“ပန္းစံပယ္××နန္းအလယ္မေပၚခုိက္ဟာမို႕××အလိုက္ေတာ္တန္သင့္ရုံပ
××ခံပြင္းကုိကုံးရတယ္××”
ေျပးႀကဳိေတာ့ေထြးညဳိ သီခ်င္းကုိသီဆိုရင္းမ်က္ႏွာ၀မွာအ၀တ္စည္း္ထား
တဲ့စဥ့္အုိးငယ္ေလးေတြကုိစည္းခ်က္မွန္မွန္တီးကာေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ေနရွာတဲ့သားငယ္ရဲ႕
မ်က္နွာကုိၾကည့္ရင္းက်ဳပ္အေတြးေတြအတုိင္းအဆမဲ့ေမ်ာလြင့္ေနတယ္။အေယာက္နွစ္
ဆယ္ေလာက္ရွိမယ့္လူအုပ္ႀကီးက၀ုိင္းအုံလုိ႕ ။က်ဳပ္တုိ႕ေရွ႕ကဖလားေလးထဲမွာေတာ့
တစ္ရာက်ပ္တန္၊နွစ္ရာက်ပ္တန္နဲ႕ငါးဆယ္က်ပ္တန္အႏြမ္းေလးေတြခုန္ဆင္းပ်ပ္၀ပ္ေန
တယ္။၀ုိင္းအုံေနတဲ့လူေတြဆီကခုန္ဆင္းလာတာေလ၊က်ဳပ္ကေတာ့က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕လုပ္အား
ခနဲ႕ရတဲ့ေငြေၾကးမို႕စိတ္သန္႕သန္႔နဲ႔ယူရဲတယ္ဗ်ာ။ခိုးဆုိးလုယက္ေနတာမွမဟုတ္ပဲေလ။
အခုဟာက…။
ၿပီးေတာ့က်ုဳပ္အလုပ္ကုိလည္းသမၼာအာဇီ၀ျဖစ္တယ္လုိ႕ပဲယူဆထား
တယ္။က်ဳပ္ကကုိယ္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ရာပညာရပ္ေလးနဲ႕ျပည္သူလူထုအခ်ဳိ႕ကုိခ
ဏေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္အေမာအပန္းေျပေစခ်ုင္တဲ့ဆႏၵထားတယ္။ပရိသတ္ကလည္းတုံ႕
ျပန္တဲ့အေနနဲ႕ေငြစေၾကးစေလးေတြဆုခ်ၾကတယ္။နည္းတာမ်ားတာကိုထည့္မတြက္ပါ
ဘူး။က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကုိအသိအမွတ္ျပဳတာကိုပဲေက်နပ္လွျပီေလ။ဒါေပမယ့္ဗ်ာ…
က်ဳပ္တုိ႕ကလညး္သူလုိငါလိုပဲ သမုဒၵရာ၀မး္တစ္္္ထြာနဲ႕ဆုိေတာ့…….။
က်ဳပ္က က်ဳပ္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ပညာေလးကုိသားငယ္
ကိုလည္းသင္ေပးထားတယ္။က်ဳပ္ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါေတြဆုိအဆင္ေျပေအာင္
ေပါ့ ။သားငယ္ကုိက်ဳပ္အတြက္ခုတုံးလုုပ္လုိက္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလ။တကယ္ဆုိ
ကုိယ့္သားသမီးကုိဘယ္မိဘက ဆင္းရဲတြင္းထဲနွစ္ရက္မလဲေလ။
အခုဆုိသားငယ္ကက်ုုဳပ္ရဲ႕လက္သံအတုိင္းတီးခတ္မႈပုိင္းမွာေၾကညက္ေနျပီ။
*****************************************************
က်ဳပ္တုိ႕သားအဖ တီးလိုက္ဆုိလိုက္နဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖေနလုိက္ၾကတာအ
ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ၾကာလာတာနဲ႕အမွ်လူေတြလည္းမ်ားမ်ားလာတယ္။လမ္းသြား
လမ္းလာေတြနဲ႕ပဲမ်ားလာတာ။တစ္ခ်ုဳိ႕ကေတာ့လွမ္းၾကည့္ရုံသက္သက္ပဲ။တစ္ခ်ုဳိ႕က်
ေတာ့အနီးကပ္လာၾကည့္ျပီးမွေခါင္းရမ္းျပန္ထြက္သြားတာလည္းရွိရဲ႕။က်ဳပ္တုိ႕ေဖ်ာ္ေျဖ
တယ္ဆုိတာကလည္းတီး၀ုိင္းႀကီးေတြလိုႀကီးက်ယ္တာမွမဟုတ္တာ၊။ဂုန္နီအိပ္ေလးခင္း
ျပီးက်င္းပေနတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ..က်ဳပ္ကေတာ့ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ဆက္လုပ္ေနမိ
တယ္။
ေခါင္းရမး္ျပီးထြက္သြားတဲ့လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာဘာေတြေတြးမိေနမလဲ
က်ုဳပ္မွန္းဆၾကည့္မိေသးတယ္။တူရိယာသံ၊သီခ်င္းသံေတြနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖေနေပမယ့္သံစုံ
တီး၀ုိင္းႀကီးမဟုတ္လို႕၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္းနုိင္ငံေက်ာ္အဆုိေတာ္ေတြမဟုတ္လို႔။စိတ္မ
၀င္စားပဲထြက္သြားၾကတာျဖစ္မယ္လို႕မွန္းဆမိပါရဲ႕။က်ဳပ္မွန္းဆမိိတာေျပာတာပဲေလ။
မဟုတ္ဘူးလား ။
တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ကို ကယ္ပါေတြလို႔ပဲထင္ျပီးနွာေခါင္းရႈံ႕ထြက္ခြါ
သြားၾကတာလဲရွိတယ္။လူအမ်ဳိးမိ်ဳး စိတ္အေထြေထြဆိုေတာ့ရႈျမင္သုံးသပ္ပုံျခင္းလည္း
ဘယ္တူပါ့မလဲ၊။သူတို႕ထင္သလုိလူစားမ်ဳိးမဟုတ္တာေတာ့က်ဳပ္တုိ႕သားအဖနဲ႕ေလာ
ကပါလနတ္ေတြသိတယ္။
တကယ္ဆုိသူတုိ႕ေရလုိက္လြဲေနၾကမွန္းမသိၾကဘူး။အယူအဆမွားေနမွန္း
မရိပ္မိၾကဘူး။အႏုပညာဆုိတာစင္ျမင့္ေပၚမွာသံစုံတီး၀ုိင္းႀကီးေတြနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမွအႏုပညာ
လို႕ထင္ေနၾကတယ္။ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုိ႕မွတ္ယူေနၾကတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့ဒီလုိမထင္မိဘူး။
လမ္းေဘးမွာစည္းနဲ႕၀ါးတီးျပီးေတာင္းရမ္းေနသူေတြရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကလည္းအနုပညာပဲမ
ဟုတ္ဘူးလား။၀ါးပုိး၀ါးဆစ္ပုိင္းနွစ္ခုကုိေျမေပၚမွာပုတ္ခတ္ရင္းသီခ်င္းေလးနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖ
ေနတဲ့သူတုိ႕အနုပညာကလည္းတစ္ခါတစ္ခါလည္ျပန္ေငးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ေျပာင္
ေျမာက္လြန္းတာေတြ႕ဖူးႀကဳံဖူးသူေတြသိၾကပါလိမ့္မယ္။
အနုပညာဆိုတာလူတုိ႔ရဲ႕နွလုံးသားကုိဖက္တြယ္ပူး၀င္ျပီးခံစားမႈေပးနုိင္
စြမ္းရွိတဲ့အရာလို႕ပဲက်ဳုပ္ထင္မိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။နွလုံးသားကုိထိမွန္ျခင္းမရွိတဲ့အ
နုပညာကုိ အနုပညာမေျမာက္ဘူး လို႕လူေတြကသတ္မွတ္တတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ဒါ
က က်ဳပ္အထင္ေျပာတာပါ။ဆရာႀကီးေတြကေတာ့အနုပညာကိုအမ်ဳးိမ်ဳိးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾက
တာက်ဳပ္မွတ္သားဖူးပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လမ္းသြားလမ္းလာလူေတြနဲ႕ျပည့္နွက္ျပီးအား
ေပးသူမ်ားလာတဲ့က်ဳပ္တုိ႕သားအဖရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကုိေလာေလာဆယ္အနုပညာေျမာက္
ေနျပီလို႕ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကုိယ္ခ်ဥ္ျပီးေတြးမိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီလိုပဲ က်ဳပ္ေတြးမိပါ
တယ္။
************************************************************
သားငယ္ကိုခဏနားခိုင္းျပီးက်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲဆက္ေဖ်ာ္ေျဖေနမိ
တယ္။သီခ်င္းကလည္းတစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ဆိုလို႕ေကာင္းလာတယ္။သီခ်င္းထဲမွာစ်ာန္၀င္
စားနစ္ေမ်ာေနမိေတာ့ေဘးကလူအုပ္ကုိလည္းသတိမထားမိေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ ဒန္္ဖလား
ေလးထည္းကပုိက္ဆံအႏြမ္းေလးေတြကုိယူျပီးထန္းေခါက္ဖာေလးထဲထည့္ေန
တဲ့သားငယ္ရဲ႕လွဳပ္ရွားမႈကုိေတာ့သိေနတယ္။ဆိုလိုက္တီးလိုက္နဲ႔သီခ်င္းဆယ္ပုဒ္ေက်ာ္
သြားတယ္။အားနည္းနည္းေျခာက္လာလုိ႔ေရသန႔္ဗူးထဲကေရကုိေမာ့လိုက္ရေသးတယ္။
ေရသန္႔ဗူးဆုိေပမယ့္ဗူးခြံကိုပဲေျပာတာ။ေရကေတာ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာသြားခပ္
ထားရတာေလ။အဓိကကေတာ့ေရငတ္ေျပဖုိ႕ပဲမဟုတ္လား။က်န္းမာေရးေတြဘာေတြ
ဘာေတြလည္းဂရုမစိုက္နုိင္ဘူးေလ။ရွိတဲ့ေရ ေတြ႕တဲ့ေရသုံးလိုက္ရတာပဲ။
ေနာက္တစ္ပုဒ္ဆက္ဆုိမလို႔ျပင္ေနတုံးမွာပဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ေရွ႕ထြက္လာျပီး “ဦးႀကီး တြံ႕ေတးသိန္းတန္ရဲ႕ နွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့ သီခ်င္းရရင္
ဆုိျပေပးပါလားဗ်ာ” ေျပာလာတယ္။အားေပးသူရွိလုိ႔႔ေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ကလည္း “နတ္ရူးဘုံ
ေျမွာက္ေျခေထာက္က”ဆုိတဲ့အစားထဲကပဲ။မေမာနုိင္မပန္းနုိင္တီးမိဆိုမိေတာ့
တာပဲေလ။ဒါကက်ဳပ္အက်င့္ပဲ။
“ ခ်စ္သူရွိရာ××ဒီဌာနဆီသုိ႕..မွန္းဆ တမ္းတပါေသာ္လည္း××တစ္ခါ္
တစ္ေခါက္ျဖင့္ ××မလာေရာက္၀ံ့သူပါကြယ္×××”
သီခ်ငး္ထဲမွာစီေမ်ာလိုက္ပါရင္းက်ဳပ္မ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္ၾကည္ေတြ
ေတာင္ေ၀့လာမိတယ္။သီခ်င္းဆုံးသြားေတာ့ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္နွာမွာေက်နပ္မႈကိုဖ်တ္
ဖ်တ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။သီခ်င္းေတာင္းတဲ့ေကာင္ေလးကႏွစ္ရာတန္အေၾကြတစ္
ရြက္ဆုခ်သြားတယ္။ေဘးကလူအုပ္ထဲကလက္ခုံသံေတြလည္းတေျဖာင္းေျဖာင္းထြက္
လာတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာက်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ေတာင္ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လို႔ု။စင္တင္တီး၀ုိင္းႀကီး
ေတြနဲ႕မေဖ်ာ္ေျဖနုိင္ေပမယ့္လက္ခုပ္တီးအားေပးမယ့္သူေတြရွိေနေသးတယ္ဆိုျပီးေပါ့။
ေကာင္ေလးထြက္သြားေတာ့ေနာက္လူေတြကလည္းသူတို႕ႀကဳိက္တဲ့
ျမန္မာသီခ်င္းေလးေတြေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။က်ဳပ္ရတဲ့သီခ်င္းဆုိရင္ေတာ့ဆုိျပလိုက္
တယ္။မရတဲ့သီခ်င္းဆုိရင္မရတဲ့အေၾကာငး္ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။သီခ်င္းေတာငး္သူနဲ႕သီ
ခ်င္းဆုိတဲ့က်ဳပ္တစ္သားထဲက်လို႔ ။လက္ရွိဘ၀ကုိေတာင္ေမ့သြားမိပါရဲ႕။
မၾကာလိုက္ပါဘူး ။မုန္တုိင္းက၀င္ေတာ့တာပဲ။ျပႆနာကစေတာ့တာာပဲ
။ “ ဦးေလးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာေဂၚလိီသီခ်င္းေလး ဟဲ ျပစမ္းပါဗ်။”
အဲဒီလိုေျပာျပီးေရာက္လာတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္က်ဳပ္ျပာယာခတ္သြားရ
တယ္။ေစာေစာကအေပ်ာ္ေတြခုန္ပ်ံထြက္သြားတယ္။တစ္ဆက္ထဲပဲေဒါသစိတ္ကငယ္
ထိပ္ကိုေရာက္ေနသလားထင္ရတယ္။ေခါင္းထဲမွာမိုက္ျပီးျပာေ၀သြားတယ္။ေကာင္ေလး
ကလြဲလို႔ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့ဘူး။ေဒါသအေမွာင္ေတြဖုံးျပီးမဲမဲျမင္ရာရုိက္ခြဲပစ္လုိက္ခ်င္မိ
တယ္။ လက္သီးကုိက်စ္က်စ္ဆုပ္ျပီးအံႀကိတ္ထားမိတယ္။
“ဘာကြ ၊မင္း ဒါတမင္ေစာ္ကားတာပဲကြ ၊ဒီမွာ ျမန္မာသံစဥ္ေတြပဲဆုိ
ေနတာ မင္းမသိဘူးလား။ ဒီသီခ်င္းမ်ဳိးလာဆုိခုိင္းတာငါ့ကို တမင္ ရန္စတဲ့သေဘာပဲကြ”
ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ေဒါသစိတ္ရဲ႕တုန္ခါမႈနဲ႕အသံကစည္း၀ါးမက်ဘူး
။ျပတ္ေတာက္ျပတ္ေတာက္ထြက္က်လာတယ္။ေကာင္ေလးကလည္းမေခ။မူးေနတာ
လည္းျဖစ္မွာေပါ့။က်ဳပ္ကိုပက္ကနဲျပန္ေျပာတယ္။
“ ဘာဗ်..ဒီသီခ်င္းကလည္းျမန္မာသီခ်င္းပဲဗ်…အဂၤလိပ္လိုဆုိထားတာမွမ
ဟုတ္တာ..ဒီေလာက္ေခတ္စားထားတဲ့သီခ်င္းကုိမွမရပဲနဲ႕ခင္ဗ်ားႀကီးတီးလိုက္၊ဆုိလိုက္၊
သီခ်င္းေတာင္းခုိင္းလုိက္လုပ္ေနတာ မရွက္ဘူးလားဗ်..အခုသီခ်င္းေတာင္းေတာ့ေခြးအ
လွည္းနင္းမိသလုိျဖစ္ေနျပီ..မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ…”
အဲဒီအခ်ိန္ထ္ိက်ဳပ္သည္းခံေနလိုက္ေသးတယ္။ဒီေလာက္နဲ႕ရပ္သြားမယ္
မွတ္လို႕။အဲဒီေကာင္ေလးကိုလည္းသူ႕အေပါင္းအေဖာ္ေတြကဆြဲေခၚေနၾကတယ္။ဒါေပ
မယ့္ယက္ကန္ယက္ကန္ပါသြားရင္းေျပာလိုက္တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕စကားကက်ဳုပ္ေဒါသကုိ
အထြဋ္အထိပ္ထိေရာက္ေအာင္ပိုု႔ေပးလိုက္သလုိပဲ။
“ ေဟ့ေကာင္ေတြ..ဖယ္စမ္းကြာ..ငါ့ကုိလာမခ်ဳပ္နဲ႕…မင္းတို႕မျမင္ဘူးလား
လက္ေတြေျခေတြေကာင္းေနလွ်က္နဲ႕ဘာမွမယ္မယ္ရရလုပ္ကုုိင္မစားဘူး..ညာ၀ါးစား
ဖို႕ပဲတတ္တယ္..သူေတာင္းစားပဲကြ..အႀကံအဖန္ေတြ…”
က်ဳပ္မတ္တပ္ရပ္လုိက္ျပီးေကာင္ေလးဆီသြားရင္ဆိုိင္မိတယ္။သြား
ေလရာယူတတ္တဲ့၀ါးဆစ္ပိတ္ဒုတ္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ကုိင္ထားရင္းေပါ့ေလ။အေျခ
အေနကရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႕ပုိျပီးတင္းမာသြားတယ္။ေစာေစာကေဘးမွာ၀ုိင္းေနတဲ့လူေတြ
လည္းမရွိၾကေတာ့ဘူး။၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႕ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တယ္။
ေကာင္ေလးကလညး္က်ဳပ္လိုလူတစ္ေယာက္ကျပန္ျပီးအာခံတယ္ဆိုျပီး
ႀကိတ္မနုိင္ခဲမရျဖစ္ေနပုံပဲ။မ်က္နွာကရဲထေနတယ္။ ျပီးေတာ့..မၾကား၀ံ့မနာသာစကား
လုံးေတြနဲ႕ဆဲေရးတုိင္းထြားျပီးက်ုဳပ္ကိုေစာ္ကားျပီးရင္းေစာ္ကားေနတယ္။က်ဳပ္ရဲ႕သည္းခံ
နုိင္မႈအတုိင္းအတာကကုန္သြားျပီ..။
လက္ထဲက၀ါးဆစ္ပိတ္ဒုတ္နဲ႕ရုိက္ဖုိ႕လက္ေျမွာက္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲအ
သနားခံအၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ေနတဲ့သားငယ္ေၾကာင့္က်ဳပ္ရဲ႕ေဒါသစိတ္ဟာ တစ္ထစ္ေလွ်ာ့
သြားတယ္။စိတ္လုိက္မာန္ပါလုပ္လုိ္က္မိရင္ရႈပ္ေထြးမြန္းၾကပ္တဲ့ေလာကႀကီးအလယ္မွာ
သားငယ္တစ္ေယာက္ထဲေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္က်န္ခဲ့မွာေတြးမိေတာ့ၾကမ္းေနတဲ့စိတ္ကျပန္
ေလ်ာ့သြားတယ္။မိုင္တုိင္ရွည္သက္ျပင္းေမာႀကီးကုိပဲ ေလးတြဲ႕တြဲ႕ညွစ္ခ်လိုက္ရတယ္။
အမွတ္တမဲ့ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ က်ဳပ္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး “ထြီ”ကနဲ
တံေထြးေထြးျပီးထြက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးကုိေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕အ
ၾကည့္မ်ဳိးကုိ က်ဳပ္ခါးသီးစူးနစ္စြာ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရဘူးတယ္။ ဘယ္မွာလဲ ဆုိတာျပန္စဥ္းစား
ေနတုန္းအခ်က္ျပလာတဲ့ ၀မ္းသမုဒၵရာေၾကာင့္ အေတြးစကုိျဖတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။ သား
ငယ္ေလးလဲ အေတာ္ဆာလွေရာ့မယ္ေလ။
***********************************************************
က်ဳပ္တုိ႕ထုိင္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကေရကရာမုန္႔ဆိုင္တန္း
ေတြရွိတာမို႕သားငယ္ကုိမုန္႕သြား၀ယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။သားငယ္ရဲ႕ညစ္ေထးေထးအ၀တ္
အစားနဲ႕ညွင္းသုိးသုိးရုပ္သြင္ကုိၾကည့္ျပီးမုန္႔ေရာင္းေနတဲ့ေကာင္မေလးေတြနွာေခါင္းရႈံ႕
သြားတာကုိအမွတ္တမဲ့ျမင္လိုက္ရတယ္ ။ရင္နာရေပမယ့္မ်က္နွာလႊဲျပီးမသိက်ဳိးကၽြံျပဳ
ထားလိုက္ရတယ္။မုန္းေရာင္းေပးလုိက္တာကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမလုိျဖစ္ေနတယ္ ။
ေရႊတြဲလြဲ၊ေငြတြဲလြဲနဲ႕အ၀တ္အစားေျပာင္ေျပာင္နဲ႔လူေတြဆုိရင္ေတာ့
“အစ္မႀကီး အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေလး၀ယ္သြားပါဦးလား”
“ ဟို အစ္ကို.ကၽြန္မတို႕ဆုိင္မွာလာအားေပးပါဦး..လာပါ..ကၽြန္မတုိ႕ဆုိင္ကေစ်းခ်ဳိပါ
တယ္..ပစၥည္းလည္းမွန္တယ္ေလ..”
“ဟိုဖက္က ေမာင္ေလးတုိ႕..ညီမေလးတို႕..လာပါဦး ျမည္းၾကည့္ပါဦး.ႀကဳိုက္မွ၀ယ္ေလ
ရပါတယ္..လာပါ..အားေပးသြားပါဦး” စတဲ့ေလာကြတ္ပ်ဴငွါေတြနဲ႕ေဖာ္ေရြေနတဲ့ေကာင္
မေလးေတြဟာ သားငယ္ကုိက်ေတာ့ဘာျဖစ္လုိ႔နွာေခါင္းရွဳံ႕ခ်င္ၾကတာလဲ။
“ အေတာ္ခက္တဲ့လူေတြပါလား ။လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စံ ကုိအ၀တ္အစား၊ေရႊ၊ေငြ ၊ကအဆုံး
အျဖတ္ေပးတာလား။စိတ္ဓာတ္ကအဆုံးအျဖတ္ေပးတာလားဆုိတာကြဲကြဲျပား
ျပားမသိၾကေသးသေရြ႕ေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ဟာ ဒီလိုဆက္ဆံခံေနရဦးမွာပဲ”လို႕ေတာင္ေတြးမိ
လုိက္ပါရဲ႕ ။
**********************************************************
မုန္႔၀ယ္ျပီးျပန္လာတဲ့သားငယ္ကုိလက္ဆြဲျပီးေစတီေတာ္ေျမာက္ဘက္က
အရိပ္ေကာင္းတဲ့မန္က်ည္ပင္ရိပ္မွာသြားထုိင္လိုက္တယ္။အဲဒီဖက္ကလူရွင္းလို႕ေတာ္
ေသးတယ္။ေစတီေတာ္ဆုိမွသတိရတယ္။က်ဳပ္တို႕ေရာက္ေနတဲ့ျမဳိ႕ကေရႊဘုိၿမဳိ႕။ဒီၿမိဳ႕
မွာေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္(၁၁)ရက္ကစၿပီးသီတင္းကၽြတ္လဆန္းေရာက္တဲ့ထိေအာင္
ျမဳိ႕ေထာင့္ေစတီပြဲေတာ္ဆုိတာနွစ္စဥ္က်င္းပတယ္။ေရႊဘုိခရုိင္တစ္ခုလုံးမွာအစည္ကား
ဆုံးပြဲလို႔ေျပာလို႕ရတယ္။ေတာရြာ ဇနပုဒ္ကလူုေတြပါလာေရာက္ဆင္ႏႊဲၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္းပြဲေတာ္တုိင္းလွည့္လည္ေရာင္းေလ့ရွိတဲ့ဆယ့္နွစ္ပြဲေစ်း
သည္ေတြဆီကလုိခ်င္တဲ့ပစၥညး္ေတြ၀ယ္္ဖုိ႕ဆုိျပီးတကူးတကလာၾကတယ္။တစ္ခ်ုဳိ႕က်
ေတာ့လည္းတီဗီဖန္သားျပင္မွာသာျမင္ရတဲ့နုိ္င္ငံေက်ာ္မင္းသား၊မင္းသမီးတို႕၊အဆုိေတာ္
တို႕ပါလာတတ္တာမို႕အျပင္မွာျမင္ဘူးေအာင္တမင္တကာလာၾကည့္ၾကတာလည္းရွိရဲ႕။
ပြဲေတာ္ကႀကိတ္ႀကိတ္တိုးနဲ႕အရမ္းစည္ကားတယ္။ ေန႕ခင္းပုိငး္ထက္ညပုိင္းကပုိျပီး
စည္ကားတယ္။အေသြးအေရာင္စုံလွဳပ္ရွားေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးကျမစ္တစ္စင္းစီးဆင္းေနသ
လိုပဲ။အတန္းလုိက္ အစုအဖြဲဲ႕လိုက္စီးဆင္းေနၾကတယ္။
ေျပာရဦးမယ္။ ဒီၿမဳိ႕ေထာင့္ေစတိီဆုိတာႏွယ္ႏွယ္ရရမွမဟုတ္တာ။အ
ေလာင္းမင္းတရားႀကီးဦးေအာင္ေဇယ်တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ့တဲ့အထင္ကရေစတီေတာ္
ႀကီးေပါ့။(၁၁၁၉)ခုႏွစ္၊ျပာသုိလ္လဆန္း(၂)ရက္ေန႔ကစၿပီးတည္္ခဲ့တယ္လုိ႕သမုိင္းေတြ
မွာပါတယ္။(၁၁၂၀ )ျပည့္ုနွစ္၊သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္(၃)ရက္ေန႕မွာအျပီးသတ္
တည္ေဆာက္နုိင္လုိ႕(၁၀ဲ)လၾကာတယ္လုိ႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ေစတီေတာ္တည္ခ်ိ္န္
ေပါ့။ “ေမာ္ေဓာျမင္သာ ျမဳိ႕ေထာင့္ေစတီ”လို႔ဘြဲ႕ေတာ္ရွိေပမယ့္လြယ္လြယ္ပဲျမဳိ႕ေထာင့္
ေစတီလို႕ေခၚေနၾကတာ။ၾကာေတာ့နွဳတ္က်ဳးိေနၾကျပီထင္ပါရဲ႕။တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိဘုရားပြဲေတာ္
သာလာၾကတာ။ဘုရားပြဲက်င္းပတဲ့ေစတီေတာ္ရဲ႕ဘြံဲ႕ေတာ္အျပည့္အစုံကုိမသိသူေတြအ
မ်ားသား။က်ုဳပ္ကေတာ့ေရာက္ေလရာမွာအမွတ္သညာေလးနဲ႕ေနျပီးစပ္စုတတ္လြန္းတဲ့
အက်င့္ေလးရွိထားေတာ့ဒီသမုိငး္ကုိသိထားျပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဘုရားပြဲေတာ္ရက္ဆုိ
အေရာက္လာျဖစ္ေအာင္လာတယ္။က်ဳပ္တုိ႕လုိဘ၀သမားေတြအဖုိ႔ဒီပြဲမ်ဳိးကလက္လြတ္ခံ
လို႕မျဖစ္ဘူးေလ။ဒီပြဲမွာလာခဲ့ရင္း ေစာေစာပုိင္းကေကာင္ေလးနဲ႕ျပႆနာျဖစ္ရတာပဲ။
က်ဳပ္အလုပ္၊က်ဳပ္ပညာကိုေစာ္ကားတဲ့ေကာင္ေလးကုိဆုံးမခ်င္ေပမယ့္သားငယ္ေၾကာင့္
က်ဳပ္စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာ။ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့တင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႕။ခံစားရခက္တုုံးပဲ။
******************************************************
မန္က်ညး္ပင္ရိပ္မွာထုိင္ျပီးသားငယ္၀ယ္လာတဲ့ကေရကရာမုန္႔ေလးကုိစား
ရင္းေက်ာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာဖတ္ဖူးတဲ့စာခ်ဳိးေလးကိုသတိရမိလုိ႔ၿပဳံးလိုက္မိပါေသးရဲ႕။
“ ကြပ္ပ်စ္စာေပ၀ိုင္း”ဆုိတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာပါတယ္။ဆုိေကာငး္လုိ႕အရက်က္ထားမိ
တာ။ခုေတာ့ ကေရကရာစားရင္းဆိုၾကည့္ေနမိတယ္။
“ကေရကရာ ၊ေရႊညာကမုန္႕မ်ဳိး
ေပါက္ေပါက္ကယ္ခ်ဳိပါလွ
အုန္းယိုက တုိး ။” ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးေလးေပါ့။ သေဘာက်လုိ႕ခဏခဏရြတ္
မိတယ္။သားငယ္ကုိဆုိျပေတာ့သားငယ္ကလည္းသေဘာေတြ႕ေနေလရဲ႕။
လူရွင္းတဲ့ မန္းက်ည္းပင္ရိပ္မွာပဲ အိပ္စက္အနားယူဖုိ႕ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။အိပ္
ခ်ိန္လည္းတန္ေနျပီေလ။ေန၀င္စအခိ်န္ေလာက္ထဲကဆုိလုိက္၊တီးလိုက္နဲ႕ေနခဲ့တာမို႕
အသံေတြျပာၿပီးလက္ေတြလည္းေညာင္းေနျပီ။ခင္းျပီးသြားတဲ့ဂုန္နီအိပ္အခင္းေပၚမွာပဲ
လွဲလိုုက္တဲ့သားငယ္ကုိဘာဘူေစာင္အႏြမ္းေလးၿခံဳေပးျပီးသားငယ္ရဲ႕နီေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေန
တဲ့ ဆီေ၀းဆံပင္ေတြကုိသပ္ေပးေနမိတယ္။သားငယ္အိပ္သြားျပီဆိုမွေစတီေတာ္ကို
ဦးသုံးႀကိမ္ခ်ျပီးရင္ထဲရွိေနတာေတြဆုေတာင္းလိုက္တယ္။နဖူးေပၚလက္တင္ရင္းစဥ္းစားခန္း
ဖြင့္ေနမိတာမို႕အိပ္ဖုိ႔ခက္ေနမိတယ္။အေတြးေတြလုံးခ်ာလည္ရင္းသက္ျပင္းေတြအထပ္ထပ္
ခ်ေနမိတယ္။အဆုိးဆုံးေတြးမိတာကေတာ့က်ဳပ္နဲ႕ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္
ေလးရဲ႕အၾကည့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေတြးပဲ။
ျခင္ကိုက္လို႔လူးလြန္းလိုက္တဲ့သားငယ္ရဲ႕လွဳပ္ရွားမႈကိုနားစြင့္ရင္းမိခင္
ရင္ေငြ႕နဲ႕ေ၀းကြာခဲ့ရရွာတဲ့သားငယ္ကိုသနားမိတယ္။တစ္ဆက္တည္းသားငယ္ရဲ႕မိခင္
ကိုအေတြးကလွ်ပ္တျပက္ငင္မိတယ္။မေတြးခ်င္ပဲေမ့ပစ္ထားတဲ့အေၾကာင္းအရာကုိျပန္
ေတြးျဖစ္ဖို႕အေတြးသံသရာကလည္ခ်ိန္ေရာက္လာျပီထင္ပါရဲ႕ေလ။
***********************************************************
သားငယ္ရဲ႕မိခင္နာမည္က မစိမ္းႏု ။သူနဲ႕က်ဳပ္အေၾကာင္းမပါခင္ကက်ဳပ္
အလုပ္ဟာနာမည္အေတာ္ရစျပဳေနျပီျဖစ္တဲ့ဆုိင္း၀ုိင္းတစ္ခုမွာေျခာက္လုံးပတ္တုိ႕၊စည္း၀ါး
တုိ႕အလွည့္က်တီးတဲ့သူေပါ့။က်ဳပ္ရဲ႕လက္သံနဲ႕လက္ဆကိုႀကဳိက္ျပီးဆုိင္းဆရာကသူ႕
ဆုိင္း၀ုိင္းမွာအၿမဲေနဖုိ႕ကမ္းလွမ္းတယ္။အဲဒီဆိုိင္း၀ိုင္းမွာပဲၿမဲေနတုံးက်ဳပ္ေနာက္မွေရာက္
လာတဲ့လူရႊင္ေတာ္ေပတုိးရဲ႕နွမမစိမ္းႏုနဲ႕က်ဳပ္္ဟာ “အုိးခ်င္းထား အုိးခ်င္းထိ”ထုံးစံ အတုိင္း
ရည္ငံခဲ့မိတယ္။မစိမ္းႏုက ဆုိင္း၀ိုင္းမွာေနာက္ပုိ္င္းအဆုိေတာ္ေလ။က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕
အေျခအေနကိုုသိတဲ့ဆုိင္းဆရာကလည္းသူ႕၀တၱရားရွိတဲ့အတုိင္းလက္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။
သူ႕၀ုိင္းမွာပဲဆက္ေနဖုိ႕ေျပာတာပဲ။က်ဳပ္ကလည္းသေဘာတူလက္ခံခဲ့တယ္။ဆုိင္းဆရာရဲ႕ေက်း
ဇူးေတြက်ဳပ္အေပၚမွာရွိေသးတယ္။ေက်းဇူးဆပ္ရင္းသူ႔၀ိုင္းမွာပဲဆက္ေနေပးခဲ့
တယ္။ အစပုိငး္မွာေတာ့ဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။ျဖစ္လည္းမျဖစ္ခဲ့ဘူး။အိပ္ေထာင္ေရးက
လည္းသာယာခဲ့တယ္လို႕ေျပာရမယ္။သားငယ္နွစ္နွစ္သားေလာက္ေရာက္မွျပႆနာရဲ႕
ျမွားဦးကတည့္တုိးႀကီးလွည့္လာတယ္။မိီးခြက္ထြန္းမရွာပဲဆုိုက္ဆုိက္ျမဳိက္ျမဳိက္ေရာက္လာတဲ့
ျပႆနာကက်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕သာယာေနတဲ့ကမၻာငယ္ေလးကုိၿဂဳိဟ္ဆုိး၀င္ ေမႊ သြားခဲ့
တယ္။အဲဒီေန႕ကိုက်ဳပ္ဘယ္လိုမွေမ့ပစ္လုိ႕မရခဲ့ဘူး။တစ္သက္လုံးမေမ့နုိင္ေတာ့မယ့္ေန႔လို႕
ေတာင္ေျပာလို႕ရမယ္ထင္တယ္။
ဟုိးေရွးေခတ္ကလုိ ဆုိင္း၀ိုင္းေတြကိုဂရုစိုက္မႈသိပ္မရွိေတာ့တဲ့က်ဳပ္တုိ႔
ေခတ္မွာက်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဆုိင္း၀ုိင္းေလးဟာလည္းေလာကဓံေလအလွဳပ္မွာေၾကြျပဳတ္ခဲ့တယ္။ဖရုိ
ဖရဲျဖစ္သြားတယ္။လယ္ပုိင္ယာပုိင္လည္းမရွိတဲ့က်ဳပ္တို႔လိုလူေတြအတြက္အလုပ္ရဖုိ႔အခက္
ေတြ႕ေနတယ္။ဆုိင္းတီးတာကလြဲလို႕ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ပုိဆုိးတယ္။ပန္းရံ၊လက္သမားအကူ
စတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့လည္းအဆင္မေျပဘူး။အလုပ္အဆင္မေျပေသးတာနဲ႕အမွ်အိမ္ေထာင္
ေရးပိုင္းကလည္းအက္ေၾကာငး္ေပးလာတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရ
သမွ်အလုုပ္ေလးေတြေပၚပင္လုိက္လုပ္တယ္။၀င္ေငြနဲ႕ထြက္ေငြကေတာ့မမွ်ေတာ့ဘူး။ရရစားစား
ဘ၀မွာမ၀တ၀ပဲစားရေတာ့တယ္။ပိန္လွိီလာတဲ့သားငယ္ကုိုၾကည့္ျပီးက်ဳပ္ရင္ထဲမွာမခ်ိေအာင္ခံစား
ခဲ့ရတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာစား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းမႈဒဏ္၊ႏွစ္လုံး၊သုံးလုံးဒဏ္ေတြမိလာတဲ့မစိမ္းႏုဟာ
ေျခလွမ္းမမွန္ေတာ့ဘူး။“ဘယ္သူက..လုံးပုိင္ရတယ္”ဆုိအဲဒီလူဆီေျပးျပီးသား။ဘယ္သူက.အလည္
ထုိင္ပီတယ္..ဆိုလည္းဆည္းကပ္္ဖုိ႔၀န္မေလးဘူး။က်ဳပ္အတန္တန္တားေပမယ့္မရေတာ့ဘူး။ေလာဘ
စိတ္ကတံခြန္ထူေနျပီ။ဆင္းရဲတြင္းကုိစိတ္ပ်က္မႈအားေကာင္းေနျပီ။၀တ္ခ်င္စားခ်င္၊လွခ်င္ပခ်င္စိတ္
ကမကုန္ေသးသူဆိုေတာ့ပိုဆိုးတယ္ထင္ပါရဲ႕။အလုပ္မည္မည္ရရမရွိေသးတဲ့က်ဳပ္ကုိအာခံလာတယ္
။ေစာင္းခ်ိတ္စကားေတြနဲ႕နားပူေအာင္လုပ္လာခဲ့တယ္။သည္းခံစိတ္ေမြးျပီးက်ဳပ္ေနခဲ့တယ္။သားငယ္
ရဲ႕ေရွ႕ေရးမွာမိခင္လိုေနေသးတယ္မဟုတ္လား။လင္မယားရန္ျဖစ္လုိ႕ကြဲၾကရင္လည္းၾကားထဲကသား
ငယ္ေလးပဲေျမဇာပင္လိုျဖစ္သြားမွာက်ဳပ္မလုိလားဘူး။က်ဳပ္ရ႕ဲသည္းခံစိတ္ကုိအတတ္ႏုိင္ဆုံးေမြးျမဴ
ထားရတယ္။
တစ္ေန႔။အဲဒီတစ္ေန႔ကက်ဳပ္တုိ႔ဘ၀ေလးကုိၿဂဳိဟ္ဆိုးကအျပတ္ေမႊသြားတဲ့ေန႕ပါပဲ။ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္နွစ္ေစာင္နဲ႔အတူေရာက္လာတဲ့မစိမ္းႏုကုိတစ္ခါမွမျမင္ဘူးတဲ့လူစိမ္းတစ္
ေယာက္ကုိၾကည့္မိပုံမ်ဳိးနဲ႕က်ဳပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထုိးေပးဖုိ႕ေျပာလာ
ေတာ့မွအသိ၀င္ျပီးေတာင္းပန္မိတယ္။သားငယ္ေလးကိုအေၾကာင္းျပျပီးေတာင္းပန္ေပ
မယ့္လည္းမရေတာ့ဘူး။ဘယ္လိုအေၾကာင္းတရားေတြကသားနဲ႕လင္ကုိပစ္ပယ္ခ်င္တဲ့အထိဆြဲေဆာင္
သြားတယ္ဆုိတာက်ဳပ္စဥ္းစားလို႕မရခဲ့ဘူး။ေလာကဓံရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကိုမခံစားနုိင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
က်ဳပ္သက္ျပင္းပဲအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနမိေတာ့တယ္။ဘယ္လိုသေဘာမ်ဳိးနဲ႕ေျဖာင္းျဖရမွန္းလည္းမသိေတာ့ဘူး
။ေနာက္ဆုံးက်ဳပ္ကိုဘာမွအသုံးမက်တဲ့သူတစ္ေယာက္လုိစြပ္စြဲလာတယ္။အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
တာ၀န္ကိုမေက်ပြန္မွေတာ့မေပါင္းနုိင္တဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာလာတယ္။က်ဳပ္ရဲ႕မာနကိုထိပါးလာေတာ့
က်ဳပ္အသိစိတ္ကလက္မခံေပမယ့္စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္တယ္။ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဇြတ္နွစ္ျပီးေရး
ေပးလုိက္ရေတာ့တာပဲေလ။သားငယ္ကုိေတာ့မေပးလိုက္နုိင္ဘူးလို႔အျပီးျပတ္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္သူနဲ႕ပါသြားရင္လည္းသားငယ္ရဲ႕ေရွ႕ေရးကမေတြးရက္စရာမဟုတ္လား။
က်ဳပ္ကိုကြာရွင္းျပီဆုိမွေတာ့သူ႕မွာကပ္စရာ၊မွီစရာရွိေနလို႔ျဖစ္မွာပဲလို႔ထင္မိ
တယ္။တရားမ၀င္တဲ့နည္းလမ္းနဲ႕ႀကီးပြားေနတဲ့ေကာင္တစ္ေယာက္နဲ႕ျငိေနတယ္ဆုိတာသဲ့သဲ့ေတာ့
ၾကားမိထားတယ္။က်ဳပ္မယုံမိခဲ့ဘူး။အခုအဲဒီသတင္းဟာခိုင္မာသြားျပီထင္မိတယ္။က်ဳပ္အတြက္ေတာ့
ေရွ႕ဆက္ဘ၀ခရီးဟာတစ္ဆစ္ခ်ဳိးမကေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရျပီေလ။က်ဳပ္သားငယ္အတြက္ရွင္သန္ေနရဦးမယ္။
သားငယ္ကုိလူပီပီသသျဖစ္ေစခ်င္ေသးတယ္။ဒါေပမယ့္….။
******************************************************
ကံဇာတ္ဆရာက က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဇာတ္၀င္ခန္းကုိတမင္အက်ည္းတန္ထားတယ္ထင္ပါရဲ႕။အခုထိ လူေမြးလူေရာင္မေျပာင္ေသးဘူး။အေမွာင္မျပယ္ေသးဘူး။မိုးမလင္းေသးဘူး။က်ဳပ္တတ္နုိ္င္သေလာက္
ေတာ့ႀကဳိးစားေနမိတယ္။သမၼာအာဇီ၀က်တယ္ဆုိေပမယ့္အခုက်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာလူတကာအျမင္
မၾကည္နုိင္ဘူး။အလုပ္တစ္မ်ဳိးေျပာင္းဖုိ႕လည္းမလြယ္ေသးဘူး။ဘယ္လိုအခြင့္အလမ္းနဲ႕က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဘ၀
ပြင့္လန္းရပါ့မလဲေမွ်ာ္လင့္ရင္းဆုေတာင္းေနမိတာအႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္နုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
မစိမ္းႏုနဲ႕လမ္းခြဲျပီးတဲ့ေနာက္သားငယ္ကိုလက္ဆြဲျပီးနယ္တကာစုံေလွ်ာက္
ရင္းဘ၀ကိုျဖစ္သလိုျဖတ္သန္းေနမိတယ္။အလုပ္ရွားတဲ့ေခတ္မွာလုပ္တတ္တဲ့အလုပ္ပဲ
လုပ္ကိုင္ရင္းခရီးႏွင္ေနမိတယ္။သားငယ္ေတာင္(၅)ျပည့္ျပီးသြားျပီေလ။သားငယ္ကို
ေက်ာင္းအပ္ျပီးပညာသင္ေစခ်င္ေပမယ့္လက္ရွိအလုပ္ကရတဲ့လုပ္အားခကေက်ာင္းအပ္နုိင္တဲ့ထိ
မျပည့္စုံေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။သားငယ္ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့အိပ္ေမာက်ေနလိုက္တာ အျပစ္ကင္းစင္ေနတယ္။က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကေလႏွင္ရြက္ေျခာက္လုိျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀မုိ႕စိတ္ထဲမွာသားငယ္အတြက္
တာ၀န္မေက်ေသးသလုိအၿမဲတမ္းခံစားေနရတယ္။မခ်င့္မရဲလည္းျဖစ္ေနမိတယ္။မတည္ျငိမ္နုိင္ေသးတဲ့ဘ၀
ကိုဘယ္လိုရပ္တန္႔ရမလဲေတြးရတာၾကာေတာ့ကုိုယ့္ကုိယ္ကိုသိမ္ငယ္လာမိသလိုပဲ။မတည္ျငိမ္နုိင္ေသးတာ
ကလည္းမစိမ္းႏုကိုေမ့ရာေမ့ေၾကာင္းႀကဳိးစားရင္းခရီးႏွင္ေနမိလုိ႕ပါပဲ။ဒါဟာက်ဳပ္ရဲ႕အတၱႀကီးမႈတစ္ခုလိုျဖစ္
ေနျပီလားမသိ။က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာကိုကုစားဖုိ႔သားငယ္ကိုဆြဲေခၚထားသလုိျဖစ္ေနျပီလားမသိ။မစိမ္းႏုကုိေမ့
ပစ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိမွသတိရေနမိလို႕ခက္ျပီေလ။
သတိရမႈနဲ႕တစ္ဆက္္တည္းေမ့မရနုိင္ဆုံးကေတာ့လမ္းခြဲခါနီးမွာက်ဳပ္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့့္သြားတဲ့
မစိမ္းႏုရဲ႕မ်က္လုံးမ်ား…။ဟုတ္ပါရဲ႕..အခုမွသတိရတယ္။က်ဳပ္နဲ႕စကားမ်ားခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕အၾကည့္
မ်ဳိးဘယ္မွာျမင္ဘူးပါလိမ့္လို႕စဥ္းစားေနမိတာ။လက္စသတ္ေတာ့မစိမ္းႏုရဲ႕အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႕သြားတူးေနတာ
ကုိး။ဒီလိုဆုိမျဖစ္ဘူး။ေရွ႕ဆက္ျပီးဒီလိုမ်က္လုံးအၾကည့္ေတြကုိမခံခ်င္ေတာ့ဘူး။သားငယ္ကုိႏႈိးၿပီးခရီးဆက္
ဖုိ႕ျပင္လုိက္မိတယ္။အိပ္ေရးပ်က္သြားရွာမယ့္သားငယ္ကိုေတာ့သနားမိပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအၾကည့္
ေတြနဲ႕ေ၀းရာေရာက္မွအိပ္ေရး၀ေအာင္ျပန္အိပ္ခုိင္းဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ေငြနည္းနည္းေလးပုိရ
တာမို႔ဘုရားပြဲျပီးတဲ့အထိေနခ်င္ေသးေပမယ့္ အဲဒီစိတ္ကူးကိုျပန္ရုတ္သိမ္းပစ္လုိက္တယ္။
လူဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပါေစ။စိတ္ဆင္းရဲမခံခ်င္ေတာ့ဘူး။အဆိပ္သင့္ခဲ့ဖူးတဲ့နွ
လုံးသားကုိထပ္ျပီးအဆိပ္သင့္မခံနုိ္င္ေတာ့ဘူး။ဒီမ်က္လုံးမ်ဳိးေတြနဲ႕ေ၀းရာကိုက်ဳပ္သြားမွ
ျဖစ္ေတာ့မယ္။ထပ္မဆုံခ်င္ ၊မႀကဳံခ်င္ေတာ့ဘူး။ခရီးဆက္ကာနီးမွာေစတီေတာ္ကိုဦးခုိက္
ျပီးရင္ဘတ္ထဲကဆႏၵအတိုင္းဆုေတာင္းလုိက္မိတယ္။
“ကြာရွင္းတဲ့ေန႕ကမစိမ္းႏုရဲ႕ၾကည့္ပုံမ်ဳိးနဲ႔ရန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ၾကည့္ပုံမ်ဳိးေတြကအျမန္
ဆုံးကင္းေ၀းရပါလို၏..ျမတ္စြာဘုုရား..”
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီမ်က္လုံးအၾကည့္ေတြဟာ….။
**********************************************
ျဖစ္ခ်င္တာရယ္၊ျဖစ္ေနတာရယ္၊ျဖစ္သင့္တာရယ္ တစ္ထပ္တည္းမက်နုိင္ေသး
တဲ့ဘ၀ခရီးၾကမ္းကိုႏွင္ေနရင္း မစိမ္းႏုတုိ႕ရဲ႕အၾကည့္မ်ဳိးလိုမ်က္လုံးသံစဥ္ေတြနဲ႕ေ၀းတဲ့
ေနရာကိုက်ဳပ္ရွာေဖြမွျဖစ္ေတာ့မယ္။အဲဒီသံစဥ္ဟာနားနဲ႕မၾကားေပမယ့္ရင္ဘတ္ထဲက
ၾကားနုိင္တယ္။ရင္ဘတ္ကိုဒုကၡေပးနုိင္တယ္။ဘ၀ႀကီးတစ္ခုုလုံးကုိေတာင္ဖ်က္ဆီးပစ္နုိင္မယ္ထင္တယ္
။ေ၀းရာကိုတျဖည္းျဖည္းေျပးရေတာ့မွာပဲ။ဒါေပမယ့္..ၾကာေလ..က်ဳပ္တုိ႕ကမၻာငယ္ေလးကက်ဥ္းေလ
၊ေနခ်င္စရာရွားေလျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ဒီမ်က္လုံးမ်ားရဲ႕သံစဥ္ကိုဘယ္အခ်ိန္ကာလထိနားစြင့္ေနရဦးမလဲဆုိတာေတြး
မိရင္း သက္ျပင္းေတြသာ အဆက္မျပတ္ေၾကြက်လာတယ္။
ရတုသစ္
××ခံပြင္းကုိကုံးရတယ္××”
ေျပးႀကဳိေတာ့ေထြးညဳိ သီခ်င္းကုိသီဆိုရင္းမ်က္ႏွာ၀မွာအ၀တ္စည္း္ထား
တဲ့စဥ့္အုိးငယ္ေလးေတြကုိစည္းခ်က္မွန္မွန္တီးကာေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ေနရွာတဲ့သားငယ္ရဲ႕
မ်က္နွာကုိၾကည့္ရင္းက်ဳပ္အေတြးေတြအတုိင္းအဆမဲ့ေမ်ာလြင့္ေနတယ္။အေယာက္နွစ္
ဆယ္ေလာက္ရွိမယ့္လူအုပ္ႀကီးက၀ုိင္းအုံလုိ႕ ။က်ဳပ္တုိ႕ေရွ႕ကဖလားေလးထဲမွာေတာ့
တစ္ရာက်ပ္တန္၊နွစ္ရာက်ပ္တန္နဲ႕ငါးဆယ္က်ပ္တန္အႏြမ္းေလးေတြခုန္ဆင္းပ်ပ္၀ပ္ေန
တယ္။၀ုိင္းအုံေနတဲ့လူေတြဆီကခုန္ဆင္းလာတာေလ၊က်ဳပ္ကေတာ့က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕လုပ္အား
ခနဲ႕ရတဲ့ေငြေၾကးမို႕စိတ္သန္႕သန္႔နဲ႔ယူရဲတယ္ဗ်ာ။ခိုးဆုိးလုယက္ေနတာမွမဟုတ္ပဲေလ။
အခုဟာက…။
ၿပီးေတာ့က်ုဳပ္အလုပ္ကုိလည္းသမၼာအာဇီ၀ျဖစ္တယ္လုိ႕ပဲယူဆထား
တယ္။က်ဳပ္ကကုိယ္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ရာပညာရပ္ေလးနဲ႕ျပည္သူလူထုအခ်ဳိ႕ကုိခ
ဏေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္အေမာအပန္းေျပေစခ်ုင္တဲ့ဆႏၵထားတယ္။ပရိသတ္ကလည္းတုံ႕
ျပန္တဲ့အေနနဲ႕ေငြစေၾကးစေလးေတြဆုခ်ၾကတယ္။နည္းတာမ်ားတာကိုထည့္မတြက္ပါ
ဘူး။က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကုိအသိအမွတ္ျပဳတာကိုပဲေက်နပ္လွျပီေလ။ဒါေပမယ့္ဗ်ာ…
က်ဳပ္တုိ႕ကလညး္သူလုိငါလိုပဲ သမုဒၵရာ၀မး္တစ္္္ထြာနဲ႕ဆုိေတာ့…….။
က်ဳပ္က က်ဳပ္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ပညာေလးကုိသားငယ္
ကိုလည္းသင္ေပးထားတယ္။က်ဳပ္ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါေတြဆုိအဆင္ေျပေအာင္
ေပါ့ ။သားငယ္ကုိက်ဳပ္အတြက္ခုတုံးလုုပ္လုိက္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလ။တကယ္ဆုိ
ကုိယ့္သားသမီးကုိဘယ္မိဘက ဆင္းရဲတြင္းထဲနွစ္ရက္မလဲေလ။
အခုဆုိသားငယ္ကက်ုုဳပ္ရဲ႕လက္သံအတုိင္းတီးခတ္မႈပုိင္းမွာေၾကညက္ေနျပီ။
*****************************************************
က်ဳပ္တုိ႕သားအဖ တီးလိုက္ဆုိလိုက္နဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖေနလုိက္ၾကတာအ
ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ၾကာလာတာနဲ႕အမွ်လူေတြလည္းမ်ားမ်ားလာတယ္။လမ္းသြား
လမ္းလာေတြနဲ႕ပဲမ်ားလာတာ။တစ္ခ်ုဳိ႕ကေတာ့လွမ္းၾကည့္ရုံသက္သက္ပဲ။တစ္ခ်ုဳိ႕က်
ေတာ့အနီးကပ္လာၾကည့္ျပီးမွေခါင္းရမ္းျပန္ထြက္သြားတာလည္းရွိရဲ႕။က်ဳပ္တုိ႕ေဖ်ာ္ေျဖ
တယ္ဆုိတာကလည္းတီး၀ုိင္းႀကီးေတြလိုႀကီးက်ယ္တာမွမဟုတ္တာ၊။ဂုန္နီအိပ္ေလးခင္း
ျပီးက်င္းပေနတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ..က်ဳပ္ကေတာ့ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ဆက္လုပ္ေနမိ
တယ္။
ေခါင္းရမး္ျပီးထြက္သြားတဲ့လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာဘာေတြေတြးမိေနမလဲ
က်ုဳပ္မွန္းဆၾကည့္မိေသးတယ္။တူရိယာသံ၊သီခ်င္းသံေတြနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖေနေပမယ့္သံစုံ
တီး၀ုိင္းႀကီးမဟုတ္လို႕၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္းနုိင္ငံေက်ာ္အဆုိေတာ္ေတြမဟုတ္လို႔။စိတ္မ
၀င္စားပဲထြက္သြားၾကတာျဖစ္မယ္လို႕မွန္းဆမိပါရဲ႕။က်ဳပ္မွန္းဆမိိတာေျပာတာပဲေလ။
မဟုတ္ဘူးလား ။
တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ကို ကယ္ပါေတြလို႔ပဲထင္ျပီးနွာေခါင္းရႈံ႕ထြက္ခြါ
သြားၾကတာလဲရွိတယ္။လူအမ်ဳိးမိ်ဳး စိတ္အေထြေထြဆိုေတာ့ရႈျမင္သုံးသပ္ပုံျခင္းလည္း
ဘယ္တူပါ့မလဲ၊။သူတို႕ထင္သလုိလူစားမ်ဳိးမဟုတ္တာေတာ့က်ဳပ္တုိ႕သားအဖနဲ႕ေလာ
ကပါလနတ္ေတြသိတယ္။
တကယ္ဆုိသူတုိ႕ေရလုိက္လြဲေနၾကမွန္းမသိၾကဘူး။အယူအဆမွားေနမွန္း
မရိပ္မိၾကဘူး။အႏုပညာဆုိတာစင္ျမင့္ေပၚမွာသံစုံတီး၀ုိင္းႀကီးေတြနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမွအႏုပညာ
လို႕ထင္ေနၾကတယ္။ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုိ႕မွတ္ယူေနၾကတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့ဒီလုိမထင္မိဘူး။
လမ္းေဘးမွာစည္းနဲ႕၀ါးတီးျပီးေတာင္းရမ္းေနသူေတြရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကလည္းအနုပညာပဲမ
ဟုတ္ဘူးလား။၀ါးပုိး၀ါးဆစ္ပုိင္းနွစ္ခုကုိေျမေပၚမွာပုတ္ခတ္ရင္းသီခ်င္းေလးနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖ
ေနတဲ့သူတုိ႕အနုပညာကလည္းတစ္ခါတစ္ခါလည္ျပန္ေငးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ေျပာင္
ေျမာက္လြန္းတာေတြ႕ဖူးႀကဳံဖူးသူေတြသိၾကပါလိမ့္မယ္။
အနုပညာဆိုတာလူတုိ႔ရဲ႕နွလုံးသားကုိဖက္တြယ္ပူး၀င္ျပီးခံစားမႈေပးနုိင္
စြမ္းရွိတဲ့အရာလို႕ပဲက်ဳုပ္ထင္မိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။နွလုံးသားကုိထိမွန္ျခင္းမရွိတဲ့အ
နုပညာကုိ အနုပညာမေျမာက္ဘူး လို႕လူေတြကသတ္မွတ္တတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ဒါ
က က်ဳပ္အထင္ေျပာတာပါ။ဆရာႀကီးေတြကေတာ့အနုပညာကိုအမ်ဳးိမ်ဳိးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾက
တာက်ဳပ္မွတ္သားဖူးပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လမ္းသြားလမ္းလာလူေတြနဲ႕ျပည့္နွက္ျပီးအား
ေပးသူမ်ားလာတဲ့က်ဳပ္တုိ႕သားအဖရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈကုိေလာေလာဆယ္အနုပညာေျမာက္
ေနျပီလို႕ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကုိယ္ခ်ဥ္ျပီးေတြးမိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီလိုပဲ က်ဳပ္ေတြးမိပါ
တယ္။
************************************************************
သားငယ္ကိုခဏနားခိုင္းျပီးက်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲဆက္ေဖ်ာ္ေျဖေနမိ
တယ္။သီခ်င္းကလည္းတစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ဆိုလို႕ေကာင္းလာတယ္။သီခ်င္းထဲမွာစ်ာန္၀င္
စားနစ္ေမ်ာေနမိေတာ့ေဘးကလူအုပ္ကုိလည္းသတိမထားမိေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ ဒန္္ဖလား
ေလးထည္းကပုိက္ဆံအႏြမ္းေလးေတြကုိယူျပီးထန္းေခါက္ဖာေလးထဲထည့္ေန
တဲ့သားငယ္ရဲ႕လွဳပ္ရွားမႈကုိေတာ့သိေနတယ္။ဆိုလိုက္တီးလိုက္နဲ႔သီခ်င္းဆယ္ပုဒ္ေက်ာ္
သြားတယ္။အားနည္းနည္းေျခာက္လာလုိ႔ေရသန႔္ဗူးထဲကေရကုိေမာ့လိုက္ရေသးတယ္။
ေရသန္႔ဗူးဆုိေပမယ့္ဗူးခြံကိုပဲေျပာတာ။ေရကေတာ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာသြားခပ္
ထားရတာေလ။အဓိကကေတာ့ေရငတ္ေျပဖုိ႕ပဲမဟုတ္လား။က်န္းမာေရးေတြဘာေတြ
ဘာေတြလည္းဂရုမစိုက္နုိင္ဘူးေလ။ရွိတဲ့ေရ ေတြ႕တဲ့ေရသုံးလိုက္ရတာပဲ။
ေနာက္တစ္ပုဒ္ဆက္ဆုိမလို႔ျပင္ေနတုံးမွာပဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ေရွ႕ထြက္လာျပီး “ဦးႀကီး တြံ႕ေတးသိန္းတန္ရဲ႕ နွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့ သီခ်င္းရရင္
ဆုိျပေပးပါလားဗ်ာ” ေျပာလာတယ္။အားေပးသူရွိလုိ႔႔ေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ကလည္း “နတ္ရူးဘုံ
ေျမွာက္ေျခေထာက္က”ဆုိတဲ့အစားထဲကပဲ။မေမာနုိင္မပန္းနုိင္တီးမိဆိုမိေတာ့
တာပဲေလ။ဒါကက်ဳပ္အက်င့္ပဲ။
“ ခ်စ္သူရွိရာ××ဒီဌာနဆီသုိ႕..မွန္းဆ တမ္းတပါေသာ္လည္း××တစ္ခါ္
တစ္ေခါက္ျဖင့္ ××မလာေရာက္၀ံ့သူပါကြယ္×××”
သီခ်ငး္ထဲမွာစီေမ်ာလိုက္ပါရင္းက်ဳပ္မ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္ၾကည္ေတြ
ေတာင္ေ၀့လာမိတယ္။သီခ်င္းဆုံးသြားေတာ့ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္နွာမွာေက်နပ္မႈကိုဖ်တ္
ဖ်တ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။သီခ်င္းေတာင္းတဲ့ေကာင္ေလးကႏွစ္ရာတန္အေၾကြတစ္
ရြက္ဆုခ်သြားတယ္။ေဘးကလူအုပ္ထဲကလက္ခုံသံေတြလည္းတေျဖာင္းေျဖာင္းထြက္
လာတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာက်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ေတာင္ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လို႔ု။စင္တင္တီး၀ုိင္းႀကီး
ေတြနဲ႕မေဖ်ာ္ေျဖနုိင္ေပမယ့္လက္ခုပ္တီးအားေပးမယ့္သူေတြရွိေနေသးတယ္ဆိုျပီးေပါ့။
ေကာင္ေလးထြက္သြားေတာ့ေနာက္လူေတြကလည္းသူတို႕ႀကဳိက္တဲ့
ျမန္မာသီခ်င္းေလးေတြေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။က်ဳပ္ရတဲ့သီခ်င္းဆုိရင္ေတာ့ဆုိျပလိုက္
တယ္။မရတဲ့သီခ်င္းဆုိရင္မရတဲ့အေၾကာငး္ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။သီခ်င္းေတာငး္သူနဲ႕သီ
ခ်င္းဆုိတဲ့က်ဳပ္တစ္သားထဲက်လို႔ ။လက္ရွိဘ၀ကုိေတာင္ေမ့သြားမိပါရဲ႕။
မၾကာလိုက္ပါဘူး ။မုန္တုိင္းက၀င္ေတာ့တာပဲ။ျပႆနာကစေတာ့တာာပဲ
။ “ ဦးေလးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာေဂၚလိီသီခ်င္းေလး ဟဲ ျပစမ္းပါဗ်။”
အဲဒီလိုေျပာျပီးေရာက္လာတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္က်ဳပ္ျပာယာခတ္သြားရ
တယ္။ေစာေစာကအေပ်ာ္ေတြခုန္ပ်ံထြက္သြားတယ္။တစ္ဆက္ထဲပဲေဒါသစိတ္ကငယ္
ထိပ္ကိုေရာက္ေနသလားထင္ရတယ္။ေခါင္းထဲမွာမိုက္ျပီးျပာေ၀သြားတယ္။ေကာင္ေလး
ကလြဲလို႔ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့ဘူး။ေဒါသအေမွာင္ေတြဖုံးျပီးမဲမဲျမင္ရာရုိက္ခြဲပစ္လုိက္ခ်င္မိ
တယ္။ လက္သီးကုိက်စ္က်စ္ဆုပ္ျပီးအံႀကိတ္ထားမိတယ္။
“ဘာကြ ၊မင္း ဒါတမင္ေစာ္ကားတာပဲကြ ၊ဒီမွာ ျမန္မာသံစဥ္ေတြပဲဆုိ
ေနတာ မင္းမသိဘူးလား။ ဒီသီခ်င္းမ်ဳိးလာဆုိခုိင္းတာငါ့ကို တမင္ ရန္စတဲ့သေဘာပဲကြ”
ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ေဒါသစိတ္ရဲ႕တုန္ခါမႈနဲ႕အသံကစည္း၀ါးမက်ဘူး
။ျပတ္ေတာက္ျပတ္ေတာက္ထြက္က်လာတယ္။ေကာင္ေလးကလည္းမေခ။မူးေနတာ
လည္းျဖစ္မွာေပါ့။က်ဳပ္ကိုပက္ကနဲျပန္ေျပာတယ္။
“ ဘာဗ်..ဒီသီခ်င္းကလည္းျမန္မာသီခ်င္းပဲဗ်…အဂၤလိပ္လိုဆုိထားတာမွမ
ဟုတ္တာ..ဒီေလာက္ေခတ္စားထားတဲ့သီခ်င္းကုိမွမရပဲနဲ႕ခင္ဗ်ားႀကီးတီးလိုက္၊ဆုိလိုက္၊
သီခ်င္းေတာင္းခုိင္းလုိက္လုပ္ေနတာ မရွက္ဘူးလားဗ်..အခုသီခ်င္းေတာင္းေတာ့ေခြးအ
လွည္းနင္းမိသလုိျဖစ္ေနျပီ..မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ…”
အဲဒီအခ်ိန္ထ္ိက်ဳပ္သည္းခံေနလိုက္ေသးတယ္။ဒီေလာက္နဲ႕ရပ္သြားမယ္
မွတ္လို႕။အဲဒီေကာင္ေလးကိုလည္းသူ႕အေပါင္းအေဖာ္ေတြကဆြဲေခၚေနၾကတယ္။ဒါေပ
မယ့္ယက္ကန္ယက္ကန္ပါသြားရင္းေျပာလိုက္တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕စကားကက်ဳုပ္ေဒါသကုိ
အထြဋ္အထိပ္ထိေရာက္ေအာင္ပိုု႔ေပးလိုက္သလုိပဲ။
“ ေဟ့ေကာင္ေတြ..ဖယ္စမ္းကြာ..ငါ့ကုိလာမခ်ဳပ္နဲ႕…မင္းတို႕မျမင္ဘူးလား
လက္ေတြေျခေတြေကာင္းေနလွ်က္နဲ႕ဘာမွမယ္မယ္ရရလုပ္ကုုိင္မစားဘူး..ညာ၀ါးစား
ဖို႕ပဲတတ္တယ္..သူေတာင္းစားပဲကြ..အႀကံအဖန္ေတြ…”
က်ဳပ္မတ္တပ္ရပ္လုိက္ျပီးေကာင္ေလးဆီသြားရင္ဆိုိင္မိတယ္။သြား
ေလရာယူတတ္တဲ့၀ါးဆစ္ပိတ္ဒုတ္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ကုိင္ထားရင္းေပါ့ေလ။အေျခ
အေနကရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႕ပုိျပီးတင္းမာသြားတယ္။ေစာေစာကေဘးမွာ၀ုိင္းေနတဲ့လူေတြ
လည္းမရွိၾကေတာ့ဘူး။၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႕ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တယ္။
ေကာင္ေလးကလညး္က်ဳပ္လိုလူတစ္ေယာက္ကျပန္ျပီးအာခံတယ္ဆိုျပီး
ႀကိတ္မနုိင္ခဲမရျဖစ္ေနပုံပဲ။မ်က္နွာကရဲထေနတယ္။ ျပီးေတာ့..မၾကား၀ံ့မနာသာစကား
လုံးေတြနဲ႕ဆဲေရးတုိင္းထြားျပီးက်ုဳပ္ကိုေစာ္ကားျပီးရင္းေစာ္ကားေနတယ္။က်ဳပ္ရဲ႕သည္းခံ
နုိင္မႈအတုိင္းအတာကကုန္သြားျပီ..။
လက္ထဲက၀ါးဆစ္ပိတ္ဒုတ္နဲ႕ရုိက္ဖုိ႕လက္ေျမွာက္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲအ
သနားခံအၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ေနတဲ့သားငယ္ေၾကာင့္က်ဳပ္ရဲ႕ေဒါသစိတ္ဟာ တစ္ထစ္ေလွ်ာ့
သြားတယ္။စိတ္လုိက္မာန္ပါလုပ္လုိ္က္မိရင္ရႈပ္ေထြးမြန္းၾကပ္တဲ့ေလာကႀကီးအလယ္မွာ
သားငယ္တစ္ေယာက္ထဲေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္က်န္ခဲ့မွာေတြးမိေတာ့ၾကမ္းေနတဲ့စိတ္ကျပန္
ေလ်ာ့သြားတယ္။မိုင္တုိင္ရွည္သက္ျပင္းေမာႀကီးကုိပဲ ေလးတြဲ႕တြဲ႕ညွစ္ခ်လိုက္ရတယ္။
အမွတ္တမဲ့ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ က်ဳပ္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး “ထြီ”ကနဲ
တံေထြးေထြးျပီးထြက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးကုိေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕အ
ၾကည့္မ်ဳိးကုိ က်ဳပ္ခါးသီးစူးနစ္စြာ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရဘူးတယ္။ ဘယ္မွာလဲ ဆုိတာျပန္စဥ္းစား
ေနတုန္းအခ်က္ျပလာတဲ့ ၀မ္းသမုဒၵရာေၾကာင့္ အေတြးစကုိျဖတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။ သား
ငယ္ေလးလဲ အေတာ္ဆာလွေရာ့မယ္ေလ။
***********************************************************
က်ဳပ္တုိ႕ထုိင္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကေရကရာမုန္႔ဆိုင္တန္း
ေတြရွိတာမို႕သားငယ္ကုိမုန္႕သြား၀ယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။သားငယ္ရဲ႕ညစ္ေထးေထးအ၀တ္
အစားနဲ႕ညွင္းသုိးသုိးရုပ္သြင္ကုိၾကည့္ျပီးမုန္႔ေရာင္းေနတဲ့ေကာင္မေလးေတြနွာေခါင္းရႈံ႕
သြားတာကုိအမွတ္တမဲ့ျမင္လိုက္ရတယ္ ။ရင္နာရေပမယ့္မ်က္နွာလႊဲျပီးမသိက်ဳိးကၽြံျပဳ
ထားလိုက္ရတယ္။မုန္းေရာင္းေပးလုိက္တာကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမလုိျဖစ္ေနတယ္ ။
ေရႊတြဲလြဲ၊ေငြတြဲလြဲနဲ႕အ၀တ္အစားေျပာင္ေျပာင္နဲ႔လူေတြဆုိရင္ေတာ့
“အစ္မႀကီး အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေလး၀ယ္သြားပါဦးလား”
“ ဟို အစ္ကို.ကၽြန္မတို႕ဆုိင္မွာလာအားေပးပါဦး..လာပါ..ကၽြန္မတုိ႕ဆုိင္ကေစ်းခ်ဳိပါ
တယ္..ပစၥည္းလည္းမွန္တယ္ေလ..”
“ဟိုဖက္က ေမာင္ေလးတုိ႕..ညီမေလးတို႕..လာပါဦး ျမည္းၾကည့္ပါဦး.ႀကဳိုက္မွ၀ယ္ေလ
ရပါတယ္..လာပါ..အားေပးသြားပါဦး” စတဲ့ေလာကြတ္ပ်ဴငွါေတြနဲ႕ေဖာ္ေရြေနတဲ့ေကာင္
မေလးေတြဟာ သားငယ္ကုိက်ေတာ့ဘာျဖစ္လုိ႔နွာေခါင္းရွဳံ႕ခ်င္ၾကတာလဲ။
“ အေတာ္ခက္တဲ့လူေတြပါလား ။လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စံ ကုိအ၀တ္အစား၊ေရႊ၊ေငြ ၊ကအဆုံး
အျဖတ္ေပးတာလား။စိတ္ဓာတ္ကအဆုံးအျဖတ္ေပးတာလားဆုိတာကြဲကြဲျပား
ျပားမသိၾကေသးသေရြ႕ေတာ့က်ဳပ္တုိ႕ဟာ ဒီလိုဆက္ဆံခံေနရဦးမွာပဲ”လို႕ေတာင္ေတြးမိ
လုိက္ပါရဲ႕ ။
**********************************************************
မုန္႔၀ယ္ျပီးျပန္လာတဲ့သားငယ္ကုိလက္ဆြဲျပီးေစတီေတာ္ေျမာက္ဘက္က
အရိပ္ေကာင္းတဲ့မန္က်ည္ပင္ရိပ္မွာသြားထုိင္လိုက္တယ္။အဲဒီဖက္ကလူရွင္းလို႕ေတာ္
ေသးတယ္။ေစတီေတာ္ဆုိမွသတိရတယ္။က်ဳပ္တို႕ေရာက္ေနတဲ့ျမဳိ႕ကေရႊဘုိၿမဳိ႕။ဒီၿမိဳ႕
မွာေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္(၁၁)ရက္ကစၿပီးသီတင္းကၽြတ္လဆန္းေရာက္တဲ့ထိေအာင္
ျမဳိ႕ေထာင့္ေစတီပြဲေတာ္ဆုိတာနွစ္စဥ္က်င္းပတယ္။ေရႊဘုိခရုိင္တစ္ခုလုံးမွာအစည္ကား
ဆုံးပြဲလို႔ေျပာလို႕ရတယ္။ေတာရြာ ဇနပုဒ္ကလူုေတြပါလာေရာက္ဆင္ႏႊဲၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္းပြဲေတာ္တုိင္းလွည့္လည္ေရာင္းေလ့ရွိတဲ့ဆယ့္နွစ္ပြဲေစ်း
သည္ေတြဆီကလုိခ်င္တဲ့ပစၥညး္ေတြ၀ယ္္ဖုိ႕ဆုိျပီးတကူးတကလာၾကတယ္။တစ္ခ်ုဳိ႕က်
ေတာ့လည္းတီဗီဖန္သားျပင္မွာသာျမင္ရတဲ့နုိ္င္ငံေက်ာ္မင္းသား၊မင္းသမီးတို႕၊အဆုိေတာ္
တို႕ပါလာတတ္တာမို႕အျပင္မွာျမင္ဘူးေအာင္တမင္တကာလာၾကည့္ၾကတာလည္းရွိရဲ႕။
ပြဲေတာ္ကႀကိတ္ႀကိတ္တိုးနဲ႕အရမ္းစည္ကားတယ္။ ေန႕ခင္းပုိငး္ထက္ညပုိင္းကပုိျပီး
စည္ကားတယ္။အေသြးအေရာင္စုံလွဳပ္ရွားေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးကျမစ္တစ္စင္းစီးဆင္းေနသ
လိုပဲ။အတန္းလုိက္ အစုအဖြဲဲ႕လိုက္စီးဆင္းေနၾကတယ္။
ေျပာရဦးမယ္။ ဒီၿမဳိ႕ေထာင့္ေစတိီဆုိတာႏွယ္ႏွယ္ရရမွမဟုတ္တာ။အ
ေလာင္းမင္းတရားႀကီးဦးေအာင္ေဇယ်တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ့တဲ့အထင္ကရေစတီေတာ္
ႀကီးေပါ့။(၁၁၁၉)ခုႏွစ္၊ျပာသုိလ္လဆန္း(၂)ရက္ေန႔ကစၿပီးတည္္ခဲ့တယ္လုိ႕သမုိင္းေတြ
မွာပါတယ္။(၁၁၂၀ )ျပည့္ုနွစ္၊သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္(၃)ရက္ေန႕မွာအျပီးသတ္
တည္ေဆာက္နုိင္လုိ႕(၁၀ဲ)လၾကာတယ္လုိ႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ေစတီေတာ္တည္ခ်ိ္န္
ေပါ့။ “ေမာ္ေဓာျမင္သာ ျမဳိ႕ေထာင့္ေစတီ”လို႔ဘြဲ႕ေတာ္ရွိေပမယ့္လြယ္လြယ္ပဲျမဳိ႕ေထာင့္
ေစတီလို႕ေခၚေနၾကတာ။ၾကာေတာ့နွဳတ္က်ဳးိေနၾကျပီထင္ပါရဲ႕။တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိဘုရားပြဲေတာ္
သာလာၾကတာ။ဘုရားပြဲက်င္းပတဲ့ေစတီေတာ္ရဲ႕ဘြံဲ႕ေတာ္အျပည့္အစုံကုိမသိသူေတြအ
မ်ားသား။က်ုဳပ္ကေတာ့ေရာက္ေလရာမွာအမွတ္သညာေလးနဲ႕ေနျပီးစပ္စုတတ္လြန္းတဲ့
အက်င့္ေလးရွိထားေတာ့ဒီသမုိငး္ကုိသိထားျပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဘုရားပြဲေတာ္ရက္ဆုိ
အေရာက္လာျဖစ္ေအာင္လာတယ္။က်ဳပ္တုိ႕လုိဘ၀သမားေတြအဖုိ႔ဒီပြဲမ်ဳိးကလက္လြတ္ခံ
လို႕မျဖစ္ဘူးေလ။ဒီပြဲမွာလာခဲ့ရင္း ေစာေစာပုိင္းကေကာင္ေလးနဲ႕ျပႆနာျဖစ္ရတာပဲ။
က်ဳပ္အလုပ္၊က်ဳပ္ပညာကိုေစာ္ကားတဲ့ေကာင္ေလးကုိဆုံးမခ်င္ေပမယ့္သားငယ္ေၾကာင့္
က်ဳပ္စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာ။ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့တင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႕။ခံစားရခက္တုုံးပဲ။
******************************************************
မန္က်ညး္ပင္ရိပ္မွာထုိင္ျပီးသားငယ္၀ယ္လာတဲ့ကေရကရာမုန္႔ေလးကုိစား
ရင္းေက်ာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာဖတ္ဖူးတဲ့စာခ်ဳိးေလးကိုသတိရမိလုိ႔ၿပဳံးလိုက္မိပါေသးရဲ႕။
“ ကြပ္ပ်စ္စာေပ၀ိုင္း”ဆုိတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာပါတယ္။ဆုိေကာငး္လုိ႕အရက်က္ထားမိ
တာ။ခုေတာ့ ကေရကရာစားရင္းဆိုၾကည့္ေနမိတယ္။
“ကေရကရာ ၊ေရႊညာကမုန္႕မ်ဳိး
ေပါက္ေပါက္ကယ္ခ်ဳိပါလွ
အုန္းယိုက တုိး ။” ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးေလးေပါ့။ သေဘာက်လုိ႕ခဏခဏရြတ္
မိတယ္။သားငယ္ကုိဆုိျပေတာ့သားငယ္ကလည္းသေဘာေတြ႕ေနေလရဲ႕။
လူရွင္းတဲ့ မန္းက်ည္းပင္ရိပ္မွာပဲ အိပ္စက္အနားယူဖုိ႕ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။အိပ္
ခ်ိန္လည္းတန္ေနျပီေလ။ေန၀င္စအခိ်န္ေလာက္ထဲကဆုိလုိက္၊တီးလိုက္နဲ႕ေနခဲ့တာမို႕
အသံေတြျပာၿပီးလက္ေတြလည္းေညာင္းေနျပီ။ခင္းျပီးသြားတဲ့ဂုန္နီအိပ္အခင္းေပၚမွာပဲ
လွဲလိုုက္တဲ့သားငယ္ကုိဘာဘူေစာင္အႏြမ္းေလးၿခံဳေပးျပီးသားငယ္ရဲ႕နီေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေန
တဲ့ ဆီေ၀းဆံပင္ေတြကုိသပ္ေပးေနမိတယ္။သားငယ္အိပ္သြားျပီဆိုမွေစတီေတာ္ကို
ဦးသုံးႀကိမ္ခ်ျပီးရင္ထဲရွိေနတာေတြဆုေတာင္းလိုက္တယ္။နဖူးေပၚလက္တင္ရင္းစဥ္းစားခန္း
ဖြင့္ေနမိတာမို႕အိပ္ဖုိ႔ခက္ေနမိတယ္။အေတြးေတြလုံးခ်ာလည္ရင္းသက္ျပင္းေတြအထပ္ထပ္
ခ်ေနမိတယ္။အဆုိးဆုံးေတြးမိတာကေတာ့က်ဳပ္နဲ႕ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္
ေလးရဲ႕အၾကည့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေတြးပဲ။
ျခင္ကိုက္လို႔လူးလြန္းလိုက္တဲ့သားငယ္ရဲ႕လွဳပ္ရွားမႈကိုနားစြင့္ရင္းမိခင္
ရင္ေငြ႕နဲ႕ေ၀းကြာခဲ့ရရွာတဲ့သားငယ္ကိုသနားမိတယ္။တစ္ဆက္တည္းသားငယ္ရဲ႕မိခင္
ကိုအေတြးကလွ်ပ္တျပက္ငင္မိတယ္။မေတြးခ်င္ပဲေမ့ပစ္ထားတဲ့အေၾကာင္းအရာကုိျပန္
ေတြးျဖစ္ဖို႕အေတြးသံသရာကလည္ခ်ိန္ေရာက္လာျပီထင္ပါရဲ႕ေလ။
***********************************************************
သားငယ္ရဲ႕မိခင္နာမည္က မစိမ္းႏု ။သူနဲ႕က်ဳပ္အေၾကာင္းမပါခင္ကက်ဳပ္
အလုပ္ဟာနာမည္အေတာ္ရစျပဳေနျပီျဖစ္တဲ့ဆုိင္း၀ုိင္းတစ္ခုမွာေျခာက္လုံးပတ္တုိ႕၊စည္း၀ါး
တုိ႕အလွည့္က်တီးတဲ့သူေပါ့။က်ဳပ္ရဲ႕လက္သံနဲ႕လက္ဆကိုႀကဳိက္ျပီးဆုိင္းဆရာကသူ႕
ဆုိင္း၀ုိင္းမွာအၿမဲေနဖုိ႕ကမ္းလွမ္းတယ္။အဲဒီဆိုိင္း၀ိုင္းမွာပဲၿမဲေနတုံးက်ဳပ္ေနာက္မွေရာက္
လာတဲ့လူရႊင္ေတာ္ေပတုိးရဲ႕နွမမစိမ္းႏုနဲ႕က်ဳပ္္ဟာ “အုိးခ်င္းထား အုိးခ်င္းထိ”ထုံးစံ အတုိင္း
ရည္ငံခဲ့မိတယ္။မစိမ္းႏုက ဆုိင္း၀ိုင္းမွာေနာက္ပုိ္င္းအဆုိေတာ္ေလ။က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕
အေျခအေနကိုုသိတဲ့ဆုိင္းဆရာကလည္းသူ႕၀တၱရားရွိတဲ့အတုိင္းလက္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။
သူ႕၀ုိင္းမွာပဲဆက္ေနဖုိ႕ေျပာတာပဲ။က်ဳပ္ကလည္းသေဘာတူလက္ခံခဲ့တယ္။ဆုိင္းဆရာရဲ႕ေက်း
ဇူးေတြက်ဳပ္အေပၚမွာရွိေသးတယ္။ေက်းဇူးဆပ္ရင္းသူ႔၀ိုင္းမွာပဲဆက္ေနေပးခဲ့
တယ္။ အစပုိငး္မွာေတာ့ဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။ျဖစ္လည္းမျဖစ္ခဲ့ဘူး။အိပ္ေထာင္ေရးက
လည္းသာယာခဲ့တယ္လို႕ေျပာရမယ္။သားငယ္နွစ္နွစ္သားေလာက္ေရာက္မွျပႆနာရဲ႕
ျမွားဦးကတည့္တုိးႀကီးလွည့္လာတယ္။မိီးခြက္ထြန္းမရွာပဲဆုိုက္ဆုိက္ျမဳိက္ျမဳိက္ေရာက္လာတဲ့
ျပႆနာကက်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕သာယာေနတဲ့ကမၻာငယ္ေလးကုိၿဂဳိဟ္ဆုိး၀င္ ေမႊ သြားခဲ့
တယ္။အဲဒီေန႕ကိုက်ဳပ္ဘယ္လိုမွေမ့ပစ္လုိ႕မရခဲ့ဘူး။တစ္သက္လုံးမေမ့နုိင္ေတာ့မယ့္ေန႔လို႕
ေတာင္ေျပာလို႕ရမယ္ထင္တယ္။
ဟုိးေရွးေခတ္ကလုိ ဆုိင္း၀ိုင္းေတြကိုဂရုစိုက္မႈသိပ္မရွိေတာ့တဲ့က်ဳပ္တုိ႔
ေခတ္မွာက်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဆုိင္း၀ုိင္းေလးဟာလည္းေလာကဓံေလအလွဳပ္မွာေၾကြျပဳတ္ခဲ့တယ္။ဖရုိ
ဖရဲျဖစ္သြားတယ္။လယ္ပုိင္ယာပုိင္လည္းမရွိတဲ့က်ဳပ္တို႔လိုလူေတြအတြက္အလုပ္ရဖုိ႔အခက္
ေတြ႕ေနတယ္။ဆုိင္းတီးတာကလြဲလို႕ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ပုိဆုိးတယ္။ပန္းရံ၊လက္သမားအကူ
စတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့လည္းအဆင္မေျပဘူး။အလုပ္အဆင္မေျပေသးတာနဲ႕အမွ်အိမ္ေထာင္
ေရးပိုင္းကလည္းအက္ေၾကာငး္ေပးလာတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရ
သမွ်အလုုပ္ေလးေတြေပၚပင္လုိက္လုပ္တယ္။၀င္ေငြနဲ႕ထြက္ေငြကေတာ့မမွ်ေတာ့ဘူး။ရရစားစား
ဘ၀မွာမ၀တ၀ပဲစားရေတာ့တယ္။ပိန္လွိီလာတဲ့သားငယ္ကုိုၾကည့္ျပီးက်ဳပ္ရင္ထဲမွာမခ်ိေအာင္ခံစား
ခဲ့ရတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာစား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းမႈဒဏ္၊ႏွစ္လုံး၊သုံးလုံးဒဏ္ေတြမိလာတဲ့မစိမ္းႏုဟာ
ေျခလွမ္းမမွန္ေတာ့ဘူး။“ဘယ္သူက..လုံးပုိင္ရတယ္”ဆုိအဲဒီလူဆီေျပးျပီးသား။ဘယ္သူက.အလည္
ထုိင္ပီတယ္..ဆိုလည္းဆည္းကပ္္ဖုိ႔၀န္မေလးဘူး။က်ဳပ္အတန္တန္တားေပမယ့္မရေတာ့ဘူး။ေလာဘ
စိတ္ကတံခြန္ထူေနျပီ။ဆင္းရဲတြင္းကုိစိတ္ပ်က္မႈအားေကာင္းေနျပီ။၀တ္ခ်င္စားခ်င္၊လွခ်င္ပခ်င္စိတ္
ကမကုန္ေသးသူဆိုေတာ့ပိုဆိုးတယ္ထင္ပါရဲ႕။အလုပ္မည္မည္ရရမရွိေသးတဲ့က်ဳပ္ကုိအာခံလာတယ္
။ေစာင္းခ်ိတ္စကားေတြနဲ႕နားပူေအာင္လုပ္လာခဲ့တယ္။သည္းခံစိတ္ေမြးျပီးက်ဳပ္ေနခဲ့တယ္။သားငယ္
ရဲ႕ေရွ႕ေရးမွာမိခင္လိုေနေသးတယ္မဟုတ္လား။လင္မယားရန္ျဖစ္လုိ႕ကြဲၾကရင္လည္းၾကားထဲကသား
ငယ္ေလးပဲေျမဇာပင္လိုျဖစ္သြားမွာက်ဳပ္မလုိလားဘူး။က်ဳပ္ရ႕ဲသည္းခံစိတ္ကုိအတတ္ႏုိင္ဆုံးေမြးျမဴ
ထားရတယ္။
တစ္ေန႔။အဲဒီတစ္ေန႔ကက်ဳပ္တုိ႔ဘ၀ေလးကုိၿဂဳိဟ္ဆိုးကအျပတ္ေမႊသြားတဲ့ေန႕ပါပဲ။ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္နွစ္ေစာင္နဲ႔အတူေရာက္လာတဲ့မစိမ္းႏုကုိတစ္ခါမွမျမင္ဘူးတဲ့လူစိမ္းတစ္
ေယာက္ကုိၾကည့္မိပုံမ်ဳိးနဲ႕က်ဳပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထုိးေပးဖုိ႕ေျပာလာ
ေတာ့မွအသိ၀င္ျပီးေတာင္းပန္မိတယ္။သားငယ္ေလးကိုအေၾကာင္းျပျပီးေတာင္းပန္ေပ
မယ့္လည္းမရေတာ့ဘူး။ဘယ္လိုအေၾကာင္းတရားေတြကသားနဲ႕လင္ကုိပစ္ပယ္ခ်င္တဲ့အထိဆြဲေဆာင္
သြားတယ္ဆုိတာက်ဳပ္စဥ္းစားလို႕မရခဲ့ဘူး။ေလာကဓံရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကိုမခံစားနုိင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
က်ဳပ္သက္ျပင္းပဲအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနမိေတာ့တယ္။ဘယ္လိုသေဘာမ်ဳိးနဲ႕ေျဖာင္းျဖရမွန္းလည္းမသိေတာ့ဘူး
။ေနာက္ဆုံးက်ဳပ္ကိုဘာမွအသုံးမက်တဲ့သူတစ္ေယာက္လုိစြပ္စြဲလာတယ္။အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
တာ၀န္ကိုမေက်ပြန္မွေတာ့မေပါင္းနုိင္တဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာလာတယ္။က်ဳပ္ရဲ႕မာနကိုထိပါးလာေတာ့
က်ဳပ္အသိစိတ္ကလက္မခံေပမယ့္စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္တယ္။ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဇြတ္နွစ္ျပီးေရး
ေပးလုိက္ရေတာ့တာပဲေလ။သားငယ္ကုိေတာ့မေပးလိုက္နုိင္ဘူးလို႔အျပီးျပတ္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္သူနဲ႕ပါသြားရင္လည္းသားငယ္ရဲ႕ေရွ႕ေရးကမေတြးရက္စရာမဟုတ္လား။
က်ဳပ္ကိုကြာရွင္းျပီဆုိမွေတာ့သူ႕မွာကပ္စရာ၊မွီစရာရွိေနလို႔ျဖစ္မွာပဲလို႔ထင္မိ
တယ္။တရားမ၀င္တဲ့နည္းလမ္းနဲ႕ႀကီးပြားေနတဲ့ေကာင္တစ္ေယာက္နဲ႕ျငိေနတယ္ဆုိတာသဲ့သဲ့ေတာ့
ၾကားမိထားတယ္။က်ဳပ္မယုံမိခဲ့ဘူး။အခုအဲဒီသတင္းဟာခိုင္မာသြားျပီထင္မိတယ္။က်ဳပ္အတြက္ေတာ့
ေရွ႕ဆက္ဘ၀ခရီးဟာတစ္ဆစ္ခ်ဳိးမကေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရျပီေလ။က်ဳပ္သားငယ္အတြက္ရွင္သန္ေနရဦးမယ္။
သားငယ္ကုိလူပီပီသသျဖစ္ေစခ်င္ေသးတယ္။ဒါေပမယ့္….။
******************************************************
ကံဇာတ္ဆရာက က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဇာတ္၀င္ခန္းကုိတမင္အက်ည္းတန္ထားတယ္ထင္ပါရဲ႕။အခုထိ လူေမြးလူေရာင္မေျပာင္ေသးဘူး။အေမွာင္မျပယ္ေသးဘူး။မိုးမလင္းေသးဘူး။က်ဳပ္တတ္နုိ္င္သေလာက္
ေတာ့ႀကဳိးစားေနမိတယ္။သမၼာအာဇီ၀က်တယ္ဆုိေပမယ့္အခုက်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာလူတကာအျမင္
မၾကည္နုိင္ဘူး။အလုပ္တစ္မ်ဳိးေျပာင္းဖုိ႕လည္းမလြယ္ေသးဘူး။ဘယ္လိုအခြင့္အလမ္းနဲ႕က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ဘ၀
ပြင့္လန္းရပါ့မလဲေမွ်ာ္လင့္ရင္းဆုေတာင္းေနမိတာအႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္နုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
မစိမ္းႏုနဲ႕လမ္းခြဲျပီးတဲ့ေနာက္သားငယ္ကိုလက္ဆြဲျပီးနယ္တကာစုံေလွ်ာက္
ရင္းဘ၀ကိုျဖစ္သလိုျဖတ္သန္းေနမိတယ္။အလုပ္ရွားတဲ့ေခတ္မွာလုပ္တတ္တဲ့အလုပ္ပဲ
လုပ္ကိုင္ရင္းခရီးႏွင္ေနမိတယ္။သားငယ္ေတာင္(၅)ျပည့္ျပီးသြားျပီေလ။သားငယ္ကို
ေက်ာင္းအပ္ျပီးပညာသင္ေစခ်င္ေပမယ့္လက္ရွိအလုပ္ကရတဲ့လုပ္အားခကေက်ာင္းအပ္နုိင္တဲ့ထိ
မျပည့္စုံေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။သားငယ္ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့အိပ္ေမာက်ေနလိုက္တာ အျပစ္ကင္းစင္ေနတယ္။က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကေလႏွင္ရြက္ေျခာက္လုိျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀မုိ႕စိတ္ထဲမွာသားငယ္အတြက္
တာ၀န္မေက်ေသးသလုိအၿမဲတမ္းခံစားေနရတယ္။မခ်င့္မရဲလည္းျဖစ္ေနမိတယ္။မတည္ျငိမ္နုိင္ေသးတဲ့ဘ၀
ကိုဘယ္လိုရပ္တန္႔ရမလဲေတြးရတာၾကာေတာ့ကုိုယ့္ကုိယ္ကိုသိမ္ငယ္လာမိသလိုပဲ။မတည္ျငိမ္နုိင္ေသးတာ
ကလည္းမစိမ္းႏုကိုေမ့ရာေမ့ေၾကာင္းႀကဳိးစားရင္းခရီးႏွင္ေနမိလုိ႕ပါပဲ။ဒါဟာက်ဳပ္ရဲ႕အတၱႀကီးမႈတစ္ခုလိုျဖစ္
ေနျပီလားမသိ။က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာကိုကုစားဖုိ႔သားငယ္ကိုဆြဲေခၚထားသလုိျဖစ္ေနျပီလားမသိ။မစိမ္းႏုကုိေမ့
ပစ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိမွသတိရေနမိလို႕ခက္ျပီေလ။
သတိရမႈနဲ႕တစ္ဆက္္တည္းေမ့မရနုိင္ဆုံးကေတာ့လမ္းခြဲခါနီးမွာက်ဳပ္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့့္သြားတဲ့
မစိမ္းႏုရဲ႕မ်က္လုံးမ်ား…။ဟုတ္ပါရဲ႕..အခုမွသတိရတယ္။က်ဳပ္နဲ႕စကားမ်ားခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕အၾကည့္
မ်ဳိးဘယ္မွာျမင္ဘူးပါလိမ့္လို႕စဥ္းစားေနမိတာ။လက္စသတ္ေတာ့မစိမ္းႏုရဲ႕အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႕သြားတူးေနတာ
ကုိး။ဒီလိုဆုိမျဖစ္ဘူး။ေရွ႕ဆက္ျပီးဒီလိုမ်က္လုံးအၾကည့္ေတြကုိမခံခ်င္ေတာ့ဘူး။သားငယ္ကုိႏႈိးၿပီးခရီးဆက္
ဖုိ႕ျပင္လုိက္မိတယ္။အိပ္ေရးပ်က္သြားရွာမယ့္သားငယ္ကိုေတာ့သနားမိပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအၾကည့္
ေတြနဲ႕ေ၀းရာေရာက္မွအိပ္ေရး၀ေအာင္ျပန္အိပ္ခုိင္းဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ေငြနည္းနည္းေလးပုိရ
တာမို႔ဘုရားပြဲျပီးတဲ့အထိေနခ်င္ေသးေပမယ့္ အဲဒီစိတ္ကူးကိုျပန္ရုတ္သိမ္းပစ္လုိက္တယ္။
လူဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပါေစ။စိတ္ဆင္းရဲမခံခ်င္ေတာ့ဘူး။အဆိပ္သင့္ခဲ့ဖူးတဲ့နွ
လုံးသားကုိထပ္ျပီးအဆိပ္သင့္မခံနုိ္င္ေတာ့ဘူး။ဒီမ်က္လုံးမ်ဳိးေတြနဲ႕ေ၀းရာကိုက်ဳပ္သြားမွ
ျဖစ္ေတာ့မယ္။ထပ္မဆုံခ်င္ ၊မႀကဳံခ်င္ေတာ့ဘူး။ခရီးဆက္ကာနီးမွာေစတီေတာ္ကိုဦးခုိက္
ျပီးရင္ဘတ္ထဲကဆႏၵအတိုင္းဆုေတာင္းလုိက္မိတယ္။
“ကြာရွင္းတဲ့ေန႕ကမစိမ္းႏုရဲ႕ၾကည့္ပုံမ်ဳိးနဲ႔ရန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ၾကည့္ပုံမ်ဳိးေတြကအျမန္
ဆုံးကင္းေ၀းရပါလို၏..ျမတ္စြာဘုုရား..”
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီမ်က္လုံးအၾကည့္ေတြဟာ….။
**********************************************
ျဖစ္ခ်င္တာရယ္၊ျဖစ္ေနတာရယ္၊ျဖစ္သင့္တာရယ္ တစ္ထပ္တည္းမက်နုိင္ေသး
တဲ့ဘ၀ခရီးၾကမ္းကိုႏွင္ေနရင္း မစိမ္းႏုတုိ႕ရဲ႕အၾကည့္မ်ဳိးလိုမ်က္လုံးသံစဥ္ေတြနဲ႕ေ၀းတဲ့
ေနရာကိုက်ဳပ္ရွာေဖြမွျဖစ္ေတာ့မယ္။အဲဒီသံစဥ္ဟာနားနဲ႕မၾကားေပမယ့္ရင္ဘတ္ထဲက
ၾကားနုိင္တယ္။ရင္ဘတ္ကိုဒုကၡေပးနုိင္တယ္။ဘ၀ႀကီးတစ္ခုုလုံးကုိေတာင္ဖ်က္ဆီးပစ္နုိင္မယ္ထင္တယ္
။ေ၀းရာကိုတျဖည္းျဖည္းေျပးရေတာ့မွာပဲ။ဒါေပမယ့္..ၾကာေလ..က်ဳပ္တုိ႕ကမၻာငယ္ေလးကက်ဥ္းေလ
၊ေနခ်င္စရာရွားေလျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ဒီမ်က္လုံးမ်ားရဲ႕သံစဥ္ကိုဘယ္အခ်ိန္ကာလထိနားစြင့္ေနရဦးမလဲဆုိတာေတြး
မိရင္း သက္ျပင္းေတြသာ အဆက္မျပတ္ေၾကြက်လာတယ္။
ရတုသစ္
No comments:
Post a Comment