(တစ်)
(မျက်ရည်စက်များ၏ရာဇ၀င်)
မရေးဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်သောဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုအမှတ်တမဲ့ပြန်ဖွင့်ဖတ်မိသည်။
ထိုနေ့ကနွေလည်နေ၏အပူဒဏ်ကအရှိန်ပြင်းကြောင်းသတိပြုမိ၏။ခပ်ဟဟဖွင့်ထားသည့်တိုင်တိုက်
ခတ်နေသည့်လေနုအေးကသူ့ရင်ဘတ်ဆီသို့နားခိုခြင်းမပြုခဲ့။သူနာကျင်စွာပြုံးလိုက်မိသည်။ဟုတ်
သည်။အပြုံးဟုထင်ရသောအပြုံးတစ်ချက်ကိုသူပြုံးမိလ်ိုက်သည်။နှစ်ခြိုက်လွန်း၍ပြုံးမိသောအပြုံးတော့မဟုတ်ခဲ့။
သက်မဲ့ဖြစ်သောလေနုအေးကတောင်သူ့ရင်ဘတ်ဆီမတိုးေ၀့ှမနားခိုချင်သလိုဖြစ်နေသည်ဟုတွေးမိသောကြောင့်ပင်
။အေးမြခြင်းသီအိုရီနှင့်ပတ်သက်လျှင်သူ့ရင်ဘတ်သည်အမြဲတမ်းစည်းခြားခံနေရလေ့ရှိသည်။သူ၏အေးမြခြင်းနှင့်ပတ်
သက်ဆက်နွယ်ခဲ့ဖူးသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်သည်လည်း..။
ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကိုပိတ်ပစ်လိုက်ရ၏။သူ၏ကစဥ့်ကလျားဖြစ်နေမှုကိုတောင်သမန်အင်းကြီး
ကမသိ။မယ်ဇယ်ပင်တန်းများကမဆိုင်သလိုမျက်နှာပေးများနှင့်သာ။ဦးပိန်တံတားကြိီးသည်ပင်သူ့ကို
ဥပေက္ခာပြုထားခဲ့လေပြီ။
နေပူရှိန်ကျသွားပြီမို့လမ်းလျှောက်ထွက်ရင်းလေညင်းခံလာကြသောချစ်သူစုံတွဲများဖြင့်
ဦးပိန်တံတားကြီးနှင့်တောင်သမန်အင်းစောင်း၏စည်ကားမှုကလှုပ်ရှားသက်၀င်နေပေပြီ။တောင်သမန်
၏နေ၀င်ချိန်ရှုခင်းကိုအမိအရမှတ်တမ်းတင်နေကြသောကမ်ဘာလှည့်ခရီးသွားများကိုလည်းတွေ့နေရ၏
။တောင်သမန်အင်းစောင်း၏ညနေခင်းတစ်ခုမှာသူတစ်ယောက်တည်းအသည်းကွဲကျန်ရစ်ခဲ့ရမည်မှန်း
အစကကြိုသိခဲ့လျှင်ဘယ်လောက်ကောင်းမည်နည်း။ကြိုတင်ကာကွယ်မှုများပြုလုပ်ဖို့အချိန်ရခဲ့လိမ့်မည်
ထင်သည်။လက်ရှိအချိန်မှာတော့သူတစ်ယောက်တည်း...။
ဦးပိန်တံတား၏တစ်ခုသောကျွန်းတိုင်ကိုမှီရင်းငေးမောနေမိ၏။ကျွန်းတိုင်ဘေးမှာကပ်ရိုက်
ထားသော(၂၂၆)အမှတ်အသားလေးကလည်းသူ့ကိုလှောင်ပြောင်နေသည်။ထို (၂၂၆ )အမှတ်အ
အသားအောက်မှကော်ရက်ရှင်ပင်န်ဖြင့်ရေးထိုးထားသောကမ္မည်းစာကြောင်းလေးကလည်းသူ့ကိုမခိုး
မခန့်ကြည့်နေ၏။လေပြည်တစ်ချက်သုတ်သွားသောအခိုက်အတန့်မှာကျလာသောမျက်ရည်စက်များ
ကိုလေပြည်ကတောင်သမန်အင်းရေနှင့်အတူရောနှောဖို့သယ်ဆောင်သွားသည်။သူပြန်ဆယ်ဖို့ကြိုး
စားရမည်။မျက်ရည်စက်များ၏ရာဇ၀င်ကိုရေနစ်စေဖို့သူ့မှာဆန္ဒမရှိခဲ့။ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးအားအကျၤီ
ချွတ်၍သေချာပတ်ထားလိုက်သည်။ပုဆိုးကိုခါးတောင်းမြှောင်အောင်ကျိုက်၍ကျီစယ်ပြေးလွှားနေသောရေ
လှိုင်းကလေးများရှိရာဆီဒိုင်ဗင်ထိုးချလိုက်သည်။
၀ုန်း !!!!!
( နှစ် )
(ဒိုင်ယာရီတစေၦ )
၀ုန်း!!!!!
တစ်စုံတစ်ခုပြုတ်ကျသံလိုလိုကြားလိုက်ရ၏။အတွေးအမျှင်တန်းပြတ်တောက်သွားသည်
မို့ထိုအသံကိုစိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့်ကျိန်ဆဲပစ်လိုက်မိသည်။အသံကြားရာဆီသို့သွားကြည့်မိ၏။လေပြင်းတိုက်
ခတ်သောကြောင့်ပြတင်းပေါက်တံခါးပိတ်သွားခြင်းပင်။ချိတ်ထားသောပြတင်းပေါက်ချိတ်များကလေပြင်း
ဒဏ်ကိုတင်းမခံနိုင်တော့။ပွင့်နေသေးသောပြတင်းပေါက်များကိုလိုက်ပိတ်လိုက်ပြီးနောက်တစ်ခန်းလုံးမှောင်
သွား၏။လေပြင်းတိုက်ခတ်ချိန်မှာလျှပ်စစ်မီးလည်းပြတ်တောက်သွားပြီဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရ၏။
အမှောင်ထဲမှာစမ်းတဝါးဝါးလျှောက်ရင်းစာကြည့်စားပွဲဆီသို့စိတ်မှန်းဖြင့်သွားလိုက်သည်။
စားပွဲပေါ်မှအားသွင်းထားသောစာကြည့်မီးလေးကိုဖွင့်လိုက်သောအခါသားရေဖုံးဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးက
သူမကိုလှမ်းကြည့်နေသလိုမျိုးစိတ်ထဲမှာခံစားရ၏။တစေၦတစ်ကောင်လိုခြောက်လှန့်နေသောဒိုင်ယာရီ
စာအုပ်လေးကိုလွှင့်ပစ်ဖို့စိတ်ကူလိုက်မိသည်။သို့သော်ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကြားမှတစ်စွန်းတစ်စထွက်
ပေါ်နေသောခရမ်းရောင်စာရွက်ပိုင်းလေးကသူမစိတ်ကိုညှို့ယူဖမ်းစားသွားပြန်သည်။ထိုစာရွက်လေး
ထဲမှာသူ့ရင်ခုန်သံလေးများမြှုပ်နှံထည့်သွင်းထားကြောင်းသူမသိသည်။ပြန်မဖတ်တော့ဟုစိတ်ကိုတင်း
ထားသည့်ကြားမှပင်မမြင်နိုင်သောစွမ်းအားတစ်ခုကပြန်ဖတ်ကြည့်ဖို့တိုက်တွန်းနေသလိုလို။
သူမကိုယ့်ကိုယ်ကိုမညာချင်တော့။ကိုယ့်ကိုယ်ကိုညာရခြင်းလောက်ပင်ပန်းတာမရှိဟု
သူမထင်သည်။ခရမ်းရောင်စာရွက်လေးကိုဆွဲထုတ်လိုက်မိသည်။သေသေသပ်သပ်ရေးထားသော
သူ့ခံစားချက်လေးများကအနီးနားမှာလာကပ်ပြီးပြောပြနေသည်ဟုထင်ရလောက်အောင်ထိရှလွန်းလှ၏။
"" တကယ်မဖြစ်နိုင်တော့လို့
လမ်းခွဲရပြီဆိုရင်
အရင်ဆုံးနှုတ်ဆက်ရသူက
ငါ..မဖြစ်ပါရစေနဲ့။
ဒါပေမယ့်.
မျက်ရည်တော့ ငါအရင်ကျပါရစေ""
သူမကိုယ်တိုင်နေ့တိုင်းမျက်ရည်ကျနေရသည်ကိုသူ သိခွင့်မရှိတော့။အချစ်သည်
ဖြောင့်ဖြောင့်သွားမရသည့်အခါကွေ့ကောက်ပြီးသွားတတ်သည်ဆိုသောဒဿနတွေကိုလည်းသူမမယုံချင်တော့။
သာယာဖြောင့်ဖြူးခဲ့ဖူးသောသူနှင့်သူမတို့၏အတိတ်ဇာတ်လမ်းလေးကနှစ်ဦးသား၏ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးတွေ
ထဲမှာပဲကျန်ရစ်တော့သည်။ချစ်သက်သေအဖြစ်မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ဖူးသောနေရာဟောင်းလေးများကိုသူနှင့်
အတူရပ်ေ၀းတစ်နေရာမှာချန်ထားခဲ့ရပြီ။သူ့ကိုဆွေးဆွေးမြည့်မြည့်လွမ်းဆွတ်နေမိသည့်သူမအဖြစ်ကို
သူသိခွင့်မရှိနိုင်တော့။
တောင်သမန်အင်းကြီးနှင့်ဦးပိ်န်တံတားကြီးကိုလည်းလွမ်းသည်။သူနှင့်အတူထိုင်နေကျ
ဖြစ်သောမယ်ဇယ်ပင်ကြီးအောက်ကခုံတန်းလေးကိုလည်းလွမ်းမိပြန်သည်။တိုင်အမှတ်(၂၂၆)ကိုလည်း
လွမ်းဆွတ်နေမိသည်။"ခုချိန်ဆို..သူဘယ်ရောက်နေပြီလဲ..ရင်ခွင်သစ်တွေ့နေပြီလား"ဟုမတွေးရဲရဲနှင့်တွေး
ကြည့်နေမိသည်။မျက်နှာသာမပေးခဲ့သောကံဇာတ်ဆရာအလိုကျအလွမ်းအဆွေးခန်းမှာကပြဖို့သဘောတူခဲ့
ရသည့်တိုင်သူ့ကိုတစ်နေ့မှမမေ့ခဲ့။နေ့တိုင်းညတိုင်းလွမ်းသည်။ပါးချိုင့်လေးခွက်သွားအောင်ပြုံးတတ်သော
သူ့အပြုံးနုလေးတွေကိုပြန်မြင်ချင်မိသည်။ပြေပြေအေးအေးလေးပြောတတ်သောသူ့စကားသံလေးတွေ
ကိုပြန်ကြားချင်မိသည်။သူရွတ်ပြတတ်သည့်ဆရာတက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်၏ကဗျာလေးတွေကိုပြန်ခံစားကြည့်ချင်သည်။
သူမ၏လွမ်းဆွတ်မှုမှတ်တမ်းကသူအသိအမှတ်မပြုသရွေ့ခမ်းနားနိုင်မည်မဟုတ်။သူ
မတစ်ယောက်တည်းစိတ်တစေၦခြောက်ခံနေခဲ့ရသောနေ့စွဲများစွာကိုသူနားလည်လိမ့်မည်မထင်။လောကသဘာ၀
၏ထုထောင်းရို်က်နှက်မှုမှာသူနှင့်အတူတူသူမနှလုံးသားလေးပြုတ်ကျကျန်နေခဲ့ကြောင်းသူသိစေချင်မိသည်တော့
အမှန်ပင်။"အချိန်သည်သမားတော်"ဟုဘယ်လိုပင်ပြောပြောသူမလက်မခံနိုင်ခဲ့။အချိန်ရှိသမျှတိုက်စားခံနေရသော
အလွမ်း၏ရသကကုစားရခက်လွန်းသည်။ဆူးဆိုလျှင်ပင်နှုတ်ပစ်ရန်လွယ်ကောင်းလွယ်မည်ဖြစ်သော်လည်း
မျက်စိဖြင့်မမြင်နိုင်သောအလွမ်းဆူး၏စူးနစ်မှုကတူးနှုတ်ပစ်ရန်ခက်ခဲလွန်းသည်။နှလုံးသားမှာစူးသည့်ဆူးမို့
နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းစူးနစ်တတ်မှန်းခံစားဖူးသူတွေမှနားလည်နိုင်ပေလိမ့်မည်။သူ့အကြောင်းတွေတွေးရင်း
အိပ်ပျက်ညတွေများလာခဲ့သည်။ကျန်းမာရေးလည်းမကောင်းချင်တော့။ဆရာ၀န်ပြောသည့်အတိုင်းဆိုနှလုံးရော
ဂါပင်ဖြစ်စပြုလာပြီ။အိပ်ဆေးသောက်၍အိ်ပ်နေရသောဘ၀ကြီးကိုစိတ်ပျက်မိ၏။အအိပ်မမှန်သောကြောင့်
အစားအသောက်ကလည်းပုံမမှန်။လေပြင်းကျ၍မီးပျက်သောညမှာသူ့ကိုပိုပြီးလွမ်းမောမိသည်။ပိုပြီးတောင့်တ
မိ၏။သူသာအနားမှာရှိနေလျှင်ငြီးငွေ့မိမှာမဟုတ်။သူ့ကဗျာချိုချိုလေးများဖြင့်နှစ်သိမ့်နေမည်မှာမလွဲ။
ခုတော့..သူကအေ၀းမှာ..။သူမဆက်ပြီးမခံစားနိုင်တော့။သောက်နေကျအိပ်ဆေးကိုလိုအပ်သည်ထက်
ပိုသောက်ဖို့နှလုံးသားကအမိန့်ပေးသည်။ဦးနှောက်ကလက်မခံခဲ့။
မင်းနန္ဒာနှင့်ရှင်မွေ့နွန်း၊မောင်ဖေငယ်နှင့်ဒိုင်းခင်ခင်၊ရိုမီယိုနှင့်ဂျူးလိယက်တို့အကြောင်းသူပြောပြ
တုန်းကတကယ်မဖြစ်နိုင်ဟုစောဒကတက်ခဲ့ဖူး၏။ကိုယ်တိုင်ခံစားရသောအခါမှအချစ်အလွမ်းတို့၏တိုက်စားမှုမှာ
ပြင်းထန်ကြောင်းအသိအမှတ်ပြုမိသည်။တွေးလေနာကျင်လေဖြစ်လာရသည့်ေ၀ဒနာကိုသည်းမခံချင်တော့။
ဦးနှောက်ကိုခေါက်သိမ်းပြီးနှလုံးသားအမိန့်ကိုနာခံလိုက်သည်။လိုအပ်သည်ထက်ပို၍အိပ်ဆေးသောက်ပစ်
လိုက်၏။သိပ်မကြာလိုက်။အမှောင်သည်သူမ၏သိမှုနယ်ပယ်အကုန်လုံးလွှမ်းခြုံဝါးမျိုသွားခဲ့သည်။
( သုံး )
"နှလုံးအထူးကုဆရာ၀န်"ဟူသောဆိုင်းဘုတ်ကိုတစ်ချက်မော့ကြည့်ပြီးဒေါက်တာအောင်မျိုးပြုံး
လိုက်သည်။ဆေးစစ်ချက်စာရွက်နှစ်ရွက်ကိုဖိုင်တွဲလေးဖြင့်ညှပ်၍သူ့လူနာနှစ်ယောက်၏နောက်ဆုံးရအခြေအနေ
ကိုစုံစမ်းရန်အခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့၏။အချစ်ကြောင့်မဖြစ်သင့်ပဲဖြစ်သွားရသောလူနာနှစ်ယောက်၏ဘ၀ကို
သနားနေမိသည်။အချစ်သည်ကောင်းကျိုးပေးသောအရာမဟုတ်ပါလားဟုလည်းသူတွေးနေမိ၏။နာရီကို
တစ်ချက်ကြည့်ရင်းကော်ရစ်ဒါမှာခဏရပ်နေမိသည်။လူနာဆောင်သို့မ၀င်ခင်နာ့စ်မလေးတစ်ယောက်
အားခေါ်၍အမိန့်ပေးလိုက်သည်။
" လူနာနှစ်ယောက်ရဲ့နောက်ဆုံးရအခြေအနေကိုဆရာ့ဆီအမြန်ဆုံးသတင်းပြန်ပို့ပါ"
အရိုအသေပေးပြီးထွက်သွားသောနာ့စ်မလေး၏မျက်နှာမှခံစားချက်ကိုဒေါက်တာအောင်မျိုးမမြင်လိုက်မိ။
ထို့အတူသူ့နောက်ကွယ်မှစောင့်ကြည့်နေသောမိခင်၏မျက်နှာနွမ်းနွမ်းကိုလည်းမမြင်ခဲ့။သူ့စိတ်ထဲမှာလူနာနှစ်ယောက်
ကိုအကောင်းဆုံးကုသပေးနိုင်ဖို့သာစွဲမှတ်ထားသည်။လူနာကိုအကောင်းဆုံးကုသပေးနိုင်ရေးထက်အရေးကြီးတာ
မရှိဟုလည်းသူခံယူထားသည်။ပြန်ရောက်လာသောနာ့စ်မလေးကသူ့ကိုလူနာနှစ်ယောက်၏အခြေအနေလာပြောသည်။
" လူနာနှစ်ယောက်လုံးဆေးတိုက်ထားလို့အိပ်နေကြတယ်ဆရာ.."
ထိုအခါမှသက်ပြင်းဖွဖွကိုချရင်းအခန်းတွင်းသို့ပြန်၀င်ခဲ့လိုက်သည်။ဆေးစစ်ချက်ဖိုင်တွဲလေးကိုဘေးမှာ
ချ၍နာ့စ်မလေးယူလာပေးသောနွားနို့ကိုသောက်ပြီးအနားယူနေလိုက်သည်။နှလုံးရောဂါေ၀ဒနာရှင်နှစ်ယောက်
အတွက်တတ်စွမ်းသမျှကုသပေးမည်ဟုလည်းစိတ်ကိုဒုန်းဒုန်းချဆုံးဖြတ်ထားလိုက်၏။သိပ်မကြာလိုက်။
အိပ်ချင်စိတ်ဖြစ်လာသောကြောင့်ခုတင်ပေါ်တက်လှဲနေလိုက်သည်။မျက်လုံးများမှေးစင်းကာဘယ်အချိန်
အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိလိုက်တော့။
( လေး )
"ဒေါက်တာ..သားလေးရဲ့အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ..မေးချင်လို့ပါရှင်"
ဆို့နင့်အက်ကွဲနေသောအသံဖြင့်မေးလာသောလူနာရှင်အန်တီကိုဒေါက်တာနွယ်လေးသနားနေမိသည်။
မိမိလူနာ၏မိခင်ဖြစ်နေသည်မို့လူနာ၏အခြေအနေကိုသေချာရှင်းပြလိုက်မိ၏။ပျက်ယွင်းသွားသော
မျက်နှာကိုပြန်ပြင်၍ထွက်ခွါသွားသောထိုအန်တီ၏နောက်ကျောက်ိုအမှတ်မဲ့စွာကြည့်မိရင်းသက်ပြင်း
ဖွဖွသာခြွေနိုင်တော့သည်။စိတ်ေ၀ဒနာရှင်သားတစ်ယောက်၏မိခင်ဘ၀ကိုစာနာနေမိသည်။မိုးတွေညို
တိုင်းတောင်သမန်အင်းစောင်းကိုသွား၍တိုင်အမှတ်(၂၂၆)ဘေးမှာထိုင်ဆွေးနေတတ်သောစိတ်ေ၀ဒနာရှင်
တစ်ယောက်ကိုဆေးကုသပေးရလိမ့်မည်ဟုဘယ်လိုမှမမျှော်လင့်ခဲ့မိ။ထို့ထက်ပို၍စိတ္တဇဆေးရုံကြီး၏အခန်း
တစ်ခု၀ယ်ကိုယ်တိုင်ရေးခံစားချက်စာမူလေးနှစ်စောင်ကိုဆေးစစ်ချက်အမှတ်ဖြင့်ဖိုင်တွဲလေးနှင့်ညှပ်
ကာနှလုံးအထူးကုဆရာ၀န်ဟုကိုယ့်ကိုယ်ကိုထင်နေမိသောဒေါက်တာအောင်မျိုးလိုလူနာတစ်ယောက်
ကိုစတင်ကုသပေးရလိမ့်မည်ဟုမထင်ခဲ့မိရိုးအမှန်ပင်။အရာရာသည်အိပ်မက်မဟုတ်ခဲ့။တကယ့်လက်တွေ့
ဘ၀သည်တစ်ခါတစ်ရံအိပ်မက်ထက်ဆန်းကြယ်သည်များလည်းရှိသေးသည့်အကြောင်းကိုယ်တွေ့ကြုံ
မှဒေါက်တာနွယ်လေးသိခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။
( ငါး )
အရာရာသည်ကံစီမံရာအတိုင်းသာဖြစ်တတ်၏ဟုမှတ်သားဖူး၏။ကံကြမ္မာကိုကစားမိ၍
မဖြစ်သင့်သည်များဖြစ်သွားရှာသောလူအချို့အတွက်စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။မိမိကုသပေးနေရသော
လူနာ၏ဖိုင်တွဲထဲမှနေရာလေးတစ်ခုကိုလည်းသွားကြည့်ချင်နေမိသည်။ဦးပိန်တံတားကြီး၏ကျွန်းတိုင်
အမှတ်(၂၂၆)ပင်ဖြစ်၏။သွားကြည့်မိ၍ထိုတိုင်အမှတ်(၂၂၆)ပေါ်မှာရေးထားသောစာတန်းလေးကိုမြင်
မိလျှင်ဒေါက်တာနွယ်လေးတစ်ယောက်မည်သို့ဆုံးဖြတ်မိမည်မသိ။အိပ်ဆေးအသောက်လွန်၍ကွယ်
လွန်သွားရှာသောအစ်မဖြစ်သူ၏ချစ်သူမှာသူမကိုယ်တို်င်ဆေးကုသပေးနေရသောဒေါက်တာအောင်မျိုး
ဟုကိုယ့်ကိုယ်ကိုထင်မှတ်နေရှာသည့်စိတ္တဇေ၀ဒနာရှင်စာရေးဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်နေမှန်း
ဒေါက်တာနွယ်လေးသိခဲ့မည်ဆိုပါလျှင်.။
သေချာတာတစ်ခုတော့ရှိသည်။အတိတ်လမ်းမှာကျန်ခဲ့သောကဗျာတစ်ပုဒ်၏ မူရင်းကဗျာပိုင်ရှင်မှာ
မည်သူဖြစ်ကြောင်းကာယကံရှင်နှစ်ယောက်မှလွဲ၍မည်သူမျှမသိနိုင်သောအချက်တစ်ခုပင်။
အတိတ်သည်အရိပ်တစ်ခုဖြစ်မည်ဆိုလျှင်ထိုအရိပ်သည်အေးမြသောအရိပ်တစ်ခုသာဖြစ်စေချင်
သည်။ ကဗျာတစ်ပုဒ်နှင့်အတူကျန်ခဲ့သောအတိတ်ကတော့ ပြန်လည်အေးမြဖို့ဖြစ်နိုင်ပါဦးမည်လား။
ဇာတ်သိမ်းမလှသောကဗျာတစ်ပုဒ်နှင့်အတူရင်နာစရာအတိတ်ဟောင်းကကျန်ရစ်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
။ရတုသစ်
