အေမ့သားဟာကေလးေလးပါပဲ အေမ

နီယြန္မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထဲက
ညပါး၀တဲ့ ညကုိ စူးစူးစိမ္းစိမ္းဆြဲထုတ္လို႔
ခ်ဳပ္ရုိးေျပေလ်ာ့စအရုဏ္ဆီ ပစ္တင္လုိက္ရ
အေမ့အိမ္မ်က္ႏွာစာက ျမတ္ေလးပန္းရုံဟာ
ခုလိုခ်ိန္မွာ
ရနံ႕ေတြေ၀ဆာေနေရာေပါ့ ။

ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္သိပ္မ်ားတဲ့ၿမဳိ႕ျပနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္အတၱနဲ႔ေစ့စပ္မရတုိင္း
လက္သီးေတြပဲေယာင္ကိုင္းလာတယ္ ။

အစစ အရာရာ
ပါးလႊာလာတဲ့ျမဳိ႕ျပ၀တ္ရုံမွာ
ကၽြန္ေတာ္သာထူထဲ တင္းၾကပ္ေနသလား မသိ
ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္
ပြင့္လင္း..ျမင္သာ ျဖစ္ေနမိတဲ့အခ်ိန္
အေမ့အိမ္မွာက်န္ရစ္တဲ့ဖ်င္ၾကမ္းအကၤ်ီေလး
ေခ်ာင္ကြယ္ မွာ ေဆြးေနမလား ။

ကိုယ့္တရားနဲ႕ကိုယ္ မွန္ေနၾကသူေတြၾကား
အေမလူႀကဳံပါးလိုက္တဲ့ေလာကနီတိစာအုပ္ေလး
ေလာကႀကီးကိုေတြေတြေ၀ေ၀ ျပန္ေငးလုိ႕ ။

လူႀကီးလူေကာင္းေတြနဲ႕စာရင္
အေမ့သားဟာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ထက္မပုိမွန္း
အေမ့အိပ္ခန္းက
ကၽြန္ေတာ့္ဓာတ္ပုံျဖဴမည္းေလးကို ျပန္ၾကည့္ပါ အေမ ။         ။


ရတုသစ္