ဖုံးထားတဲ့ ရင္ဘတ္ကိုဖြင့္လုိက္ေတာ့
ေသာ့ ေပ်ာက္သြားတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကုိထပ္ေတြ႕ရ
လွလွပပ က်န္ရစ္မယ့္ အမာရြတ္ကုိထုပ္ထားဆဲ
ဒီ တစ္ေႏြထဲ ပိေတာက္ေတြ ငိုဦးမယ္ ။
အလိုလိုေၾကြပါတယ္ဆိုမွ
ဒီေႏြက အရွိန္ျပင္းျပင္း ၀င္လာခဲ့
တည္ေနလုိ႕မရေတာ့တဲ့အခါ
ေၾကြခ်လိုက္ပစ္လိုက္ရတာ အေကာင္းဆုံးပဲ
ဒီ အသည္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံး စကၠန္႕မွာ
တစ္ခ်က္ေလာက္ ရပ္တန္႕ ၾကည့္ေပးပါ..မမေ၀ ။
ေႏြ ေန ဆိုမွေတာ့ ပူျပီးသားပဲ
ဒီၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္က မီးေမႊးမိသူလား
စကားေျပာမတတ္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မဆူပါနဲ႔
လူၾကားသူၾကား လူေပါင္းရွားလာေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္စကား ခါးခ်င္ခါးမယ္
မွားခ်င္စရာမ်ားတဲ့ေလာကႀကီးထဲ
ဘယ္သူ႕လက္တြဲျပီး ကၽြန္ေတာ္ခ်ဳိျပရမလဲ
ဒီအဆိုတင္သြင္းဖို႕ေနာက္တြန္႕ေနခဲ့တာ
ေဟာ..ဟုိမွာ..ပိေတာက္ေတြေျခခ်လာခဲ့ျပီ ။
အရာရာ အေကာင္းအတုိင္းျမင္တတ္ဖုိ႕
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြ ခ်ဳိ႕တဲ့ပါတယ္
လြယ္လြယ္ကူကူ ေပ်ာ့ ညံ့ျပတတ္ဖို႕
ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းက သံခ်ပ္ကုိ ခြါေပးပါ
က်ိန္စာစူးခဲ့တဲ့ ႏွလုံးေသြးအိုင္မွာ
ေထာက္တိုင္ေပ်ာက္သြားမယ့္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ နစ္ေနရစ္ပါရေစ ။။။
ရတုသစ္
( 12/3/2013 ။ 2-45 )
2 comments:
နစ္ၿပီးရင္းနစ္ရင္းနဲ႕ က်ိန္စာႏွလံုေသြးအိုင္ထဲက ရုန္းထြက္ႏိုင္ပါေတာ့မလား အစ္ကိုေရ ... :)
ကိုရတုေရ...ကဗ်ာေလးလာဖတ္ရင္း.ရင္ထဲမွာစူးရွသြားတယ္.စိတ္လဲမေကာင္းပါဘူး...
*က်ိန္စာႏွလံုေသြးအိုင္ထဲမွအျမန္ဆံုးေျပးထြက္
နိုင္ပါေစေနာ့*
Post a Comment