိတန္းစီစံနစ္နဲ႕ယူေန
တာမွန္းသိလုိက္ရတယ္။
                                ကေလး လူႀကီးအတန္းခြဲထားတာလည္းေတြ႕ရတယ္။ငါးနွစ္နဲ႕ငါးနွစ္ေအာက္ကတစ္တန္း။
ငါးနွစ္အထက္ကေနေျခာက္ဆယ္ထိ တစ္တန္း။ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေတြကတစ္တန္း။သူ႕အတန္းနဲ႕သူရ
သင့္တဲ့အကူအညီအခြင့္အေရးေတြယူလို႕။ ကုိေနာက္တိုးစဥ္းစားခန္းဖြင့္မိရျပန္တယ္။
                                ကားခေတာင္းတုန္းကေတာ့ကေလးဆုိျပီးမေပးပဲေနတယ္။အခုေတာ့....သူ႕အခြင့္အေရး
ကုိရေအာင္ယူေနလိုက္တာ။ရသင့္တဲ့အခြင့္အေရးကုိေတာ့ရေအာင္ယူျပီးေပးသင့္တဲ့အဖုိးအခကုိမေပးတာကုိ
ေတာ့ဘယ္လုိသတ္မွတ္မလဲ။လူ႕အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္ရာမေရာက္ဘူးလား။
                                လုိခ်င္ရင္ေတာ့ေပးရမွာပဲ။တစ္စုံတစ္ခုကုိလိုခ်င္ရင္တစ္စုံတစ္ခုေတာ့ေပးရမယ္ေလ..။
ဘာမွမေပးရင္ဘာမွမရနုိင္ဘူး..။
                                ဒီလုိေအာက္ေျခသိမ္းေတြကအစလူ႕အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္ေနရင္........။ဒါကိုေရာလူ႕
အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္တာလို႕သတ္မွတ္လို႕ ရ/မရ ။ကိုေနာက္တုိးအေတြးေတြပ်ံ႕လြင့္ေနမိတယ္။
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                               အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကစျပီးလူ႕အခြင့္အေရးအေၾကာင္းကုိေနာက္တိုးစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနခဲ့
မိတယ္။သူ႕ဘ၀မွာဒီတစ္ခါေလာက္ဘယ္တုနး္ကမွစဥ္းစားခန္းမဖြင့္ဖူးဘူး။ဒီေန႕မွႀကဳံလာတဲ့အျဖစ္ကေလးကုိ
ျပန္ေတြးရင္းစဥး္စားေနမိရဲ႕။အေျဖကုိေတာ့သူမေတြ႕ေသး။ေဆးေပါ့လိပ္မီးခိုးေငြ႕ေတြေၾကာင့္အိမ္ထဲမွာေအာင္း
ေနတဲ့ျခင္ေတြ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္။ တလူလူလြင့္ေနတဲ့မီးခုိးေငြ႕ေတြနဲ႕အတူသူ႕စိတ္အစဥ္လဲ
တလူလူလြင့္ေနဆဲပါပဲ...။

                                                                 ရတုသစ္
                                                    (          30/11/2012            )