Tuesday, August 21, 2012
ေမ့ေဆးမိေနတဲ့..ကဗ်ာရူး..
* အိပ္မက္မွာလမ္းေလွ်ာက္ရသလုိ
ဘာမွေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္မရွိ..
ေလာင္စာၿငိတုံးထေတာက္မိတဲ့မီးေတာက္တစ္ခု..
ခုိးလုိးခုလုနဲ႔..ငါ့ကုိ..ျပန္ျပဳစားသြားေပါ့..။
* ကုစားဖုိ႔ခက္မွန္းသိပါရဲ့..
ၿငိတြယ္မိတဲ့ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရဲ့တင္းအား..
အသဲပါးပါးမႊမ္းခံရတာထက္..
နာက်ဥ္ခံခက္ေစႏုိင္တာ..
ဘယ္ေ၀ဒနာမ်ားရွိပါသလဲ..？
* တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွာ...ငါ..
ငါ့အလင္းနဲ႔ငါ..ေမွာင္သြားခဲ့ရ..
ငါ့ ညၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြကုူိ..
ငါကုိယ္တုိင္ ရွုိက္နမ္းမိၿပီေလ..။
* ငါ့အလင္း..ငါ့ပန္းတုိင္ ..
လက္ကုိင္ျပစရာဘယ္မလဲ
မခ်ိသြားၿဖဲေန႔ရက္မ်ား..
ငါ့ျပဇာတ္နဲ႔ငါ..ေ၀၀ါးခဲ့ေပါ့..။
* ရွင္သန္ျခင္း..ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း...
ငါ့ရင္တြင္းျဖစ္နဲ႔ငါေရာင့္ရဲ..
ငါ့အသဲနဲ႔ငါ ခံစားရင္း..
ညီမွ်ျခင္းမရွိတဲ့ ဘ၀ေျပးလမ္းမ်ား
ငါ့ အခန္းထဲကလွမ္းျမင္ရေပါ့..။
* ၾကမ္းတမ္းေနဆဲေလာကဓံကုိ..
ဘယ္အခ်ိန္ထိတင္းခံႏုိင္မလဲ..
..................................
ျပတ္စဲဖုိ႔ခက္တဲ့နွလုံးသားစစ္တမ္းက
သက္တမ္းရင့္အုိေနၿပီ...ဆုိတာ..
ငါ့ကုိယ္ငါ..သတိေပးဖုိ႔..
ေရးေနဆဲ..ဘ၀ကဗ်ာက
ငါ့ကုိ ေမ့ေဆးေကၽြးထားတယ္..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment