ဒေါင်..ဒေါင်..ဒေါင်
ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းထိုးသွားပေပြီ။သူုတို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်
လိုက်မိကြ၏။အပြုံးကိုယ်စီဖြင့်လက်ဝါးချင်းရိုက်လိုက်ကြသည်။စိုးမောင်ကသူ၀ှက်ယူလာခဲ့သောဖဲထုပ်ကို
ကုလားဖန်ထိုးနေသည်။သူတို့အဖွဲ့ရောက်နေသောဂိုဒေါင်ဟောင်းကြီးကအတန်အသင့်လုံခြုံမှုရှိသည်
။ကျောင်းသားတွေကျောင်းပုန်းကြသောနေရာတစ်ခုဆိုလည်းမမှား။သူလည်းအစကကျောင်းမပုန်းတတ်။
စိုးမောင်ကခဏခဏခေါ်နေသောကြောင့်အားနာ၍လိုက်ခဲ့မိရင်းကျောင်းပုန်းဖြစ်သွားခဲ့ခြင်းပင်။ခုဆိုသူ
ကျောင်းပုန်းတာသုံးရက်ပင်ရှိသွားပြီဖြစ်၏။ကျောင်းပုန်းရုံသက်သက်မဟုတ်။ဖဲပါရိုက်တတ်လာခဲ့သည်။
ညနေကျောင်းဆင်းလျှင်တော့မျက်နှာပိုးသတ်၍အိမ်ပြန်ခဲ့စမြဲပင်။အရင်နှစ်ရက်ကဘာမျှမဖြစ်။အခြေအနေ
ကအေးဆေးငြိမ်သက်နေ၏။
ဒီနေ့အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါနောက်ကျောမလုံသလိုခံစားရသည်။ကျောရိုးတစ်လျှောက်
စိမ့်စိမ့်သွားသည်ဟုပင််ထင်နေမိ၏။နေမကောင်းဖြစ်နေပြီလားဟုနဖူးကိုစမ်းကြည့်မိသည်။ဘာမျှမဖြစ်။နဖူး
ကချေွးလေးတစို့စို့ပင်ဖြစ်နေသေးသည်။ခပ်တည်တည်ဖြင့်အားတင်းရင်းအိမ်တွင်းသို့လှမ်း၀င်လိုက်သည်။
လွယ်အိတ်ကိုချိတ်မှာသွားချိတ်သောအခါအဖေ၏စူးစိုက်ကြည့်နေသောအကြည့်ဒဏ်ကိုခံလိုက်ရသည်။
သူသွေးပျက်မတတ်ထိတ်လန့်သွားသည်။ခါတိုင်းနူးနူးညံ့ညံ့ရှိသောအဖေ့မျက်၀န်းများကဒီနေ့ကြောက်
စရာကောင်းနေသည်။သေချာကြည့်လျှင်မီး၀င်း၀င်းတောက်နေသည့်အလား။သူကြောက်ရွ့ံလာသောကြောင့်
အဖေ့အကြည့်ဆီမှမျက်နှာလွှဲလိုက်ရင်းလွယ်အိတ်ကိုသွားချိတ်လိုက်၏။လွယ်အိတ်ကိုချိုတ်ပြီး၍နောက်ပြန်
လှည့်ရန်ပြင်လိုက်သောအခါဘယ်အချိန်ကအနားရောက်လာသည်မသိသောအဖေ၏လက်သီးချက်များက
မျက်နှာပေါ်တည့်တည့်။သူမရှောင်တိမ်းလိုက်နိုင်ခဲ့။ပူူကနဲဖြစ်သွားသောမျက်နှာကိုလက်ဖြင့်အုပ်၍ထွက်ပြေး
ရန်ပြင်လိုက်သောအခါအသင့်ယူဆောင်ထားဟန်တူသောကြိမ်လုံးဖြင့်အဖေကလှမ်းရိုက်သည်။သူမပြေးနိုင်
တော့။ထိုနေရာမှာပင်ခွေလဲကျသွားသည်။
ရိုက်နှက်သံကြားသွားဟန်တူသောအမေကမီးဖိုချောင်ဘက်မှအပြေးအလွှားရောက်လာခဲ့
သည်။သွေးစို့နေသောသူ့မျက်နှာကိုကြည့်ကာအမေငိုသည်။အဖေ့ကိုတိတ်တခိုးလှမ်းကြည့်သောအခါတစ်
ဖက်လွှဲ၍မျက်ရည်သုတ်လိုက်သည်ကိုဖျတ်ကနဲတွေ့လိုက်ရ၏။
အမေလး..ကိုညွန့်ရယ်..ရှင်ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ..ကြည့်ပါဦး သွေးတွေသံတွေတောင်
ထွက်ကုန်ပြီ..အရပ်ကကြားလို့မှကောင်းကြသေးရဲလား..ဟီးဟီး ပြောရင်းဆိုရင်းအမေငိုတော့သူပါရော၍ရှိုက်
မိ၏ ။
မငိုနဲ့..အေးမိ..ဒီကောင့်လိုလူမိုက်တစ်ယောက်အတွက်နင်မငိုနဲ့ကွ..သိလား..ဒီကောင်လူ
မိုက်..အလကားကောင်..ပညာတတ်အောင်ကျောင်းထားပေးထားတာကျောင်းပုန်းပြီးဖဲရိုက်နေတယ်..အဲဒီအချိန်
ထဲက၀င်ရိုက်ပစ်ခဲ့မလို့..ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့..အိမ်ကပြန်စောင့်နေတာ..ဒီကောင်ဒီလိုလုပ်နေတာ
ဘယ်နှစ်ရက်ရှိမှန်းမသိဘူး..ငါလည်းဒီနေ့မှဂိုဒေါင်ဟောင်းကြီးကကျန်နေတဲ့သစ်သားတိုတွေသယ်ခိုင်းလို့သွား
သယ်ရင်းသူတို့အဖွဲ့ကိုတွေ့တာ
သူဘုရားတမိသွားသည်။အဖေ့ကိုလည်းရဲရဲမကြည့်ဝံ့တော့။သူ့အပြစ်နှင့်သူမို့ဘာမျှမပြောသာ
တော့။ခေါင်းကိုတွင်တွင်ငုံ့ရင်းမျက်ရည်ကျနေရုံပဲတတ်နိုင်တော့သည်။စိတ်ထဲမှာလည်းဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုက
ခိုင်မာစွာ၀င်ရောက်လာသည်။သူကျောင်းနေချင်စိတ်မရှိတော့။အိမ်မှာလည်းဆက်မနေချင်တော့။
*************************
အဖေ၊အမေနှင့်ညီမလေးတို့အိပ်မောကျနေချိန်မှာအသင့်ပြင်ဆင်ထားသောလွယ်အိတ်ကိုအ
သာလွယ်ပြီးထွက်လာခဲ့သည်။လောလောဆယ်မန္တလေးကအဖေ့သူငယ်ချင်းဦးလတ်ဆီသွားမည်ဟုဆုံးဖြတ်
ထားလိုက်၏။ကျန်တာနောက်မှစီစဉ်မည်။အမေ့ခေါင်းအုံးအောက်မှမသိအောင်ယူထားသောငွေ(၅၇၀၀)ဖြင့်သူ
ခရီးဆက်ရတော့မည်။ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်လေးထဲမှမိသားစုအိမ်လေးကိုနောက်ဆုံးအနေဖြင့်ကြည့်ပြီးသူထွက်
လာခဲ့လိုက်သည်။ဘူတာရုံသို့ရောက်သောအခါရထားကဘီးလိမ့်စပင်ပြုနေပြီ။အပြေးအလွှားတွယ်တက်ရင်းနေ့
ပိုင်းကဖြတ်လာခဲ့သောလက်မှတ်ကလေးကိုစမ်းကြည့်မိသေး၏။လက်မှတ်ကလေးကိုစမ်းမိမှစိတ်ချလက်ချရှိ
သွားရသည်။ရိုးရိုးတန်းကဖြတ်ထားသည်မို့ထိုင်ခုံမရတော့။ကိစ္စမရှိ။တံခါးပေါက်နားမှာမတ်တပ်ရပ်ရင်းလိုက်ခဲ့
သည်။ညလေပြည်ညင်းသုတ်သုတ်ဖြူးနေသောကြောင့်သူ့ဆံစလေးများပင်လွင့်ခါနေသေး၏။ကောင်းကင်
ကိုမော့ကြည့်မိသောအခါလရောင်ကမှုန်ပျပျသာ။ကြယ်လေးများ၏၀င်းလက်ပြိုးပြက်မှုကြောင့်ကောင်းကင်ကြီး
ကအလှသိပ်မပျက်သေး။ဘ၀ရှေ့ရေးကိုကြိုတွေးရင်းရင်လေးနေမိသည်ကတော့အမှန်ပင်။ဘ၀မှာပထမဆုံး
အတွေ့အကြုံမို့ဒီခရီးကိုထွက်လာမိတာမှားသွားပြီလားဟုအကြိမ်ကြိမ်တွေးနေမိသေးသည်။
မချစ်လို့ကျွဲရိုက်၊နွားရိုက်အရိုက်ခံထားရပြီးသည့်နောက်အိမ်မှာနေလို့လည်းသူအတွက်အ
ဆင်ပြေမည်မဟုတ်တော့ဟုသူတွေးမိသည်။ထိုနေ့ကအဖြစ်အပျက်ကိုပြန်တွေးမိတိုင်းအဖေ့ကိုနာကြည်းကြောက်
ရွ့ံနေတုန်းပင်။အဖေသာဒီလိုမဆက်ဆံခဲ့လျှင်သူအိမ်မှာဆက်နေ၍ကျောင်းတက်နေဦးမည်ဖြစ်၏။အခုမိသားစုကို
စွန့်ခဲ့ပြီ။သိုက်ေ၀းငှက်တစ်ကောင်လိုဘယ်ဆီဘယ်၀ယ်ပျံသန်းရမည်မသိသေး။လေးနေသောရင်ဖြင့်ရထားတစ်
စင်း၏သယ် ဆောင်ရာနောက်သို့သူလိုက်ပါခဲ့ပြီဖြစ်၏။သူ့ဘ၀ရထားကတော့ဘယ်ဆီဘယ်၀ယ်ဆိုက်ကပ်ရပ်
နားရမည်မသိသေး။သူဆက်မတွေးချင်တော့။မှေးစင်းလာသောမျက်လုံးများကိုအသင့်ယူလာခဲ့သောရေသန့်
ဗူးလေးဖွင့်၍မျက်နှာသစ်ပစ်လိုက်ရသည်။
စစ်ကိုင်း ရောက်ပြီဟုပြောဆိုနေကြသောခရီးသည်အချို့၏စကားသံကြောင့်သာစစ်ကိုင်း
သို့ရောက်နေပြီမှန်းသိလိုက်ရ၏။မကြာမီမန္တလေးသို့ရောက်တော့မည်ထင်သည်။မန္တလေးနှင့်စစ်ကိုင်းနီးသည်
ဟုသူများတွေပြောထားသောစကားကိုသူပြန်ကြားယောင်နေမိသေးသည်။ဘယ်သူမျှမသိနိုင်သောသက်ပြင်းကို
အသာအယာခိုးရှိုက်လိုက်ရသည်။ဘ၀ခြေလှမ်းသစ်တစ်ခုစဖို့အားအတော်စိုက်ရမည်ဟုသူသဘောပေါက်သလို
လိုဖြစ်လာခဲ့သည်။စမိပြီဖြစ်သောခြေလှမ်းမို့သူဆက်လျှောက်ရပေဦးမည်။
*******************************************
မန္တလေးဘူတာကြီးသို့ရောက်လာခဲ့ပြီ။အလုအယက်ခရီးသည်ရှာနေကြသောဆိုင်ကယ်တက္ကစီ
သမားများ၊ဆိုက္ကားသမားများကိုမြင်သောအခါသူအဖေ့ကိုသတိရမိလိုက်သေးသည်။အဖေကဆိုက္ကားနင်းသည်။
သူ့ချေွးနည်းစာဖြင့်မိသားစုကိုအလုပ်အကျေွးပြုနေသူဖြစ်၏။အမေကတစ်ဖက်တစ်လမ်းမှဈေးရောင်းသည်။
ထို၀င်ငွေလေးများဖြင့်မိသားစုလည်ပတ်နေခဲ့ရခြင်းပင်ဖြစ်၏။ထိုမိသားစုအ၀န်းအ၀ိုင်းလေးကိုသူစွန့်ခဲ့သည်။
မိသားစုတစ်ခုကကြယ်စုံသောကောင်းကင်ဖြစ်မည်ဆိုလျှင်သူကပဲ့ထွက်လာသောဂြိုဟ်ပဲ့လေးတစ်ခုသာဖြစ်
မည်ထင်သည်။
အခုသူမန္တလေးမြေကိုခြေချမိပြီ။အဖေ၊အမေနှင့်ညီမလေးတို့ကခင်ဦးမြို့၏ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်လေး
မှာကျန်နေရစ်ခဲ့ပေပြီ။လောလောဆယ်အဖေ့သူငယ်ချင်းဦးလတ်ကိုတွေ့အောင်ရှာရမည်။လွယ်အိတ်တစ်လုံးဖြင့်
ယောင်လည်လည်ဖြစ်နေသောသူ့ကိုဆိုင်ကယ်တက္ကစီသမားတစ်ဦးကလာမေးသည်။
ညီလေး..မင်းဘယ်သွားမလို့လဲ..အစ်ကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်လေ..ဈေးကတော့ညှိပေးလို့ရပါတယ်
သူ ၀မ်းသာသွားသည်။အိတ်ကပ်ထဲမှလိပ်စာတစ်ခုကိုထုတ်ပြလိုက်၏။
သြော်..ဒီနေရာလား..ရတယ်ညီလေး နှစ်ထောင်ပဲပေး..အစ်ကိုလိုက်ပို့မယ်..မနက်စောစောဈေးဦးပေါက်
ဆိုတော့အစ်ကိုလျှော့ယူလိုက်တာပါ
သူဘာမျှမပြောတတ်၊ဆိုင်ကယ်နောက်မှလိုက်ခဲ့လိုက်သည်။ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်ပဲမောင်းလိုက်ရသည်။
ဦးလတ်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်သွား၏။တက္ကစီသမားကိုနှစ်ထောင်ပေးလိုက်သည်။ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီးတက္ကစီ
သမားပြန်ထွက်သွားသည်။တံခါး၀မှနေ၍ဦးလတ်ကိုအော်ခေါ်လိုက်ရ၏။အိပ်မှုန်စုန်မွှားဖြင့်ထွက်လာသောဦးလတ်က သူ့ကိုမြင်တော့အံ့သြသွားသည်။
ဟေ့ကောင်..မျိုးဇော်..မင်းမန္တလေးကိုဘာလာလုပ်တာလဲ..မင်းအဖေတို့ရော မပါဘူးလား
ဟုတစ်ဆက်တည်းမေးလာ၏။ကျောင်းပုန်းသည်မှစ၍အိမ်မှထွက်လာမိသည်အထိဇာတ်ကြောင်းအကျဉ်းကို
သူပြန်ပြောပြလိုက်ရသည်။
မင်းအတော်မိုက်တဲ့ကောင်ပဲကွာ..ဘ၀ကိုဘာမှနားမလည်ပဲထွက်လာတော့မိဘဘယ်လောက်
စိတ်ပူရမယ်ဆိုတာမင်းမသိဘူးလားကွ..မင်းအဖေမင်းကိုရိုက်တယ်ဆိုတာကလည်းချစ်လို့ရိုက်တာကွ..ချစ်လွန်
လွန်းလို့..မင်းမသေမချင်းမှတ်ထား..ဘယ်မိဘမှကိုယ့်သားသမီးကိုမုန်းတီးစိတ်နဲ့မရိုက်ဘူး..မင်းကိုမင်းအဖေ
ကအများကြီးမျှော်လင့်ထားတာ..ငါနဲ့တွေ့တိုင်းလည်းမင်းအကြောင်းမကြာခဏပြောဖြစ်တယ်သူကမင်းကို
အမြင့်ကြီးမှန်းထားတာကွ..ခုတော့မင်းကမင်းအဖေလက်နဲ့ရေးတာကိုခြေနဲ့ဖျက်ပစ်လိုက်သလိုဖြစ်နေပြီ..ဟူး..
ငါတော့ကြားထဲကခေါင်းမီးတောက်ရမယ့်ကိန်းပဲဟေ့ဟုညည်းတွားပြောဆိုလျှက်သူ့ကိုအိမ်ထဲ၀င်ခိုင်းသည်။
မန္တလေးမှာကိုယ်ပိုင်အိမ်၀င်းလေးရှိသောကြောင့်ဦးလတ်တို့မိသားစုက မချမ်းသာပေမယ့်ချောင်လည်သလိုတော့ရှိဟန်တူသည်ဟုသူတွေးနေမိ၏။အိမ်ထဲရောက်တော့မနက်စာထမင်း
၀ိုင်းမှာသူ့ကိုတစ်ခါတည်းထမင်းစားခိုင်းသည်။ထမင်းစားပြီးမှမိသားစုနှင့်မိတ်ဆက်ပေး၏။ဦးလတ်၏သမီးနှစ်
ယောက်ကသူ့ကိုလူထူးဆန်းသဖွယ်ကြည့်နေကြသည်။ဦးလတ်ဇနီးကတော့သူ့ကိုကရုဏာသက်သည်လား။
သူ့မိသားစုကိုသနားနေသည်လားမသိ။မျက်ရည်ရိပ်ရိပ်စို့နေမှန်းသူသတိပြုမိ၏။သူများအိ်မ်ပေါ်မှာသူ့အပူတွေ
သွားကူးစက်စေပြီလား တွေးမိသောအခါဖျတ်ကနဲစိတ်ကမိသားစုအိမ်လေးကိုသတိရသွားသည်။
ကဲ..အခုမင်းကမန္တလေးရောက်လာပြီဆိုတော့ ရှေ့ဆက်ဘာလုပ်ဖို့စိတ်ကူးထားလဲ..ဒီခေတ်
ကြီးထဲမှာပညာအဆင့်အတန်းမရှိလို့ကတော့အလုပ်ရဖို့သိပ်မလွယ်ဘူးကွ..ဘွဲ့ရပြီးသူတွေတောင်အလုပ်
ရှားနေတာ..မင်းကွာ..ကျောင်းတော့ပြီးအောင်တက်သင့်တာပေါ့..ခုတော့ကျောင်းစာတစ်၀က်တစ်ပျက်နဲ့
အိမ်ပြေးဖြစ်ပြီ..မိဘဘယ်လောက်စိတ်ပူနေမယ်ဆိုတာမင်းမတွေးမိဘူးလား..အေးပေါ့လေ..မင်းကိုယ်တိုင်
မိဘနေရာရောက်မှသိလိမ့်မယ်..ခုတော့ဒီလောက်ပဲငါပြောချင်တယ်မျိုးဇော်..မင်းပန်းလာရင်အနားယူဦး.
.မင်းအတွက်ငါ စဉ်းစာ းရဦးမယ်..ဟူး..
သက်ပြင်းရှည်ကြီးမှုတ်ထုတ်၍ဦးလတ်အပြင်ထွက်သွားသည်။သူ့အတွက်နေရာပေး
ထားသောအိမ်အနောက်ဖီလေးထဲ၀င်လှဲရင်းစဉ်းစားခန်းဖွင့်နေမိ၏။ရောက်လာမိမှတော့သူနောက်ပြန်မလှည့်
ချင်တော့။မန္တလေးမှာပဲရရာအလုပ်လုပ်တော့မည်ဟုဆုံးဖြတ်ချက်ချထားလိုက်၏။ မှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားသော
အခါအဖေ့ကိုအိပ်မက်မက်သေးသည်။
***********************************
ဦးလတ်အလုုုုုုုပ်ရှာပေးသဖြင့်ဘူတာကြီး၌ကုန်တင်ကုန်ချအလုပ်ကိုသူရလိုက်သည်။မတတ်
နိုင်တော့။ရရာအလုပ်ကိုလုပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားပြီးပြီမို့လုပ်ရပေတော့မည်။ကုန်တင်ကုန်ချပါးသောအချိန်
များ၌ဘူတာကြီး၀န်းကျင်မှဆိုင်ကယ်တက္ကစီသမားများထံကပ်၍ဆိုင်ကယ်စီးသင်ရသည်။ဆေးလိပ်၊ကွမ်းယာ
ကလေးပေး၍ပေါင်းသင်းတတ်သောသူ့ကိုဆိုင်ကယ်တက္ကစီသမားများကခင်မင်ကြ၏။တက္ကစီသမားများထဲမှ
ကိုဦးကသူ့ကိုညီငယ်တစ်ယောက်လိုသဘောထား၍ဆိုင်ကယ်စီးသင်ပေးသည်။လမ်းတွေလည်းပြောပြပေး၏
။နှစ်လကျော်ကြာသွားသောအခါဆိုင်ကယ်ဖြင့်ခရီးများကိုလိုရာခရီးအရောက်လိုက်ပို့နိုင်ခဲ့၏။ရသမျှလုပ်အား
ခလေးကိုဦးလတ်ဆီမှာအပ်ထားသောကြောင့်ဦးလတ်ကသဘောကျနေသည်။အပို၀င်ငွေရနေသောဆိုင်ကယ်
တက္ကစီခများကိုတော့သူမအပ်ခဲ့။ထိုအပိုရသောငွေများဖြင့်သူသောက်စားတတ်လာသည်။အလုပ်ကိုအကြောင်းပြ
လျှက်ညနက်မှအိမ်ပြန်တတ်သည်။လုပ်အားခလည်းအပ်ထားသောကြောင့်သူအကျင့်ပျက်နေမှုကိုဦးလတ်တို့
သတိမပြုခဲ့မိကြ။
တဖြည်းဖြည်းအချိန်တန်လျှင်သောက်ရမှကျေနပ်သောအဆင့်သို့ပင်ရောက်လာခဲ့၏။
ဆိုင်ကယ်တက္ကစီသမားလောက၏ပါးနပ်မှုကိုသူကတတ်ကျွမ်းထားသည်မို့သူ့အတွက်နေ့စဉ်၀င်ငွေအနည်း
ငယ်တော့ရနေသည်။သူမန္တလေးရောက်စကအဖြစ်ကိုပြန်တွေးရင်းရယ်ချင်သလိုလိုတောင်ဖြစ်နေမိ၏။အကွာ
အေ၀းသိပ်မရှိသောခရီးတိုလေးကိုလှည့်ပတ်မောင်း၍ ငွေနှစ်ထောင်တောင်းသွားသောတက္ကစီသမားအားသူ
စိတ်မဆိုးဖြစ်တော့။ထိုနည်းကိုသူကိုယ်တိုင်သုံးနေရပြီဖြစ်သောကြောင့်ပင်။လည်သူစားဝါဒအောက်မှာသူ့
ပင်ကိုယ်စိတ်ကပျောက်ခြင်းမလှပျောက်သွားသည်။ဘူတာကြီးတစ်၀ိုက်တွင်သူ့နာမည်ကျော်လာ၏။ဖဲပြန်
ရိုက်တတ်လာသည်။
အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြ၍ဖျံကြတတ်သောကြောင့်သူ့နာမည်ကိုဖျံကြီးဟုခေါ်သူတွေပင်များပြား
လာသည်။သူဂရုမစိုက်ပဲနေခဲ့သည်။တစ်ခါတစ်ရံဦးလတ်ဆီမှလည်းအကြောင်းပြချက်အမျိုးမျိုးဖြင့်လက်ဖြန့်
တောင်းတတ်လာ၏။အပ််ထားသောငွေထက်တောင်းသောငွေကများလာသောအခါဦးလတ်သည်းမခံနိုင်တော့။
သူ့အကြောင်းကိုတစ်ဖက်လှည့်ဖြင့်စုံစမ်းလာတော့၏။သိပ်မကြာမီဦးလတ်သိသွားတော့သည်။သူ့လုပ်ရပ်များ
ကိုမနှစ်သက်သောကြောင့်ဦးလတ်ကသူ့အိမ်မှာလက်မခံတော့။သူလမ်းဘေးရောက်သွား၏။ဆိုင်ကယ်တက္ကစီ
အဖွဲ့မှအပေါင်းအသင်းများကလည်းသူ့ကိုအရေးမလုပ်ကြတော့။ကြံရာမရဖြစ်လာသောအခါဘူတာအနီးတစ်
၀ိုက်လစ်လျှင်လစ်သလိုခိုး၀ှက်တတ်လာခဲ့၏။ရပ်ကွက်မှ၀ိုင်းဖမ်းသောကြောင့်အချုပ်ခန်းသို့ရောက်သွားရသည်။
***********************
ချုပ်ရက်စေ့၍ပြန်လွတ်လာသောအခါဦးလတ်ဆီသွားတွေ့ဖို့သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ပြီးမှအဖေ
၊အမေနှင့်ညီမလေးတို့ရှိရာမိသားစုလေးသို့ပြန်တော့မည်။အချုပ်ခံနေရစဉ်ရက်များအတွင်းသူ့အကြောင်းကို
သူကိုယ်တိုင်ပြန်စဉ်းစားမိသည်။အဖေဖြစ်စေချင်ခဲ့သောသားတစ်ယောက်အဖြစ်သူမရပ်တည်နိုင်ခဲ့သော
ကြောင့်၀မ်းနည်းမိလာ၏။ပညာမစုံသေးခင်ဘ၀ကစားပွဲကို၀င်ကစားမိသောကြောင့်အမှားကြီးမှားခဲ့ရခြင်းကို
လည်းပြန်မြင်လာမိသည်။သူအလွန်မိုက်ခဲ့သည်။အဖေ့ကိုတောင်းပန်၍မိသားစုသိုက်သိုက်၀န်း၀န်းပြန်နေချင်
လာသည်။မိဘဆိုသည်မှာတောင်းဆိုးပလုံးဆိုးသာစွန့်ပစ်ရိုးထုံးစံရှိသည်။သားဆိုးသမီးဆိုးစွန့်ပစ်ရိုးထုံးစံ
မရှိဟုသူမှတ်သားဖူးခဲ့၏။ထိုအဆိုအတိုင်းမှန်လျှင်သူ့ကိုအဖေနှင့်အမေက ပြန်လက်ခံကြပေလိမ့်မည်။ဆိုး
မိုက်ခဲ့သောဘ၀တစ်ပိုင်းကိုသင်ပုန်းချေပြီးလက်ကျန်ဘ၀မှာအကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်နေထိုင်တော့မည်ဟု
ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်ခို်င်မာမာချလိုက်၏။
ဦးလတ်နှင့်တွေ့သောအခါစိမ်းစိမ်းစူးစူးစိုက်ကြည့်နေသောအကြည့်ကြောင့်သူစိတ်မလုံသ
လိုဖြစ်သွားသည်။ဦးလတ်၏မျက်လုံးများကရဲရဲနီနေ၏။သူဦးလတ်အနားအသာတိုးသွားလိုက်သည်။
ဦးလတ်..ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါဗျာ..ကျွန်တော်မှား..သြား
စကားပင်ဆုံးအောင်မပြောလိုက်ရ။ဦးလတ်၏လက်သီးချက်များကသူ့မျက်နှာပေါ်အတားအဆီး
မရှိကျရောက်လာသည်။သူအံ့သြမှင်သက်နေမိ၏။ပြီးမှအံတင်းတင်းကြိတ်ထားရဟန်ဖြင့်ဦးလတ်တက်တစ်
ချက်ခေါက်သည်။နဖူးကြောကြီးများထောင်ထနေသည့်ကြားမှသူ့ဆီစာရွက်ခေါက်လေးပစ်ပေး၏။
ဖတ်ကြည့်..ဟေ့ကောင်..လူမိုက်..မင်းထက်မိုက်တဲ့သူရှိဦးမလားကွာ..မင်းအမေရေးပေးလိုက်တဲ့
စာကိုသေချာဖတ်ပြီးမှမင်းဘာဆက်လုပ်မယ်ဆိုတာဆုံးဖြတ်တော့.မင်းကွာ..တောက်..
ဈေးဖိုးမှတ်နေကျစာရွက်ဟောင်းလေးဖြင့်အမေရေးပေးလိုက်သောစာများကသူ့ကမ်ဘာကိုပြိုလဲ
ပျက်စီးသွားစေပြီဖြစ်သည်။သူမျှော်လင့်ထားသောမိသားစုကောင်းကင်ကြီးမှာလမင်းကြီးကွယ်ပျောက်ခဲ့ရပြီ။
မည်သည့်အလင်းဖြင့်သူအလင်းပြန်ရမည်နည်း။မိုက်မှားမိသောအပြစ်တစ်ခုကသူ့ကိုတစ်သက်စာအမှတ်တ
ရတွေပေးသွားခဲ့ပြီဖြစ်၏။ယူကြုံးမရဖြစ်ရုံအပြင်ဘာမျှမတတ်နိုင်တော့။အပြစ်ကိုသိ၍တောင်းပန်ရန်လာခဲ့သော
သားမိုက်၏အမြင်မှန်စကားတစ်ခွန်းလောက်တောင်နားထောင်ခွင့်မရရှာတော့သောအဖေ့ကိုသူ့စိတ်ထဲမှာအ
ကြိမ်ကြိမ်တောင်းပန်နေမိသည်။ဦးလတ်ကိုကန်တော့၍ဇာတိမြို့ကိုပြန်ခဲ့သည်။လစ်ဟာနေသာရင်ထဲမှာ
ဘာမျှမရှိတော့သလိုပင် ။
သူအချုပ်ကျနေချိန်အတွင်းဦးလတ်၏သတင်းပေးပို့မှုဖြင့်အဖေသိသွားခဲ့သည်။သူ့ကို
အချုပ်ခန်းမှပြန်ထုတ်နိုင်ရန်အဖေအလုပ်ကြိုးစားခဲ့၏။နေ့ရောညပါအလုပ်လုပ်ရသောကြောင့်အားအင်ကုန်
ခန်းလာခဲ့သည်။ဆိုက္ကားကိုပင်ငြိမ်အောင်မထိန်းနိုင်တော့။လမ်းကွေ့တစ်ခုမှာအုတ်သယ်လာသောကားဖြင့်
၀င်တိုက်မိခဲ့သည်။ဦးလတ်ဆီအမေပေးထားသောစာရွက်ထဲမှစာကြောင်းများ၏အဖြစ်အပျက်ပြညွှန်ချက်ကို
သူဆက်မတွေးရဲတော့။အဖေ့ကိုမည်သို့တောင်းပန်စကားဆိုရတော့မည်နည်း။
အိမ်သို့ပြန်ရောက်သောအခါဆို့နင့်ကြေကွဲနေသောအသံဖြင့်အမေကဆီးကြိုသည်။သူ့ရင်
ဘတ်ကိုလည်းတ၀ုန်း၀ုန်းထုရိုက်နေတော့၏။
ကိုညွန့်ရေ..မြင်လှည့်ပါဦး..ဒီမှာရှင့်သားလူလိမ္မာကြီးပြန်ရောက်နေပြီလေ..ရှင်ဖြစ်စေချင်ခဲ့
တဲ့ရှင့်သား ပညာတတ်ကြီးပြန်ရောက်နေပြီလေ..ဆုံးမစကားလေးလာပြောပါဦးလား ကိုညွန့်ရယ်
အမေ့မျက်ရည်တွေမြင်ရတော့သူလည်းမျက်ရည်ကျရသည်။ညီမလေး၏ငိုရှိုက်သံကိုလည်း
ကြားနေရ၏။သူမဆင်မခြင်မိုက်မှားမိခဲ့သောအမှားတစ်ခုကမိသားစုအတွင်းမှာမျက်ရည်ပူတွေလိမ့်ဆင်းစေ
ခဲ့သည်။ဖြေမပြေနိုင်သောအလွမ်းတွေပြိုကျစေခဲ့သည်။သူအမှားကြီးမှားသွားခဲ့ပြီ။အစားထိုးမရနိုင်သော
ဆုလာဘ်ကြီးတစ်ခုကိုလက်လွတ်ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။ကံကြမ္မာကသာပြင်ဆင်ခွင့်ပေးမည်ဆိုလျှင်သူအမှားတွေ
ကိုချက်ချင်းပင်ပြန်ပြင်လိုက်ချင်သည်။သို့သော်..ကံကြမ္မာသည်သူနှင့်သူ့မိသားစုအားရက်စက်စွာမျက်
လှည့်ပြသွားခဲ့သည်ဟုသူထင်နေမိသည်။
************************************
အဖေ့အိပ်ရာဘေးမှာထောင်ထားသောအဖေ့ဓာတ်ပုံအဟောင်းလေးကိုသူရဲရဲမကြည့်ဝံ့ခဲ့။
အမှားပြုမိထားသောစိတ်ကအဖေ့ရှေ့မှာအလိုလိုသိမ်ငယ်နေသည််ထင်၏။အဖေ့မှတ်စုဖြစ်မည်ထင်ရသော
ဒိုင်ယာရီစာအုပ်အဟောင်းလေးကသူ့စိတ်ကိုညှိုငင်နေသည်။သူဖတ်ချင်စိတ်ကိုထိန်းမရတော့။ဖွင့်ဖတ်
လိုက်မိသည်။ရုတ်တရက်ကမ်ဘာကြီးတစ်ခုလုံးအမှောင်ကျသွားသလိုပင်။
ငါးတန်းအောင်ရုံမျှဖြင့်ကျောင်းထွက်ခဲ့ရသည်ဆိုသောအဖေ့လက်ရေးစွေစောင်းစောင်းလေး
များကြားမှမေတ္တာတရားတွေအဖြောင့်သားပေါ်လွင်နေသည်။မိသားစုနှင့်ပတ်သက်သောအခြေအနေလေး
များကိုတစ်ပိုင်းတစ်စရေးခြစ်ထားသည်များလည်းတွေ့ရ၏။နေ့တိုင်းရေးသောဒိုင်ယာရီမဟုတ်သော်လည်း
သူကိုထိုးမိရိုက်မိသောနေ့မှခံစားချက်ကိုအဖေ့ကကြေကြေကွဲကွဲဖွင့်ဆိုထားသည်။
အဲဒီနေ့က..ငါလက်လွန်သွားတယ်..သားကိုပညာတတ်ကြီးဖြစ်စေချင်လွန်းတဲ့စိတ်ကလွန်
ကဲနေတာမှားသွားပြီလား..ငါ့စေတနာကိုငါ့သားကအသိအမှတ်မပြုခဲ့ဘူး..ငါတို့လိုပညာမဲ့လို့လူတကာ
ခိုင်းစေခံနေရတဲ့ဘ၀မျိုးငါ့သားသမီးတွေကိုမရောက်စေချင်ခဲ့ဘူး..ကရုဏာဒေါသောနဲ့ရိုက်လိုက်မိတဲ့
ငါ့ကိုငါ့သားကအအပြစ်မြင်သွားပြီထင်တယ်အဲဒီနေ့ညက ငါတစ်ယောက်ထဲ ငိုနေမိတာ..
နောက်စာမျက်နှာများကိုဆက်ဖတ်ဖို့သူလိပ်ပြာမလုံတော့။အဖေ့မျှော်လင့်ချက်ကြီးုကို
သူရိုက်ချိုးပစ်ခဲ့မိပြီ။အဖေ့ကိုသနားမိသွားသလိုအဖေဖြစ်စေချင်သောပညာတတ်တစ်ယောက်ပြန်ဖြစ်ဖို့
သူဘ၀သစ်ပြန်စရင်းကြိုးစားရမည်။ထိုသို့မဟုတ်လျှင်တမလွန်မှနေ၍အဖေစိတ်ချမ်းသာလိမ့်မည်မဟုတ်။
သက်ရှိထင်ရှားရှိစဉ်ကလုပ်မပေးနိုင်ခဲ့သောအဖေ့မျှော်လင့်ချက်ကိုသူမဖြစ်မနေအကောင်အထည်ဖော်
ရပေမည်။သူပညာတတ်တစ်ယောက်ဖြစ်လျှင်အဖေ၀မ်းသာပါလိမ့်မည်။
နောက်ဆုံးရေးသွားခြင်းဖြစ်မည်ဟုထင်ရသာစာမျက်နှာမှာအဖေ့ကသူ့မျှော်လင့်ချက်ကို
အတိအလင်းပြောပြထားသည်။အဖေသည်ဦးလတ်မှတစ်ဆင့်သူအချုပ်ကျနေသည့်အကြောင်းကိုလည်း
သိသွားဟန်တူသည်။သူ့ကိုအချုပ်မှပြန်ထုတ်ပေးဖို့အဖေအလုပ်တွေကြိုးစားခဲ့ပေလိမ့်မည်။သူ့ကိုယ်
သူခွင့်မလွှတ်ချင်တော့လောက်အောင်ခံစားလိုက်ရသည်။အတောင်မဆုံပဲအပျံကျင့်ခဲ့သောသူ့ဘ၀ငယ်
ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်အတောင်ကျိုးခဲ့ရသည်။လိမ္မာဖို့ပြန်လာခဲ့သောသူ့ကိုအဖေမြင်မသွားခဲ့ရတော့။သူက
လည်းအဖေ့ကိုသက်ရှိထင်ရှားမတောင်းပန်လိုက်ရ။အဖေဖြစ်စေချင်သောပညာတတ်တစ်ယောက်ဖြစ်
အောင်လုပ်ပေးဖို့သူကြိုးစားရပေမည်။
အဖေမရှိတော့ပေမယ့်အဖေ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်အဟောင်းလေးကသူ့ကိုဆုံးမနေသည်ဟု
ခံယူထားလိုက်သည်။ငါ့သားကြီးကိုပညာတတ်တစ်ယောက်အဖြစ်မြင်ချင်လိုက်တာဟူသောနောက်ဆုံး
စာကြောင်းလေးကသူ့အတွက်အမြဲအဖေအနားမှာရှိနေသေးသယောင်တွန်းအားပေးနေခဲ့သည်။
ကျောင်းပြန်ဖွင့်လျှင်မပြီးသေးသောပညာရေးအတွက်သူပြီးဆုံးအောင်ပြန်လုပ်ရပေ
မည်။အမေ့ကိုတစ်ဖက်တစ်လမ်းမှကူညီရင်းအဖေ့မျှော်လင့်ချက်တွေပြည့်စေချင်နေမိသည်။
တကယ်တောင်းဆိုခွင့်ရှိ၍ဆုတစ်ခုကိုတောင်းရမည်ဆိုပါလျှင်သူပညာတတ်တစ်ယောက်ဖြစ်နေ
မည့်အချိန်ထိအဖေ့ကိုပြန်ရှင်သန်စေချင်မိသည်။
ရတုသစ်
