(၁ )
ထုိေန႕ကကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္အေမကသူ႕ကုိုသိရွိသြားသည္။ကဗ်ာကိုအတန္အသင့္ခံစား
နုိင္ေသာအသိုင္းအ၀ုိင္းမွသူ႕ကုိတံဆိပ္ကပ္လိုုက္ၾက၏ ။တံဆိပ္ေၾကာင့္သိသည္လား ။ကဗ်ာေၾကာင့္သိသည္လား ။သူမသိ ။အေမကေတာ့သိရွိသြားျပီျဖစ္
ျဖစ္သည္။သူသည္ အေမ့အတြက္တစ္ျခားသူ မဟုတ္ခဲ့ပါ ။
( ၂)
သူတစ္ခုခုလုပ္တုိင္းအေမအကုန္သိလိမ့္မည္မဟုတ္။အေမသိေနႏွင့္ေသာသူ႕
အေၾကာင္းကုိလည္းသူမသိ။သိဖုိ႕လည္းမလို။တစ္ခါတစ္ရံေလာကႀကီးကုိုစိတ္
တုိသည္။အေမမ်က္ႏွာညဳိေအာင္သူမလုပ္ခ်င္။ ျဖစ္နုိင္လ်င္အေမ့အၿပဳံးကုိ
ေဘာင္ခတ္ပုံသြင္းထားခ်င္သည္။အေမဟုသူထင္ထားေသာအေမသည္သခၤါရအတိုက္
အခိုက္ကိုမတြန္းလွန္နုိင္။ေက်ာက္တိုင္ေက်ာက္ရုပ္မ်ားသည္ပင္ ႏွဲ႕ဖန္မ်ားလာေသာအခါ နဲ႕လာတတ္ေၾကာင္းေရွးကေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားသူၾကားဖူးထားခဲ့သည္။တရားအၾကာႀကီး
နာေသာအခါနားဆူတတ္၏။ခါးပူတတ္၏။တရားသည္နာရုံနာရမည့္အရာမဟုတ္။အေမ
ေဟာေသာတရားမ်ား၌သူ နားမဆူခဲ့။ခါးမပူခဲ့။မွတ္သားမိသမွ်… အေမသည္တရားကုိစကားျဖင့္မေဟာခဲ့ပါ။
( ၃ )
သူကခံစားခ်က္ကုိစာစီတတ္သည္။ကဗ်ာျဖစ္သည္၊မျဖစ္သည္အထိသူမစဥ္းစား။
ကဗ်ာသည္ကဗ်ာထက္တစ္မူးပုိခြင့္မရွိ။ကဗ်ာသည္ကဗ်ာထဲမွာရွိသည္။ကဗ်ာ၌တံဆိပ္
အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေကာင္းရွိနုိင္သည္။တံဆိပ္ကုိဖယ္လိုက္ေသာအခါမည္သည့္အရာက်န္မည္နည္း။ တံဆိပ္သည္တံဆိပ္သာျဖစ္သည္။ထုိ႕ေၾကာင့္..သူသိသည္။သူသိသလိုအေမေကာ
သိနုိင္ပါမည္လား။စိတ္အားငယ္တတ္ေသာအေၾကာင္းမ်ား၌’’ ကဗ်ာဆရာ” မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟူေသာအေၾကာင္းမပါခဲ့။ေသခ်ာသည္။သူကဗ်ာဆရာမျဖစ္နုိင္ပါ။ အေမကေရာသူ႕ကုိကဗ်ာဆရာဟုျမင္နုိင္ပါမည္လား။ သူေတြးမိသည္။အေမကသူ႕ကုိ
ဘယ္အခါမွ်မေျပာင္းလဲေသာအျမင္ျဖင့္သာျမင္ေနလိမ့္မည္..ဟု ။
( ၄ )
အေမထုဆစ္ခဲ့ေသာအခ်ိန္ကဘယ္လုိအေတြးမ်ဳိးရွိလိမ့္မည္နည္း။သူမသိ။အေမေကာတိိတိ
က်က်မွတ္မိေနပါေသးရဲ႕လား။အေမသည္အေကာင္းဆုံးျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္၏။အေမထုဆစ္ခဲ့
ေသာအရုပ္တစ္ခုကအေမ့ကုိျပန္၍ထုဆစ္ေနျခင္းသည္လူသိမမ်ားေသာ ကမၻာ့ရယ္စရာအေကာင္းဆုံးျပက္လုံးတစ္ခုျဖစ္သည္။အေမသည္အထုဆစ္ခံ၊ပုံေဖာ္ခံ၊ေရးဖြဲ႕ခံ…
စသည္မ်ားထက္ေက်ာ္လြန္၏။ထုိ႕ေၾကာင့္သူသည္အေမ့ကုိအေမထက္ပုိ၍မေခၚေ၀ၚတတ္ခဲ့။
အေမၿပဳံးပါသည္။ထုိအၿပဳံး၌သူေလာကအလယ္မွာရုန္းၾကြဖုိ႕အားအင္ေတြပါ၀င္၏။သူအၿမဲတမ္း
ငတ္မြတ္ေတာင့္တခ်င္မိသည္။အေမ..အၿမဲတမ္းမၿပဳံးတတ္ခဲ့ပါ။
( ၅ )
မွတ္မိေသးသည္။က်န္ခဲ့ေသာျပကၡဒိန္ေဟာင္းမ်ားထဲမွတစ္ရက္တြင္ျဖစ္၏
။ထုိေန႕ကအေမမ်က္ရည္က်ခဲ့၏။ငိုေနသည္လား ။သူေမးေသာအခါအေမေခါင္းခါသည္။ သူတစ္ခုပုိသိခြင့္ရခဲ့ျပီ။မ်က္ရည္သည္ငိုျခင္း၏သေကၤတသက္သက္သက္မဟုတ္ပါ။သူ
လက္ခံထားလိုက္၏။မ်က္စိနာေသာအခ်ိန္ကသူလည္းမ်က္ရည္က်ဖူးသည္။သရုပ္ေဆာင္
မ်ားလည္းမ်က္ရည္က်ၾက၏။မ်က္ရည္ကတစ္ျခား၊ငုိျခင္းကတစ္ျခားျဖစ္ေၾကာင္းသူသိေအာင္
အေမကေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာေရးျခစ္မျပခဲ့။စာရြက္လြတ္ေပၚ၌စာစီမျပခဲ့ပါ၊။အေမသည္
ဘာဘြဲ႕မွ်မရဖူးေသာသူ၏ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
( ၆ )
ငယ္စဥ္ကစာသင္ခန္းထဲမွာသူရန္ျဖစ္ဖူးသည္။သူ႕ထက္ငယ္ေသာအတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္
ႏွင့္ျဖစ္၏။အတန္းေဖာ္၏လက္ေကာက္၀တ္ကုိခဲတံခၽြန္ဓားႏွင့္လွီးခဲ့သည္။အတန္းပုိင္ဆရာမ
၏ႀကိမ္စာမိခဲ့၏။ေျခသလုံးေပၚ၌အရွဳိးရာမ်ားထပ္ခဲ့သည္။ဖူးေယာင္ေနေသာအရွဳိးရာမ်ားကုိ
ၾကည့္ကာအေမတုတ္(ဒုတ္)တစ္ေခ်ာင္းထပ္ကုိင္၏။လမ္းမေလွ်ာက္နုိင္ေသာေၾကာင့္သူေက်ာင္း
တက္ပ်က္ခဲ့ေသးသည္။ခုထိသူရန္မျဖစ္တတ္ေတာ့ပါ။အေမသည္ရန္ျဖစ္ျခင္းကုိမုန္းတီးစ
က္ဆုပ္ေၾကာင္းသူ႕ႏွလုံးသားထဲ၌အရွဳိးရာေတြအျပည့္ခပ္နွိပ္ေပးခဲ့သည္။ထုိအရွိဳးရာမ်ားကုိ
သူေဆးမလိမ္းျဖစ္ခဲ့ပါ။
( ၇ )
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ဖမ္းမိေသာအခါကအေမမသိေအာင္ေလွာင္အိမ္ေလးႏွင့္ထည့္ထား
ခဲ့ဖူးသည္။အေမသိသြားေသာအခါကက္ဆက္ထဲ၌စိုင္းထီးဆိုင္၏“သဘာ၀”သီခ်င္းကိုထည့္၍
ဖြင့္ျပသည္။ေလွာင္အိမ္တံခါးကုိဖြင့္ခုိင္း၏။၀ဋ္နာ၊ကံနာေတြအေၾကာင္းအေမစီကာပတ္ကုံး
မေျပာခဲ့ပါ။ “သဘာ၀”သီခ်င္းကုိစကားေျပလုိေတာ့ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။သူ႕ရင္ထဲမွာသဘာ၀ ကုိသဘာ၀အတုိင္းေနေစခ်င္သည့္စိတ္ကိန္း၀ပ္ခဲ့၏။မည္သူ႕ကိုမွ်သူခ်ဳပ္ေနွာင္ခ်င္စိတ္မရွိ
ေတာ့ပါ။အေမသည္သူ႕အတြက္လြတ္လပ္ေရးစိတ္သြင္းေပးခဲ့သူသာျဖစ္သည္။အေမသည္သူ
ပုန္မဟုတ္ပါ ။
( ၈ )
အတန္းတင္စာေမးပြဲ၌သူဆုရေသာအခါေတြရွိဖူးသည္။ဆုရေၾကာင္းအေမ့ကုိသတင္းမပုိ႕ခဲ့။
အေမသိသြားေသာအခါအနမ္းခံရသည္။အေမ့အနမ္းကုိလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္သူဆုရသည့္အခါ
တိုင္းသတင္းမေပးျဖစ္ေတာ့။အေမသည္ဘ၀ကုိရုိးသားစြာျဖတ္သန္းခဲ့သူျဖစ္သည္ဟု သူသိထားခဲ့၏။အေမေပးေသာအနမ္းကဆုရေသာေၾကာင့္ေပးေသာအနမ္းမဟုတ္မွန္းသူ
သိေသာအခါသူကလည္းဆုကိုအေမ့အနမ္းေလာက္မမြတ္သိပ္တတ္ေတာ့။သူရုိးရုိးသား
သားေနခ်င္သည္။
( ၉ )
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၀ယ္အေမကထမင္းအိုးတည္ထားသည္ကိုၾကည့္ခိုင္း၏။ဆန္အေပ်ာ့
အမာကုိေယာက္မႏွင့္ခပ္ကာစမ္းၾကည့္ခိုင္းသည္။ထမင္းရည္ငွဲ႕ေသာအခါေဘးမွၾကည့္ေန၏ ။အရမ္းေပ်ာ့သြားေသာေၾကာင့္ဆန္ျပဳတ္အျဖစ္ေသာက္လိုက္ရေသာတစ္ႀကိမ္မွလြဲ၍သူထမင္း
ခ်က္တတ္သြားသည္။ထမင္းခ်က္ျခင္းသည္အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏အလုပ္သက္သက္မဟုတ္ေၾကာင္း
အေမမေျပာခဲ့ပါ။ထမင္းစားေသာသူသည္ထမင္းခ်က္တတ္ဖုိ႕လည္းလိုမည္ျဖစ္ေၾကာင္းအေမ
မမိန္႕ၾကားခဲ့ပါ။သူထမင္းခ်က္တတ္ခဲ့၏။အေမသူ႕ကိုထမင္းခ်က္သင္ေပးေသာအခါကထ
မင္းေပါင္းအိုးမ်ားေခတ္မစားေသးပါ။လွ်ပ္စစ္မီးလည္းခဏခဏမလာေသးပါ။ေတာရြာ
ဇနပုဒ္ေလးမွာသူသင္တန္းဆင္းခဲ့သည္။
( ၁၀ )
တစ္ႀကိမ္တြင္ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွခဲတံတစ္ေခ်ာင္းေကာက္ရခဲ့၏ ။ပုိင္ရွင္မည္သူမွန္းမသိ၍ျပန္မေပးခဲ့။လြယ္အိတ္ထဲမွာပါလာသည္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ
အရုိက္ခံရသည္။ခဲတံကိုအတန္းပုိင္ဆရာမထံမအပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္…ဟုအေမေျပာသည္။အေမ
သည္အေၾကာင္းမဲ့မရုိက္တတ္ပါ။ထုိေန႕မွစ၍ေက်ာင္းဆင္းအိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တုိင္းသူ႕လြယ္
အိတ္ကုိအေမစစ္ေဆးဖုိ႕မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါ။သူ႕အတြက္အေမသည္စစ္ေဆးေရးဂိတ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့
သည္။ယခုအခ်ိန္တြင္သူ႕လြယ္အိတ္ကုိအေမစစ္ေဆးမိလွ်င္ဘယ္လုိခံစားရမည္နည္း။သူသိ
ခ်င္ေနမိ၏။သူ႕လြယ္အိပ္ထဲ၌စာရြက္အပုိင္းအစမ်ားႏွင့္စာအုပ္အခ်ဳိ႕၊ေဘာလ္ပင္န္အခ်ဳိ႕သာ
ရွိသည္။ရင္းႏွီးေသာမိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕ေပးေသာစာအုပ္မ်ားေတာ့ရွိပါ၏။နာမည္တပ္ထားျပီးသား
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျပန္ေပးခုိင္းေတာ့မည္မထင္။ထုိစာအုပ္မ်ားသည္အေမ့စစ္ေဆးေရးဂိတ္
ကုိေက်ာ္ျဖတ္နုိင္ပါလိမ့္မည္။သူမ်ားမေပးပဲယူလာေသာပစၥည္းမ်ားကုိသာအေမကန္႕
ကြက္သည္ ။
( ၁၁ )
သူအေမႏွင့္ျငင္းခုန္ခဲ့ဖူးသည္။ေဗဒင္အေၾကာင္း ။ သူကမယုံၾကည္ေၾကာင္းေျပာခဲ့၏။ အေမကပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးထဲမွအရွင္ေကာ႑ညအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ယခုအရွင္ေကာ႑ည
မရွိေတာ့ဟုေျပာေသာအခါအေမကသူ႕ေခါင္းကုိလက္ဆျပင္းျပင္းျဖင့္ေခါက္ခဲ့၏။သူမငိုခဲ့။
အေမၿပဳံးေနသည္။အမွတ္မဲ့ဆုိလွ်င္ေခ်ာ့ေမာ့သည္ဟုထင္ရေသာစကားကုိအေ
မေျပာလာခဲ့၏ ။ “ေခါင္းေလးက မာလုိက္တာ..ေက်ာက္ခဲက်ေနတာပဲ”..ဟူ၍ ။ယခုျပန္ေတြးေသာအခါထုိစဥ္ကတည္းကသူေခါင္းမာသည့္အေၾကာင္းအေမလက္ခံခဲ့ျပီးျပီမွန္းသိလိုက္ရ၏။မလုပ္ခ်င္ေသာအရာကိုမလုပ္ပဲေန၍လုပ္ခ်င္မွလုပ္ေသာစိတ္ကုိအေမသတိထားခဲ့မိဟန္တူသည္။သူဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္တုိင္းေခါင္းေခါက္ခံရသည္။ထုိသုိ႕အေခါက္ခံကာမာလာခဲ့ေသာသူ႕ေခါင္းသည္ ျပန္မေပ်ာ့ခဲ့။ေက်ာက္ခဲသည္ ရႊ႕ံတုံးမဟုတ္ပါ ။
( ၁၂ )
တစ္ခုရွိေသးသည္။အခ်ိန္ကာလအေတာ္ၾကာသည္အထိပုိက္ဆံကုိသူမသုံးတတ္ခဲ့။ကေလး
ဘ၀တုံးကအေမမုန္႔ဖုိးမေပးခဲ့ပါ။အဆင္သင့္၀ယ္ထားေသာမုန္႕မ်ားကုိသာအေမေကၽြးခဲ့၏။
တစ္ခါတစ္ရံမုန္းပ်ားသလက္၊မုန္႕ဖက္ထုပ္စသည္ကုိလည္းလုပ္ေကၽြးတတ္သည္။ပုိက္ဆံနွင့္
အထိအေတြ႕နည္းေသာေၾကာင့္ထင္သည္။ပိုက္ဆံကုိသူၿမဳိ႕ မေရာက္ခင္အထိမသုံး
တတ္ခဲ့။ယခုအခ်ိန္တြင္အေမေပးလိုက္ေသာပုိက္ဆံမ်ားသည္စာအုပ္ဆုိင္မ်ား၏ေရရွည္
တည္တံံ့ေရးအတြက္တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာသုိ႕ေရာက္သြားၾကသည္ထင္၏။သူ႕ဆီ၌စာအုပ္
ေတြမ်ားလာသည္။ပုိက္ဆံအိတ္ျပားလာသည္။ “အသုံးႏွင့္အျဖဳန္းကုိခြဲျခားထား” ဟုဆုံးမခဲ့ေသာအေမ့ကုိစာအုပ္ပုံႀကီးျပၾကည့္ခ်င္သည္။အေမမည္သုိ႕ဆုံးျဖတ္မည္နည္း။
အသုံးလား၊အျဖဳန္းလား။သူသြားေနေသာလမ္းမွာစာအုပ္မ်ားသည္သာအေဖာ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း
သိလွ်င္အေမခြင့္လႊတ္နုိင္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ငယ္ငယ္ကအေမသည္သူ႕ကုိစာဖတ္ဖို႕တ
ဖြဖြေျပာခဲ့ဖူး၏ ။
( ၁၃ )
ျပာသုိလ္လျပည့္ေန႕တစ္ခုဆီကအေမ့အေၾကာင္းသူေရးဖူးသည္။ကဗ်ာ(ျဖစ္မည္ထင္ရေသာ)
တစ္ပုဒ္ေရးခဲ့၏။ထုိစာကုိအေမ့မဖတ္ဖူးေသး။ထုိစာထဲ၌အေမေျပာခဲ့ဖူးေသာစကားေတြပါသည္။
ဖတ္မိလွ်င္အေမၿပဳံးေပလိမ့္မည္။သူမလိမၼာေသာေၾကာင့္ေတာင္းပန္ထားေသာစာျဖစ္၏ ။ “အရမ္းလိမၼာဖို႕မလုိဘူး..မိုက္ေတာ့မမုိက္နဲ႕..”ဟုေျပာဖူးေသာအေမ့စကားကုိအေမျပန္အမွတ္
ရပါလိမ့္မည္။တကယ္လည္းသူအရမ္းမလိမၼာခဲ့ပါ။ေလာက၀တ္လည္းမေက်တတ္ခဲ့ပါ။သူ
မွားေကာင္းမွားနုိင္သည္။ေလာကႀကီးသည္လည္းအၿမဲမမွန္တတ္ခဲ့ေၾကာင္းအေမသိေနႏွင့္
မည္ဟုသူထင္၏။ကမၻာႀကီးသည္ပင္(၂၃၁/၂)ႏွစ္ဆယ့္သုံးႏွစ္ပုိင္းတစ္ပုိင္းဒီဂရီတိမ္းေစာင္းေန
ေၾကာင္းသူ႕သင္ရုိးညႊန္းတမ္းပထ၀ီ၀င္စာအုပ္ထဲမွာပါဖူးသည္ကုိအေမဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
( ၁၄ )
အေမ့အေၾကာင္းကုိသူသိပ္မသိပါ။အေမကလည္းအကုန္အစင္မေျပာနုိင္ပါ။အေမသည္ပင္
သူ႕အေမအေၾကာင္းအကုန္သိပါမည္လား။တကယ္ဆုိအေမသည္အေမသာျဖစ္သည္။အေမ့
အတြက္သီးျခားေခါင္းစဥ္ျဖင့္လည္းသူမေခၚတတ္။အေမဟုေခၚရသည္ကုိခံတြင္းေတြ႕သည္။
အေမ..အေမ..ဟုေခၚေခၚျပီးအေမ့အိမ္ကုိ၀င္ရတာအရသာရွိလြန္းသည္။အေမသည္သူ႕ကို
အၿမဲတမ္းအၿပဳံးျဖင့္ႀကဳိနုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။အေမဟုအေခၚခံ၊အသတ္မွတ္ခံထားရေသာသူ႕
အေမကေတာ့အၿမဲတည္မည္မဟုတ္။သုိ႕ေသာ္အေမဟုအသတ္မွတ္ခံနုိင္ခဲ့ေသာအေမ့ကုိသူ
ျမတ္နုိးသည္။အေမသည္သတၱိရွိသူျဖစ္သည္။သူ၏အပ်ဳိစင္ဘ၀ကုိလည္းစြန္႕လႊတ္ခဲ့၏။ေသ
မင္းနွင့္စစ္ခင္း၍သူ႕ကိုေလာကထဲလက္တြဲေခၚခဲ့သည္။လူ႕ေလာကထဲကပုံေဆာင္ခဲတစ္ခု
အျဖစ္ထုဆစ္ခဲ့၏။အေမသည္ကဗ်ာဆန္ေအာင္လွေနသည္။ကဗ်ာဆန္ျပီးသားအေမကုိ
ကဗ်ာဖြဲ႕ရလွ်င္ကဗ်ာမမီ၊စာမမီေတြခ်ည္းထြက္လာေပလိမ့္မည္။ျပီးျပည့္စုံေသာကဗ်ာ၊စာ
ေတြေတာ့ျဖစ္လိမ့္မည္မထင္။သူလည္းမဖြဲ႕တတ္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္အေမသည္
ပင္ျပီးျပည့္စုံေနေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟုေျဖရမည္။ထုိ႕ထက္ပုိ၍လည္း
မေျဖတတ္ေတာ့။သူ႕အတြက္အေမသည္ဘ၀ကဗ်ာ ၊ ဘ၀မီးအိမ္ ။
( ၁၅ )
အေမ့အေၾကာင္းကဗ်ာ(ျဖစ္မည္ထင္ရေသာ)တစ္ပုဒ္ေရးရန္သူႀကဳိးစားၾကည့္မိေသးသည္။
ကဗ်ာေတြထက္အေမကကဗ်ာဆန္ေနေၾကာင္းသိရေသာအခါကဗ်ာေရးရန္စိတ္ကူးကုိသူ
လႊတ္ခ်လုိက္ရသည္။အေမေက်နပ္ပါလိမ့္မည္။အေမ့အတြက္သူ႕မွာျပန္လည္ေျဖဆုိရန္
အေျဖရွိပါသည္။အေမသည္ပင္သူ႕အတြက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနေသာအေၾကာင္း။
“အေမ”ဟူေသာစာလုံး၊အသံေလးမ်ားကပင္ထာ၀ရျပီးျပည့္စုံေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီ
ဆိုေသာအေၾကာင္း။သူသိပါသည္။
အေမမ်က္ရည္က်လိမ့္မည္။အေမငိုလိမ့္မည္မထင္ပါ။သူလည္းထိုမ်က္ရည္မ်ဳိးေတာ့က်ခ်င္
ပါေသးသည္။ထုိမ်က္ရည္သည္အပူမဟုတ္။ထုိမ်က္ရည္သည္ေဆးေပါင္းခေသာမ်က္ရည္
ဟုတင္စားလွ်င္ဘယ္သူေစာဒကတက္မည္နည္း။အေမသည္ထုိ႕သုိ႕မ်က္ရည္ကုိပင္ကဗ်ာ
ဆန္ေအာင္က်တတ္သူျဖစ္သည္။အေမ့အတြက္အေမဟူေသာေ၀ါဟာရျဖင့္သာျပည့္စုံ၏။
အေမ..အေမ..အေမ..ကမၻာေက်လွ်င္ေက်လိမ့္မည္။အေမသည္မေက်ပါ။အေမသည္
အေမျဖစ္ေနသ၍အေမ့အေၾကာင္းမေသပါ။အေမကဗ်ာသည္အခ်ိန္တိုင္းလွပေနမည္
သာျဖစ္ပါသည္။
ရတုသစ္
ထုိေန႕ကကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္အေမကသူ႕ကုိုသိရွိသြားသည္။ကဗ်ာကိုအတန္အသင့္ခံစား
နုိင္ေသာအသိုင္းအ၀ုိင္းမွသူ႕ကုိတံဆိပ္ကပ္လိုုက္ၾက၏ ။တံဆိပ္ေၾကာင့္သိသည္လား ။ကဗ်ာေၾကာင့္သိသည္လား ။သူမသိ ။အေမကေတာ့သိရွိသြားျပီျဖစ္
ျဖစ္သည္။သူသည္ အေမ့အတြက္တစ္ျခားသူ မဟုတ္ခဲ့ပါ ။
( ၂)
သူတစ္ခုခုလုပ္တုိင္းအေမအကုန္သိလိမ့္မည္မဟုတ္။အေမသိေနႏွင့္ေသာသူ႕
အေၾကာင္းကုိလည္းသူမသိ။သိဖုိ႕လည္းမလို။တစ္ခါတစ္ရံေလာကႀကီးကုိုစိတ္
တုိသည္။အေမမ်က္ႏွာညဳိေအာင္သူမလုပ္ခ်င္။ ျဖစ္နုိင္လ်င္အေမ့အၿပဳံးကုိ
ေဘာင္ခတ္ပုံသြင္းထားခ်င္သည္။အေမဟုသူထင္ထားေသာအေမသည္သခၤါရအတိုက္
အခိုက္ကိုမတြန္းလွန္နုိင္။ေက်ာက္တိုင္ေက်ာက္ရုပ္မ်ားသည္ပင္ ႏွဲ႕ဖန္မ်ားလာေသာအခါ နဲ႕လာတတ္ေၾကာင္းေရွးကေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားသူၾကားဖူးထားခဲ့သည္။တရားအၾကာႀကီး
နာေသာအခါနားဆူတတ္၏။ခါးပူတတ္၏။တရားသည္နာရုံနာရမည့္အရာမဟုတ္။အေမ
ေဟာေသာတရားမ်ား၌သူ နားမဆူခဲ့။ခါးမပူခဲ့။မွတ္သားမိသမွ်… အေမသည္တရားကုိစကားျဖင့္မေဟာခဲ့ပါ။
( ၃ )
သူကခံစားခ်က္ကုိစာစီတတ္သည္။ကဗ်ာျဖစ္သည္၊မျဖစ္သည္အထိသူမစဥ္းစား။
ကဗ်ာသည္ကဗ်ာထက္တစ္မူးပုိခြင့္မရွိ။ကဗ်ာသည္ကဗ်ာထဲမွာရွိသည္။ကဗ်ာ၌တံဆိပ္
အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေကာင္းရွိနုိင္သည္။တံဆိပ္ကုိဖယ္လိုက္ေသာအခါမည္သည့္အရာက်န္မည္နည္း။ တံဆိပ္သည္တံဆိပ္သာျဖစ္သည္။ထုိ႕ေၾကာင့္..သူသိသည္။သူသိသလိုအေမေကာ
သိနုိင္ပါမည္လား။စိတ္အားငယ္တတ္ေသာအေၾကာင္းမ်ား၌’’ ကဗ်ာဆရာ” မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟူေသာအေၾကာင္းမပါခဲ့။ေသခ်ာသည္။သူကဗ်ာဆရာမျဖစ္နုိင္ပါ။ အေမကေရာသူ႕ကုိကဗ်ာဆရာဟုျမင္နုိင္ပါမည္လား။ သူေတြးမိသည္။အေမကသူ႕ကုိ
ဘယ္အခါမွ်မေျပာင္းလဲေသာအျမင္ျဖင့္သာျမင္ေနလိမ့္မည္..ဟု ။
( ၄ )
အေမထုဆစ္ခဲ့ေသာအခ်ိန္ကဘယ္လုိအေတြးမ်ဳိးရွိလိမ့္မည္နည္း။သူမသိ။အေမေကာတိိတိ
က်က်မွတ္မိေနပါေသးရဲ႕လား။အေမသည္အေကာင္းဆုံးျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္၏။အေမထုဆစ္ခဲ့
ေသာအရုပ္တစ္ခုကအေမ့ကုိျပန္၍ထုဆစ္ေနျခင္းသည္လူသိမမ်ားေသာ ကမၻာ့ရယ္စရာအေကာင္းဆုံးျပက္လုံးတစ္ခုျဖစ္သည္။အေမသည္အထုဆစ္ခံ၊ပုံေဖာ္ခံ၊ေရးဖြဲ႕ခံ…
စသည္မ်ားထက္ေက်ာ္လြန္၏။ထုိ႕ေၾကာင့္သူသည္အေမ့ကုိအေမထက္ပုိ၍မေခၚေ၀ၚတတ္ခဲ့။
အေမၿပဳံးပါသည္။ထုိအၿပဳံး၌သူေလာကအလယ္မွာရုန္းၾကြဖုိ႕အားအင္ေတြပါ၀င္၏။သူအၿမဲတမ္း
ငတ္မြတ္ေတာင့္တခ်င္မိသည္။အေမ..အၿမဲတမ္းမၿပဳံးတတ္ခဲ့ပါ။
( ၅ )
မွတ္မိေသးသည္။က်န္ခဲ့ေသာျပကၡဒိန္ေဟာင္းမ်ားထဲမွတစ္ရက္တြင္ျဖစ္၏
။ထုိေန႕ကအေမမ်က္ရည္က်ခဲ့၏။ငိုေနသည္လား ။သူေမးေသာအခါအေမေခါင္းခါသည္။ သူတစ္ခုပုိသိခြင့္ရခဲ့ျပီ။မ်က္ရည္သည္ငိုျခင္း၏သေကၤတသက္သက္သက္မဟုတ္ပါ။သူ
လက္ခံထားလိုက္၏။မ်က္စိနာေသာအခ်ိန္ကသူလည္းမ်က္ရည္က်ဖူးသည္။သရုပ္ေဆာင္
မ်ားလည္းမ်က္ရည္က်ၾက၏။မ်က္ရည္ကတစ္ျခား၊ငုိျခင္းကတစ္ျခားျဖစ္ေၾကာင္းသူသိေအာင္
အေမကေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာေရးျခစ္မျပခဲ့။စာရြက္လြတ္ေပၚ၌စာစီမျပခဲ့ပါ၊။အေမသည္
ဘာဘြဲ႕မွ်မရဖူးေသာသူ၏ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
( ၆ )
ငယ္စဥ္ကစာသင္ခန္းထဲမွာသူရန္ျဖစ္ဖူးသည္။သူ႕ထက္ငယ္ေသာအတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္
ႏွင့္ျဖစ္၏။အတန္းေဖာ္၏လက္ေကာက္၀တ္ကုိခဲတံခၽြန္ဓားႏွင့္လွီးခဲ့သည္။အတန္းပုိင္ဆရာမ
၏ႀကိမ္စာမိခဲ့၏။ေျခသလုံးေပၚ၌အရွဳိးရာမ်ားထပ္ခဲ့သည္။ဖူးေယာင္ေနေသာအရွဳိးရာမ်ားကုိ
ၾကည့္ကာအေမတုတ္(ဒုတ္)တစ္ေခ်ာင္းထပ္ကုိင္၏။လမ္းမေလွ်ာက္နုိင္ေသာေၾကာင့္သူေက်ာင္း
တက္ပ်က္ခဲ့ေသးသည္။ခုထိသူရန္မျဖစ္တတ္ေတာ့ပါ။အေမသည္ရန္ျဖစ္ျခင္းကုိမုန္းတီးစ
က္ဆုပ္ေၾကာင္းသူ႕ႏွလုံးသားထဲ၌အရွဳိးရာေတြအျပည့္ခပ္နွိပ္ေပးခဲ့သည္။ထုိအရွိဳးရာမ်ားကုိ
သူေဆးမလိမ္းျဖစ္ခဲ့ပါ။
( ၇ )
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ဖမ္းမိေသာအခါကအေမမသိေအာင္ေလွာင္အိမ္ေလးႏွင့္ထည့္ထား
ခဲ့ဖူးသည္။အေမသိသြားေသာအခါကက္ဆက္ထဲ၌စိုင္းထီးဆိုင္၏“သဘာ၀”သီခ်င္းကိုထည့္၍
ဖြင့္ျပသည္။ေလွာင္အိမ္တံခါးကုိဖြင့္ခုိင္း၏။၀ဋ္နာ၊ကံနာေတြအေၾကာင္းအေမစီကာပတ္ကုံး
မေျပာခဲ့ပါ။ “သဘာ၀”သီခ်င္းကုိစကားေျပလုိေတာ့ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။သူ႕ရင္ထဲမွာသဘာ၀ ကုိသဘာ၀အတုိင္းေနေစခ်င္သည့္စိတ္ကိန္း၀ပ္ခဲ့၏။မည္သူ႕ကိုမွ်သူခ်ဳပ္ေနွာင္ခ်င္စိတ္မရွိ
ေတာ့ပါ။အေမသည္သူ႕အတြက္လြတ္လပ္ေရးစိတ္သြင္းေပးခဲ့သူသာျဖစ္သည္။အေမသည္သူ
ပုန္မဟုတ္ပါ ။
( ၈ )
အတန္းတင္စာေမးပြဲ၌သူဆုရေသာအခါေတြရွိဖူးသည္။ဆုရေၾကာင္းအေမ့ကုိသတင္းမပုိ႕ခဲ့။
အေမသိသြားေသာအခါအနမ္းခံရသည္။အေမ့အနမ္းကုိလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္သူဆုရသည့္အခါ
တိုင္းသတင္းမေပးျဖစ္ေတာ့။အေမသည္ဘ၀ကုိရုိးသားစြာျဖတ္သန္းခဲ့သူျဖစ္သည္ဟု သူသိထားခဲ့၏။အေမေပးေသာအနမ္းကဆုရေသာေၾကာင့္ေပးေသာအနမ္းမဟုတ္မွန္းသူ
သိေသာအခါသူကလည္းဆုကိုအေမ့အနမ္းေလာက္မမြတ္သိပ္တတ္ေတာ့။သူရုိးရုိးသား
သားေနခ်င္သည္။
( ၉ )
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၀ယ္အေမကထမင္းအိုးတည္ထားသည္ကိုၾကည့္ခိုင္း၏။ဆန္အေပ်ာ့
အမာကုိေယာက္မႏွင့္ခပ္ကာစမ္းၾကည့္ခိုင္းသည္။ထမင္းရည္ငွဲ႕ေသာအခါေဘးမွၾကည့္ေန၏ ။အရမ္းေပ်ာ့သြားေသာေၾကာင့္ဆန္ျပဳတ္အျဖစ္ေသာက္လိုက္ရေသာတစ္ႀကိမ္မွလြဲ၍သူထမင္း
ခ်က္တတ္သြားသည္။ထမင္းခ်က္ျခင္းသည္အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏အလုပ္သက္သက္မဟုတ္ေၾကာင္း
အေမမေျပာခဲ့ပါ။ထမင္းစားေသာသူသည္ထမင္းခ်က္တတ္ဖုိ႕လည္းလိုမည္ျဖစ္ေၾကာင္းအေမ
မမိန္႕ၾကားခဲ့ပါ။သူထမင္းခ်က္တတ္ခဲ့၏။အေမသူ႕ကိုထမင္းခ်က္သင္ေပးေသာအခါကထ
မင္းေပါင္းအိုးမ်ားေခတ္မစားေသးပါ။လွ်ပ္စစ္မီးလည္းခဏခဏမလာေသးပါ။ေတာရြာ
ဇနပုဒ္ေလးမွာသူသင္တန္းဆင္းခဲ့သည္။
( ၁၀ )
တစ္ႀကိမ္တြင္ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွခဲတံတစ္ေခ်ာင္းေကာက္ရခဲ့၏ ။ပုိင္ရွင္မည္သူမွန္းမသိ၍ျပန္မေပးခဲ့။လြယ္အိတ္ထဲမွာပါလာသည္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ
အရုိက္ခံရသည္။ခဲတံကိုအတန္းပုိင္ဆရာမထံမအပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္…ဟုအေမေျပာသည္။အေမ
သည္အေၾကာင္းမဲ့မရုိက္တတ္ပါ။ထုိေန႕မွစ၍ေက်ာင္းဆင္းအိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တုိင္းသူ႕လြယ္
အိတ္ကုိအေမစစ္ေဆးဖုိ႕မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါ။သူ႕အတြက္အေမသည္စစ္ေဆးေရးဂိတ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့
သည္။ယခုအခ်ိန္တြင္သူ႕လြယ္အိတ္ကုိအေမစစ္ေဆးမိလွ်င္ဘယ္လုိခံစားရမည္နည္း။သူသိ
ခ်င္ေနမိ၏။သူ႕လြယ္အိပ္ထဲ၌စာရြက္အပုိင္းအစမ်ားႏွင့္စာအုပ္အခ်ဳိ႕၊ေဘာလ္ပင္န္အခ်ဳိ႕သာ
ရွိသည္။ရင္းႏွီးေသာမိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕ေပးေသာစာအုပ္မ်ားေတာ့ရွိပါ၏။နာမည္တပ္ထားျပီးသား
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျပန္ေပးခုိင္းေတာ့မည္မထင္။ထုိစာအုပ္မ်ားသည္အေမ့စစ္ေဆးေရးဂိတ္
ကုိေက်ာ္ျဖတ္နုိင္ပါလိမ့္မည္။သူမ်ားမေပးပဲယူလာေသာပစၥည္းမ်ားကုိသာအေမကန္႕
ကြက္သည္ ။
( ၁၁ )
သူအေမႏွင့္ျငင္းခုန္ခဲ့ဖူးသည္။ေဗဒင္အေၾကာင္း ။ သူကမယုံၾကည္ေၾကာင္းေျပာခဲ့၏။ အေမကပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးထဲမွအရွင္ေကာ႑ညအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ယခုအရွင္ေကာ႑ည
မရွိေတာ့ဟုေျပာေသာအခါအေမကသူ႕ေခါင္းကုိလက္ဆျပင္းျပင္းျဖင့္ေခါက္ခဲ့၏။သူမငိုခဲ့။
အေမၿပဳံးေနသည္။အမွတ္မဲ့ဆုိလွ်င္ေခ်ာ့ေမာ့သည္ဟုထင္ရေသာစကားကုိအေ
မေျပာလာခဲ့၏ ။ “ေခါင္းေလးက မာလုိက္တာ..ေက်ာက္ခဲက်ေနတာပဲ”..ဟူ၍ ။ယခုျပန္ေတြးေသာအခါထုိစဥ္ကတည္းကသူေခါင္းမာသည့္အေၾကာင္းအေမလက္ခံခဲ့ျပီးျပီမွန္းသိလိုက္ရ၏။မလုပ္ခ်င္ေသာအရာကိုမလုပ္ပဲေန၍လုပ္ခ်င္မွလုပ္ေသာစိတ္ကုိအေမသတိထားခဲ့မိဟန္တူသည္။သူဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္တုိင္းေခါင္းေခါက္ခံရသည္။ထုိသုိ႕အေခါက္ခံကာမာလာခဲ့ေသာသူ႕ေခါင္းသည္ ျပန္မေပ်ာ့ခဲ့။ေက်ာက္ခဲသည္ ရႊ႕ံတုံးမဟုတ္ပါ ။
( ၁၂ )
တစ္ခုရွိေသးသည္။အခ်ိန္ကာလအေတာ္ၾကာသည္အထိပုိက္ဆံကုိသူမသုံးတတ္ခဲ့။ကေလး
ဘ၀တုံးကအေမမုန္႔ဖုိးမေပးခဲ့ပါ။အဆင္သင့္၀ယ္ထားေသာမုန္႕မ်ားကုိသာအေမေကၽြးခဲ့၏။
တစ္ခါတစ္ရံမုန္းပ်ားသလက္၊မုန္႕ဖက္ထုပ္စသည္ကုိလည္းလုပ္ေကၽြးတတ္သည္။ပုိက္ဆံနွင့္
အထိအေတြ႕နည္းေသာေၾကာင့္ထင္သည္။ပိုက္ဆံကုိသူၿမဳိ႕ မေရာက္ခင္အထိမသုံး
တတ္ခဲ့။ယခုအခ်ိန္တြင္အေမေပးလိုက္ေသာပုိက္ဆံမ်ားသည္စာအုပ္ဆုိင္မ်ား၏ေရရွည္
တည္တံံ့ေရးအတြက္တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာသုိ႕ေရာက္သြားၾကသည္ထင္၏။သူ႕ဆီ၌စာအုပ္
ေတြမ်ားလာသည္။ပုိက္ဆံအိတ္ျပားလာသည္။ “အသုံးႏွင့္အျဖဳန္းကုိခြဲျခားထား” ဟုဆုံးမခဲ့ေသာအေမ့ကုိစာအုပ္ပုံႀကီးျပၾကည့္ခ်င္သည္။အေမမည္သုိ႕ဆုံးျဖတ္မည္နည္း။
အသုံးလား၊အျဖဳန္းလား။သူသြားေနေသာလမ္းမွာစာအုပ္မ်ားသည္သာအေဖာ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း
သိလွ်င္အေမခြင့္လႊတ္နုိင္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ငယ္ငယ္ကအေမသည္သူ႕ကုိစာဖတ္ဖို႕တ
ဖြဖြေျပာခဲ့ဖူး၏ ။
( ၁၃ )
ျပာသုိလ္လျပည့္ေန႕တစ္ခုဆီကအေမ့အေၾကာင္းသူေရးဖူးသည္။ကဗ်ာ(ျဖစ္မည္ထင္ရေသာ)
တစ္ပုဒ္ေရးခဲ့၏။ထုိစာကုိအေမ့မဖတ္ဖူးေသး။ထုိစာထဲ၌အေမေျပာခဲ့ဖူးေသာစကားေတြပါသည္။
ဖတ္မိလွ်င္အေမၿပဳံးေပလိမ့္မည္။သူမလိမၼာေသာေၾကာင့္ေတာင္းပန္ထားေသာစာျဖစ္၏ ။ “အရမ္းလိမၼာဖို႕မလုိဘူး..မိုက္ေတာ့မမုိက္နဲ႕..”ဟုေျပာဖူးေသာအေမ့စကားကုိအေမျပန္အမွတ္
ရပါလိမ့္မည္။တကယ္လည္းသူအရမ္းမလိမၼာခဲ့ပါ။ေလာက၀တ္လည္းမေက်တတ္ခဲ့ပါ။သူ
မွားေကာင္းမွားနုိင္သည္။ေလာကႀကီးသည္လည္းအၿမဲမမွန္တတ္ခဲ့ေၾကာင္းအေမသိေနႏွင့္
မည္ဟုသူထင္၏။ကမၻာႀကီးသည္ပင္(၂၃၁/၂)ႏွစ္ဆယ့္သုံးႏွစ္ပုိင္းတစ္ပုိင္းဒီဂရီတိမ္းေစာင္းေန
ေၾကာင္းသူ႕သင္ရုိးညႊန္းတမ္းပထ၀ီ၀င္စာအုပ္ထဲမွာပါဖူးသည္ကုိအေမဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
( ၁၄ )
အေမ့အေၾကာင္းကုိသူသိပ္မသိပါ။အေမကလည္းအကုန္အစင္မေျပာနုိင္ပါ။အေမသည္ပင္
သူ႕အေမအေၾကာင္းအကုန္သိပါမည္လား။တကယ္ဆုိအေမသည္အေမသာျဖစ္သည္။အေမ့
အတြက္သီးျခားေခါင္းစဥ္ျဖင့္လည္းသူမေခၚတတ္။အေမဟုေခၚရသည္ကုိခံတြင္းေတြ႕သည္။
အေမ..အေမ..ဟုေခၚေခၚျပီးအေမ့အိမ္ကုိ၀င္ရတာအရသာရွိလြန္းသည္။အေမသည္သူ႕ကို
အၿမဲတမ္းအၿပဳံးျဖင့္ႀကဳိနုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။အေမဟုအေခၚခံ၊အသတ္မွတ္ခံထားရေသာသူ႕
အေမကေတာ့အၿမဲတည္မည္မဟုတ္။သုိ႕ေသာ္အေမဟုအသတ္မွတ္ခံနုိင္ခဲ့ေသာအေမ့ကုိသူ
ျမတ္နုိးသည္။အေမသည္သတၱိရွိသူျဖစ္သည္။သူ၏အပ်ဳိစင္ဘ၀ကုိလည္းစြန္႕လႊတ္ခဲ့၏။ေသ
မင္းနွင့္စစ္ခင္း၍သူ႕ကိုေလာကထဲလက္တြဲေခၚခဲ့သည္။လူ႕ေလာကထဲကပုံေဆာင္ခဲတစ္ခု
အျဖစ္ထုဆစ္ခဲ့၏။အေမသည္ကဗ်ာဆန္ေအာင္လွေနသည္။ကဗ်ာဆန္ျပီးသားအေမကုိ
ကဗ်ာဖြဲ႕ရလွ်င္ကဗ်ာမမီ၊စာမမီေတြခ်ည္းထြက္လာေပလိမ့္မည္။ျပီးျပည့္စုံေသာကဗ်ာ၊စာ
ေတြေတာ့ျဖစ္လိမ့္မည္မထင္။သူလည္းမဖြဲ႕တတ္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္အေမသည္
ပင္ျပီးျပည့္စုံေနေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟုေျဖရမည္။ထုိ႕ထက္ပုိ၍လည္း
မေျဖတတ္ေတာ့။သူ႕အတြက္အေမသည္ဘ၀ကဗ်ာ ၊ ဘ၀မီးအိမ္ ။
( ၁၅ )
အေမ့အေၾကာင္းကဗ်ာ(ျဖစ္မည္ထင္ရေသာ)တစ္ပုဒ္ေရးရန္သူႀကဳိးစားၾကည့္မိေသးသည္။
ကဗ်ာေတြထက္အေမကကဗ်ာဆန္ေနေၾကာင္းသိရေသာအခါကဗ်ာေရးရန္စိတ္ကူးကုိသူ
လႊတ္ခ်လုိက္ရသည္။အေမေက်နပ္ပါလိမ့္မည္။အေမ့အတြက္သူ႕မွာျပန္လည္ေျဖဆုိရန္
အေျဖရွိပါသည္။အေမသည္ပင္သူ႕အတြက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနေသာအေၾကာင္း။
“အေမ”ဟူေသာစာလုံး၊အသံေလးမ်ားကပင္ထာ၀ရျပီးျပည့္စုံေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီ
ဆိုေသာအေၾကာင္း။သူသိပါသည္။
အေမမ်က္ရည္က်လိမ့္မည္။အေမငိုလိမ့္မည္မထင္ပါ။သူလည္းထိုမ်က္ရည္မ်ဳိးေတာ့က်ခ်င္
ပါေသးသည္။ထုိမ်က္ရည္သည္အပူမဟုတ္။ထုိမ်က္ရည္သည္ေဆးေပါင္းခေသာမ်က္ရည္
ဟုတင္စားလွ်င္ဘယ္သူေစာဒကတက္မည္နည္း။အေမသည္ထုိ႕သုိ႕မ်က္ရည္ကုိပင္ကဗ်ာ
ဆန္ေအာင္က်တတ္သူျဖစ္သည္။အေမ့အတြက္အေမဟူေသာေ၀ါဟာရျဖင့္သာျပည့္စုံ၏။
အေမ..အေမ..အေမ..ကမၻာေက်လွ်င္ေက်လိမ့္မည္။အေမသည္မေက်ပါ။အေမသည္
အေမျဖစ္ေနသ၍အေမ့အေၾကာင္းမေသပါ။အေမကဗ်ာသည္အခ်ိန္တိုင္းလွပေနမည္
သာျဖစ္ပါသည္။
ရတုသစ္
2 comments:
ေကာင္းလုိက္တာ :)))
“အေမ”ဟူေသာစာလုံး၊
အသံေလးမ်ားကပင္ထာ၀ရျပီးျပည့္စုံေသာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္..
Post a Comment