"ဆေးပေးမီးယူမရှိတဲ့ကမ်းခြေမှာကိုယ်တို့ဟာမငြိမ်းမချမ်းတရားနဲ့နှစ်ပါးသွားနေတယ်"
တစ်စစီလွင့်ထွက်သွားတဲ့အသွေးအသားကို ယဇ်ပူဇော်ပြီး
နာကြည်းစရာတွေကိုခေါင်းလောင်းထိုးလှူပစ်နိုင်ရင်
ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ
ရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ ဖြန့်ခင်းမိတဲ့ စိတ်ကလေးတောင် မငြိမ်းချမ်းခဲ့
သူစိမ်းဆန်လွန်းတဲ့ကံတရားဟာ
ခုထိ..အားရပါးရ ကစားကွက်ခင်းနေတုန်း.။
ဘယ်ချိန်လင်းပွင့်မှာလဲအတွေးနဲ့
ကောင်းကင်ကို ဆွဲဖွင့်ကြည့်တဲ့အခါ
မြေမှုန်တွေသာ တ၀ဲ၀ဲလွင့်ကျလာခဲ့ပေါ့
စိတ္တဇညတွေဟာ..ဇာတ်အိိမ်ခိုင်လွန်းတယ် ။
ကိုယ့်သငေ်္ကတနဲ့ကိုယ် အဓိပ္ပာယ်ရှိမပြနိုင်တဲ့အဆုံး
နှလုံးသားကို ထစ်ချုန်းခွင့်ပေးလိုက်တာကောင်းမယ်
တ၀ုန်း၀ုန်း ပြိုချင်တိုင်း ပြိုစေတော့..
ဇာတာခွင်ထဲညှိထားတဲ့ အစီခံတိုလေး
ထိုးချေမခံရရင်ပဲ
ဘ၀ဟာ နေသာပြီလေ
ဖြေစရာမရှိမှတော့ ရက်ရာဇာတွေထည့်မဖြေတော့ဘူး
ပြဿဒါးတွေပဲ ငါ့အတွက် ထုချေလွှာ ။
ကမ်ဘာဟာ ကမ်ဘာကို ကမ်ဘာကြီးထိုးကျေွးပြီး ယတြာချေတယ်
ဟောဒီအည့ံတွေပျောက်ဖို့
ေ၀ဒနာထက်ပိုစွမ်းမယ့်ယတြာရှိရင် ပြောပါ
နဂါးလှည့်မကောင်းတဲ့အရပ်မျက်နှာနဲ့
ဆတ်ဆတ်ခါ ကျန်ခဲ့မယ့်သန်းခေါင်ယံတွေထဲ
နောက်ခံရာဇ၀င်ကို သမိုင်းရေးကျန်ခဲ့ရုံ
ခြုံထားတဲ့သိုးရေကိုလှန်ချလိုက်မှ
နောက်ကျောက ဓါးကိုမြင်ရမယ်ဆိုရင်လည်း
ဝံပုလွေအဖြစ်နဲ့ပဲ ရဲရဲကြီးနိဂုံးချုပ်ပြလိုက်မယ်
အပူတစ်၀က်နဲ့တော့ ဆက်မရိုးသားချင်တော့ဘူး
ဟန်ဆောင်မှုဆိုင်ရာတိုက်ကွက်ထဲ
ငါ့လိပ်ပြာတွေမ၀ဲတတ်တာ ဘာအေရးလဲ
အတွေးကိုဇက်သော့လာလာ မခတ်ပါနဲ့
ရပ်ထားတဲ့့အတိုင်း ငါ့ စိတ်တွေကျောက်ချထားချင်တယ်။
မကျက်တကျက်အနာစိမ်းတွေ အရင်းခံပြီး
မလင်းတစ်လှည့် မှုန်တစ်လှည့်ဖြစ်နေတဲ့ဘ၀
ဘယ်သူ့ကိုမှ..ဇာတ်သိမ်းအကြောင်းမပြောတော့ဘူး
ငါ့ အနာဟာ
ငါ့ အဘိဓမ္မာလို့ ရဲရဲတောက်ကြုံးဝါးမယ်
ဒီသောင် ဒီကမ်းမှာပဲစေးထန်းထန်းနေ့ရက်တွေ
လေညင်းခံထွက်ပါစေတော့ ။ ။
သစ္စာမင်းအိမ် ၊ ရတုသစ်
16052013
No comments:
Post a Comment