ၿဂဳိဟ္ပဲ့တစ္ခု၏အလင္းျပန္ခ်ိန္

  “ေဒါင္..ေဒါင္..ေဒါင္”

                       ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထုိးသြားေပျပီ။သူုတို႕တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္
လိုက္မိၾက၏။အၿပဳံးကိုယ္စီျဖင့္လက္၀ါးခ်င္းရုိက္လိုက္ၾကသည္။စုိးေမာင္ကသူ၀ွက္ယူလာခဲ့ေသာဖဲထုပ္ကို
ကုလားဖန္ထုိးေနသည္။သူတို႕အဖြဲ႕ေရာက္ေနေသာဂုိေဒါင္ေဟာင္းႀကီးကအတန္အသင့္လုံၿခဳံမႈရွိသည္
။ေက်ာင္းသားေတြေက်ာင္းပုန္းၾကေသာေနရာတစ္ခုဆုိလည္းမမွား။သူလည္းအစကေက်ာင္းမပုန္းတတ္။
စုိးေမာင္ကခဏခဏေခၚေနေသာေၾကာင့္အားနာ၍လိုက္ခဲ့မိရင္းေက်ာင္းပုန္းျဖစ္သြားခဲ့ျခင္းပင္။ခုဆိုသူ
ေက်ာင္းပုန္းတာသုံးရက္ပင္ရွိသြားျပီျဖစ္၏။ေက်ာင္းပုန္းရုံသက္သက္မဟုတ္။ဖဲပါရုိက္တတ္လာခဲ့သည္။
ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ေတာ့မ်က္ႏွာပုိးသတ္၍အိမ္ျပန္ခဲ့စၿမဲပင္။အရင္ႏွစ္ရက္ကဘာမွ်မျဖစ္။အေျခအေန
ကေအးေဆးျငိမ္သက္ေန၏။


                        ဒီေန႕အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါေနာက္ေက်ာမလုံသလိုခံစားရသည္။ေက်ာရုိးတစ္ေလွ်ာက္
စိမ့္စိမ့္သြားသည္ဟုပင္္ထင္ေနမိ၏။ေနမေကာင္းျဖစ္ေနျပီလားဟုနဖူးကုိစမ္းၾကည့္မိသည္။ဘာမွ်မျဖစ္။နဖူး
ကေခၽြးေလးတစုိ႕စုိ႕ပင္ျဖစ္ေနေသးသည္။ခပ္တည္တည္ျဖင့္အားတင္းရင္းအိမ္တြင္းသုိ႕လွမ္း၀င္လိုက္သည္။
လြယ္အိတ္ကုိခ်ိတ္မွာသြားခ်ိတ္ေသာအခါအေဖ၏စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာအၾကည့္ဒဏ္ကုိခံလုိက္ရသည္။
သူေသြးပ်က္မတတ္ထိတ္လန္႕သြားသည္။ခါတိုင္းနဴးနဴးညံ့ညံ့ရွိေသာအေဖ့မ်က္၀န္းမ်ားကဒီေန႕ေၾကာက္
စရာေကာင္းေနသည္။ေသခ်ာၾကည့္လွ်င္မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနသည့္အလား။သူေၾကာက္ရြ႕ံလာေသာေၾကာင့္
အေဖ့အၾကည့္ဆီမွမ်က္နွာလႊဲလိုက္ရင္းလြယ္အိတ္ကိုုသြားခ်ိတ္လိုက္၏။လြယ္အိတ္ကုိခ်ိုတ္ျပီး၍ေနာက္ျပန္
လွည့္ရန္ျပင္လိုက္ေသာအခါဘယ္အခ်ိန္ကအနားေရာက္လာသည္မသိေသာအေဖ၏လက္သီးခ်က္မ်ားက
မ်က္နွာေပၚတည့္တည့္။သူမေရွာင္တိမ္းလုိက္နုိင္ခဲ့။ပူူကနဲျဖစ္သြားေသာမ်က္ႏွာကုိလက္ျဖင့္အုပ္၍ထြက္ေျပး
ရန္ျပင္လုိက္ေသာအခါအသင့္ယူေဆာင္ထားဟန္တူေသာႀကိမ္လုံးျဖင့္အေဖကလွမ္းရုိက္သည္။သူမေျပးနုိင္
ေတာ့။ထုိေနရာမွာပင္ေခြလဲက်သြားသည္။

                          ရုိုက္ႏွက္သံၾကားသြားဟန္တူေသာအေမကမီးဖုိေခ်ာင္ဘက္မွအေျပးအလႊားေရာက္လာခဲ့
သည္။ေသြးစုိ႕ေနေသာသူ႕မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ကာအေမငုိသည္။အေဖ့ကိုတိတ္တခုိးလွမ္းၾကည့္ေသာအခါတစ္
ဖက္လႊဲ၍မ်က္ရည္သုတ္လုိက္သည္ကိုဖ်တ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရ၏။

                       “အမေလး..ကုိညြန္႕ရယ္..ရွင္ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တာလဲ..ၾကည့္ပါဦး ေသြးေတြသံေတြေတာင္
ထြက္ကုန္ျပီ..အရပ္ကၾကားလို႕မွေကာင္းၾကေသးရဲလား..ဟီးဟီး” ေျပာရင္းဆုိရင္းအေမငိုေတာ့သူပါေရာ၍႐ႈိက္
မိ၏ ။
                     “မငုိနဲ႕..ေအးမိ..ဒီေကာင့္လုိလူမိုက္တစ္ေယာက္အတြက္နင္မငုိနဲ႕ကြ..သိလား..ဒီေကာင္လူ
မိုုက္..အလကားေကာင္..ပညာတတ္ေအာင္ေက်ာင္းထားေပးထားတာေက်ာင္းပုန္းျပီးဖဲရုိက္ေနတယ္..အဲဒီအခ်ိန္
ထဲက၀င္ရုိက္ပစ္ခဲ့မလို႕..ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္သြားမွာစုိးလို႕..အိမ္ကျပန္ေစာင့္ေနတာ..ဒီေကာင္ဒီလိုလုပ္ေနတာ
ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိမွန္းမသိဘူး..ငါလည္းဒီေန႕မွဂုိေဒါင္ေဟာင္းႀကီးကက်န္ေနတဲ့သစ္သားတုိေတြသယ္ခိုင္းလို႕သြား
သယ္ရင္းသူတုိ႕အဖြဲ႕ကုိေတြ႕တာ”
                  သူဘုရားတမိသြားသည္။အေဖ့ကိုလည္းရဲရဲမၾကည့္၀ံ့ေတာ့။သူ႕အျပစ္ႏွင့္သူမို႕ဘာမွ်မေျပာသာ
ေတာ့။ေခါင္းကုိတြင္တြင္ငုံ႕ရင္းမ်က္ရည္က်ေနရုံပဲတတ္နုိင္ေတာ့သည္။စိတ္ထဲမွာလည္းဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုက
ခုိင္မာစြာ၀င္ေရာက္လာသည္။သူေက်ာင္းေနခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။အိမ္မွာလည္းဆက္မေနခ်င္ေတာ့။
                        *************************

                      အေဖ၊အေမႏွင့္ညီမေလးတို႕အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာအသင့္ျပင္ဆင္ထားေသာလြယ္အိတ္ကိုအ
သာလြယ္ျပီးထြက္လာခဲ့သည္။ေလာေလာဆယ္မႏၱေလးကအေဖ့သူငယ္ခ်င္းဦးလတ္ဆီသြားမည္ဟုဆုံးျဖတ္
ထားလုိက္၏။က်န္တာေနာက္မွစီစဥ္မည္။အေမ့ေခါင္းအုံးေအာက္မွမသိေအာင္ယူထားေသာေငြ(၅၇၀၀)ျဖင့္သူ
ခရီးဆက္ရေတာ့မည္။ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးထဲမွမိသားစုအိမ္ေလးကိုေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ၾကည့္ျပီးသူထြက္
လာခဲ့လိုက္သည္။ဘူတာရုံသုိ႕ေရာက္ေသာအခါရထားကဘီးလိမ့္စပင္ျပဳေနျပီ။အေျပးအလႊားတြယ္တက္ရင္းေန႔
ပုိင္းကျဖတ္လာခဲ့ေသာလက္မွတ္ကေလးကိုစမ္းၾကည့္မိေသး၏။လက္မွတ္ကေလးကိုစမ္းမိမွစိတ္ခ်လက္ခ်ရွိ
သြားရသည္။ရုိးရုိးတန္းကျဖတ္ထားသည္မို႕ထုိင္ခုံမရေတာ့။ကိစၥမရွိ။တံခါးေပါက္နားမွာမတ္တပ္ရပ္ရင္းလုိက္ခဲ့
သည္။ညေလျပည္ညင္းသုတ္သုတ္ျဖဴးေနေသာေၾကာင့္သူ႕ဆံစေလးမ်ားပင္လြင့္ခါေနေသး၏။ေကာင္းကင္
ကုိေမာ့ၾကည့္မိေသာအခါလေရာင္ကမႈန္ပ်ပ်သာ။ၾကယ္ေလးမ်ား၏၀င္းလက္ျပဳိးျပက္မႈေၾကာင့္ေကာင္းကင္ႀကီး
ကအလွသိပ္မပ်က္ေသး။ဘ၀ေရွ႕ေရးကုိႀကဳိေတြးရင္းရင္ေလးေနမိသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ဘ၀မွာပထမဆုံး
အေတြ႕အႀကဳံမို႕ဒီခရီးကုိထြက္လာမိတာမွားသြားျပီလားဟုအႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးေနမိေသးသည္။

                    မခ်စ္လုိ႕ကၽြဲရုိက္၊ႏြားရုိက္အရုိုက္ခံထားရျပီးသည့္ေနာက္အိမ္မွာေနလို႕လည္းသူအတြက္အ
ဆင္ေျပမည္မဟုတ္ေတာ့ဟုသူေတြးမိသည္။ထိုေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ကုိျပန္ေတြးမိတုိင္းအေဖ့ကုိနာၾကည္းေၾကာက္
ရြ႕ံေနတုန္းပင္။အေဖသာဒီလိုမဆက္ဆံခဲ့လွ်င္သူအိမ္မွာဆက္ေန၍ေက်ာင္းတက္ေနဦးမည္ျဖစ္၏။အခုမိသားစုကုိ
စြန္႕ခဲ့ျပီ။သုိက္ေ၀းငွက္တစ္ေကာင္လုိဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ပ်ံသန္းရမည္မသိေသး။ေလးေနေသာရင္ျဖင့္ရထားတစ္
စင္း၏သယ္ ေဆာင္ရာေနာက္သုိ႕သူလိုက္ပါခဲ့ျပီျဖစ္၏။သူ႕ဘ၀ရထားကေတာ့ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ဆုိက္ကပ္ရပ္
နားရမည္မသိေသး။သူဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ေမွးစင္းလာေသာမ်က္လုံးမ်ားကုိအသင့္ယူလာခဲ့ေသာေရသန္႕
ဗူးေလးဖြင့္၍မ်က္ႏွာသစ္ပစ္လိုက္ရသည္။

                    “စစ္ကုိင္း ေရာက္ျပီ”ဟုေျပာဆုိေနၾကေသာခရီးသည္အခ်ဳိ႕၏စကားသံေၾကာင့္သာစစ္ကုိင္း
သုိ႕ေရာက္ေနျပီမွန္းသိလုိက္ရ၏။မၾကာမီမႏၱေလးသုိ႕ေရာက္ေတာ့မည္ထင္သည္။မႏၱေလးႏွင့္စစ္ကိုင္းနီးသည္
ဟုသူမ်ားေတြေျပာထားေသာစကားကုိသူျပန္ၾကားေယာင္ေနမိေသးသည္။ဘယ္သူမွ်မသိနုိင္ေသာသက္ျပင္းကုိ
အသာအယာခုိး႐ႈိက္လိုက္ရသည္။ဘ၀ေျခလွမ္းသစ္တစ္ခုစဖုိ႕အားအေတာ္စုိက္ရမည္ဟုသူသေဘာေပါက္သလုိ
လုိျဖစ္လာခဲ့သည္။စမိျပီျဖစ္ေသာေျခလွမ္းမုိ႕သူဆက္ေလွ်ာက္ရေပဦးမည္။
                        *******************************************

                  မႏၱေလးဘူတာႀကီးသုိ႕ေရာက္လာခဲ့ျပီ။အလုအယက္ခရီးသည္ရွာေနၾကေသာဆုိင္ကယ္တကၠစီ
သမားမ်ား၊ဆုိကၠားသမားမ်ားကုိျမင္ေသာအခါသူအေဖ့ကုိသတိရမိလုိက္ေသးသည္။အေဖကဆုိကၠားနင္းသည္။
သူ႕ေခၽြးနည္းစာျဖင့္မိသားစုကုိအလုပ္အေကၽြးျပဳေနသူျဖစ္၏။အေမကတစ္ဖက္တစ္လမ္းမွေစ်းေရာင္းသည္။
ထုို၀င္ေငြေလးမ်ားျဖင့္မိသားစုလည္ပတ္ေနခဲ့ရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ထုိမိသားစုအ၀န္းအ၀ိုင္းေလးကိုသူစြန္႕ခဲ့သည္။
မိသားစုတစ္ခုကၾကယ္စုံေသာေကာင္းကင္ျဖစ္မည္ဆုိလွ်င္သူကပဲ့ထြက္လာေသာၿဂဳိဟ္ပဲ့ေလးတစ္ခုသာျဖစ္
မည္ထင္သည္။

              အခုသူမႏၱေလးေျမကုိေျခခ်မိျပီ။အေဖ၊အေမႏွင့္ညီမေလးတို႕ကခင္ဦးၿမဳိ႕၏ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလး
မွာက်န္ေနရစ္ခဲ့ေပျပီ။ေလာေလာဆယ္အေဖ့သူငယ္ခ်င္းဦးလတ္ကုိေတြ႕ေအာင္ရွာရမည္။လြယ္အိတ္တစ္လုံးျဖင့္
ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနေသာသူ႕ကိုဆုိင္ကယ္တကၠစီသမားတစ္ဦးကလာေမးသည္။

              “ညီေလး..မင္းဘယ္သြားမလုိ႕လဲ..အစ္ကုိလိုက္ပုိ႕ေပးမယ္ေလ..ေစ်းကေတာ့ညွိေပးလုိ႕ရပါတယ္”
သူ ၀မ္းသာသြားသည္။အိတ္ကပ္ထဲမွလိပ္စာတစ္ခုကိုထုတ္ျပလိုက္၏။
                “ေၾသာ္..ဒီေနရာလား..ရတယ္ညီေလး ႏွစ္ေထာင္ပဲေပး..အစ္ကုိလုိက္ပုိ႕မယ္..မနက္ေစာေစာေစ်းဦးေပါက္
ဆုိေတာ့အစ္ကုိေလွ်ာ့ယူလုိက္တာပါ”
                သူဘာမွ်မေျပာတတ္၊ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွလိုက္ခဲ့လိုက္သည္။ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕ပဲေမာင္းလုိက္ရသည္။
ဦးလတ္တုိ႕အိမ္ေရွ႕ေရာက္သြား၏။တကၠစီသမားကုိႏွစ္ေထာင္ေပးလိုက္သည္။ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပီးတကၠစီ
သမားျပန္ထြက္သြားသည္။တံခါး၀မွေန၍ဦးလတ္ကုိေအာ္ေခၚလုိက္ရ၏။အိပ္မႈန္စုန္မႊားျဖင့္ထြက္လာေသာဦးလတ္က သူ႕ကုိျမင္ေတာ့အံ့ၾသသြားသည္။

                  “ေဟ့ေကာင္..မ်ုဳိးေဇာ္..မင္းမႏၱေလးကုိဘာလာလုပ္တာလဲ..မင္းအေဖတုိ႕ေရာ မပါဘူးလား”
ဟုတစ္ဆက္တည္းေမးလာ၏။ေက်ာင္းပုန္းသည္မွစ၍အိမ္မွထြက္လာမိသည္အထိဇာတ္ေၾကာင္းအက်ဥ္းကုိ
သူျပန္ေျပာျပလိုက္ရသည္။
                   “မင္းအေတာ္မိုက္တဲ့ေကာင္ပဲကြာ..ဘ၀ကုိဘာမွနားမလည္ပဲထြက္လာေတာ့မိဘဘယ္ေလာက္
စိတ္ပူရမယ္ဆိုတာမင္းမသိဘူးလားကြ..မင္းအေဖမင္းကုိရုိက္တယ္ဆုိတာကလည္းခ်စ္လုိ႕ရုိက္တာကြ..ခ်စ္လြန္
လြန္းလုိ႕..မင္းမေသမခ်င္းမွတ္ထား..ဘယ္မိဘမွကုိယ့္သားသမီးကုိမုန္းတီးစိတ္နဲ႕မရုိက္ဘူး..မင္းကုိမင္းအေဖ
ကအမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားတာ..ငါနဲ႕ေတြ႕တုိင္းလည္းမင္းအေၾကာင္းမၾကာခဏေျပာျဖစ္တယ္…သူကမင္းကုိ
အျမင့္ႀကီးမွန္းထားတာကြ..ခုေတာ့မင္းကမင္းအေဖလက္နဲ႕ေရးတာကိုေျခနဲ႕ဖ်က္ပစ္လုိက္သလုိျဖစ္ေနျပီ..ဟူး..
ငါေတာ့ၾကားထဲကေခါင္းမီးေတာက္ရမယ့္ကိန္းပဲေဟ့”ဟုညည္းတြားေျပာဆုိလွ်က္သူ႕ကုိအိမ္ထဲ၀င္ခုိင္းသည္။

                      မႏၱေလးမွာကုိယ္ပုိင္အိမ္၀င္းေလးရွိေသာေၾကာင့္ဦးလတ္တို႕မိသားစုက မခ်မ္းသာေပမယ့္ေခ်ာင္လည္သလုိေတာ့ရွိဟန္တူသည္ဟုသူေတြးေနမိ၏။အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့မနက္စာထမင္း
၀ုိင္းမွာသူ႕ကုိတစ္ခါတည္းထမင္းစားခုိင္းသည္။ထမင္းစားျပီးမွမိသားစုႏွင့္မိတ္ဆက္ေပး၏။ဦးလတ္၏သမီးႏွစ္
ေယာက္ကသူ႕ကုိလူထူးဆန္းသဖြယ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ဦးလတ္ဇနီးကေတာ့သူ႕ကိုကရုဏာသက္သည္လား။
သူ႕မိသားစုကုိသနားေနသည္လားမသိ။မ်က္ရည္ရိပ္ရိပ္စုိ႕ေနမွန္းသူသတိျပဳမိ၏။သူမ်ားအိ္မ္ေပၚမွာသူ႕အပူေတြ
သြားကူးစက္ေစျပီလား ေတြးမိေသာအခါဖ်တ္ကနဲစိတ္ကမိသားစုအိမ္ေလးကုိသတိရသြားသည္။

                   “ကဲ..အခုမင္းကမႏၱေလးေရာက္လာျပီဆုိေတာ့ ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္ဖုိ႕စိတ္ကူးထားလဲ..ဒီေခတ္
ႀကီးထဲမွာပညာအဆင့္အတန္းမရွိလို႕ကေတာ့အလုပ္ရဖုိ႕သိပ္မလြယ္ဘူးကြ..ဘြဲ႕ရျပီးသူေတြေတာင္အလုပ္
ရွားေနတာ..မင္းကြာ..ေက်ာင္းေတာ့ျပီးေအာင္တက္သင့္တာေပါ့..ခုေတာ့ေက်ာင္းစာတစ္၀က္တစ္ပ်က္နဲ႕
အိမ္ေျပးျဖစ္ျပီ..မိဘဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနမယ္ဆိုတာမင္းမေတြးမိဘူးလား..ေအးေပါ့ေလ..မင္းကုိယ္တုိင္
မိဘေနရာေရာက္မွသိလိမ့္မယ္..ခုေတာ့ဒီေလာက္ပဲငါေျပာခ်င္တယ္မ်ဳိးေဇာ္..မင္းပန္းလာရင္အနားယူဦး.
.မင္းအတြက္ငါ စဥ္းစာ းရဦးမယ္..ဟူး..”
                     သက္ျပင္းရွည္ႀကီးမႈတ္ထုတ္၍ဦးလတ္အျပင္ထြက္သြားသည္။သူ႕အတြက္ေနရာေပး
ထားေသာအိမ္အေနာက္ဖီေလးထဲ၀င္လွဲရင္းစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနမိ၏။ေရာက္လာမိမွေတာ့သူေနာက္ျပန္မလွည့္
ခ်င္ေတာ့။မႏၱေလးမွာပဲရရာအလုပ္လုပ္ေတာ့မည္ဟုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလုိက္၏။ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ
အခါအေဖ့ကုိအိပ္မက္မက္ေသးသည္။
                       ***********************************

                    ဦးလတ္အလုုုုုုုုုုုုုပ္ရွာေပးသျဖင့္ဘူတာႀကီး၌ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္ကုိသူရလိုက္သည္။မတတ္
နိုင္ေတာ့။ရရာအလုပ္ကုိလုပ္ဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျပီးၿပီမုိ႕လုပ္ရေပေတာ့မည္။ကုန္တင္ကုန္ခ်ပါးေသာအခ်ိန္
မ်ား၌ဘူတာႀကီး၀န္းက်င္မွဆုိင္ကယ္တကၠစီသမားမ်ားထံကပ္၍ဆုိင္ကယ္စီးသင္ရသည္။ေဆးလိပ္၊ကြမ္းယာ
ကေလးေပး၍ေပါင္းသင္းတတ္ေသာသူ႕ကိုဆိုင္ကယ္တကၠစီသမားမ်ားကခင္မင္ၾက၏။တကၠစီသမားမ်ားထဲမွ
ကိုဦးကသူ႕ကုိညီငယ္တစ္ေယာက္လုိသေဘာထား၍ဆုိင္ကယ္စီးသင္ေပးသည္။လမ္းေတြလည္းေျပာျပေပး၏
။ႏွစ္လေက်ာ္ၾကာသြားေသာအခါဆိုင္ကယ္ျဖင့္ခရီးမ်ားကုိလိုရာခရီးအေရာက္လိုက္ပုိ႕နုိင္ခဲ့၏။ရသမွ်လုပ္အား
ခေလးကိုဦးလတ္ဆီမွာအပ္ထားေသာေၾကာင့္ဦးလတ္ကသေဘာက်ေနသည္။အပုိ၀င္ေငြရေနေသာဆုိင္ကယ္
တကၠစီခမ်ားကုိေတာ့သူမအပ္ခဲ့။ထုိအပုိရေသာေငြမ်ားျဖင့္သူေသာက္စားတတ္လာသည္။အလုပ္ကိုအေၾကာင္းျပ
လွ်က္ညနက္မွအိမ္ျပန္တတ္သည္။လုပ္အားခလည္းအပ္ထားေသာေၾကာင့္သူအက်င့္ပ်က္ေနမႈကိုဦးလတ္တို႕
သတိမျပဳခဲ့မိၾက။

                             တျဖည္းျဖည္းအခ်ိန္တန္လွ်င္ေသာက္ရမွေက်နပ္ေသာအဆင့္သုိ႕ပင္ေရာက္လာခဲ့၏။
ဆုိင္ကယ္တကၠစီသမားေလာက၏ပါးနပ္မႈကုိသူကတတ္ကၽြမ္းထားသည္မို႕သူ႕အတြက္ေန႕စဥ္၀င္ေငြအနည္း
ငယ္ေတာ့ရေနသည္။သူမႏၱေလးေရာက္စကအျဖစ္ကုိျပန္ေတြးရင္းရယ္ခ်င္သလိုလုိေတာင္ျဖစ္ေနမိ၏။အကြာ
အေ၀းသိပ္မရွိေသာခရီးတိုေလးကုိလွည့္ပတ္ေမာင္း၍ ေငြႏွစ္ေထာင္ေတာင္းသြားေသာတကၠစီသမားအားသူ
စိတ္မဆုိးျဖစ္ေတာ့။ထုိနည္းကုိုသူကုိယ္တုိင္သုံးေနရျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။လည္သူစား၀ါဒေအာက္မွာသူ႕
ပင္ကိုယ္စိတ္ကေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားသည္။ဘူတာႀကီးတစ္၀ုိက္တြင္သူ႕နာမည္ေက်ာ္လာ၏။ဖဲျပန္
ရုိက္တတ္လာသည္။

                   အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပ၍ဖ်ံၾကတတ္ေသာေၾကာင့္သူ႕နာမည္ကုိဖ်ံႀကီးဟုေခၚသူေတြပင္မ်ားျပား
လာသည္။သူဂရုမစိုက္ပဲေနခဲ့သည္။တစ္ခါတစ္ရံဦးလတ္ဆီမွလည္းအေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္လက္ျဖန္႕
ေတာင္းတတ္လာ၏။အပ္္ထားေသာေငြထက္ေတာင္းေသာေငြကမ်ားလာေသာအခါဦးလတ္သည္းမခံနုိင္ေတာ့။
သူ႕အေၾကာင္းကုိတစ္ဖက္လွည့္ျဖင့္စုံစမ္းလာေတာ့၏။သိပ္မၾကာမီဦးလတ္သိသြားေတာ့သည္။သူ႕လုပ္ရပ္မ်ား
ကုိမႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ဦးလတ္ကသူ႕အိမ္မွာလက္မခံေတာ့။သူလမ္းေဘးေရာက္သြား၏။ဆုိင္ကယ္တကၠစီ
အဖြဲ႕မွအေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္းသူ႕ကုိအေရးမလုပ္ၾကေတာ့။ႀကံရာမရျဖစ္လာေသာအခါဘူတာအနီးတစ္
၀ုိက္လစ္လွ်င္လစ္သလုိခုိး၀ွက္တတ္လာခဲ့၏။ရပ္ကြက္မွ၀ုိင္းဖမ္းေသာေၾကာင့္အခ်ဳပ္ခန္းသုိ႕ေရာက္သြားရသည္။
                               ***********************

                   ခ်ဳပ္ရက္ေစ့၍ျပန္လြတ္လာေသာအခါဦးလတ္ဆီသြားေတြ႕ဖုိ႕သူဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ျပီးမွအေဖ
၊အေမႏွင့္ညီမေလးတုိ႕ရွိရာမိသားစုေလးသုိ႕ျပန္ေတာ့မည္။အခ်ဳပ္ခံေနရစဥ္ရက္မ်ားအတြင္းသူ႕အေၾကာင္းကုိ
သူကုိယ္တုိင္ျပန္စဥ္းစားမိသည္။အေဖျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ေသာသားတစ္ေယာက္အျဖစ္သူမရပ္တည္နုိင္ခဲ့ေသာ
ေၾကာင့္၀မ္းနည္းမိလာ၏။ပညာမစုံေသးခင္ဘ၀ကစားပြဲကုိ၀င္ကစားမိေသာေၾကာင့္အမွားႀကီးမွားခဲ့ရျခင္းကုိ
လည္းျပန္ျမင္လာမိသည္။သူအလြန္မိုက္ခဲ့သည္။အေဖ့ကိုေတာင္းပန္၍မိသားစုသုိက္သုိက္၀န္း၀န္းျပန္ေနခ်င္
လာသည္။မိဘဆုိသည္မွာေတာင္းဆုိးပလုံးဆုိးသာစြန္႕ပစ္ရုိးထုံးစံရွိသည္။သားဆုိးသမီးဆုိးစြန္႕ပစ္ရုိးထုံးစံ
မရွိဟုသူမွတ္သားဖူးခဲ့၏။ထုိအဆုိအတုိင္းမွန္လွ်င္သူ႕ကုိအေဖႏွင့္အေမက ျပန္လက္ခံၾကေပလိမ့္မည္။ဆုိး
မုိက္ခဲ့ေသာဘ၀တစ္ပုိင္းကုိသင္ပုန္းေခ်ၿပီးလက္က်န္ဘ၀မွာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ေနထုိင္ေတာ့မည္ဟု
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခိုင္ခုိ္င္မာမာခ်လိုက္၏။

                  ဦးလတ္ႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါစိမ္းစိမ္းစူးစူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာအၾကည့္ေၾကာင့္သူစိတ္မလုံသ
လိုျဖစ္သြားသည္။ဦးလတ္၏မ်က္လုံးမ်ားကရဲရဲနီေန၏။သူဦးလတ္အနားအသာတုိးသြားလိုက္သည္။
               “ဦးလတ္..ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္မွား..သြား…”
                စကားပင္ဆုံးေအာင္မေျပာလုိက္ရ။ဦးလတ္၏လက္သီးခ်က္မ်ားကသူ႕မ်က္နွာေပၚအတားအဆီး
မရွိက်ေရာက္လာသည္။သူအံ့ၾသမွင္သက္ေနမိ၏။ၿပီးမွအံတင္းတင္းႀကိတ္ထားရဟန္ျဖင့္ဦးလတ္တက္တစ္
ခ်က္ေခါက္သည္။နဖူးေၾကာႀကီးမ်ားေထာင္ထေနသည့္ၾကားမွသူ႕ဆီစာရြက္ေခါက္ေလးပစ္ေပး၏။

               “ဖတ္ၾကည့္..ေဟ့ေကာင္..လူမိုက္..မင္းထက္မုိက္တဲ့သူရွိဦးမလားကြာ..မင္းအေမေရးေပးလုိက္တဲ့
စာကုိေသခ်ာဖတ္ၿပီးမွမင္းဘာဆက္လုပ္မယ္ဆုိတာဆုံးျဖတ္ေတာ့….မင္းကြာ..ေတာက္..”
                 ေစ်းဖုိးမွတ္ေနက်စာရြက္ေဟာင္းေလးျဖင့္အေမေရးေပးလုိက္ေသာစာမ်ားကသူ႕ကမၻာကုိၿပဳိလဲ
ပ်က္စီးသြားေစၿပီျဖစ္သည္။သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာမိသားစုေကာင္းကင္ႀကီးမွာလမင္းႀကီးကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။
မည္သည့္အလင္းျဖင့္သူအလင္းျပန္ရမည္နည္း။မိုက္မွားမိေသာအျပစ္တစ္ခုကသူ႕ကိုတစ္သက္စာအမွတ္တ
ရေတြေပးသြားခဲ့ျပီျဖစ္၏။ယူႀကဳံးမရျဖစ္ရုံအျပင္ဘာမွ်မတတ္နုိင္ေတာ့။အျပစ္ကုိသိ၍ေတာင္းပန္ရန္လာခဲ့ေသာ
သားမိုက္၏အျမင္မွန္စကားတစ္ခြန္းေလာက္ေတာင္နားေထာင္ခြင့္မရရွာေတာ့ေသာအေဖ့ကုိသူ႕စိတ္ထဲမွာအ
ႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေနမိသည္။ဦးလတ္ကုိကန္ေတာ့၍ဇာတိျမဳိ႕ကုိျပန္ခဲ့သည္။လစ္ဟာေနသာရင္ထဲမွာ
ဘာမွ်မရွိေတာ့သလုိပင္ ။

                     သူအခ်ဳပ္က်ေနခ်ိန္အတြင္းဦးလတ္၏သတင္းေပးပုိ႕မႈျဖင့္အေဖသိသြားခဲ့သည္။သူ႕ကုိ
အခ်ဳပ္ခန္းမွျပန္ထုတ္နုိင္ရန္အေဖအလုပ္ႀကဳိးစားခဲ့၏။ေန႕ေရာညပါအလုပ္လုပ္ရေသာေၾကာင့္အားအင္ကုန္
ခန္းလာခဲ့သည္။ဆုိကၠားကုိပင္ၿငိမ္ေအာင္မထိန္းနုိင္ေတာ့။လမ္းေကြ႕တစ္ခုမွာအုတ္သယ္လာေသာကားျဖင့္
၀င္တုိက္မိခဲ့သည္။ဦးလတ္ဆီအေမေပးထားေသာစာရြက္ထဲမွစာေၾကာင္းမ်ား၏အျဖစ္အပ်က္ျပညႊန္ခ်က္ကုိ
သူဆက္မေတြးရဲေတာ့။အေဖ့ကုိမည္သုိ႕ေတာင္းပန္စကားဆုိရေတာ့မည္နည္း။

                   အိမ္သုိ႕ျပန္ေရာက္ေသာအခါဆုိ႕နင့္ေၾကကြဲေနေသာအသံျဖင့္အေမကဆီးႀကဳိသည္။သူ႕ရင္
ဘတ္ကုိလည္းတ၀ုန္း၀ုန္းထုရုိက္ေနေတာ့၏။
                 “ကုိညြန္႕ေရ..ျမင္လွည့္ပါဦး..ဒီမွာရွင့္သားလူလိမၼာႀကီးျပန္ေရာက္ေနျပီေလ..ရွင္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့
တဲ့ရွင့္သား ပညာတတ္ႀကီးျပန္ေရာက္ေနျပီေလ..ဆုံးမစကားေလးလာေျပာပါဦးလား ကုိညြန္႕ရယ္…”
                 အေမ့မ်က္ရည္ေတြျမင္ရေတာ့သူလည္းမ်က္ရည္က်ရသည္။ညီမေလး၏ငို႐ႈိက္သံကုိလည္း
ၾကားေနရ၏။သူမဆင္မျခင္မုိက္မွားမိခဲ့ေသာအမွားတစ္ခုကမိသားစုအတြင္းမွာမ်က္ရည္ပူေတြလိမ့္ဆင္းေစ
ခဲ့သည္။ေျဖမေျပနုိင္ေသာအလြမ္းေတြၿပဳိက်ေစခဲ့သည္။သူအမွားႀကီးမွားသြားခဲ့ျပီ။အစားထုိးမရနုိင္ေသာ
ဆုလာဘ္ႀကီးတစ္ခုကိုလက္လြတ္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရသည္။ကံၾကမၼာကသာျပင္ဆင္ခြင့္ေပးမည္ဆုိလွ်င္သူအမွားေတြ
ကိုခ်က္ခ်င္းပင္ျပန္ျပင္လုိက္ခ်င္သည္။သုိ႕ေသာ္..ကံၾကမၼာသည္သူႏွင့္သူ႕မိသားစုအားရက္စက္စြာမ်က္
လွည့္ျပသြားခဲ့သည္ဟုသူထင္ေနမိသည္။
                    ************************************

                  အေဖ့အိပ္ရာေဘးမွာေထာင္ထားေသာအေဖ့ဓာတ္ပုံအေဟာင္းေလးကုိသူရဲရဲမၾကည့္၀ံ့ခဲ့။
အမွားျပဳမိထားေသာစိတ္ကအေဖ့ေရွ႕မွာအလုိလိုသိမ္ငယ္ေနသည္္ထင္၏။အေဖ့မွတ္စုျဖစ္မည္ထင္ရေသာ
ဒုိင္ယာရီစာအုပ္အေဟာင္းေလးကသူ႕စိတ္ကုိညွိဳငင္ေနသည္။သူဖတ္ခ်င္စိတ္ကုိထိန္းမရေတာ့။ဖြင့္ဖတ္
လိုက္မိသည္။ရုတ္တရက္ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံးအေမွာင္က်သြားသလုိပင္။
                  ငါးတန္းေအာင္ရုံမွ်ျဖင့္ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသည္ဆုိေသာအေဖ့လက္ေရးေစြေစာင္းေစာင္းေလး
မ်ားၾကားမွေမတၱာတရားေတြအေျဖာင့္သားေပၚလြင္ေနသည္။မိသားစုႏွင့္ပတ္သက္ေသာအေျခအေနေလး
မ်ားကုိတစ္ပုိင္းတစ္စေရးျခစ္ထားသည္မ်ားလည္းေတြ႕ရ၏။ေန႕တုိင္းေရးေသာဒုိင္ယာရီမဟုတ္ေသာ္လည္း
သူကုိထုိးမိရုိက္မိေသာေန႕မွခံစားခ်က္ကုိအေဖ့ကေၾကေၾကကြဲကြဲဖြင့္ဆုိထားသည္။
               “အဲဒီေန႕က..ငါလက္လြန္သြားတယ္..သားကုိပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္လြန္းတဲ့စိတ္ကလြန္
ကဲေနတာမွားသြားျပီလား..ငါ့ေစတနာကိုငါ့သားကအသိအမွတ္မျပဳခဲ့ဘူး..ငါတုိ႕လုိပညာမဲ့လို႕လူတကာ
ခိုင္းေစခံေနရတဲ့ဘ၀မ်ဳိးငါ့သားသမီးေတြကုိမေရာက္ေစခ်င္ခဲ့ဘူး..ကရုဏာေဒါေသာနဲ႕ရုိက္လုိက္မိတဲ့
ငါ့ကုိငါ့သားကအအျပစ္ျမင္သြားျပီထင္တယ္…အဲဒီေန႕ညက ငါတစ္ေယာက္ထဲ ငိုေနမိတာ..”
               ေနာက္စာမ်က္နွာမ်ားကုိဆက္ဖတ္ဖို႕သူလိပ္ျပာမလုံေတာ့။အေဖ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးုကို
သူရုိုက္ခ်ဳိးပစ္ခဲ့မိျပီ။အေဖ့ကုိသနားမိသြားသလုိအေဖျဖစ္ေစခ်င္ေသာပညာတတ္တစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္ဖို႕
သူဘ၀သစ္ျပန္စရင္းႀကဳိးစားရမည္။ထုိသုိ႕မဟုတ္လွ်င္တမလြန္မွေန၍အေဖစိတ္ခ်မ္းသာလိမ့္မည္မဟုတ္။
သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္ကလုပ္မေပးနုိင္ခဲ့ေသာအေဖ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိသူမျဖစ္မေနအေကာင္အထည္ေဖာ္
ရေပမည္။သူပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လွ်င္အေဖ၀မ္းသာပါလိမ့္မည္။
                 ေနာက္ဆုံးေရးသြားျခင္းျဖစ္မည္ဟုထင္ရသာစာမ်က္ႏွာမွာအေဖ့ကသူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ
အတိအလင္းေျပာျပထားသည္။အေဖသည္ဦးလတ္မွတစ္ဆင့္သူအခ်ဳပ္က်ေနသည့္အေၾကာင္းကုိလည္း
သိသြားဟန္တူသည္။သူ႕ကုိအခ်ဳပ္မွျပန္ထုတ္ေပးဖုိ႕အေဖအလုပ္ေတြႀကဳိးစားခဲ့ေပလိမ့္မည္။သူ႕ကုိယ္
သူခြင့္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ခံစားလုိက္ရသည္။အေတာင္မဆုံပဲအပ်ံက်င့္ခဲ့ေသာသူ႕ဘ၀ငယ္
ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္အေတာင္က်ဳိးခဲ့ရသည္။လိမၼာဖို႕ျပန္လာခဲ့ေသာသူ႕ကုိအေဖျမင္မသြားခဲ့ရေတာ့။သူက
လည္းအေဖ့ကုိသက္ရွိထင္ရွားမေတာင္းပန္လုိက္ရ။အေဖျဖစ္ေစခ်င္ေသာပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္
ေအာင္လုပ္ေပးဖုိ႕သူႀကဳိးစားရေပမည္။
                  အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္အေဖ့ဒုိင္ယာရီစာအုပ္အေဟာင္းေလးကသူ႕ကိုဆုံးမေနသည္ဟု
ခံယူထားလိုက္သည္။“ငါ့သားႀကီးကုိပညာတတ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ျမင္ခ်င္လုိက္တာ”ဟူေသာေနာက္ဆုံး
စာေၾကာင္းေလးကသူ႕အတြက္အၿမဲအေဖအနားမွာရွိေနေသးသေယာင္တြန္းအားေပးေနခဲ့သည္။
                   ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လွ်င္မၿပီးေသးေသာပညာေရးအတြက္သူၿပီးဆုံးေအာင္ျပန္လုပ္ရေပ
မည္။အေမ့ကုိတစ္ဖက္တစ္လမ္းမွကူညီရင္းအေဖ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္ေစခ်င္ေနမိသည္။
တကယ္ေတာင္းဆုိခြင့္ရွိ၍ဆုတစ္ခုကုိေတာင္းရမည္ဆုိပါလွ်င္သူပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေန
မည့္အခ်ိန္ထိအေဖ့ကုိျပန္ရွင္သန္ေစခ်င္မိသည္။ 


                                             ရတုသစ္