ရပ္တန္႕ေနေသာ အိပ္မက္ျမစ္မ်ား

တစ္နွစ္ျပီး တစ္နွစ္
ဒုကၡ သမုဒယေတြထဲနစ္ခဲ့တယ္ ။

တရစ္ရစ္ေခြရင္းစီးဆင္းခဲ့ရေပ့ါ
ေမာဟရဲ႕ညွိဳ႕ႀကဳိးကုိမျဖတ္နုိင္မခ်င္းေလ ။

ေလေျပညင္းအေသြးမွာ ေခၽြးသိပ္ဖူးရဲ႕
မုန္တိုင္းအလူးမွာ ငိုေၾကြးခဲ့ဖူးတယ္။

ရူးသြပ္ျခင္းကိုယ္စီေျပးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္
အေတာင္ေပါက္လာတဲ့အတၱက
ခ်ဳိးဖဲ့ ခက္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕ ။

မပီျပင္၀ိုးတ၀ါး နွင္းကြဲစမွာ
အိပ္မက္ကျပင္းရွ ေအးခဲတယ္။

ပူေနြးဆဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တနင့္တပုိးနဲ႕
တက္က်ဳိးေလွ တစ္စင္းရဲ႕ပန္း၀င္ခရီး
နီးႏုိင္ပါသလား /နီးနုိင္ပါ့မလား  ။

အစီအနင္းမ်ားတဲ့လွဳိင္းလုံးၾကားမွာ
သြားလိုရာ စီးေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္
လက္ေျမွာက္ျပီးေနလိုက္ရေတာ့မလို ျဖစ္ရဲ႕ ။

ပုိေန/လိုေနတဲ့ အနားမညီ ေထာင့္ခ်ဳိးမ်ားထဲ
ျဖစ္သလုိတုိးလွ်ဳိး စိမ့္၀င္ရင္း
လင္းေရာင္နီ သြန္းဆစ္မႈအတြက္
အိပ္မက္ဟာ ေရခန္းျမစ္တစ္စင္းျဖစ္သြားရ
ဘ၀က သံပတ္ကုန္နာရီအုိ တစ္လုံးလို
အလိုလို ရပ္တန္႕ေအးခဲသြားခဲ့တယ္။

                      ရတုသစ္
                   ( 1 /1 /2013 )
ဲ

နားခိုရာအရိပ္စစ္

ေလာကလွုဳိင္းဒဏ္ ၊အဖန္ဖန္ကုိ

တစ္ရံမလပ္၊ကူးသန္းျဖတ္ရင္း
ဆုံးသတ္နားရာ ၊ေအးကမၻာအား
ေဖြရွာၾကည့္ရင္း ၊တို႔စီးဆင္းခဲ့
ရင္ခ်င္းအပ္ယူ ၊ခ်စ္ၾကင္သူသာ
ေအးလူနားရာ ၊တုိ႕မွတ္လာမိ
လြန္မွားဘိ၏ …
ေတြးၾကည့္မွပင္ ၊အစစ္ျမင္သည္
မိခင္သည္သာ…နားခိုရာ ။
ရယူမႈတြက္ ၊တုိ႕စုံမက္ေသာ
ႏွစ္သက္ၾကည္ျဖဴ ၊တုိ႕ခ်စ္သူသည္
ေအးလူနားရာ ၊ရင္ခြင္လႊာကုိ
ျဖန္႕ကာရိပ္မုိး ၊မရနုိးေပ
တန္းဖိုးတုိင္းတာ ၊မႏႈိင္းသာေသာ
မာတာရင္လႊာ ၊ရိပ္ဆာယာသည္
ဘယ္ခါရပ္ရပ္ ၊ပူ မဟပ္ပဲ
မျပတ္စဥ္သာ ၊ေအးျမရာမို႕
ခါခါပူျပင္း ၊စိတ္ေမာျခင္းေတြ..
ရင္္တြင္းျပည့္သိပ္ ၊ေသာကစိတ္ေတြ..
ၾကပ္သိပ္ျပင္းထန္၊ အပူဒဏ္ေတြ..
မခံသာေသာ ၊ဘ၀ေဇာေတြ..
လႈိက္ေမာလန္႕ထိတ္ ၊ေၾကာက္ရြ႕ံစိတ္ေတြ..
တိုးတိတ္ငိုရ ၊ထုိခဏေတြ..
ကင္းပ ကြာေ၀း ၊ေျဖရွင္းေပးလို႕
အေျပးေဖြရွာ ၊ရိပ္တကာထက္
မာတာေအးရိပ္ ၊ရင္ခြင္ဆိပ္သာ
အရိပ္စစ္စစ္၊ အမွန္ျဖစ္သည္
မပစ္ပယ္သာ..နားခိုရာ ။
အရိပ္အမွန္ ၊အဖိုးတန္သည္
လည္ျပန္ခါခါ ..နားခိုရာ ။

                     ရတုသစ္

               

ျငိမ္းခ်မ္းေရး

သဘာ၀အလွတရားဟာ သဘာ၀က်က်
အိပ္ေမာက်ခြင့္ရပါရဲ႕လား ကမၻာေျမ ။

ေကာဠာဟလ /တြက္ေျခ ေပါင္းစုံမွာ
ရင္တုန္ပန္းတုန္ လုံၿခဳံမႈနဲ႕
ပဲ့ထြက္ေနတဲ့ဘ၀  အေထြေထြ    ။

တလွဳိက္လွဳိက္ ရႈိက္သံေတြအစား
တရားမွ်တျခင္းဟာ ေနရာယူေပးပါ   ။

အခါခါျပန္ေတာင္းေနရတဲ့ ကုိယ့္အရိပ္မွာ
စာနာတရားတို႕ ေမွးမွိတ္နားေနပါ   ။

ဧရိယာျပင္ပေရာက္ေရာက္သြားတဲ့
မိသားစု ကမ္းလက္ေတြထဲ
ခုိင္ၿမဲမႈကုိ ခ်ိတ္္ဆြဲေပးပါ   ။

ညီအစ္ကုိ မသိတသိ အေမွာင္မွာ
ေသြးဆာေနတဲ့ ပူေလာင္လက္ေတြအစား
ရင္ခ်င္းဆက္ေပြ႕ဖက္မယ့္
ပန္းပ်ဳိးလက္တစ္စုံစီ ေမြးဖြားေပးပါ   ။

အေျခအေန အရ
ကုိဓ ဥပေဒ ကုိရိတ္သိမ္းပစ္လုိက္မွ
အဟိ  ံသက နဲ႕ၿငိွမ္းမွ ျငိမ္းမယ္    ။

ကမၻာနဲ႕လူသားဆီ အေအးဓာတ္ကိန္းဖို႕
မိခင္တို႕ရဲ႕မဟာ၀ိညာဥ္ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ   ။

ေန႕သစ္ေတြ ဂီတသံခ်ဳိဖုိ႕
ျငိမ္းခ်မ္းေရး ငွက္တုိ႕ေတးသီဆုိပါေစ ။

ေမေမတို႕ရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္ အစြမ္းက
ကမၻာ့ရပ္၀ွမ္း အသီးသီးဆီ က်ေရာက္
လူ လူခ်င္းျမင္တဲ့ အသိဉာဏ္ ေပါက္ပါေစ  ။

ေအးျမပါ   ၀င္းပ ပါ  ခ်ဳိသာပါ
ေတးဆုိပါ  ေမႊးခ်ဳိပါ  ကမၻာေျမ   ။

                               ရတုသစ္

ေငးခ်က္မ်ား ( ၁ )

ေဆးဆုိးပန္းရုိက္နဲ႕
ဓာတ္ပုံျပဳျပင္ေရးဆုိင္.။

ျဗဴးတီးစလြန္းမ်ားမွာ
လွခ်င္လြန္းသူေတြ ၿမိဳင္ဆုိင္လုိ႕ ။

သူတို႕...
ရုပ္ေတြပဲ လွလာၾကတယ္..။

                ရတုသစ္

( ဆရာသစၥာနီရဲ႕ ရွဳခင္းမ်ား(၂)ကုိဖတ္မိျပီး ေငးလုိက္တဲ့အခါ.......)

စိမ္းဆတ္ဆတ္ ကြဲ

ရတက္ျဖာေဆြးပူမီး

ရင္စည္း၍ မခံသာ ၊

ေဆြးစရာ

ေ၀းကမၻာသူေလေျပးျပီေပါ့

ေႏြးစရာရင္ခြင္ေ၀းျပီထင့္

ရင္နင့္နင့္နာ ။

ထားသစၥာ

ဓါ းျဖစ္ကာ ရင္ကုိခြဲ ၊

ေမာင့္အသဲခ်ည္တုိင္ေျပမွ

ပ်ဳိေမမွာ တစ္တုိင္ယိမ္းမယ္လား

သူစိမ္းဆန္သူေရွာင္ဖယ္လို႕

မ်က္ကြယ္မွာေမတၱာသိမး္တယ္

စိမ္းဆတ္ဆတ္ ကြဲ ။

               ရတုသစ္

လြမ္းေနဆဲ...

                         မ်က္ရည္၀ဲမႈန္၀ါးခဲ့ညမ်ားမွာ ငါလြမ္းေနလည္းမင္းမွမသိနုိင္ေတာ့တာ
                    အခ်စ္ေတြအတြက္ခံစားခဲ့ေန႔မ်ားစြာ..ျပန္ရခ်င္လည္း ဘယ္သူမွမေပးနု္ိင္ေတာ့
                         ပူေလာင္မြန္းၾကပ္တဲ့..သာယာျခင္းကင္းမဲ့ အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုလုိပဲ...။
                 အတိတ္ဆုိတာ စိတ္ကူးျဖစ္ေပမယ့္ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္းမေန႕တစ္ေန႕ကလုိပဲ
                         မင္းမျမင္ခဲ့ေၾကကြဲငါ့ရင္ဟာ..အသက္ရႈတုိင္း ႏွလုံးေသြးမ်ားဆူဆဲ....
                         ျပန္လည္အစားထုိးလို႕ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ..ငါေမ့ေဖ်ာက္လုိ႕ရမွာလဲ...
                    ( မင္းခ်န္ခဲ့တဲ့ စာရြက္ေဟာင္းမ်ားႏြမ္းေျခာက္ကာ...မင္းစြန္႕သြားေတာ့
                     တြယ္ရာမဲ့တဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာ..တမ္းတရင္းနဲ႕ ငါဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
                      ..ဟုိးတစ္ခ်ိန္တုန္းက အတူေပ်ာ္ဖူးခဲ့ေန႕ရက္မ်ား....ဒီအခ်ိန္ရင္ခုန္လာ
                      ဟုိးတုန္းက အနမ္းေတြ ခဏေလာက္ေတာ့ရခ်င္လုိ႕..နားလည္ေပးပါ.....)

လမင္းကုိနမ္းရွဳိက္ေပြ႕ဖက္ျခင္း

                                               လ
                                            ေအးျမ
                                          မွဳန္ပ်ပ် ။
                                       နွင္းျမဴၾကားမွ
                                    ေခ်ာင္းၾကည့္ရစဥ္
                                       အလွတစ္မ်ဳိး
                                       ထင္မိရုိးသာ
                                 နွင္းခုိးေသာက္လွ်က္
                                 မေတာက္လက္လည္း
                                      မွဳန္ညက္နံ႔သာ
                                     လိမ္းက်ံလာသုိ႕
                                    စိတ္မွာေတြးထင္
                                   နမ္းၾကည့္ခ်င္သည္
                            ေရႊရင္ခုန္ထိ္တ္...တဒိတ္ဒိတ္ ။

                                            ည
                                        ေတြးလွ
                                        ထုံကူးရ ။
                                 ေဆာင္းေဟမာန္ည
                                     ခ်မ္းျမျမ၀ယ္
                                    ေထြးရမည့္သူ
                                       မရွိမူ ၍
                                  စိတ္ဆူေ၀ကာ
                                 ရင္ခုန္လာေသာ္
                                မွဳန္စြာညက္ေညာ
                                 ၾကယ္တုိ႕ေတာမွ
                                  ခ်စ္ေသာလမင္း
                                     ပပ၀င္း ကုိ
                        ခ်စ္တင္းစကား..ထပ္ထပ္ၾကား..။

                                         ေတြး
                                       ရင္ေအး
                                     ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ။
                                  စိတ္ကူးထြက္ေျပး
                                   လမင္းေလးဆီ
                                   ခ်စ္ေရးခ်စ္ခြန္း
                                  ဖြဲ႕သီညႊန္းလွ်က္
                                 ေ၀ရႊန္းလက္ဖိတ္
                                  ေမတၱာစိတ္ျဖင့္
                                တိုးတိတ္ခ်ဥ္းကပ္
                                 ရင္လႊာအပ္ေသာ္    
                                ေအးဓာတ္စိမ့္ျဖာ
                                 ထုံကူးလာသည္
                       ရင္လႊာသိမ့္သိမ့္..ေအးစိမ့္စိ္မ့္..။

                                     ရတုသစ္
                           (22/12/2012။ 9း 00 ည)

ငါ့ကုိေစာင့္ပါ ကဗ်ာ...

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕နဴးည့ံျခင္းမွာ ဘ၀ကုိပုံအပ္ထားမိ
အဆိပ္အျပည့္ရွိမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ငါေသာက္လိုက္တယ္..
အေမာေဖာက္ေဖာက္လာတဲ့ ငါ့ အိပ္စက္ျခင္းဟာ တုန္ရီေနခဲ့
ပီတိေလာက္ပဲ ပုိင္ဆိုင္နဳိင္မယ့္လမ္းကုိ ငါေရြးထားရဲ႕
တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မွာ ငါ ဆုိးခဲ့တာလား..ငါမသိ
အငိုက္မိခံထားတဲ့ ကဗ်ာရဲ႕ျဖားေယာင္းျခင္းမွာ ရင္ခုန္တယ္..။

ပုံျပင္ေတြထက္ေတာင္ ငါစြဲလမ္းခဲ့တာေပါ့  ကဗ်ာ
ဒ႑ာရီမဆန္တဲ့ အေတာင္ပံတပ္ဆင္ရင္း ေလဟုန္ခြင္းခဲ့ရ
ဘ၀ကုိ ျမင္ေနတဲ့အေတြးမွာ..ငါ အထီးက်န္ခ်င္က်န္လိမ့္မယ္
ငါ့ဘက္မွာကဗ်ာရွိေနေသးရင္ ကဗ်ာရဲ႕ကမၻာမွာ ငါေနမယ္...။

ျမင္လႊာအထပ္ထပ္ၾကားမွာ ေထြျပားအာရုံေတြ ရွိတယ္..ကဗ်ာ
ေဆးေသာက္ဖို႕အခါခါေမ့မိတာေတာင္ကေယာင္ကတမ္းညမွာကဗ်ာနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ေနမိ
ညရဲ႕တိတ္တဆိတ္ေဖးမမွဳမွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးရင္း အိပ္စက္ျခင္းကုိ ငါမတပ္မက္ခဲ့
ငတ္ေနတဲ့ဆာေလာင္အာဟာရဟာ..ကဗ်ာပဲ  ကဗ်ာ..။

ငါ့အနာဂတ္ငါေရြးရမယ္ဆုိတာ ငါမသိလို႕မဟုတ္ဘူး
တိမ္းမူးေနတဲ့ ယိမ္းယုိင္အေရႊ႕အေျပာင္းမွာ ဒိီဂရီအမ်ားႀကီးတိမ္းေစာင္းနုိင္တယ္။
အျပဳိင္အဆုိင္မႀကဳိက္တဲ့ ငါဟာ ကဗ်ာနဲ႕အေျပးျပဳိင္ေနမိခဲ့
အိပဲ့အိပဲ့ ေနွးေကြးေျခလွမ္းနဲ႕လည္း ငါ အျပဳိင္ႀကဲျပီးလုိက္ခဲ့တာေလ
ငါ့ ကုိေစာင့္ပါဦး ကဗ်ာ  ။
ငါ လုိက္ေနခ်င္ေသးရဲ႕  မင္းေနာက္မွာ
ေရရာမွဳမရွိမွန္းသိေနတာေတာင္ ငါ့ အစြဲအလမ္းကုိငါ မေျဖနုိင္ေသး
မင္းေပးတဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုနဲ႕ ငါေႏြးေထြးေနခ်င္ေသးလို႕ပါ ကဗ်ာ ။
                   
                                               ရတုသစ္

နကၡတ္ျငိတဲ့ အလြမ္း

ခူးဆြတ္ခ်ိန္လြန္ကာမွ
ဒီအလြမ္းက မပ်ဳိးပဲ ပြင့္လာခဲ့ေပါ့
ေျခရာမခံခ်င္တဲ့စိတ္ကို တိတ္တိတ္ကေလး
အိပ္ေဆးခပ္ထားလုိက္တယ္
မသိဆုိး၀ါးတဲ့ အိပ္မက္ျမစ္ထဲမွာ
အလြမ္းဟာေရစီးနဲ႕အတူ လူးလူးလြန္႕လြန္႕ ။

တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ တိုးတုိက္မႈတဒဂၤ
ကြယ္၀ွက္မရတဲ့ အလြမ္းက တြန္သံေပးခဲ့ ၀ဲဘက္ရင္အုံမွာ ။

အိပ္ေရးပ်က္တာ ဆန္းပါသလား
အလြမ္းမဲ့အိပ္ပ်က္မႈမွာ
အဓိပၸါယ္ရွာမရခဲ့ ေလးေလးနက္နက္ ။

မာယာမပါတဲ့သတိရမႈျဖတ္စမ်ားအမွ်င္တန္းခဲ့ေပါ့
ျဖဴစင္တဲ့အလြမ္းလို႕သတ္မွတ္ခ်က္ကုိယ္တုိင္ခ်မိ
ကန္႔သတ္ခ်က္ဆုိတာရင္ခုန္သံကုိ ခါးသီးေစသတဲ့
ေရျခားေျမျခားမွာရင္ဘတ္နဲ႕တဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္
အလြမ္း၀တ္မႈန္ေသာက္ေနခဲ့ ညနက္ထဲမွာ ။

ေအးခဲေဆာင္းည ျမည္တမ္းျခင္း လကၤာထဲ
အသည္းကုိ တေယာ လုပ္ျပီးထုိးလုိက္ရဲ႕
ေသာင္းတုိက္မွာ ပဲ့တင္မထပ္လဲေနပါေစ
လြမ္းေစသူတစ္ေယာက္သိရုံ ဒီအလြမ္းက
ေဆာင္းညနဲ႕ အတူ သို၀ွက္ထားရေပါ့ ။

ညရဲ႕ေခ်ာ့ျမွဴသံထဲ အလြမ္းေတြစြန္းထင္းေပက်ံခဲ့
ရင္ခုန္ဖက္ မဲ့ ရင္ကုိမွ တမ္းတစိတ္ဖိတ္စင္တယ္။

တိတ္တဆိတ္ေလးပါပဲ
သဲ့သဲ့ေလးၾကားလုိက္မိ
ေဆာင္းညလက္ခတ္သံေပါ့ ။
''နကၡတ္ျငိတဲ့အလြမ္း မွာ ေျဖစရာ နတၳိ"
''အဆိပ္မရွိတဲ့အလြမ္းမွာ ေျဖေဆးမသိ"
အဲဒီ..  သင္ခန္းစာ
ဘယ္မွက် က်န္ခဲ့မွန္း
ဒိုင္ယာရီမွတ္တမ္းက အိုးတုိးအမ္းတမ္းေမ့ေနတယ္ ။

                     ရတုသစ္
   ( 20/12/2012==12:28 AM)

အိပ္ပ်က္သူ

အိပ္
ေခ်ာ့သိပ္
မ်က္စိပိတ္ ။
လူးလွိမ့္ေမွးမွိတ္
လြမ္းသည့္စိတ္ျဖင့္
ရင္ရိပ္ကမ္းမွာ
သူ႕ပုံလႊာကုိ
ျမင္ကာခဏ
နဳိးထ ရသည္..
ေဆာင္းညသိပ္သည္း(သဲ)
ႏွင္းမွဳန္၀ဲ...။

ပ်က္
ေအးစက္
ႏွင္းခဲပက္ ။
ခ်မ္းခုိက္တုန္ အက္
ရင္ခုန္လ်က္သာ
ရင္ရြက္စုံဖြင့္
သူ႕ဆီလႊင့္ဖို႕
ရင္ရင့္အလြမ္း
ေလေျပနမ္းသည္..
စိမ္းလန္းရင္ထဲ
လြမ္းပုိဆဲ...။

သူ
လာယူ
ညမက္လူ ။
လြမ္းစိတ္ျဖဴျဖဴ
အိပ္မက္ကူလွည့္
မဟူရာ ည
ႏွင္းျဖဳိက္က်ေသာ္
ခ်မ္းျမခိုက္တုန္
ရင္ မလုံသည္
လြမ္းဟုန္ နင့္နဲ
အိပ္ပ်က္ၿမဲ...။

               ရတုသစ္

( ေရးခ်င္ရာေရးလုိက္မိသည္။ ပုံစံကိုမေျပာတတ္ပါ။သည္းခံဖတ္ရွဳၾကပါကုန္ ။)

ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ နိဗၺာန္ဘံု (လႊမ္းမုိး)

                            

              *****************************************************

ေလေျပ--ေအသင္ခ်ဳိေဆြ

                                           ေအသင္ရဲ႕ေလေျပသီခ်င္းေလးပါ။
                             ခဏခဏနားေထာင္ျဖစ္ေနတာမို႕ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

မ်က္မွန္တပ္ရမယ့္ ေျခေထာက္မ်ား

အဆင္းလမ္း အတက္လမ္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ဒီဘ၀မွာ
မာယာနဲ႕သစၥာကို ႀကဳိးညွိရင္းေျခေခ်ာ္ခ်င္မိ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ
ေလွ်ာက္ဆဲေရွ႕ေျခတစ္လွမ္းအတြက္ေနာက္ေျခနဲ႔ေထာက္ကန္ေပးထားရ
ေနာက္ေျခအားနဲ႕ေရွ႕ကုိတစ္လွမ္းခ်င္း ဆက္လက္ခ်ိီတက္ခ်ိန္
အပ်က္ပ်က္နဲ႔နွာေခါင္းေသြးမထြက္ခ်င္ဘူးဆုိရင္
သက္လုံေကာင္းတဲ့ေျခေထာက္ေတာ့လိုမယ္..။

ကေတာက္တဆသိပ္မ်ားတဲ့ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲ
ေျခမ်က္စိကုိျပဴးၿပဲျပီး ရွင္ရွင္ဖြင့္ထားရေပါ့
ျပန္ႏႈတ္လို႔ရတယ္ ဆုိတုိင္း ၾကမ္းကၽြံလို႔ ေတာ္/မေတာ္
ေတာင္တန္းကိုေက်ာ္မယ့္ေျခေထာက္ဟာအသြားေတာ္ေနမွျဖစ္မယ္..။

ရွပ္တိုက္/ ဖိ /ဖြ /ျပင္းထန္/ညင္သာ မွဳမ်ားထဲ
ေျခကုပ္ၿမဲေနမွ အဆင္အေျပဆုံးထင္ရဲ႕
တုံးတုိက္တုိက္ဆုိျပီး ဇြတ္တိုးရန္ လို /မလုိ
နဂို ကမွားခ်င္ေနတဲ့ေျခလွမ္းကမလဲၿပဳိရင္အေကာင္းဆုံးေပါ့
တစ္ေတာင္ဆုံးေပမယ့္ ေနာက္တစ္လုံး..ေနာက္ထပ္တစ္လုံး
ေတာင္ကုန္းမ်ားစြာ က်န္ေနေသးတယ္
ေ၀းေ၀းေလွ်ာက္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ထားမွေတာ့ေ၀းေ၀းေရာက္ေအာင္အားစုိက္ေနရ
လမ္းမွားမ၀င္ေအာင္ထိန္းကြပ္ေပးေနရ
ဘ၀ တိုေပမယ့္ လမ္း မ်ား /ရွည္ တယ္ ။

သြားလုိရာခရီးေရာက္ျပီလား
သတိတရားကိုေျခေထာက္မွာကပ္ခ်ည္ထားလိုက္
တိုက္ခုိက္ေဒါက္ျဖဳတ္မယ့္ရန္ခလုတ္အေတြ႕မွာ
ေျခအသိမ္း အနႈတ္ ပါးနပ္မွ အက်သက္သာရာရေပါ့
အက်အေပါက္မ်ားလြန္းတဲ့လမ္းမ်ားထက္
ေျခပန္း မက်ေအာင္အားသြန္ထားရတယ္..။

သြားခဲ့ျပီး သြားေနဆဲ လမ္းမ်ားၾကားက
သြားရမယ့္လမ္းကုိျမင္ရၿပီလား
ႀကဳိးစားအားတင္းထားတဲ့ေျခေထာက္ရဲ႕အေရႊ႕ကုိ
ေမ့မေနေအာင္သတိထားမွျဖစ္မယ္..
ေျခေထာက္မ်ားရဲ႕မ်က္စိကိုဖြင့္ထားမွျဖစ္မယ္..။

ခပ္ညစ္ညစ္လမ္းေဟာင္းထဲတုိး၀င္မိတိုင္း
ဒီေျခေထာက္ကိုျပန္ေဆးေၾကာျဖစ္ဖုိ႔အေရးႀကီးရဲ႕
ကၽြံေနတာကိုဆက္မကၽြံေအာင္ျပန္ႏႈတ္လုိက္
ဆက္တုိက္ကၽြံေနတဲ့ႏြံမွာေျခဆင္းထိုိင္ေနလို႔မျဖစ္ေသး
အားသစ္ေမြးျပီးျပန္ထ..ဒါဘ၀ပဲ..။

လဲေနသူထူေပးမယ့္ လူစစ္စစ္ရွားလာတဲ့ေလာကထဲ
လဲခ်ျပေနလုိ႔ေကာင္း/မေကာင္း ေတြးၾကည့္
အသိနဲ႕ေျခလွမ္းကို ထိန္းသိမ္းရင္းမတိမ္းမေစာင္းေမာင္းႏွင္နုိင္ဖို႔
ခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့စိတ္အားကုိျပန္ျဖည့္ရင္း
ေမ့ေလ်ာ့တတ္လြန္းတဲ့ေျခမ်က္စိကုိ
သတိ မ်က္မွန္တပ္ထားမွျဖစ္ေတာ့မယ္။

                     ရတုသစ္

အိပ္ေရးပ်က္

                                        
                                            ( အိပ္ေရးပ်က္ )
                                      
        မေသခ်ာမေရရာတာေတြမ်ားတဲ့ေကာင္းကင္ေအာက္..အခ်ိန္တန္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြနွဳတ္ဆက္
       လမ္းခြဲတိုင္း...က်န္ခဲ့တဲ့ငါ့စိတ္တုိ႔ခ်စ္သူမင္းအပါးက တစ္ဖ၀ါးမခြါၾကဘူး..ကမၻာေျမျပဳိသလုိ
       နာက်င္ကြဲရွဖူးသူမို႕..ၾကယ္ေတြေၾကြတာျမင္ရင္ေတာင္ႀကိတ္ခါ၀မ္းနည္းမဆုံး...တစ္ကယ္
      မင္းနဲ႕မေ၀းရဲလို႔ညစဥ္စိတၱဇနဲ႔အေတြးပင္လယ္ေမ်ာ...ဟုိ အရင္ဒဏ္ရာေတြကေသြးမတိတ္
        ေသးခ်ိန္မွာ ထိတ္လန္႔ျခင္းကအစဥ္အၿမဲစိုးမုိး..မင္းရင္ထဲမွာဘယ္သူမ်ားရွိလုိ႔ေနမလဲ....
      (စြဲလမ္းစိတ္န႔ဲကိုယ္အိပ္စက္မရနုိင္ပါ..တကယ္အေလးနက္ထားျပီးငါ့အေပၚခ်စ္ရဲ႕လား..
         စိတ္မခ်ျခင္းနဲ႔အိပ္ေရးပ်က္ပ်က္ေနတာ..ဒါေတြမင္းမသိခဲ့တဲ့..စိတၱဇညဆုိးမ်ား....)

မင္းအေၾကာင္းအိပ္မက္

                                                   အိပ္မက္ထဲရင္ခုန္ဆဲ
                                               ၾကင္နာသူေလးရွိတဲ့အခ်ိန္
                                          ဘယ္သူေတြမ်ား မင္းအိပ္မက္ထဲ
                                                      ၀င္ေနလဲကြာ....

ၿမဲေစသား

အာဇာနည္ ရဲ႕ ၿမဲေစသားဆုိတဲ့ သီခ်င္းေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။
နားဆင္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္..။

ႏွင္း၀ွက္တဲ့ေဆာင္း

                               နွင္းဆြတ္ဆြတ္ႀကဲခ်
                             ေအးခဲဆြတ္က်င္ႏြမ္းေမာလ်
                                 အေမ့အိမ္လြမ္းတ ။

             ေရးလိုက္ျပင္လိုက္နွင့္ဤစာေၾကာင္းေလးသုံးေၾကာင္းကုိပင္ထပ္တလဲလဲေရရြတ္ၾကည့္ေနမိသည္။
တကယ္ဆုိလွ်င္ဟုိကၠဴကဗ်ာနွင့္သိပ္အကၽြမ္းမ၀င္လွ။ေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ေရးလုိက္မိျခင္းသာ။
ဟုိကၠဴကဗ်ာေလးမ်ားသည္တုိရွင္းလွပသည္။ထိမိသည္။ျပလိုရင္းကုိတုိက္ရုိက္ခံစားမိေစသည္ဟုထင္သည္။
လူ႕စိတ္ဆုိသည္မွာလည္းခက္ေတာ့ခက္သည္ဟုဆုိရမည္။အရိပ္အကဲဖမ္းဖို႕သိပ္မလြယ္လွ။သူတစ္ပါးစိတ္ကုိ
ထား၍မိမိစိတ္ကိုပင္ျပန္္ဖမ္းမိရန္မလြယ္ကူေပ။ယခုတစ္မ်ဳိး၊ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိးျဖင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲေန
တတ္သည္။အဘိဓမၼာတရား၏နယ္ပယ္မွာဆိုလွ်င္မ်က္စိတစ္မိွတ္လွ်ပ္တျပက္အတြင္းမွာပင္စိတ္၏ျဖစ္ပ်က္မွဳ
အႀကိမ္ေပါင္းကမ်ားျပားလြန္းသည္ဟုဆိုၾကသည္။ထုိသုိ႕ျဖစ္ပ်က္မွဳကုိျမင္နဳီင္ေလာက္သည္ထိအသိက
မရင့္က်က္ေသး။တည္ျငိမ္မွဳမရွိေသး။သစ္ရြက္လွဳပ္သည္နွင့္စိတ္ကလိုက္လွဳပ္ခ်င္မိသည္။ေရလႊာယိမ္းသည္
နွင့္စိတ္ကလိုက္ယိမ္းခ်င္မိသည္။အတိမ္းအေစာင္းမ်ားလြန္းေသာေလာက၀ယ္ရုပ္ေသးရုပ္တစ္ရုပ္လို
ကံၾကမၼာႀကဳီးဆြဲရာတိမ္းေစာင္းေနၾကရသည္။ဗေလာင္းဗလဲနုိင္လြန္းေသာဘ၀အေတြ႕အႀကဳံမ်ားနွင့္
ရင့္က်က္ဖို႕တာစူေနေသာစိတ္ကိုအရိပ္အကဲဖမ္းမိနဳီဳင္ေအာင္ႀကဳိးစားရဦးမည္ထင္သည္။လက္ရွိအခ်ိန္ထိ
စိတ္၏ဆိတ္ျငိမ္မွဳကိုအျပည့္အ၀မခံစားရဖူးေသးပါ။လူ႕သဘာ၀အရပင္မတည္ျငိမ္ေလသလား။ေလာကဓံ၏
အပုတ္အခတ္ေၾကာင့္ေရြ႕ေနေလသလား။မခြဲျခားတတ္ေတာ့။သံပတ္မကုန္မခ်င္းလည္ပတ္ေနရဦးမည့္
သံပတ္ေပးနာရီတစ္လုံးကဲ့သုိ႔မရပ္မနားလွည့္ပတ္ေနရဦးမည္မွာအမွန္ပင္….။
*******************************************************************
                                   (သႏၱိသုခ)        
                               နွင္းေ၀ေ၀မနက္
                           ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ဥၾသသံသာ
                                 ေႏြကိုလုခဲ့ရွာ။

                    ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။အလုပ္ရႈပ္သည့္ၾကားမွမၾကာခဏ    ဖတ္ေနမိေသာကဗ်ာစာအုပ္္ထဲမွာသည္ကဗ်ာေလးကိုေတြ႕ရသည္။ဖတ္မိစကတည္းကဆြတ္ပ်ံ႕မွဳေ၀ဒနာ
ကရင္ဘတ္ကိုလာထိသည္။ေဆာင္းရာသီ၏နွင္းေဖြးေဖြးေ၀ေနေသာမနက္ခင္းတစ္ခုမွာဤကဗ်ာေလး
အေၾကာင္းေတြးေနမိသည္။နွင္းစက္တို႔တြဲလြဲခုိေနေသာသစ္ရြက္ေလးမ်ားကိုၾကည့္ရင္းေငးေနမိသည္။
နွင္းရုိက္သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္မွဳိင္းကုပ္ကုပ္ျဖစ္ေနရွာေသာသစ္ရြက္ကေလးမ်ား၏မ်က္ရည္စက္ေလးမ်ား
အျဖစ္ျမင္ေနမိသည္။ၾကည့္ေလရာရာနွင္းျမဴဆုိင္းေနေသာေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကုိသာျမင္ေနရသည္မို႕
အိမ္လြမ္းစိတ္တို႕ကအေတာင္ေပါက္လာသည္။ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀က၀င္ပုန္းေနခဲ့ဖူးေသာေကာက္
ရုိးပုံၾကီးကုိသတိရမိသည္။ေဆာင္းတြင္းရာသီဆုိလွ်င္ေကာက္ရုိးပုံၾကား၀င္၍အိပ္စက္ခဲ့ဖူးေသာေႏြးေထြး
မွဳကုိျပန္တမ္းတမိသည္။ေကာက္ရုိးပုံ၏အေႏြးဓာတ္မွာတစ္ပတ္နြမ္းပုဆုိးေလးၿခဳံေကြးရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေန
တတ္ေသာအခါမ်ား၀ယ္အၿမဲတမ္းဆူပူတတ္ေသာေမေမ့ကရုဏာေဒါသသံေလးကုိျပန္ၾကားေယာင္လာ
မိသည္။နွင္းစက္တစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူမ်က္ရည္ပြင့္ေလးေတြေျခြခ်မိရသည္အထိ။
သို႕ေသာ္….အပူ အေအး ၀ိေရာဓိ ။
*******************************************************************

                     ေရာက္ေနမိေသာေဒသ၏ေအးခ်မ္းမႈကအညာေဒသ၏ေဆာင္းရာသီႏွင့္မတူ။ေတာင္
ေပၚေဒသ၏သဘာ၀အတိုင္းအရာရာေအးခဲခ်မ္းခုိက္ေနသည္။ဆြယ္တာထူထူ၀တ္ထားေသာရင္ဘတ္ထဲ
ထိအေအးဓာတ္ကလာရုိက္သည္။ေကာက္ညင္းဆန္ေလးမ်ားႏွင့္ေရာေလွာ္ထားေသာလဖက္
ေျခာက္ခပ္ထားသည့္ေရေႏြးၾကမ္းကိုသာတစ္ခြက္ခ်င္းေသာက္၍အေနြးဓာတ္ယူေနရသည္။မီးလင္းဖုိ
ေဘးမွာထုိင္၍မီးလွဳံရင္းရွမ္းေခါပုတ္ကင္ႏွင့္ပဲပုတ္ေထာင္းကုိမနက္စာအျဖစ္စားသုံးရျခင္းကုိ ခံတြင္း
ေတြ႕လာသည္။မႏၱေလး၏မနက္ခင္းမ်ားလိုမနက္စာမစုံလင္ေသာ္လည္းေတာင္ေပၚေဒသ၏မရုိးနဳိင္
ေသာမနက္စာကနွစ္ျခဳိက္စြဲလန္းစရာျဖစ္လာသည္။တစ္ခါတစ္ရံတုိ႕ဟူးေႏြးႏွင့္ရွမ္းေခါက္ဆြဲေလးကုိ
စားရသည္မွာလည္းမေမ့နဳိင္စရာပင္။တုိ႕ဟူးေႏြး၀ါ၀ါေလးမ်ားကုိၾကည့္ရင္းေမေမ၏ေဆာင္းတြင္းမနက္စာ
ဆီစိတ္ကျပန္လႊင့္မိျပန္သည္။ေမေမကေဆာင္းတြင္းမနက္ခင္းမ်ားမွာထမင္းၾကမ္းကုိနႏြင္းမွဳန္႔ပါးပါး
ေလးျဖဴး၍ေၾကာ္ေကၽြးတတ္သည္။ၾကက္သြန္ျဖဴတစ္တက္ ႏွစ္တက္ကိုလည္းထုေထာင္း၍ထည့္လိုက္
ေသးသည္။ၾကက္သြန္ျဖဴဆီက်က္နံ႕ေလးသင္းလွ်က္အေငြ႕တစ္ေထာငး္ေထာင္းထေနေသာထမင္း
ေၾကာ္ပူပူေလးကိုနင့္ေနေအာင္လြမ္းမိျပန္သည္။
                         အခ်စ္ အလြမ္းမကင္းေသးေသာေလာကသားတစ္ေယာက္မုိ႕လြမ္းတတ္တာမ
ဆန္းဟုဆိုခ်င္ဆုိ။ေတာင္ေပၚေဒသမွအညာဆီျပန္လႊင့္ေနရေသာအလြမ္းကပုိသည္ဟုထင္မိရသည္။
ဤအခ်ိန္မ်ဳိးမွာေမေမကထမင္းၾကမ္းကုိေၾကာ္ၿမဲေၾကာ္ေနေပလိမ့္မည္။အေ၀းေရာက္သားတစ္ေယာက္
အတြက္လစ္ဟာေနေသာထမင္း၀ုိင္းေလးကုိၾကည့္ရင္းမ်က္ရည္စို႕ေနေလမည္လား ။မိဘနွင့္သားသမီး
ၾကားကဆက္ႏြယ္မွဳၾကဳီးတစ္ေခ်ာင္း၏တင္းအားကႏွလုံးသားကိုတစ္ရစ္ခ်င္းလာခ်ည္သည္။စိတ္ကူး
အိပ္မက္မွာေမေမႏွင့္အတူထမင္းေၾကာ္ပူပူေလးစားေနမိသည္။လက္ရွိျဖစ္တည္ေနမွဳမွာတို႕ဟူးေႏြးႏွင့္
ရွမ္းေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကိုေငးရင္းေတြးေနမိသည္။ငုိင္ေနမိသည္။ျဖဳိင္ျဖဳိင္က်သည္ဟုမဆိုသာေသာ္
လည္းတစိ္မ့္စိမ့္ေ၀့လာေသာမ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္မ်က္၀န္းကစြတ္စုိလာသည္။အခ်စ္အလြမ္းထက္ဘ၀
ကုိဦးစားေပးေနရေသာအျဖစ္မွာရင္ဘတ္ကတဆစ္ဆစ္နာလာသည္။
                         အလြမ္းမွာသာအသံပါသည္ဆိုလွ်င္အိမ္ေ၀းလူတစ္ေယာက္၏အလြမ္း
ကေမေမ့ရင္ဘတ္ထဲထိပဲ့တင္ထပ္ေကာင္းထပ္ေနေပလိမ့္မည္။ေမေမ့နားစည္ထဲမွာတဖြဲဖြဲလြင့္၀ဲေန
လိမ့္မည္။အခုေတာ့…အလြမ္းမွာအသံေပ်ာက္ေနသည္။သို႕ေသာ္…အလြမ္းကေငြ႕ရည္စုဖြဲ႕ကာနွင္းစက္
တုိ႕နွင့္အတူလြင့္၀ဲခ်င္ေနေသာမ်က္ရည္မ်ားျဖစ္လာသည္။အလြမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးထဲမွာအေမ့အိမ္ကိုျပန္
လြမ္းရေသာအလြမ္းေလာက္ႏူးညံ့ေသာအလြမ္းမရွိဟုဆုိခ်င္မိသည္။ထုိႏူးည့့ံေသာအလြမ္းျဖင့္အေမ့အိမ္
ဆီအလြမ္းေတြတေ၀ါေ၀ါစီးဆင္းေနၾကျပီထင္သည္။ႏွင္းသည္းသည္းၾကားမွေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက
လည္းအလြမ္းကိုအားျဖည့္ေပးေနၾကသည့္အလား ။ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားလည္း ငိုေနမည္ထင္ပါသည္။

*******************************************************************
                         ဖြဲ႕စည္းထားေသာအဖြဲ႕ေလး၏ေစညႊန္မွဳျဖင့္ေတာင္ေပၚေဒသသို႕ေရာက္ရွိေနရ
ျခင္းပင္။ေတာင္ေပၚေဒသဆုိသည္မွာလည္းရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္းေနာင္ခ်ဳိျမဳီ႕အ၀င္ေလးတြင္ျဖစ္
သည္။ေနာင္ခ်ဳိၿမဳိ႕မ၀င္မီတဲ(တည္း)နန္းေတာ္မွတစ္ဆင့္ခရီးဆက္ရသည္။ရွမ္း ဓနဳတိုင္းရင္းသားတုိ႕၏
အစုအဖြဲ႕လိုက္တည္ေနေသာရြာကေလးမ်ားကဟုိတစ္စုသည္တစ္စု။ ထုိရြာစုေလးမ်ားထဲမွခဲမြန္ရြာ၊
လုံရုံးရြာ၊စက္ရုံရြာေလးမ်ားဆီသုိ႔ေရာက္ခဲ့သည္။အျခားနာမည္မမွတ္မိေတာ့ေသာရြာေလးမ်ားလည္းအမ်ားအျပား။ ထုိရြာအုပ္စုေလးမ်ားကကုိးကြယ္ၾကေသာ’’ေက်ာက္ေခါင္း’’ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ
တည္းခုိရသည္။ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ျမင္ေလသမွ်ကေတာင္တန္းေတြပဲရွိသည္မို႔ေက်ာင္း၏တည္ရာ
ေနရာေလးကမိုးၿဗဲဒယ္အုိးအလယ္မွာေရာက္ေနသလိုထင္မိသည္။သဘာ၀သစ္ပင္ ပန္းပင္မ်ားႏွင့္စမ္း
ေခ်ာင္းကေလးေတြစီးဆင္းေနသည္ကိုၾကည့္လ်က္ၾကည္ႏူးမိရသည္။အလုပ္နားခ်ိန္မ်ား၀ယ္ထုိစမ္း
ေခ်ာင္းေလးေဘးမွာသြား၍ ေငးခ်င္ရာေငး ၊ေတြးခ်င္ရာေတြးေနရသည္ကိုကဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ေကာင္းေန
သည္။ထုိေဒသမွကေလးငယ္မ်ားကိုပညာဒါနသင္တန္းေလးမ်ားပုိ႔ခ်ေပးေနရသည္ကိုလည္းအလုပ္
သေဘာထက္သမုိင္းေပးတာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ေနရသည္ဟုစိတ္ထဲေတးမွတ္ထားလုိ္က္သည္။
သေဘာမေနာေကာင္းလြန္းေသာသူတို႕ေလးေတြ၏အနာဂတ္အတြက္တံတားတစ္စင္းအျဖစ္ခ်နင္းဖုိ႕
လမ္းခင္းေပးခ်င္ေနမိသည္။သုိ႔ေသာ္..သတ္မွတ္ကာလ ဆုိသည့္အကန္႔အသတ္ကစိတ္ကူးႏွင့္လက္
ေတြ႕ကိုေစ့စပ္ခြင့္မေပးခဲ့။ ကံၾကမၼာဇာတ္ညႊန္း၏ျပဌာန္းခ်က္အတုိင္းသရုပ္ေဆာင္ကျပရုံသာ။
အခ်ိန္တန္္ျပီဆိုလွ်င္……..။
*****************************************************************
                   အားလပ္ေသာရက္မ်ား၀ယ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ေနာင္ခ်ဳိၿမဳိ႕အႏွံ႕ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္
သည္။နာမည္ေက်ာ္ဂုတ္တြင္း(ဂုတ္ထိပ္)တံတားႀကီးဆိီသြားေငးျဖစ္သည္။ႏွင္းျမဴဆုိင္းဆုိင္းၾကားမွ
ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာဂုတ္ထိပ္တံတားရႈခင္းကရင္ကုိဖမ္းစားလြန္းလွသည္။တံတားေအာက္ေျခမွမွဳန္ပ်ပ်ေလး
သာျမင္ေနရေသာေခ်ာင္းေလးထဲထိစိတ္ကလႊင့္လိုက္မိသည္။အလြမ္းဓာတ္ခံမ်ားသူမို႕လားမသိ။
တံတားနွင့္ေခ်ာင္းကေလး၏ကြာေ၀းမွဳကိုလည္းလြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ခံစားေနမိျပန္သည္။မနီးစပ္နုိင္
ေသာကြာေ၀းျခင္းမ်ားကိုမုန္းတိီးစိတ္၀င္ေနခဲ့ရသည္။
                   သံသရာကရွည္လ်ားလြန္းသည္။ဇာတ္ေမ်ာႀကီးတစ္ခုလိုပင္။ထုိသံသရာကိုပင္ခင္တြယ္
ေနမိၾကသည္လားေတာ့မဆိုနဳိင္။အလြတ္ရုန္းဖို႕စိတ္ကအားနည္းေနသည္။ခြဲထြက္္ဖုိ႔စိတ္ကခ်ည့္နဲ႕ေန
သည္။တြန္းလွန္ဖို႔စိတ္ကေသးသိမ္ေနသည္။ျဖတ္ခ်ဖို႕စိတ္ကတြန္႕ဆုတ္ေနသည္။ ဘ၀တစ္ခု၏
အလ်ားသည္တိုလြန္းလွသည္။ထုိဘ၀အလ်ားတုိတုိေလးမွာပင္ေပ်ာ္၀င္မႈတုိ႔ကမကုန္ခမ္းႏုိင္။စီးေမ်ာမႈတုိ႕
ကမတင္းတိမ္နဳိင္။ခ်စ္စရာ ၊လြမ္းစရာ၊ေပ်ာ္စရာ၊စိတ္ပ်က္စရာစေသာပဋိပကၡတရားေတြႏွင့္လုံးခ်ာ
ရုိက္ေနသည္။၀ဲလည္ခတ္ေနသည္။ၾကည္ႏူးမွဳအရွိန္မေသခင္ေၾကကြဲမႈကပူး၀င္တတ္ျပန္ေသးသည္။
တကယ္ဆုိလွ်င္ထုိပဋိပကၡတရားမ်ားသည္ဟိုမွာဖက္ႏွင့္ သည္မွာဖက္အလြန္နီးကပ္လြန္းသည္ဟုထင္မိ
သည္။အလႊာပါးပါးေလးတစ္ခုသာျခားကြယ္ေနသည္ဟုထင္မိသည္။
                           ေနသားက်သင့္ျပီျဖစ္ေသာစိတ္ခံစားမႈကအလြမ္းႏွင့္တည့္တည့္တုိးလာေသာအ
ခါငလ်င္ေၾကာမိသလိုျဖစ္လာသည္။ယိမ္းထိုးတုန္ခါလာသည္။အေ၀းေရာက္သားတစ္ေယာက္၏
အလြမ္းကရင္ဘတ္ထဲကပ္ပါးပုိးမႊားမ်ားလိုကပ္ျငိလာသည္။ေျဖမဆည္နဳိင္မႈမ်ားျဖင့္ရင္ဘတ္ကေလး
လံလာသည္။ၾကည့္ေလရာရာေတာင္တန္းေတြ၀ိုင္း၍ႏွင္းျမဴဆုိင္းေနေသာေဒသမွာေရာက္ေနရသည့္အ
တြက္မွန္းဆမျမင္နဳိင္ေသာအေမ့အိမ္၏ေႏြးေထြးမႈကိုငတ္မြတ္ေတာင့္တေနမိသည္။မျပည့္စုံျခင္းမ်ား
သာအျပည့္ရွိေနေသးေသာဘ၀မို႔အေမ့အိမ္ဆီလွည့္မည့္ေျခလွမ္းေတြကေႏွးေကြးေလးလံေနေသး
သည္။အရာရာခြင့္လႊတ္အၿပဳံးႏွင့္ႀကဳိလင့္ေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္းလက္ဗလာနွင့္ျပန္သြားရေလာက္
ေအာင္ထိအေမ့အိမ္၏တံခါးကိုမေခါက္ခ်င္ေသာစိတ္ကအိမ္ေ၀းလူ၏အျဖစ္ကိုၾကာရွည္ေစသည္။
ေရႊအုိးထမ္းလာသည္ကိုသာျမင္ခ်င္မည္ျဖစ္ေသာအေမ့ထံေငြအိုးေလးေတာ့ထမ္းသြားခ်င္ေသးသည္။
သို႕ေသာ္…ေငြတြင္းေတြကနက္ရႈိင္းလြန္းသည္။လက္တစ္ဆုံးႏႈိက္ေသာ္လည္းမမီခ်င္။မမိခ်င္။ပီျပင္
ေသာဘ၀ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုေရးဆြဲလုိက္/ျပန္ဖ်က္လိုက္ႏွင့္ပင္သံပတ္ေပးထားေသာဘ၀ကိုေမာင္း
ႏွင္ေနရေပဦးမည္။
****************************************************************
                  ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ေဆာင္းႏွင္းေ၀ေ၀မနက္ခင္းတစ္ခုကဥၾသငွက္ငယ္၏က်ဴးရင့္သံ
ႏွင့္ပူေႏြးရွိန္းျမေနေသာေႏြကုိလုယူသြားခဲ့သည္။အိိမ္ေ၀းလူတစ္ေယာက္၏ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ေအးျမမွဳ
ႏွင္းကိုအ၀ွက္ခံလိုက္ရသည္။ေအးျမျခင္းကိုအလုယူခံလိုက္ရသည္။ပူေဆြးမႈျဖင့္လိမ္းက်ံျခယ္သထားေသာ
အလြမ္းကမ်က္ရည္မိုးေတြခုိးခိုးရြာေစသည္။ေဆာင္းကခ်မ္းၿမဲခ်မ္းေနသည္။ အလြမ္းကလည္း
လြမ္းၿမဲလြမ္းေနသည္။ႏွင္း၀ွက္သြားေသာေဆာင္းမွာအလြမ္းသိပ္သည္းဆလြန္ကဲျပီးေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ကာမိုး
ရြာသည္။အလြမ္းမိုး ။အိမ္ကုိလြမ္းမိေသာစိတ္ကိုအေျခခံ၍ရြာေသာမိုးျဖစ္သည္။

                   အလြမ္းမ်က္ရည္မ်ား၏ ဟုိမွာဖက္၀ယ္နွင္းစစ္စစ္ေဆာင္းကိုဖက္ရမ္းနမ္းရႈတ္ခ်င္ေနမိ
ေတာ့သည္။လက္ရွိအခ်ိန္မွာေဆာင္းတြင္းမိုးရြာေနမိပါေသးသည္။

                                                     ရတုသစ္

စိမ္းတဲ့ လမင္း

အလင္းပ်က္ျမဳီ႕ျပည
မလွပေလရွာ..။


ၾကယ္စင္ေတြအလင္းကူးလည္း
လင္းဘူးေျမလႊာ..။


ရက္စက္လို႕မေနသာ
ေဖြရွာသူေမာ..လမင္း...။

ျမဴနွင္းတိမ္ေတာင္ေတြနဲ႕
ေရွာင္ေသြကာသူေလ တိမ္းၿပီေပါ့
စိမ္းရက္ေလျခင္း..။ 

                                         ရတုသစ္
                                  (15/12/12) 12-40 am

နဴးညံ့ျခင္းစတင္လာတဲ့အခ်ိန္

တစ္ကုိယ္ေရအလြမ္းနဲ႕မွတ္တမ္းဟာခဲရာခဲဆစ္
အလြမ္းျမစ္မွာအခ်စ္ေတြဖ်တ္ဖ်တ္လူးခဲ့ေပါ့
တိမ္းမူးတဲ့ညခင္းဟာလမင္းကုိ စုံစမ္းေနရဲ႕
ၾကယ္က်ဲက်ဲေကာင္းကင္မွာခုနစ္စဥ္ၾကယ္အၿမီး၀ွက္ခ်ိန္
စိုးရိမ္စိတ္လြန္ကဲမွဳကအသည္းကုိမက္ေဆ့ခ်္ပုိ႕တယ္ ။

အလြမ္းမွာေႏွာင္ႀကဳိး ရွိျခင္း/မရွိျခင္း
အလင္းေတြေလာ့ခ္ က်တိုင္းနံရံေလးဖက္မွာသူ႕ပုံရိပ္ ၀ဲခဲ့
ဖ်တ္ကနဲလန္႔လန္႔နဳိးတဲ့ညဟာ ဘုံႀကဳိးျပတ္လြင့္ စင္
ရင္ခြင္ကုိလာလာရုိက္တဲ့ေအာ္သံေတြမွာလိပ္ျပာတစ္ေကာင္နားစြင့္ထားရဲ႕
သူ႕ရဲ႕ဘာသာမဲ့မ်က္၀န္းေတြရင္ကမ္းေျခဆီဆုိက္ကပ္ေနတယ္..။

တေစၦတစ္ေကာင္လုိညကုိခုိးယူရင္း
အလင္းနွစ္ေတြ သြန္သြန္ပစ္ခဲ့ရ
စိတၱဇညရဲ႕အေမွာင္ဟာငါ့ရင္ဘတ္မွာလင္းေနတာ အခက္ပဲ ။

ကြယ္၀ွက္ထားတဲ့အျပာေရာင္တံခါးခ်ပ္ေနာက္ကြယ္မွာ
လက္မွတ္ေပ်ာက္ေနဆဲနွလုံးသားတစ္ခုအိပ္ေမာက်ေနခဲ့ဖူးတယ္
ရုိးရွင္းတဲ့ခ်ည္ေနွာင္ျခင္းမွာဗီးနပ္စ္ရဲ႕မွ်ားတစ္စင္းစုိက္ခဲ့
လမိုက္ညေတြနဲ႔ရင္းထားတဲ့ရင္ဘတ္ဟာတဆတ္ဆတ္တုန္မိ
ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိတဲ့အခ်စ္ဟာ..အိပ္မက္ဆန္ေနမလား..
ရုိးသားျခင္းဟာ ပါးလ်စ ျပဳလာျပီထင္တယ္..။

သီိအုိရီေတြမုန္းတယ္ဆုိျပီး
စိတ္ႀကီး၀င္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ၀ိညာဥ္ဟာ
ဒီတစ္ၾကိမ္ထိခတ္ပြတ္ဆြဲမွဳမွ်ားခ်က္မွာ
ျငိမ္သက္စြာနဴးညံ့ေနခဲ့မိတယ္ေလ...။

             ရတုသစ္

(13/12/2012--11:20 PM)

ၾကာၿပီး ၾကာဆဲ ၾကာမည့္ ၾကာ

ေရာက္တတ္ရာရာအရည္မရအဖတ္မရတဗ်စ္ဗ်စ္ကြမ္းစကားေတြနဲ႕ဗလာ  ၾကာ
ၾကာၾကာ၀ါးရင္းခါးမွန္းသိရင္းတမာေန႔စြဲမ်ားထဲထပ္တလဲလဲ  ၾကာ
တံလွ်ပ္ကုိေရထင္ျပီးလုိုက္ရင္းေျပးရင္းအသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းထဲမွာႏြမ္း ၾကာ
ဗလာမပါကံစမ္းမဲမွာေပါက္မဲလက္က်န္တစ္ခုနဲ႕ေရစုန္ေရေမ်ာ  ၾကာ
ဟာေနတဲ့၀မ္းစာအတြက္ေရထုိးေလထုိးပုိးမ်ဳိးရွစ္ဆယ္၀ါးရင္းစား  ၾကာ
မၾကာခဏအခ်က္ျပတဲ့ေအးခဲမုိင္းနပ္ေတြထဲေရဆူမွတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ေအးခဲ  ၾကာ
မေရရာဘူး မေသခ်ာဘူး တညည္းညဴညဴနဲ႕သည္းအူျပတ္မွ်ေလာကဓံအေထာင္းမွာေညာင္း  ၾကာ
လုိက္ေလေျပးေလ ေရႊသမင္တာအထြက္မွာ လည္ျပန္ေမွ်ာ္ရင္း တာပ်က္  ၾကာ
မဟာဘုတ္ကုိခဏခဏထူၾကည့္ရင္းအစီးအနင္းမ်ားတဲ့ဇာတ္ေမ်ာ  ၾကာ
ရွင္းေလ မရွင္းေလရွဳပ္ေနတဲ့သပြတ္အူျမစ္ထဲမွာ အမယ္ဘုတ္ရဲ႕ခ်ည္ငင္ေတြၾကားညပ္  ၾကာ
ေနျခည္ေမွ်ာ္ဆဲနွင္းပိတ္သည္းမွာအားနည္းေနတဲ့အရုဏ္ဦးမွာငုံသည့္  ၾကာ
ထုံအေနတဲ့ေသြးေၾကာကိုမီးပူထပ္တလဲလဲတုိက္ရင္းေသြးကၽြမ္းေနတဲ့လက္ထဲမွာ ထုံ ၾကာ
မာယာအလွည့္အေျပာင္းမွာဇာတ္ညႊန္းေဟာင္းဆီမ်က္ႏွာျပန္လွည့္ခ်င္တဲ့ မူ ၾကာ
ဒီရထားကုိစီးနင္းရင္း ဒီခရီးမွာ ဒီဘူတာေမ့က်န္ခ်င္တဲ့ ဒီ  ၾကာ
ဟုိဟာေလွ်ာ့လုိက္ ဒီဟာေလ်ာ့လုိက္ ေဘာင္ဘင္ခပ္အုိးနဲ႔တည့္တည့္တုိးရင္းမျပည့္  ၾကာ
ေတာင္ဖီလာရဲ႕ၾကာ၊ျမသန္းစံရဲ႕ၾကာနဲ႕ႀကဳိးစားရင္းလက္ပန္းက်ရင္းၾကာေနတဲ့ ႀကဳိးၾကာ
သမင္ေမြးရင္းက်ားစားရင္းအရင္းျပန္ျပန္ေပးေနရတဲ့ ျပန္ေပး ၾကာ
မ်က္စိတစ္မွိတ္လွ်ပ္တျပက္ကုိအေနွးျပကြက္နဲ႕သုံးဖက္ျမင္ျပန္ျပန္ၾကည့္ေနရတဲ့သရီးဒီ  ၾကာ
ဟုိုးေလးတစ္ေက်ာ္တုိင္း ေက်ာ္ေက်ာ္သြားလုိ႔လက္တားထားရတဲ့ ဟုိး  ၾကာ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲထဲမွာအေငြ႕ပ်ံသြားတဲ့ေရခဲျမစ္မွာရည္/ေရေပ်ာ္ ၾကာ
မာယာတို႔ရဲ႕ျပကၡဒိန္အခန္းဆက္ကုိစိတ္ကူးနဲ႕လွမ္းဖြင့္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ ၾကာ
ပစ္ဒီဘူကာရာ့ခ်္ေတာင္ကုိုသြားေနဖို႔ယာဥ္နံပါတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ လိုင္စင္မဲ့ ၾကာ
အႏွစ္မဲ့ေတာမွာအျပစ္ေတြခ်ဳိး(ဂ်ဳိး)ကပ္ရင္းတျဖည္းျဖည္းဆူၿဖဳိးလာတဲ့က်က္/ၾကက္ဆူ ၾကာ
ဘ၀အေကြ႕အေကာက္မွာ၀ကၤပါထဲ၀င္ပုန္းမိတဲ့ အပုန္း  ၾကာ
လွ်ဳိ႕၀ွက္ခလုတ္ကုိတုိးတိုးေလးျဖဳတ္ထားတဲ့တံခါးခ်ပ္ေနာက္ကြယ္နား ခ်က္က်လက္က်  ၾကာ
အျဖဴ/အမည္း(မဲ)၀ိေရာဓိမွာလက္သည္ရွာရင္းအေျဖမရွိတဲ့ ပေဟဠိ ၾကာ
နွာေခါင္းေသြးထြက္အပ်က္ေတြၾကား ေရငုံနွဳတ္ပိတ္တိတ္ဆိတ္ ဆြံ႕အ ၾကာ
ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ခါး၀တ္ကိုမနဳိင္ရင္ကာ ျပန္ခ်ည္တုပ္ေနတဲ့ တုပ္ ၾကာ
ႀကီးေလခ်ဥ္ေလ ေလာကထဲ အစာအိမ္ ပြထေနတဲ့ အခ်ဥ္ ၾကာ
အလံလဲေနတဲ့ ေလွခြက္ထဲမွာလက္ဗလာနဲ႕ရုန္းတက္တဲ့ အဆန္ ၾကာ
ၾကာ ေတြ ၾကာေတြ ၾကာေတြ ၾကာ ၾကာ ၾကာ
ၾကာဖူးခဲ့ၿပီး  ၾကာေနဆဲ  ၾကာလိမ့္ဦးမည္ ၾကာ..။

                                 ရတုသစ္
                       (12/12/2012--10:45 )

ကုိယ့္ရင္ထဲက သည္းသစၥာ

ခ်စ္ၿပဳံး၀င့္ ၊ပြင့္ေစခ်င္
ရင္ဘတ္ထဲ ၊ၿမဲသစၥာ
ထာ၀ရ ၊လွပါေစ
ေ၀ဆာပန္း ၊လန္းဆန္းေမႊး
ေအးသည့္ရင္ ၊ စဥ္ေအးစိမ့္
ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ၊ေတးဖြဲ႕သီ
ရီေ၀မူး ၊ ျမဴးတူးခုန္
တုန္ယင္ဟုိက္ ၊လွဳိက္ကာဖို
ခ်ဳိၿပဳံး ငဲ့ ၊လဲ့လဲ့ ေၾကြ
ေျပေျပေလး ၊ေထြးေပြ႕မိ
အိညက္ေညာ ၊ေခ်ာပါးျပင္
စဥ္ေမႊးပ်ံ႕ ၊နံ႔သာခဲ
ရဲစိတ္ေႏႊး ၊ေမႊးလုိက္လွ်င္
ရင္ခြင္သုိ႔ ၊ယုိ႕ယုိ႕ဆင္း
ၾကြင္းမဲ့ခ်စ္ ၊နွစ္နွစ္ကာ
သာယာစိတ္ ၊ဖိတ္သည့္ရင္
ၾကင္နာစစ္ ၊ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕
ယဲ့ယဲ့ၿပဳံး ၊မုန္းမဟူ
တူေလွ်ာက္လွမ္း ၊လမ္းေျဖာင့္ေစ
ေ၀သည့္ခ်စ္ ၊ျပစ္မျမင္
စဥ္ပုိကဲ ၊စြဲၿမဲလာ
မာယာမဲ့ ၊ ဖြဲ႕သံစဥ္
ရႊင္ၾကည္နဴး ၊ျမဴးေပ်ာ္ရ
ဘ၀လမ္း ၊ခ်မ္းေျမ႕ျပီ
ရည္ရြယ္ထား ၊အားဆက္ဖုိ႕
တုိ႕ဆင္ႏႊဲ ၊ ၿမဲေမတၱာ
ကိုယ့္ရင္ထဲ ၊သည္း(သဲ)သစၥာ ။

                 ရတုသစ္
       ( 10-12-2012  10 :35PM)
( ၀ဲရုိက္ ၊၀ဲသြင္း ပုံစံေလးေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၍ေရးမိသည္။)

ရင္ေမႊးပန္း

တစ္ပြင့္တစ္ေလ
ပြင့္ကာေ၀လည္း
ရင္ေျမလႊာထက္
သူဆင္းသက္ေသာ္
နွစ္ဖက္လက္တန္း
ေစာင့္လို႕ဖမ္းမည္
ၿမဲတမ္းေမႊးေစ ရင္ခြင္ေဗြ..။

            ရတုသစ္
(10-12-12--နံနက္ 3နာရီ 7မိနစ္)

ေစာင့္စားမွဳအခင္းအက်င္းမွာ ေငးမိျခင္း

                    ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေမေမ့ႏွဳတ္ဖ်ားမွထြက္္က်လာမည့္ပုံျပင္ေတြကိုနားဆင္ဖုိ႕
အိပ္ခ်ိန္ထက္ေနာက္က်စြာေစာင့္စားခဲ့ဖူးသည္။အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနသည့္ပုံျပင္ဓာတ္ျပားေဟာင္း
ႀကီးကုိမြတ္သိပ္စြာနားေထာင္ခဲ့ရ၏။ရုိးမသြားခဲ့တာဆန္းၾကယ္သည္။ေမေမ့ေမတၱာေၾကာင့့္ထင္၏။
အခုခ်ိန္ထိေမေမ့အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္ေတြကိုျပန္ၾကားေယာင္ေနမိခဲ့သည္္။ဗာရာဏသီျပည္မွမင္းက်င့္
တရားႏွင့္ျပည့္စုံေသာဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးအေၾကာင္းကိုနွစ္သက္ခဲ့ဖူးသည္။''ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲ"ပုံျပင္
ကုိေတာ့ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္ငယ္ငယ္ကေလာက္မႏွစ္ျခဳိက္မိေတာ့ပါ။အရာရာမ်က္လွည့္ဆန္
ေနေသာေလာကႀကီးမွာ''ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲ"လုပ္ေန၍မရေတာ့ဘူးထင္သည္။ထုိပုံျပင္၏အဓိက
သီအိုရီအားေျပာင္းလဲပစ္မည့္အခ်ိန္ကုိကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေစာင့္စားေနခဲ့မိ၏။လြယ္မည္ဟုေတာ့
မထင္ပါ။စကားပုံထဲထိအသုံးျပဳရေလာက္ေအာင္ထုိပုံုျပင္၏ထိေရာက္မွဳကအားေကာငး္လြန္းခဲ့သည္။
ထုိပုံျပင္၏မူလသေဘာတရားကုိေခ်ဖ်က္ပစ္နုိင္မည့္အခ်ိန္ကိုကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ပါဦးမည္။
တစ္ေန႔ေန႔ေတြ႕ရမည္္ဟူေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကားျပယ္လြင့္မသြားခဲ့ပါေခ်။ထိုကဲ့သုိ႔ေသာေမွ်ာ္
လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ကၽြန္ေတာ့္င္ထဲမွာ ေစာင့္စားျခင္းအသီးသီးေတြေနရာယူျပည့္ႏွက္ေနသည္ဟု
ထင္မိပါသည္..။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                   ထုိ႔ျပင္ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာမ်ားကုိခ်စ္သည္။ကဗ်ာေရးသူမ်ားကုိေလးစားခဲ့ဖူးသည္။
ကဗ်ာကေပးေသာရသမ်ဳိးစုံျဖင့္ဘာမွ်မရွိေသာကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာအရာရာျပည့္စုံေနတတ္သည္။
ပုဂံ၊အင္း၀ေခတ္အဆက္ဆက္မွစ၍ယေန႕ကဗ်ာအခင္းအက်င္းထိကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကေပ်ာ္၀င္လြယ္သည္
ထင္မိ၏။ကဗ်ာကိုကဗ်ာဟုသတ္မွတ္ထားေသာကၽြန္ေတာ့္အသိစိတ္မွာကဗ်ာ့အသံ၊ကဗ်ာ့ဟန္နွင့္ပတ္သက္
၍ျငင္းခုန္စရာမရွိ။ ျငင္းခုန္ရန္လည္းမသိ ။ ကဗ်ာ၏နယ္ပယ္ကုိအနွံ႕ေလွ်ာက္သြားခ်င္မိျခင္းပဲသိသည္။
သြားလည္းသြားေနမိ၏။အဆုံးထိေတာ့ေရာက္နုိင္မည္မထင္ပါ။ကဗ်ာ၏နယ္ပယ္သည္အလြန္က်ယ္၀န္း
လြန္းသည္။
                             သုိ႕ေသာ္..ကဗ်ာမ်ားကေပးေသာအေတြးကြန္ယက္မ်ားၾကား၀ယ္နွစ္ၿခဳိက္စြာမိန္းေမာေနမိဆဲပင္ျဖစ္၏။
ကဗ်ာမ်ားကေပးေသာအားကုိစားသုံးေနဆဲပင္ျဖစ္၏။ကဗ်ာမ်ားကေ၀ငွေသာအလင္းကုိခုိလွဳံေနဆဲပင္
ျဖစ္၏။
                                   ကဗ်ာေတြဖတ္ျပီးေသာအခါကဗ်ာမ်ားထဲမွပုံရိပ္မ်ားကုိကၽြန္ေတာ္ကျပင္ပေလာကထိသယ္ယူခ်င္မိသည္။
မရမွန္းသိေလပုိလိုခ်င္မိေလ ျဖစ္တတ္ေသာလူ႕သဘာ၀ကိုကၽြန္ေတာ္မလြန္ေျမာက္နုိင္ေသးပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္
လုိခ်င္မွဳမ်ားစြာျဖစ္တည္လာတိုင္းသက္ျပင္းေမာေတြပဲမိုင္တိုင္ရွည္ကုန္သည္ထင္၏။သက္ျပင္းခ်ရတုိငး္
သာအသက္တိုရမည္ဟုဆုိလွ်င္ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွည္မည္မဟုတ္ဟုကိုယ္တိုင္ေတြးမိရသည္အထိပင္ ။
                                   ဆရာဗန္းေမာ္ညိဳႏြဲ႕၏ကဗ်ာေလးထဲမွလေရာင္ဆမ္းေသာရြာေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ္ပုိင္ဆုိင္ခ်င္မိသည္။ထုိရြာေလးထဲမွာဆိတ္ဖလူးနံ႕ေလးေတြပ်ံ႕သင္းေနသည္။၀င္း၀ါေနေသာ
ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ည၏အလွကိုခံစားခ်င္မိ၏။
                                       လက္ရွိႀကဳံဆုံေနရေသာညမ်ားထဲမွာ၀င္း၀ါေနေသာေျမသားလမ္းကေလးမရွိပါ။   ဆိတ္ဖလူးနံ႔လည္း
သင္းမေနပါ။မည္းနက္ေနေသာေက်ာရုိးႀကီးမ်ားေပၚမွာကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြပဲပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။
၀ုန္္းဒိုင္းႀကဲေနေသာပတ္၀န္းက်င္နွင့္တစ္၀ီ၀ီေျပးေနေသာယာဥ္ေတြကိုသာစိတ္ပ်က္စြာေငးေမာေနမိ၏။
ကဗ်ာထဲကရြာေလးဆီသုိ႕ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္မ်ားမွေရာက္ပါလိမ့္မည္နည္းဟုစိတၱဇဆန္စြာေစာင့္စားေနမိ
ပါသည္။
                                    ေက်ာက္ေခတ္မွစ၍ယေန႕ထိတရိပ္ရိပ္ေျပးတက္လာေသာေခတ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ေစာင့္စားျခင္းကုိေစာင့္ေနမည္မဟုတ္မွန္းလည္းသိေနပါ၏။ေခတ္ကေခတ္အတုိင္းသြား၍
ကၽြန္ေတာ္ကေစာင့္စားၿမဲေစာင့္စားေနမိဦးမည္္ထင္ပါသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
                       အင္တာနက္ေခတ္၊ဒုံးပ်ံေခတ္၊အိုင္တီ/အိုင္စီတီေခတ္ဟုယေန႔ကမၻာကုိရွဳျမင္ထားၾက၏။
နည္းပညာတိုးတက္မွဳမ်ားကေၾကာက္ခမန္းလိလိတိုးတက္လာၾကသည္။အသစ္အသစ္ေတြအစားထုိး၀င္
ေရာက္လာၾကသည္။အေဟာင္းေတြကုိလူေတြမခင္တြယ္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္အသစ္ေတြ၏ညွဳိ႕ငင္
အားကျပင္းလြန္းသည္။အသစ္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္ႀကဳိဆိုမိပါ၏။သုိ႕ေသာ္....အတုိင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့
ရွိပါသည္..။
                      ေခတ္၏အသစ္နယ္ပယ္အေရႊ႕မွာကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမလည္းေရြ႕ခဲ့ရ၏။ကြပ္ပ်စ္စကား
၀ုိင္းေလးေတြဖြဲ႕ျပီးသာေရး/နာေရးေျပာေလ့ရွိၾကေသာကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမမွာကြပ္ပ်စ္စကား၀ိုင္းေတြမရွိ
ေတာ့။တီဗီဖန္သားျပင္္နွင့္နုိင္ငံရပ္ျခားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ေပ်ာ္ေမာခဲ့ေသာစကား
၀ိုင္းေတြကိုရိတ္သိမ္းသြားခဲ့သည္။ခုိး၀ွက္သြားခဲ့သည္။လသာသာနွင့္၀ုိင္းႀကီးပတ္ပတ္ကစားၾကေသာ
ကေလးငယ္တို႕၏ရုိးရာကစား၀ုိင္းကုိပြဲသိမ္းခရာသံမွဳတ္သြားခဲ့သည္။တိုးတက္္သည္လား/ဆုတ္္ယုတ္သည္
လားေတာ့ကၽြန္ေတာ္မေ၀ခြဲလုိပါ။ ေယာကၤ်ားေလး၊မိန္းကေလးမ်ား၏ဦးေခါင္းမွာဆံပင္ေရာင္စစ္စစ္ေတြ
ေပ်ာက္ကုန္သည္။အ၀တ္အစားေတြတို/ပါးလာၾကသည္။မဟားဒရားလုိက္၍ေခတ္မီခ်င္ေသာမိန္းကေလး
တစ္ခ်ဳိ႕၏မ်က္ႏွာျပင္မွာသနပ္ခါးေတြမရွိၾကေတာ့။အိမ္မွာပင္ေက်ာက္ပ်ဥ္ရွိဟန္မတူေတာ့ပါ။                                   ထုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာဆရာမႀကီးအေမလူထုေဒၚအမာ၏‘“ေမေမ့ေရွးစကား”စာအုပ္မ်ားကုိျပန္သတိရသည္။
ထုိစာအုပ္မ်ားထဲမွေမေမေျပာေသာမိန္းကေလးမ်ဳိးကုိျပင္ပလမ္းမေတြထိကၽြန္ေတာ္ကဆြဲထုတ္ၾကည့္ခ်င္
ေနမိ၏။ေခတ္အေျပာင္းနွင့္အတူယဥ္ေက်းမွဳပါလုိက္ေျပာင္းသင့္/မသင့္ကၽြန္ေတာ္မခ်င့္မရဲေတြးေနမိသည္။
ယဥ္ေက်းမွဳျပန္လည္ဦးေမာ့လာမည့္ေန႕ကုိရင္ဘတ္ဖိ၍ေစာင့္စားေနမိျပန္ပါသည္။ယဥ္ေက်းမွဳပေပ်ာက္
လွ်င္ဘာေတြဆက္ျဖစ္နုိိင္မည္ဆိုတဲ့အထိကၽြန္ေတာ္မေတြးရဲေသးပါ။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                                    အခုတေလာသတင္းစာ/ဂ်ာနယ္ေတြ႕သမွ်ဖတ္ျဖစ္ေနသည္။
ဒီရက္ပုိင္းေတြအတြင္းထြက္လာေသာသတင္းမ်ားကလိုခ်င္ေသာအေျဖကိုမေပးေသးပါ။ထုိအခါေစာင့္
စားျခင္းဆုိသည္ကအလိုလုိျဖစ္ေပၚလာ၏။ပရိယာယ္မ်ားလွေသာလွည့္ကြက္မ်ားထဲမွာမီဒီယာေတြပါ/မပါ သိခ်င္လာမိသည္။အခင္းအက်င္းစုံေသာေရာင္စုံသတင္းမ်ားၾကားမွတစ္ခုေသာလျပည့္ည၏အေျဖကို
တိတိက်က်သိခ်င္ေနမိ၏။သုိ႔ေသာ္...ဤအေျဖမွန္ကဘီလူးေစာင့္ေသာေရကန္အတြင္းဆင္းသြားေသာ
သားသမင္ေတြလိုျဖစ္ေနသည္ထင္မ္ိ၏။ေျခရာသာက်န္ရစ္ၿပီးအေကာင္အထည္ေပ်ာက္သြားသလုိ
ခံစားေနရသည္။တရားကုိနတ္ေစာင့္သည္ဟုဆုိလွ်င္ထုိနတ္မင္းတို႕အိပ္ယာမွထခ်ိန္တန္ျပီထင္ပါသည္။
                           ကမၻာႀကီးပူေနြးလာေနေသာ္လည္းသိၾကားမင္း၏ပ႑ဳကမၸလာေက်ာက္ျဖာမ
မပူေသး။မတင္းေသးပါ။ေအးေနဆဲ။ေပ်ာ့ေနဆဲပင္ျဖစ္မည္။ထုိအခ်ိန္ကိုကၽြန္ေတာ္တို႕ဘယ္အတုိငး္အတာ
ထိေစာင့္ရမည္မသိေသးပါ။စေလဦးပုည၏ေတးထပ္တစ္ပုဒ္ထဲကလိုပင္၀ရဇိန္လက္နက္ျပင္ဆင္ေနေရာ့
သလား ...ဟုပင္ေတြးမိေတြးရာေတြးေနမိပါ၏။
                                    ထုိ႔ျပင္ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္နွင့္ပတ္သက္၍ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္စားေနမိတာ
ရွိေသးသည္။ထစ္ကနဲဆိုစိတ္တိုလြယ္တတ္ေသာကၽြန္ေတာ္သည္ေလာကႀကီး၏သင္ျပေပးမွဳနွင့္ေလာက
ႀကီး၏ပရိယာယ္အဖုံဖုံၾကားမွာေစာင့္စားျခင္းမ်ားစြာရင္၀ယ္ပုိက္ေနမိသည္။ရင္ဘတ္နွင့္မဆန္႔ေအာင္
ပင္ျဖစ္ေနသည္ထင္မိ၏။အေကာင္အထည္နွင့္ခ်ျပ၍မရေသာေၾကာင့္ဘာမွ်မတတ္နုိင္။
ေစာင့္စားလက္စနွင့္စိတ္ရွည္ရွည္ထား၍ေစာင့္စားရုံအျပင္ဘာမွ်မရွိပါ။
                                    အခ်ိန္နွင့္တစ္ေျပးညီတိုးတက္ေနေသာယေန႔ကမၻာမွာအျခားကမၻာအျခမ္းမွ
ကေလးငယ္ေတြပင္ဖုန္း၊အင္တာနက္သုံးေနခ်ိန္တြင္ကၽြန္ေတာ္တို႕ဖက္ျခမ္းမွာပြင့္လင္းျမင္သာမွဳေတြ
အားမေကာင္းေသးပါ။လိပ္ေျပးသလိုေနွးေနေသးသည္ထင္မိ၏။တေရြ႕ေရြ႕နွင့္မို႕ပန္းတိုင္ေပ်ာက္သြားမွာ
ကုိပင္စိုးရိမ္ေနမိေသးသည္အထိပင္ ။
                                    ပြင့္လင္းျခင္းဆုိသည္မွာလည္းရုိးရာယဥ္ေက်းမွဳကိုခ်ေကၽြးရမည့္ပြင့္
လင္းျခင္းမ်ဳိးကုိမဆုိလိုပါ။အုိးနွင့္ဆန္တန္ရုံခပ္ သုံးဖို႕အသုံးျပဳသူဖက္မွာတာ၀န္ရွိသည္ထင္မိ၏။
                                    အခုေလာေလာဆယ္မွာဆက္သြယ္မွဳပုိင္းကအားနည္းေနေသးသည္
ထင္သည္။လုံေလာက္ေသာဆက္သြယ္မွဳကိရိယာမ်ဳးိလူတန္းစားမ်ဳိးစုံ၊အလႊာစုံလက္ထဲေရာက္ရွိနုိင္မွဳ
အားမေကာင္းေသးပါ။မီဒီယာမ်ားမွခ်ျပေသာထင္ေၾကးမ်ားျဖင့္အာသာေျဖေနၾကရသည္။ေငြေၾကးသိန္း
ဂဏန္းမ်ားစြာမွသည္ တစ္ရစ္ခ်င္းက်လာေသာအက်မ်ားကလိုအပ္ေသာအက်ထိမေရာက္ေသးေပ။
သိန္းဆယ္ဂဏန္းေက်ာ္မွေျခာက္သိန္း ၊ငါးသိန္းအထိက်ခဲ့ျပိီးျပီ။အားရဖြယ္မရွိေသးပါ။နွစ္သ္ိန္းခြဲ ၊တစ္သိန္းခြဲထိက်လာသည္။အျပည့္အ၀အားမရေသးပါ။တန္ရာတန္ေၾကးထက္ပုိေပး၍အသုံးျပဳေန
ရေသာထုိဆက္သြယ္မွဳပစၥည္းေလးကုိကၽြန္ေတာ္စိတ္မနာနုိင္ခဲ့။လူတိုငး္ရွိသင့္သည္ထင္ရေသာ
ထုိပစၥည္းေလးကိုကၽြန္ေတာ္လည္းေစာင့္စားေနမိသည္။ကၽြန္ေတာ့္လိုေစာင့္စားေနသူုေတြေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားရွိလိမ့္မည္ထင္၏ ။
                                    ေလာကႀကီး၏သင္ခန္းစာမ်ားထဲမွာသည္းခံတတ္ဖို႕ေတြပါ၀င္သည္။
“ ေစာင့္နုိင္လွ်င္အက်ဳိးရွိ”ဟုေရွးဆုိရုိးပင္ရွိပါ၏။အက်ဳိးရွိမည့္အရာေတြအတြက္ေစာင့္စားရျခင္းကား
မေျပာပေလာက္ပါ။အက်ဳိးမရွိပဲေစာင့္စားေနရမည့္အျဖစ္မ်ဳိးေတာ့မလုိခ်င္မွန္းလူတုိင္းတစ္ထပ္တည္း
က်သေဘာတူမည္ထင္သည္။
                                    သည္းခံျခင္းဆိုရာ၀ယ္ေစာင့္စားျခင္းလည္းပါ၀င္မည္ထင္သည္။
အက်ဳိးရွိေသာေစာင့္စားျခင္းမ်ဳိးေတာ့ျဖစ္ဖုိ႕လုိပါ၏။မေရရာတတ္ေသာလူ႕ဘ၀အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ
ေရရာေသာေစာင့္စားမွဳရလဒ္ေလးေတြေတာ့လိုခ်င္ေနမိတာအမွန္ပင္။ေမြးဖြားသည္မွစ၍ေသဆုံးခ်ိန္
ထိေစာင့္စားရျခင္းက ကုန္နုိင္မည္မထင္။ တစ္မ်ဳးိျပိီးတစ္မ်ဳိးတစ္ခုျပီးတစ္ခုရွိ ၊ရွိလာေနဦးမည္ပင္
ျဖစ္သည္။ေစာင့္စားလက္စနွင့္ဆက္လက္ေစာင့္စားရေပဦးမည္။
                                    နုိင္ငံေရး၊ဘာသာေရး၊စီးပြားေရး၊ပညာေရး၊လူမွဳေရး..
အေရးမ်ားစြာေစာင့္စားရန္လိုေနေသး၏။ေစာင့္နုိင္သူကေစာင့္သေလာက္အက်ဳိးရွိမည့္အေရးေတြ
 ျဖစ္ေစခ်င္မိသည္။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

                                   ေစာင့္စားျခင္းနွင့္ပတ္သက္၍ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ျဖစ္ေသာသီခ်င္း
တစ္ပုဒ္ရွိသည္။နားေထာင္ျဖစ္စကတည္းကအျဖစ္သနစ္ေတြတိုုက္ဆုိင္လြန္း၍နွစ္ျခဳိက္ခဲ့သည္။ယခုထိ
ႀကိဳက္မိေနဆဲပင္ျဖစ္၏။ေတးသံရွင္ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၏“ရပ္ေစာင့္”ဆုိေသာသီခ်င္းျဖစ္သည္။
ထုိသီခ်င္းထဲကအတုိင္းကၽြန္ေတာ္ရပ္ေစာင့္ခဲ့ဖူးသည္။အိပ္ရင္းလည္းေစာင့္စားခဲ့မိ၏။အေတြးေတြထဲမွာ
ပင္ေစာင့္စားျခင္းကိုသရုပ္ခြဲေနမိေသးသည္။ထိုသီခ်င္းကုိအေတြးျဖန္႕က်က္ျပီးအခင္းအက်င္းမ်ဳးိစုံ၊
နယ္ပယ္စုံအထိကၽြန္ေတာ္ေစာင့္စားေနမိပါေတာ့သည္။
                                 တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲသီအိုရီကိုေတာ့အတိုင္းအတာ
တစ္ခုထိေျပာင္းလဲရမည္ထင္ပါ၏.။ေစာင့္စားျခငး္၏အက်ဳိးရလဒ္ကုိသမိုငး္က
အေျဖေပးနုိင္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
 ****************************************************
                                      ရတုသစ္
                           (  9 - 12 -2012  10 ：40 PM )

အဲဒီေန႔က ဒုိင္ယာရီစာမ်က္နွာ..

အဲဒီေန႔က အရင္ေန႔လုိပဲမအိပ္လုိက္မိ တစ္ညလုံးလင္းခဲ့
အဲဒီေန႔က ဆရာေမာင္ေခ်ာနြယ္ရဲ႕‘’ငွက္ဆိတ္တဲ့သစ္စည္း” ေလးကုိ လုခဲ့တယ္
အဲဒီေန႔က ညီမင္းေ၀ရဲ႕'' ဟုိး" ကဗ်ာကုိဖတ္ရင္း ကုိယ္တိုင္ ''ဟုိး " ဖုိ႔သတိရလုိက္မိ
အဲဒီေန႔က မင္းနဒီခရဲ႕'' ပုိးပုိးေလး" ကုိ ဘာရယ္မဟုတ္ ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္
အဲဒီေန႔က ထြန္းလင္းသစ္ရဲ႕ "ခ်င္း "ကဗ်ာကုိေလးေခါက္ေျမာက္ျပန္ဖတ္ေသးရဲ႕
အဲဒီေန႔က"လင္းလက္တာရာဆီလွမ္းပုိ႔လုိက္တဲ့ကဗ်ာ"ကုိ"Open form မွတစ္ဆင့္"နားေထာင္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီေန႔က " ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ကဗ်ာ " ဖတ္ေနတုန္း မီးပ်က္သြားတာ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းလြန္း
အဲဒီေန႔က ၀ိုင္၀ုိင္းရဲ႕  ''႕ျဖဴစင္ေသာအလြမ္း"သီခ်င္းကို youtube  ကေနခံစားမိခဲ့
အဲဒီေန႔က တုိက္တုိက္ဆို္င္ဆုိင္ပဲ '' အနိစၥ" သေဘာေလးေတြးမိတယ္ ။
အဲဒီေန႔က ညီငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔အတြက္ဆုေတာင္းေပးခဲ့တာအမွတ္တရေပါ့
အဲဒီေန႔က ျဖတ္မရတဲ့၀ါသနာအတုိင္း ဦးတိုးႀကီးရဲ႕''မဟာဆန္သူ"ေလးညည္းခဲ့မိ
အဲဒီေန႔က ဘာမွမသိခ်င္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးေတြ ကိုေကာ္ပီကူးခဲ့တယ္ ။
အဲဒီေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေၾကးရုပ္ကိုမီးထြန္းမယ့္အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္းသိလိုက္္ရ
အဲဒီေန႔က ေမာင္ရင့္မာ(ေက်ာင္းကုန္း)ရဲ႕'' လေရာင္ရြာတဲ့ရြာ "'ကုိမ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ ။
အဲဒီေန႔က ''ကမၻာငယ္ေလး''ထဲကုိ စိတ္လုိလက္ရ၀င္ေရာက္ ေမႊေနွာက္ခဲ့ေသးတယ္။
အဲဒီေန႔က လူခါးရဲ႕ ''အိမ္ျပန္ခ်ိန္" ကိုဖတ္ျပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိ
အဲဒီေန႔က ညရဲ႕အဆိပ္မိသူဟာဘယ္သူလဲ လုိ႕ကုိယ့္ကုိယ္ကိုျပန္ေမးမိရဲ႕
အဲဒီေန႔က ေလာကပါလနတ္မင္းေတြကုိတိုင္တည္မိေသးမွန္းသတိရ
အဲဒီေန႔က မင္းၾကည္ညဳိရဲ႕''ေမာင့္ေက်ာတံတား "ဆီျပန္ေလွ်ာက္ျပီး ရင္ဘတ္ေအာင့္တယ္။
အဲဒီေန႔က မနက္စာမစားခဲ့မိမွန္း ေရဆာမွ အလန္႔တၾကားသိရေပါ့
အဲဒီေန႔က အေတြးနယ္လြန္ေနလို႕ လဖက္ရည္ဆိုင္မထု္ိင္ျဖစ္ဘူး
အဲဒီေန႔က မင္းနဒီခ ရဲ႕ဖုန္းဆက္နည္းကုိသင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္ ။
အဲဒီေန႔က အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ေစတနာက္ို္လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ့မိ
အဲဒီေန႔က ဘာေန႔မွန္းမသိလို႔ ျပကၡဒိန္ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ေသး
အဲဒိီေန႔က ေရးၿပီးသားကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိစာလုံးေပါင္းျပန္ျပင္ရေပါ့
အဲဒီေန႔က ဘူးသီးေၾကာ္မစားခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္အေတြးပြားမိတယ္ ။
အဲဒီေန႔က ခပ္တည္တည္နဲ႔သက္မြန္ျမင့္ကုိ Like  လုပ္ဖုိ႕ Mouse ကုိ Click လုိက္မိ
အဲဒီေန႔က Nကုိင္ရာရဲ႕ '' ေလဒီ Nကုိင္ရာ'' အယ္လ္ဘမ္ အစ အဆုံးနားေထာင္ျဖစ္ရဲ႕
အဲဒီေန႔က စံဇာဏီဘုိရဲ႕ ေဟာစာတမ္းေလးျပန္ဖတ္ရင္း ၿပဳံးမိတယ္္။
အဲဒီေန႔က ပိုက္ဆံကုန္ခါနိီးလို႔အေမ့ကုိ သတိတရလြမ္းဆြတ္မိခဲ့ေပါ့
အဲဒီေန႔က ဘ၀ေရွ႕ေရးကုိ တခုတ္တရ ေမွ်ာ္ေတြးၾကည့္မိတယ္ ။
အဲဒီေန႔က  Statusမွာ ေရးခ်င္ရာေရးပစ္လုိက္တယ္ စိတ္သြားတိုင္း
အဲဒီေန႔က လုပ္ေနက်၀တၱရားေတြပ်က္ကြက္သြားခဲ့တယ္။
ဒီေန႔ေတာ့  စေနေန႔ဆိုပဲ
ကဗ်ာေရးလုိ႕မျဖစ္နဳိင္မွန္း ရင္၀ွက္အခန္းက အခ်က္ျပေပါ့
မွင္ေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေဘာလ္ပင္န္ကုိဒီအတိုင္း ပစ္ခ်ထားလုိက္ရတယ္။

                                           ရတုသစ္
                            (  8-12-2012 12：45 ေအ M )
။ေရးမိေရးရာေရးၾကည့္လိုက္္မိသည္္။ ကဗ်ာဟုတ္/မဟုတ္ဖတ္သူကဆုံးျဖတ္သြားေစလိုပါသည္။

အားက်မိျခင္း

သူက..
ဓူ၀ံၾကယ္ကုိဆြတ္ခူးခိုင္းတယ္
ေျမ၀ပ္ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕သမုိင္းကို
ု
အပုိင္းပိုင္းခုတ္ခ်ခံလုိုက္ရျခင္းပဲ..။

ေပးဆပ္ျခင္းေတြတနင့္တပုိးရွိေပမယ့္
မေပးဆပ္နုိင္တဲ့ဘ၀မ်ဳိးကုို
ဘယ္လုိေဒ၀တာေတြကဖန္ဆင္းေပးထားတာလဲ..။

ေျမနံ႕နဲ႕ခ်ည္တုပ္ခံထားရတဲ့
ဘ၀ရဲ႕ႀကဳိးအထုံးကုိေျဖဖုိ႕ခက္ပါရဲ႕
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း....
ထန္းတစ္ဖ်ားေလာက္အျမင့္ကုိ..
ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့ဘူးတာ အမွန္ေပါ့ ။

ဒီထက္ပုိမတတ္နုိင္တဲ့ ဘ၀မို႕
ေျမနံ႔နဲ႕၀ပ္က်င္းခတ္လုိ႕
ငါ့ကုိ ငါ ခ်ဥ္းကပ္မယ္..။

သစၥာရဲ႕သမုိင္းကုိ ပထမဆုံးေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့
မဟာလူသားတစ္ဦးရဲ႕ ရွာေဖြမွဳမ်ဳိးကို
ရုိးရုိးေလး အားက်မိလုိက္တယ္..။

                  ရတုသစ္

ေလာေလာဆယ္ေမ့ေနတဲ့လူ

ပင္လယ္ေအာ္ဆီက ေတာင္ပံခတ္သံကုိ ၾကားဘူးလား
 လားတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဂ်က္ေလယာဥ္ထက္ျမန္တဲ့ အျမန္နွဳန္းကုိျမင္မိလား
 လားရာ ေရာက္ရာ ဆုိက္ကပ္ရာမွာ ဘာေတြႀကဳိေနတယ္ဆုိတာ သိျပီေပါ့
 ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေတြးထားတာေတြက ေလးနက္ေနတတ္တာ ေတြ႕ဘူးမွာပါ ပါဆယ္ထုပ္တစ္ထုပ္ရဲ႕အေလးခ်ိန္က ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္
 ဟုတ္သလိုလုိနဲ႔ ႕မဟုတ္သလိုလိုျဖစ္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီး
 ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာမွ လူရာ၀င္မယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္ခဲ့မိ
 မိထားတဲ့အေတြးေတြလြတ္သြားမွာပဲ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ လြန္ကဲ
 ကဲသာကဲ ဆုိျပီးေျမွာက္ေပးေနတဲ့ လက္ေတြက ေၾကာက္စရာ
 ရာရာစစဘာမွမဟုတ္တဲ့ အပိုင္းအစေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေန
 ေနသာခ်ိန္ဆိုတာညအခါမွာလည္း ရွိတတ္တယ္လုိ႕ေျပာတာ မမွား
 မွားေနတဲ့ေရွ႕ေနေတြ ေနာက္ေနရင္ သတိျပဳ
 ျပဳစားခံထားရတဲ့အသိကုိျပန္ေျဖဖို႕ ၀ိညာဥ္ေတြ ရွင္းထားလိုက္ လိုက္ရင္းေ၀းေ၀းေနတဲ့ ေရေသေျမာင္းတစ္ခုဟာ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ ခ်ပ္ကပ္လာတဲ့ေလာကပါလတရားမွာ ေဖာင္းပြေနတာဘယ္သူ ျပဳျပင္မလဲ လဲယုိင္လာတဲ့ေခတ္ကုိ ေထာက္တိုင္ကူဖို႕ လြယ္ လြယ္ေလး မထင္နဲ႕
 နဲ႕တဲ့တဲ့ေျပးေနတဲ့ ဘ၀ဘတ္စ္ကားႀကီးက ဘရိတ္ေပါက္
 ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြးေနတဲ့ အေတြးအျမင္မွာ အေစာင္းလုိက္ေဒါင္လုိက္ လိုက္ရင္းေျပးရင္းနဲ႕ပန္းတိုင္ဟာ ေရႊျ့ပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္း ေ၀း
 ေ၀းေ၀းကပဲေျဖသိမ့္ေနလို႔ သက္သာမယ့္ေ၀ဒနာ ရွိ /မရွိ
 ရွိတာေလးနည္းနညး္ကိုမသိတာမ်ားမ်ားနဲ႕ ဆိတ္ကုိဆင္သားေရ ဖုံး
 ဖုံးကြယ္ထားတဲ့အမွား၀ကၤပါဟာ အေကြ႕အေကာက္ မ်က္လွည့္
 လွည့္ၾကည့္တုိင္းျမင္ေနေတာ့ သမင္လည္ျပန္ကုိမတ္မတ္ ထူထား
 ထားခဲ့တဲ့ပုံေသကားခ်ပ္မွာ အဓိပၸါယ္ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်
 မွ်မွ်တတေတြးတတ္ရင္ ေနေပ်ာ္စရာပါ ဆုိတဲ့အဆုိကို ေထာက္ခံဖုိ႕ ဖုိ႕ထားတဲ့အိပ္မက္ေတြ ေမွာက္လိုုက္လွန္လိုက္ ကတိုက္ကရုိက္
 ရုိက္စစ္မွေပၚတာမဟုတ္တဲ့ တရားခံကုိရုိက္စရာ လုိ /မလုိ
 လိုေနတာကိုလုိေနမွန္း သိေအာင္ျဖည့္ၾကည့္မွ အားလုံးအလုိျဖစ္
 ျဖစ္ေနတာကျဖစ္သင့္တာထက္ေနာက္က်ေနေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ပ်က္
 ပ်က္သြားတဲ့လမ္းေၾကာင္းကုိ သဲျဖဴးျပီးေျခရာရွာဖို႕ အန႔ံခံ
 ခံေနရတာမ်ားေတာ့ခႏၱီ ဆုိတာ ရေသ့ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘြဲ႕နာမည္ မည္ကာမတၱမဟုတ္တဲ့ ေလာေလာဆယ္ေတြဆီမွာဘ၀ကုိ ျမွဳပ္ထားရ
 ရထားထြက္သြားတာေတာင္ လက္မွတ္ျဖတ္ဖို႕ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ လူ
 လူထဲမွာ အဲလုိလူတစ္ေယာက္ အမွန္ရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ ပုဒ္စပ္ပုဒ္ျဖတ္မွားေနတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ဘယ္လိုဖတ္ရမွန္း မသိတတ္ တတ္သိတာေလးနည္းနည္းနဲ႕ငင္ေနရေတာ့ အျမင္ေတြ ကပ္လြန္းတယ္။
                           
                                ရတုသစ္
                           ( 5-12-2012 )

ညကဗ်ာ

ညကိုတုျပဳ
ကဗ်ာထုဆစ္
အမႈလက္သည္
ရွာဖို႔ရြယ္ေသာ္
ေသြးၾကြယ္ကဗ်ာ ႏိုးေသာေၾကာင္႔။

ညနက္ထဲမွာ
ကဗ်ာစာကုိ
ေရးကာစီဆဲ
စ်ာန္၀င္ၿမဲမုိ႕
အိပ္္လည္းမေပ်ာ္
အေတြးေပၚတုိင္း
ရည္ေရာ္ႏွဳိင္းသည္
တံတုိင္းရင္မွာမဲ့ေသာ့ေၾကာင့္...။

        မင္းၾကည္ညဳိ+ရတုသစ္

မိုးလင္းဦးမယ့္ ည

ေမေမ့ကုိခ်စ္ေသာသားတစ္ေယာက္ကုိ
ဘာ့ေၾကာင့္ အျခားတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္မိဖို႔
 ေစညႊန္လိုက္တာလဲ..ဖူးစာ..
တမူးသာသြားတဲ့ အဲဒီ အခ်စ္မွာ မာယာေတြပါလား
 အေတြးမ်ားနဲ႕ညဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အိပ္ဖုိ႕ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး
 ေမွးမွိတ္...တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ၾကည့္...
 ထိေနတာက ရင္ဘတ္မွာေလ ေမေေမ..
 အဆိပ္ေျဖေဆးမရွိတဲ့ဒီ နွလုံးသားကုိ
ဘယ္အရာေတြနဲ႕ ျပန္ျပဳစားရမလဲ
အိပ္ေမြ႕ခ်နည္းမကယ္နုိင္တဲ့က်ေနာ့္ညေတြဟာ
 အိပ္မက္ေတြနုိးေနရင္း မက္ေနခဲ့တာေပါ့
 မ်က္္လုံးမွာ စိတ္ပုံျပင္ေတြလုိက္ဖတ္ရင္း
 ဒီညလည္း ..မိုးလင္းဦးေတာ့မွာပဲ..ေမေမ..။
           
                 ရတုသစ္
               4-12-2012

အိပ္ဖန္ေစာင့္ ည

ၾကယ္ေရာင္ျဖာလင္း ၊ ေလညင္းသြင္းခ်ိန္
သီခ်င္းေလးဆို ၊ေစာင့္ကာႀကဳိမည္..
၀င္ခုိနားလွည့္..ေျပး၀င္ခဲ့ ေမ..။

ညရဲ႕ရွဳခင္း ၊ ျငိမ္ဆိတ္ျခင္း၀ယ္
ယမင္းသက္လယ္ ၊လွေသြးၾကြယ္ကုိ
ခ်စ္ဖြယ္စကား ၊ ထပ္ထပ္ၾကားသည္
ခ်စ္အားစိမ့္ယုိ ၊ရႊန္းလက္ စုိေပါ့ ။

ၾကယ္ကုိထြန္ယက္ ၊ လမင္းထြက္၍
လက္လက္ေရာင္ထြား ၊သစ္ရြက္ၾကားမွ
လင္းအားျဖန္႕က်က္ ၊ေျမသို႕သက္စဥ္
နဳညက္ျဖဴစင္ ၊ ေမ့ပါးျပင္မွ
ေရႊစင္ယုိးမွား ၊ သနပ္ခါးကုိ
နမ္းသြားမွာစုိး ၊ ေၾကာက္စိတ္တိုးကာ
ငုပ္လွ်ဳိး၀ွက္ကြယ္ ၊ ရင္ခြင္လယ္၌
ဖက္တြယ္ထားမိ ၊ရင္ခ်င္းၿငိလွ်က္
ပီတိျဖာေ၀ ၊ နမ္းမိုးေျခြေသာ္
ရွက္ေျပပုတ္ခတ္ ၊ေမာင့္ရင္ဘတ္မွာ
ပြင့္ဖတ္ နဳလႊာ ၊မွန္သည္သာ ဟု
ၾကင္နာစိတ္ကဲ ၊အနမ္းသည္း(သဲ)ခဲ့..။

ရင္ထဲေအးစိမ့္ ၊ တစ္ျငိမ့္ျငိမ့္္ႏွင့္
နွစ္သိမ့္ခ်ဳိျမ ၊ ညလည္း လွ ၏
ေလာကတစ္ခြင္ ၊ၾကည့္၍ုျမင္ေသာ
၀န္းက်င္အားလုံး ၊ အလွဖုံး၏
ခ်စ္ဆုံးေမသာ ၊ရင္ခြင္လႊာ၀ယ္
ၾကင္နာေမွးမွိတ္ ၊တစ္္ေရးအိပ္ဖုိ႕
ေခ်ာ့သိပ္ေတးသံ ၊ေမတၱာရံလွ်က္
အိပ္ဖန္ေစာင့္ရာ ၊ညကမၻာ သည္
လွျဖာ ေ၀စည္ ၊ကဗ်ာ ပီေသာ္..
ရႊင္ၾကည္ၿပဳံး၀င့္ေနသည္ တကားးးးး ၊။

                    ရတုသစ္
        (   3-12-2012==11 :50PM)

လမ္းေလွ်ာက္ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ညေခ်ာ့ေတး

ထည့္ယူစရာပစၥည္းေတြစုံလင္ၿပီလား
စလင္းဘက္အိပ္ ကိုသက္ျပင္းတစ္ခ်က္နဲ႔ဇစ္ဆြဲပိတ္လိုက္တယ္..
တရိပ္ရိပ္၀င္လာတဲ့အေတြးေတြေခါင္းရမ္းထုတ္လိုက္
မိုက္ဇာတ္က ကခ်င္လို႕ ကေနတာမဟုတ္မွန္း ကုိယ္တုိင္သိရဲ႕
က်လာမယ့္ ကန္႔လန္႕ကာအပိတ္က ေနွးေကြးလြန္းတယ္..။

ေလးလံေနတဲ့စိတ္ကုိမိတ္ကပ္ထူထူလိမ္းျပိီး ဖုိ႕ပစ္လိုက္ရ
ဆႏၵမပါတဲ့ ကုိယ္ေငြ႕ကုိ ေပါင္ဒါပုတ္ျပီး ကြယ္၀ွက္ထားမယ္
အပူသည္မိသားစုအတြက္ ရင္ထဲက အပူနဲ႕ ၿငိွမ္းသတ္ေပးေနခဲ့
အခ်စ္မဲ့အနမ္းခါးေတြကမ္းကပ္တဲ့နွဳတ္ခမ္းပါးက
မိတၱဴ အၿပဳံးေတြပဲ ပြင့္ဖူးတယ္..။

ေလာကမာယာ...ေရ..
မ်က္ရည္ဆုိတာ လူမသိ သူမသိခိုးက်ဖို႔ပဲတတ္နုိင္ေတာ့တယ္ထင္ရဲ႕
တစ္ခ်ဳိ႕ေတြ  ေထာင္ျမင္လုိ႕ ရာစြန္႕ေနခ်ိန္မွာ
ရာ ျမင္ ရဖုိ႕အတြက္စြန္႕လုိက္ရ..ဘ၀..
ခဏခဏေသဆုံးခဲ့တဲ့အိပ္မက္ျမစ္ထဲမွာ အေသြးအသားေတြေမ်ာပါသြား
မဟားဒယား ညကပြဲမွာ“ခ်စ္တယ္ ”ဆုိတဲ့ေ၀ါဟာရထည္လဲသုံးခဲ့မိ
အဆိပ္ရွိတဲ့ ဒီဆူးကိုခ်ဳိလြန္းလို႕ သည္းခံေနတာမဟုတ္ရပါဘူး..။

စိတ္ကူးနဲ႕လက္ေတြ႕ ေစ့စပ္မရတဲ့ဘ၀တိုက္ပြဲမွာ
အသဲစကားကုိျငင္းဆန္လိုက္ရေပါ့
ခ်စ္သူကုိလည္းစြန္႕ပစ္ခဲ့ရတယ္
ရုိက္ခ်ဳိးထားရတဲ့အတၱေၾကာင့္ မာနေတြမလႊင့္နဳိင္ေတာ့
တလြင့္လြင့္ ေ၀းသြားတဲ့အနာဂတ္လမ္းဟာ စမ္းတ၀ါး၀ါးပဲေလ..။

ေမေမေရ...
အူမ မေတာင့္တဲ့မိသားစုအတြက္ ေတြးေတြးၿပီး
ရွိမဲ့ စုမဲ့သီလေလးကို ခ်ေကၽြးလုိက္ရေပါ့
ေပ်ာ္တယ္ လို႔မဆိုသာေပမယ့္
ၿပဳံးႏုိင္ေအာင္ႀကဳိးစားခဲ့ပါတယ္..။

ေလာကကုိတိုင္တည္ၿပီး မေဆြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး
ဘ၀ကုိနာၾကည္းၿပီး မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး
ေခတ္ကုိအျပစ္ရွာျပီး မေငးခ်င္ေတာ့ပါဘူး
တရားခံကတရားလုိေယာင္ေဆာင္ေနတတ္တဲ့မ်က္လွည့္သီအုိရီမွာ
ေရလုိက္ငါးလုိက္ ေပ်ာ္၀င္ကူးခတ္ရင္း
ဒီဇာတ္လမ္း အဆုံးကိုအေမွာင္ထဲက ေစာင့္ေနမိတယ္ေလ..။

                          ရတုသစ္
        (     2 -12-2012  11 : 10 PM)
         http://yatuthit.blogspot.com/

နာမည္မမွည့္ရေသးတဲ့ဘီလူးတစ္ေကာင္ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိ

ျဖစ္တည္ျခင္း စကတည္းက အေမွာင္ကုိေခါင္းေပၚရြက္ထားခဲ့
အုိးရြဲ႕ုကုိစေလာင္းပဲ့နဲ႕ဖုံး ဖုိ႕ သူ တတ္ကၽြမ္းျပီးသား
နွလုံးသားထက္အေသြးအသားအလုိပဲ လိုက္မယ္..။

ကုိယ္တုိင္မမွည့္လည္း နာမည္ကရမွာပဲ
အလုပ္ရဲ႕သမုိင္းမွာ နာမည္ေကာင္း/ဆုိး ကမၸည္းထုိးထားၿပီးေပါ့
ဘြဲ႕ျဖဴပုဆုိးမပုိင္ေပမယ့္ သူ႕မွာ မာနေတြျဖဳိင္ျဖဳီင္ေ၀ခဲ့
ပုပ္အဲ့အဲ့ ရနံ႕ကုိ သူ နွစ္ျခဳိက္  တပ္မက္
အခ်စ္ရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ သူေနတယ္..။

ေမတၱာတရားဆုိတာ သူ႕အတြက္မရွိလည္း ျဖစ္တဲ့အရာ
ငေတမာ စိတ္ဓာတ္က သူနဲ႕ရင္ခ်င္းဆက္အျမႊာျဖစ္ရဲ႕
ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကုိ သင္ပုန္းေခ်ဖို႕ စိတ္မ၀င္စားဘူး
တူးမိတဲ့ သိုက္ အဆုံးထိ လိုက္ဖုိ႕ပဲေတြးတယ္..။

ေသြး ဆုိတာ အႏွစ္သက္ဆုံးဓာတ္စာ..
အာဟာရထဲမွာ သူတစ္ပါးမ်က္ရည္ကအခ်ဳိျမိန္ဆုံး
အေမွာင္ဖုံးေနတဲ့ျပဇာတ္ေတြထဲမွာေနသားတက်ေနရာယူတတ္ခဲ့
သူတတ္တဲ့ပညာရပ္ထဲမွာကလိမ္ကက်စ္က ကၽြမ္းက်င္ဘာသာ
မာယာသာေဌယ် ေတြရဲ႕စည္း၀ုိင္းမွာ သူ စိတ္တိုင္းက်ေနမိ
ကတိ/ဂတိဆုိတာသူ႕ပါးစပ္ကေျပာလြယ္တဲ့ကုိယ္တြင္းျဖစ္အသံ
စိတ္နံရံေတြမွာမသန္႔ရွင္းမွဳေတြခ်ိတ္ဆြဲထားေပါ့
သူ႕အိ္ပ္ကပ္ထဲမွာ မသထာေရစာေတြ အျပည့္သုိေလွာင္ထားတယ္..။

ေအာင္ျမင္မွဳတစ္ခုအတြက္ သူတစ္ပါးနွာေခါင္းနဲ႕အသက္ရွဴမယ္..
လူလည္က်ရတာသူ႕ဂိမ္းေဆာ့ဖ္၀ဲလ္တစ္ခုျဖစ္ေနရဲ႕
အလွည့္က်လည္းမနြဲ႕တတ္သလိုလိုနဲ႕သူမူယာပုိေနတတ္ေသး
မိုးေျပးဆုိတာ ရွပ္ေျပးေလးပဲရြာတယ္ဆုိတာ သူေမ့ထားတယ္..။

အဲလိုပဲ..သူဘာေကာင္လဲဆုိတာ..သူေမ့ထားတုံးပါပဲ..
သူ႕အတၳဳပၸတၱိမွာ သူ႕နာမည္ ကြက္လပ္ျဖည့္ဖို႕လုိေနတုံးပါပဲေလ..။

                              ရတုသစ္
                         ( 29 -11-2012)